Όταν συνεργάζεσαι με τον Guy Cassiers

«Αφού μιλήσαμε μέσω Zoom με τον Guy, έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους σκηνοθέτες και πρώην Καλλιτεχνικό Διευθυντή στο θέατρο Toneelhuis της Αμβέρσας, και του εξήγησα τους λόγους για τους οποίους θέλω να στηρίξω το όραμά του, οργανώσαμε τελικά την παράσταση με το ΚΘΒΕ σε μια συμπαραγωγή με τη Lykofos Productions του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου, για να μπορέσει να “ταξιδέψει” μετέπειτα. Νομίζω ένας από τους λόγους που βρεθήκαμε είχε να κάνει με το ότι είμαι ηθοποιός με πολύ μεγάλη εμπειρία, τριάντα δύο χρόνων πια. Το ότι είμαι και σκηνοθέτης πιστεύω πως επίσης έπαιξε ρόλο, αλλά, όπως αναφέρει και ο ίδιος, συνέβαλε και η πείρα μου στον κινηματογράφο, καθώς το έργο αυτό ζητά και τις τρεις αυτές ιδιότητες. Είναι μια δύσκολη τεχνικά παράσταση, η οποία απαιτεί συντονισμό και πολύ καλή επαφή μεταξύ εμού και των τεχνικών στα παρασκήνια, αλλά αυτό δε μας ενδιαφέρει να φαίνεται. Στόχος είναι η ίδια η ιστορία. Με τον Guy ήμασταν από την αρχή στο ίδιο μήκος κύματος. Εγώ προσήλθα γνωρίζοντας καλά την παράσταση αλλά και τα λόγια μου. Κι αυτό το έκανα καθώς ως σκηνοθέτης ζητώ από τους ηθοποιούς μου να έρχονται κι αυτοί έτσι στην πρώτη ανάγνωση. Δουλεύω με ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα. Ο Guy τα “έχασε” όταν του είπα ότι αυτό το απαιτώ από τον εαυτό μου, και πράγματι, όταν ξεκινήσαμε τις πρόβες, πήγα προετοιμασμένος. Οι συνθήκες μαζί του ήταν οι ιδανικές. Είναι πολύ σημαντικός σκηνοθέτης, αλλά ταυτόχρονα και ένας πολύ γλυκός, προσηνής, πράος και φωτεινός άνθρωπος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος επέλεξε να πει τη συγκεκριμένη τρυφερή και συγκινητική ιστορία. Η παραγωγή ήταν πολύ καλά οργανωμένη σε όλα τα πεδία της. Ήρθαν τεχνικοί από το Βέλγιο, για να μάθουν την παράσταση στους δικούς μας τεχνικούς. Όλη αυτή η προετοιμασία κράτησε έναν μήνα και κάτι!»

Μακριά από θόρυβο & εντυπωσιασμούς

«Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό στην παράσταση είναι η αφήγηση, με έναν χαμηλό και ήρεμο τρόπο, χωρίς να έχει σκοπό να εντυπωσιάσει. Κοιτά τους θεατές στα μάτια - κάτι που δεν υπάρχει κανονικά στο θέατρο. Είναι αυτό που λέμε “o τέταρτος τοίχος”. Εκείνη τη στιγμή φτιάχνεις τη δική σου εικόνα, την οποία δε μοιράζεσαι με κανέναν. Αυτό πετυχαίνει η αφήγηση και δεν μπορεί αυτό να το καταφέρει κανείς ούτε με τη δραματοποίηση ούτε με την εικόνα. Στον κινηματογράφο, για παράδειγμα, έχεις μια εικόνα δοσμένη. Στη ρίζα της ελληνικής εφεύρεσης του θεάτρου βρίσκεται η αφήγηση. Σε καμία στιγμή δεν πρέπει να αφήσεις το κοινό να νιώσει ότι εσύ είσαι ο ρόλος, γιατί παραμένω πάντα ο αφηγητής. Ακόμη, βλέπουμε τη χρήση της τεχνολογίας, η οποία, από τη μια μεριά, είναι αρκετά δύσκολη στην κατασκευή της για να την εκτελέσεις και, από την άλλη, είναι τόσο σοφά διαλεγμένη, που νομίζω ότι ποτέ δε σου δίνει την αίσθηση ότι είναι πάνω από το κείμενο. Είναι εκεί για να υποστηρίξει την ιστορία. Έχει σεμνότητα και άλλη ποιότητα. Από μόνο του αυτό σημαίνει κάτι σχετικά με το πώς θέλω να μιλήσω. Θέλω να μιλήσω με τον απλούστερο τρόπο, χωρίς φιγούρες. “Να μικρύνει ο χώρος και να έρθει ο θεατής προς τα εσένα”, όπως λέει ο Guy. Έχουμε τόσο θόρυβο γύρω μας, οπτικό και ηχητικό, αλλά και θόρυβο σε σχέση με τα πράγματα, όπως είναι οι ειδήσεις, τα social media κ.ά. Χάνουμε σιγά σιγά η δυνατότητά μας να συγκεντρωθούμε».

Ιστορίες που «μετακινούν»

«Αυτό που με ενδιαφέρει στην προκειμένη καλλιτεχνική φάση μου, έπειτα από μια πολυετή διαδρομή, είναι να μπορώ να βρίσκω ιστορίες, οι οποίες εμένα με διαπερνούν και με συγκινούν και θεωρώ ότι έχουν αξία και νόημα. Και αυτό το λέω τόσο ως ηθοποιός όσο και ως σκηνοθέτης. Αυτό επιθυμώ να μεταφέρω στους ανθρώπους που θα παρακολουθήσουν μια παράσταση που φτιάχνω. Αυτό είναι το κίνητρό μου και αυτό φαίνεται ειδικά και από το έργο “The Humans”, μετά από “Το Τρίτο Στεφάνι” και μετά το ευχάριστο διάλειμμα από “Το Σώσε”. Έψαχνα να βρω την κατάλληλη ιστορία σε επίπεδο περιεχομένου. Η ιστορία του έργου “Η αγαπημένη του κυρίου Λιν” είναι τρυφερή, πολύ φωτεινή ανθρώπινη και απλή. Εμένα με διαπέρασε και άνοιξε την ψυχή και το μυαλό μου για να δω διαφορετικά τον κόσμο γύρω μου. Αυτό πιστεύω πως είναι το ύψιστο επίτευγμα μιας παράστασης, όταν καταφέρνεις να “μετακινήσεις” τους ανθρώπους, όπως κι εσύ έκανες πρώτα στον εαυτό σου. Είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Πέρα από αυτό, καθοριστικό ρόλο που τη διάλεξα έπαιξε η φόρμα της. Καταφέρνει με τον τρόπο που είναι φτιαγμένη να μιλάει για το έργο, αλλά και για το ίδιο το θέατρο».

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΜΑΙΟΥ 2024