Ευρηματικός, δημιουργικά ανεξάντλητος και με ώριμη καλλιτεχνική ματιά, ο Κωνσταντίνος Ρήγος κάνει «ποδαρικό» στο 2025 σκηνοθετώντας τη νέα παραγωγή «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Η παράσταση σηματοδοτεί για τον καταξιωμένο χορογράφο και σκηνοθέτη μια συναισθηματικά φορτισμένη επιστροφή στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που το δημιουργικό του ταλέντο βρήκε πρόσφορο έδαφος για να «ανθίσει», με τον ίδιο να διαγράφει στη συνέχεια μια λαμπρή πορεία. 

Κωνσταντίνε, πώς νιώθεις που συνεργάζεσαι ξανά με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, έπειτα από 18 χρόνια; 

Με συγκινεί που βρίσκομαι ξανά στη Θεσσαλονίκη και σκηνοθετώ ένα νέο έργο για την πόλη. Η πρώτη παράσταση που ανέβασα στο ΚΘΒΕ ήταν το 1999! Μέχρι και το 2005, οπότε έφυγα για την Αθήνα, τα χρόνια εκείνα ήταν μια φανταστική περίοδος της ζωής μου, την οποία θυμάμαι ως ένα από τα «πετράδια» που στολίζουν ένα πολύτιμο δαχτυλίδι. Τώρα που επέστρεψα, συναντώ ανθρώπους στο Θέατρο με τους οποίους είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν και χαίρονται που με βλέπουν και που δουλεύουμε πάλι μαζί. Είναι σημαντικό να σε αγκαλιάζει ο κόσμος με αυτόν τον τρόπο. Για μένα αυτή η παράσταση είναι κάτι παραπάνω από ένα έργο, έχει συναισθηματική φόρτιση όλο αυτό, είναι περισσότερο η επιστροφή σ’ ένα μέρος απ’ όπου ξεκίνησες. Κάναμε τις πρόβες στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, στην ίδια αίθουσα που ανεβάζαμε τις παραστάσεις με το Χοροθέατρο. Ήθελα πολύ να επιστρέψω εδώ. Θυμάμαι την πρώτη παράσταση που ανεβάσαμε, την «Ωραία Κοιμωμένη», μετά την ανακαίνιση της σκηνής. Πρόκειται για έναν χώρο με πολύ ωραία σχέση σκηνής-κοινού. Ξέρεις, πολύς κόσμος μέχρι και σήμερα θεωρεί ότι είμαι Θεσσαλονικιός, ενώ γεννήθηκα στην Αθήνα. Τα χρόνια εκείνα, του Χοροθεάτρου στο ΚΘΒΕ, αυτό που έγινε με τις παραστάσεις που ανεβάζαμε εδώ είχε μία τρομακτική δύναμη. Υπήρξε μια μεγάλη ώθηση. Έτσι, έγινα ευρέως γνωστός και ταυτίστηκα με την πόλη. Είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Πραγματικά, έχει μεγάλη σημασία για μένα η Θεσσαλονίκη.

Ωραία χρόνια εκείνα! Πριν από την οικονομική κρίση, υπήρχε όντως τεράστια δυναμική στην πόλη... 

Ήταν πολύ δημιουργικά χρόνια. Αν και η δημιουργία δε σταματάει ποτέ. Στην πραγματικότητα ήταν μια συγκυρία όλο αυτό που είχε συμβεί τότε με το Χοροθέατρο - μια περίοδος που όλα «κούμπωσαν» και δημιουργήθηκε αυτή η ευνοϊκή συνθήκη. 

Πώς σου φαίνεται η Θεσσαλονίκη σήμερα; 

Από το 2006 που κατέβηκα στην Αθήνα, ερχόμουν περιστασιακά είτε με φίλους μου για αναψυχή, είτε επαγγελματικά με παραστάσεις της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (διατελεί διευθυντής του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής από το 2018). Σίγουρα μου φαίνεται εντελώς διαφορετική η πόλη από την εποχή που την άφησα. Αλλά είμαι κι εγώ διαφορετικός άνθρωπος, δεν είναι μόνο θέμα της πόλης. Κάποια από τα στέκια που μου άρεσαν τότε έχουν κλείσει, κάποια άλλα αγαπημένα έχουν ανοίξει. Πηγαίνω, ωστόσο, σε κάποια εστιατόρια και οι άνθρωποι που εργάζονται από παλιά με θυμούνται. Ξέρεις, είναι σαν να επιστρέφεις σε μια ρίζα. Σ’ ένα μέρος που πραγματικά υπήρξε «σπόρος», όπου «φύτρωσαν» πράγματα. Μπορεί όλο αυτό να ακούγεται κάπως μελοδραματικό, αλλά δεν μπορώ να σου το εξηγήσω αλλιώς.

