Ταλαντούχος και συγκροτημένος, συχνά ψάχνει να βρει που αρχίζει και τελειώνει η αλήθεια. Ο Γιώργος Κιμούλης έχει αφήσει τη σφραγίδα του στον χώρο της υποκριτικής τέχνης και του ελληνικού πολιτισμού. Ο μοναδικός ηθοποιός δεν εφησυχάζεται ποτέ, αφού είναι δοσμένος στη δημιουργία. Με αφορμή την παράσταση "Το Παγκάκι" του Alexander Gelman, μας μιλάει για τις σχέσεις των ανθρώπων στη σημερινή κοινωνία, αλλά και τη μοναξιά που επιβάλλει η σύγχρονη ζωή. 

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να ανεβάσετε το θεατρικό έργο, «Το Παγκάκι»;

Όταν βρίσκομαι στη στιγμή που αποφασίζω ποιο έργο θα ανεβάσω, ουσιαστικά αυτό που με απασχολεί είναι τι ερωτήματα ακούω από τον περιβάλλοντα χώρο μου κι έπειτα προσθέτω κι εγώ τα δικά μου. Το θέμα του κάθε θεατρικού έργου που αναλαμβάνω μου το επιβάλλει η ζωή μου. Η ζωή και ο χώρος που υπάρχει γύρω από εμένα. Στη συνέχεια βρίσκω ή ψάχνω να βρω το έργο, το οποίο ασχολείται με αυτά τα ερωτήματα. Αυτό μπορεί να το κάνει κάποιος δραματολόγος ή κάποιος θεωρητικός της θεατρικής τέχνης. Άρα ένα από τα ερωτήματα, τα οποία ακούω πλέον συχνά και βασανίζουν κι εμένα, είναι για το αν οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν πια μαζί.

Τι ή ποιος ευθύνεται για το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να είναι μόνοι;

Αυτό το δίπολο, το άτομο και το σύνολο, δυστυχώς, έχει ωθήσει τον άνθρωπο -βοηθούμενος και από την τεχνολογία- στο να αντιμετωπίζει το σύνολο σαν κάτι που θα καταστρέψει την αυτονομία του και θα διαλύσει την ατομική του οντότητα. Έτσι, το άτομο αναγκάζεται να αυτοπροστατεύεται διαρκώς από την έννοια του συνόλου. Να βάζει δηλαδή, το σύνολο και τους άλλους απέναντί του ως εν δυνάμει εχθρούς του. Σαν κάτι που θα τον διαλύσει. Αυτό έχει τη βάση του στον χώρο της πολιτικής, όχι φυσικά με την έννοια των παρατάξεων και των κομμάτων, αλλά με το πώς ο άνθρωπος αντιμετωπίζει τον εαυτό του μέσα στον χώρο της πόλης. Το να αντιμετωπίζει το σύνολο εχθρικά, βολεύει ουσιαστικά τους έχοντες την εξουσία. Διατηρούν στο άτομο τη μοναχικότητά του, η οποία δεν αποζητάει την οποιαδήποτε ανατροπή αυτής της εξουσίας.

Πώς μπορεί να αλλάξει αυτός ο άτυπος «κανόνας»;

Χρειάζεται παιδεία από την οικογένεια και την εκπαίδευση του ανθρώπου. Ο καθένας πρέπει να καταλάβει, ότι η ευτυχία βρίσκεται στο συλλογικό κομμάτι. Αντιμετωπίζοντας ο άνθρωπος τον απέναντί του ως εν δυνάμει εχθρό του δεν εμφανίζεται σε αυτόν, όπως πραγματικά είναι. Εμφανίζει τον εαυτό του σαν κάτι άλλο, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα social media. Αυτό είναι ουσιαστικά ένα φαινόμενο, το οποίο πραγματεύεται εντόνως το «Παγκάκι».

Η δική σας σχέση με τα social media ποια είναι;

Από τη στιγμή που πιστεύω στην έννοια του συλλογικού είμαι παράλληλα και σε αυτό τον χώρο, γιατί αποτελεί έναν τρόπο επικοινωνίας με τους ανθρώπους. Φυσικά, αρκεί να μη γίνεται αυτοσκοπός. Αρκεί να μη θεωρείται ως ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας.

Τα social media και γενικότερα η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχουν βοηθήσει στη διαμόρφωση μιας αφοριστικής κοινωνίας;

Εντελώς. Άλλωστε, αυτοί που κατασκευάζουν και προωθούν την τεχνολογία είναι πάλι οι κρατούντες. Γι' αυτό λέω ότι είναι πολιτικό το θέμα. Οι κοινότητες των ανθρώπων, οφείλουν να είναι διασυνδεδεμένες. Η έννοια της διασύνδεσης είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει. Όλα συνδέονται και τίποτα δεν κινείται σε χωριστές συνθήκες. Αυτός είναι ένας τρόπος σκέψης. Αυτό που ανέφερα πιο πριν, για το γεγονός ότι ο κόσμος παρουσιάζει ένα διαφορετικό εαυτό, από αυτόν που πραγματικά είναι και νομίζει ότι ο απέναντι δεν το βλέπει, κάνει λάθος. Φυσικά και το καταλαβαίνει, ωστόσο, δεν το λέει γιατί κάνει κι αυτός το ίδιο. Και ξαφνικά, αυτή είναι η σχέση δύο ανθρώπων: για παράδειγμα, ενώ και οι δύο καταλαβαίνουν τα ψέματα ο ένας του άλλου, συνεχίζουν να ζουν αυτό το ψεύδος. Αυτό καθιστά τη σχέση εκτός από μη ειλικρινή και μη πραγματική και γελοία. Ο Gelman λοιπόν, έχει «ακουμπήσει» σε αυτήν τη γελοιότητα. Γι' αυτό, αυτό το σοβαρό θέμα παρουσιάζεται σαν κωμωδία.

