Πριν από μερικά χρόνια, ένας διεθνώς αναγνωρισμένος μουσικός έπεσε πάνω στο βιβλίο της Beata Heuman Every Room Should Sing. «Τους άρεσε ο τίτλος - νομίζω ότι το εξέλαβαν ως σημάδι», λέει η σχεδιάστρια εσωτερικών χώρων, η οποία στη συνέχεια επιστρατεύτηκε για να διακοσμήσει το νέο οικογενειακό τους σπίτι στο Λονδίνο. Χτισμένο στη δεκαετία του 2010 και σχεδιασμένο από τον πρώην ιδιοκτήτη του, έναν αρχιτέκτονα, το σπίτι ήταν μια απόκλιση για την Beata και την ομάδα της. Ήταν η πρώτη φορά που δούλευε σε ένα σύγχρονο σπίτι στο οποίο δεν είχε εμπλακεί από το στάδιο της κατασκευής, οπότε δεν είχε καμία συμβολή στα τελειώματα ή τη διαρρύθμιση. «Το σπίτι ήταν τόσο φρεσκοφτιαγμένο, που μας φάνηκε πολύ σπάταλο να τα βγάλουμε όλα και να ξεκινήσουμε από την αρχή, οπότε κρατήσαμε την κουζίνα, τη σκάλα, τα μπάνια και τις ντουλάπες. Η πρόκληση ήταν να δουλέψουμε μέσα σε αυτές τις παραμέτρους με τρόπο που να φαίνεται κατάλληλος. Αυτό το έργο είναι μια αρκετά διαφορετική έκφραση της δουλειάς μας από πολλές απόψεις».

Απλωμένο σε τρεις ορόφους, το σπίτι διαθέτει δύο μεγάλα κεντρικά δωμάτια, το ένα στο επίπεδο της εισόδου και το άλλο από κάτω, με έναν τοίχο παραθύρων που βλέπουν σε έναν καταπράσινο κήπο ιαπωνικού στιλ. «Υπήρχαν πολλές "σκληρές", γυαλιστερές επιφάνειες», λέει η Beata. «Το πρώτο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να μαλακώσω τα πάντα και να δημιουργήσω μια αίσθηση σύνδεσης με τον κήπο φέρνοντας φυσικά υλικά. Γενικά, όταν σχεδιάζω, σκέφτομαι τι συνέβαινε γύρω από την εποχή που χτίστηκε ένα σπίτι, και στη συνέχεια προσθέτω κάτι από εκείνη τη δεκαετία και κάθε επόμενη, για να κάνω τον χώρο να φαίνεται εξελιγμένος. 

Ευτυχώς, ο ιδιοκτήτης θέλησε να επενδύσει σε μερικά ιδιαίτερα κομμάτια. Στο σαλόνι του επάνω ορόφου -ένας χώρος για ενήλικες που διαβάζουν, ακούνε μουσική και διασκεδάζουν-, η Beata χρησιμοποίησε ένα μείγμα από ενδιαφέροντα σκανδιναβικά σχέδια. Πρόκειται για ένα δωμάτιο με ισχυρά, κομψά σχήματα που χαρακτηρίζεται από τη γωνιά της βιβλιοθήκης. «Αυτό που μου αρέσει στον σουηδικό σχεδιασμό αυτής της περιόδου είναι η έξυπνη χρήση των υλικών. Τα σχέδια έχουν μια τόλμη που μου αρέσει πολύ, αλλά είναι επίσης αρκετά λιτά και γήινα», εξηγεί η Beata.

Στην άλλη πλευρά του δωματίου, ένα τζάκι που ήταν τοποθετημένο σε ένα μαύρο ντουλάπι Formica αφαιρέθηκε και αντικαταστάθηκε με έναν τοίχο από ξυλουργική κατασκευή κατά παραγγελία σε δρυς στο χρώμα της καραμέλας. Εκεί, υπάρχει κι ένα πικ-απ κι ένα γωνιακό ντουλάπι που κρύβει ένα ψυγείο, επιτρέποντας στο γραφείο να μετατραπεί αμέσως σε τραπέζι.Τοποθετήθηκαν πόρτες από γυαλί για να δημιουργηθεί θέα από την μπροστινή πόρτα στον πίσω κήπο. «Είναι ένα απλό τέχνασμα που σε βοηθά να καταλάβεις το βάθος του σπιτιού μόλις μπεις μέσα», λέει η Fosca Mariani, επικεφαλής εσωτερικού σχεδιασμού της Beata, η οποία συνεργάστηκε μαζί της στο έργο. Κάτω από μια μαύρη σκάλα στο ισόγειο, βρίσκεται το νέο στούντιο ηχογράφησης του ιδιοκτήτη, το οποίο διαθέτει κουρτίνες Josef Frank κι ένα ειδικά σχεδιασμένο γραφείο. Ένα εφεδρικό δωμάτιο για τους επισκέπτες στον ίδιο όροφο έχει τοίχους και οροφή από θαλασσόχορτο στο χρώμα της άμμου και νέες πόρτες ντουλάπας από πράσινο και ελεφαντόδοντο tadelakt.

Στην κουζίνα, τα υπάρχοντα μαύρα ντουλάπια έχουν απαλυνθεί με την προσθήκη μιας ξύλινης νησίδας με αρμούς. Τα χοντροκομμένα σκαμπό μπαρ από μπαστούνι της Sane επιλέχθηκαν ως «κάτι ουσιαστικό και χειροποίητο που θα βοηθήσει να αντισταθμιστεί το μαύρο», εξηγεί η ίδια. Αυτό το δωμάτιο διαθέτει έναν φεγγίτη επενδεδυμένο με φύλλα ορείχαλκου. «Ήταν ένα μικρό πείραμα και στο μυαλό μου ήμουν έτοιμη να το αλλάξω πίσω με δικά μου έξοδα αν φαινόταν άσχημο. Ευτυχώς, λειτουργεί υπέροχα. Δίνει μια καταπληκτική λάμψη».

Οι ιδιοκτήτες διέθεταν ήδη μερικά δικά τους κομμάτια, ένα από τα οποία ήταν ένας καναπές "Mah Jong" της Roche Bobois. «Δεν είναι κάτι που θα μου άρεσε φυσικά, αλλά αγαπώ την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '70 που φέρνει στο δωμάτιο», λέει η Beata, η οποία τον «έντυσε» εκ νέου με πράσινο βελούδο, ώστε να αντανακλά τα χρώματα του κήπου. 

Περιηγηθείτε στην gallery για να δείτε περισσότερες φωτογραφίες!

Πηγή: House & Garden | Φωτογραφίες: Michael Sinclair