Ας αλλάξουμε το κλίμα της συζήτησης. Μίλησέ μας για το έργο. Τι θα δούμε στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»; 

Το έργο διαδραματίζεται ένα καλοκαίρι στη Βερόνα. Επέλεξα να μεταφέρω την παράσταση σ’ ένα δυστοπικό περιβάλλον, σ’ ένα μέρος άχρονο και άτοπο, ώστε να αφήσω τον θεατή ελεύθερο να φανταστεί τον χώρο και τον χρόνο που επιθυμεί να την τοποθετήσει. Τα βασικά σκηνικά στοιχεία συνθέτουν ένα εγκαταλειμμένο αυτοκίνητο στο κέντρο της σκηνής, μέσα στο οποίο έχουν φυτρώσει φυτά και το δωμάτιο της Ιουλιέτας, που είναι ένα γυάλινο κουτί το οποίο μοιάζει με το κουτί μιας παιδικής κούκλας. Το δωμάτιο της πρωταγωνίστριας είναι στην ουσία το δωμάτιο μιας αθώας κοπέλας, που μέσα σε αυτό κρατά φυλαγμένη την αθωότητά της. Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή: η οικογένεια της Ιουλιέτας θέλει να την παντρέψει χωρίς τη θέλησή της, αυτή ερωτεύεται τον Ρωμαίο, χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι, ενώ υπάρχει μακρόχρονη διαμάχη ανάμεσα στις δύο οικογένειες. Ουσιαστικά, οι πρωταγωνιστές του έργου είναι έφηβοι, κι εμείς γινόμαστε θεατές των όσων πράττουν στην ορμή της ηλικίας τους, καθώς κατακλύζονται από ένα έντονο αίσθημα του επιτακτικού. Είναι σαν να «φωνάζουν» στο κοινό: «Τώρα θα διεκδικήσω τη ζωή μου», «Τώρα θα τους δείξω ποιος είναι πιο δυνατός».

Φωτογραφίζεις, υποθέτω, τη σύγχρονη εποχή και το θέμα της βίας των ανηλίκων; 

Ακριβώς, προσπαθώ να δείξω ότι η βία των εφήβων είναι μία βία προαιώνια, έχει να κάνει με το νεαρό της ηλικίας τους και με τη φυσιολογική ένταση που νιώθουν. Αυτό που λέμε «βράζει» το αίμα τους δεν είναι κάτι που μπορείς να το εκλογικεύσεις εύκολα για τη συγκεκριμένη ηλικία. Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ερωτεύονται με την πρώτη ματιά και θα ζήσουν αυτήν τη δραματική περιπέτεια, την τραγωδία, ως το τέλος. Βλέπουμε ότι το έργο, ενώ ξεκινάει ως μια κωμωδία καταστάσεων, «γυρίζει» από τυχαία γεγονότα σε τραγωδία. Γι’ αυτό και είναι ένα διαχρονικό έργο, γιατί είναι ιδιοφυές, δείχνει τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Να πούμε εδώ ότι ο υπότιτλος που χρησιμοποιήσαμε στον τίτλο της παράστασης, «Η θαυμαστή και αξιοθρήνητη τραγωδία», υπάρχει στο πρωτόλειο κείμενο του Σαίξπηρ.

Πέρσι σκηνοθέτησες με επιτυχία την παράσταση “Brokeback Mountain” σε θεατρική σκηνή της Αθήνας. Κι εκεί, όπως στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο έρωτας. 

Ακριβώς, και οι δύο παραστάσεις έχουν κοινό στοιχείο τον έρωτα που δεν ευδοκιμεί. Η αλήθεια είναι ότι είχα συζητήσει τις σκέψεις μου για την επιλογή της παράστασης με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Κ.Θ.Β.Ε., Αστέρη Πελτέκη, καθώς είχα σκεφτεί πράγματι να δημιουργηθεί ένα δίπτυχο για τον έρωτα. Τα δύο πρωταγωνιστικά ζευγάρια των παραστάσεων είναι σύμβολα κατά κάποιον τρόπο για τον απόλυτο έρωτα, που όμως δεν κατορθώνει να ευδοκιμήσει. Δεν μπορούν να ζήσουν κάτι απόλυτα φυσιολογικό, μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας στην οποία εντάσσονται.

Διάβασα ότι θα επιμεληθείς μία νέα παραγωγή για το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, που θα λειτουργεί ως αναδρομικό αφιέρωμα στο σύνολο του έργου σου. 

Ναι, έχει τίτλο «Χρυσή Εποχή», θα κάνει πρεμιέρα τον Απρίλιο στο Φεστιβάλ Χορού στο Βελιγράδι και στη συνέχεια θα μεταφερθεί, τον Μάιο, στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Φαντάσου ότι στο ίδιο Φεστιβάλ είχαμε ανεβάσει με το ΚΘΒΕ τον «Ταξιδιώτη του Χειμώνα», το 2004. Θα αποτελεί μια χαλαρή «ρετροσπεκτίβα» με εικόνες και κείμενα από διάφορες παραστάσεις και έργα που έχω κάνει για την ΕΛΣ, χορογραφικά και μη. Το αφιέρωμα θα λειτουργεί ως υλικό έμπνευσης για τους καλεσμένους που θα παραβρεθούν στα εγκαίνια μιας νέας εποχής, της «Χρυσής Εποχής»!

Παρατηρώ ότι αναφέρεσαι συχνά σε συνδέσεις με το παρελθόν, με όσα έχεις ήδη κάνει. Νιώθεις ότι κλείνει ένας κύκλος; 

Η αλήθεια είναι ότι είναι μια περίοδος ενδοσκόπησης για μένα, αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω μια σύνοψη σε όλους τους τομείς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε βλέπω το μέλλον. Στη διεύθυνση του Μπαλέτου της Λυρικής είμαι ήδη έξι χρόνια, κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που αποφάσισα να κάνω τη «Χρυσή Εποχή». Ήθελα να φέρω ένα έργο πιο προσωπικό, πιο «ακραίο», διαφορετικό από όσα έχω κάνει μέχρι σήμερα, και κάπως έτσι να εγκαινιάσουμε μια νέα εποχή που θα έρθει.

Τι ονειρεύεσαι να πετύχεις τη νέα χρονιά; 

Το όνειρό μου είναι να συνεχίσω να δημιουργώ και να αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει στο περιβάλλον μου, να αφουγκράζομαι τον κόσμο γύρω μου, ώστε να μπορώ να τα μετουσιώνω όλα αυτά σε εικόνες, κίνηση και λέξεις.

Τι έχει αλλάξει το πέρασμα των χρόνων στον Κωνσταντίνο Ρήγο ως χορογράφο και σκηνοθέτη; 

Σίγουρα είμαι πιο ώριμος, όμως νομίζω ότι είναι η φυσιολογική εξέλιξη. Όταν έχεις κάνει πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα και τα έχεις κάνει με έντονο τρόπο, όπως εγώ, αυτό που σου φέρνει ο χρόνος είναι να μπαίνεις πιο βαθιά μέσα σε κάτι και να θες να συγκεντρώνεσαι αποκλειστικά σε αυτό, να μη «γυρίζουν» πολλά πράγματα στο μυαλό σου ταυτόχρονα. Θέλεις να εμβαθύνεις ολοένα και περισσότερο στη λεπτομέρεια. Βλέπω πως αυτή είναι η ανάγκη μου τα τελευταία χρόνια, καθετί που κάνω να είναι εντελώς ξεχωριστό και ουσιαστικό, σε αυτό που θέλω να «φωτίσω» και να πω.

Info: Η παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα - Η θαυμαστή και αξιοθρήνητη τραγωδία» θα παρουσιάζεται στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών του ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία, χορογραφία και σκηνογραφία Κωνσταντίνου Ρήγου και μετάφραση Διονύση Καψάλη.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ MIKE RAFAIL (THAT LONG BLACK CLOUD)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2025