Πώς αντιλαμβάνεστε την κριτική; Σας ενοχλούν τα κακώς κείμενα, ιδιαίτερα όταν αυτά μπορεί να διαμορφώνονται και να εκφράζονται αυθαίρετα, μέσα σε μία ηλεκτρονική πλατφόρμα μέσων κοινωνικής δικτύωσης;

Όχι. Δε με ενοχλεί αυτό που μπορεί να λέγεται ή να αποσιωπάται για εμένα. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι οι άνθρωποι ζώντας πολλά χρόνια σε μία βουβή πραγματικότητα, χωρίς να μπορούν να δημοσιοποιούν τον λόγο τους, βρήκαν ένα μέσο -τα social media- να εκφράζουν δημόσια τη σκέψη τους και αυτό τους δίνει τη δυνατότητα να φαντασιώνονται, ότι πραγματικά επεμβαίνουν στον δημόσιο χώρο. Δεν επεμβαίνουν. Το να πεις μία σκέψη σου στο Facebook και να πάρεις πολλά likes δε σημαίνει τίποτα για κανέναν.  

Ποια είναι η άποψη σας για τη νέα πραγματικότητα στην Ελλάδα;

Δεν υπάρχει νέα πραγματικότητα. Υπάρχει μια συνέχεια. Είναι μία ίδια συνθήκη με διαφορετικό πρόσωπο.

Είστε αισιόδοξος γι' αυτήν τη νέα συνθήκη;

Εκ φύσεως κι εκ θέσεως είμαι πάντα αισιόδοξος. Από την άλλη, δε μπορεί να κάνεις, ότι δε γνωρίζεις ότι σε διαχειρίζεται κάποιος στην ίδια κοινωνικοπολιτική συνθήκη. Το βασικότερο όλων είναι το πότε οι άνθρωποι, θα ξεπεράσουν μια έννοια κατάρρευσης της ελπίδας τους και της γενικής ουτοπίας, για την οποία πιστεύουν ότι είναι ανοησία –το γεγονός να μην πιστεύεις σε αυτήν είναι ανοησία. Εάν ο άνθρωπος αφήνοντας πίσω του τη συναισθηματική κόπωση δεν καταλάβει ότι η πολιτική ανήκει στους πολίτες κι όχι μόνο στους πολιτικούς, τότε η κατάσταση θα διαιωνίζεται ως έχει και οι πολιτικοί θα συνεχίζουν να συμπεριφέρονται σε εμάς, στους πολίτες, λες και είμαστε φιλοξενούμενοι αυτής της χώρας, η οποία τους ανήκει. Όχι, οι πολιτικοί είναι οι εκπρόσωποί μας δεν είναι οι ιδιοκτήτες της χώρας.

Θα βλέπατε τον εαυτό σας σε ρόλο πολιτικού;

Όχι, γιατί αυτή η σκέψη είναι κάτι άλλο από τους πολίτες. Εγώ ασχολούμαι με την πολιτική ως πολίτης, όπως θα έπρεπε να κάνει ο καθένας μας. Η εργασία μου είναι στον χώρο της τέχνης μου, αυτό όμως δε σημαίνει ότι είμαι εκτός πολιτικής.

Έχετε δηλώσει ότι δεν πιστεύετε στην έννοια «μετάνοια». Για ποιόν λόγο;

Δεν πιστεύω στη μετάνοια, γιατί περισσότερο καθησυχάζει τις ενοχές κάποιου, καθώς το μόνο που μπορεί να ησυχάσει αυτή η ενέργεια είναι εμένα, όχι κάποιον που έχει εισπράξει κάτι αρνητικό από εμένα. Λειτουργεί όπως το συγγνώμη, όταν τον άλλον τον έχουμε καταστρέψει… Δεύτερες ευκαιρίες δίνουν όλοι οι άνθρωποι, γιατί ο χρόνος που περνάει δίνει εκ των πραγμάτων δεύτερες ευκαιρίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πολλές φορές δεν εμπίπτει στην παγίδα του θυμικού του. Όταν του ξαναμιλήσω δε σημαίνει ότι τον συγχωρώ με μια χριστιανική αντίληψη.

Στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύ λόγος για τη μεγάλη διαφορά που επικρατεί μεταξύ των χρηματικών απολαβών των αντρών και των γυναικών στο Hollywood μέχρι και σήμερα. Αυτό το φαινόμενο είναι ορατό και στην Ελλάδα;

Έχει άμεση σχέση με κάτι που δυστυχώς συνεχίζει να συμβαίνει. Η κοινωνία μας έχει φύλο και δυστυχώς αυτό το φύλο είναι αρσενικό. Αν οι άνθρωποι δεν καταλάβουν με τον χρόνο, ότι η κοινωνία έχει ανάγκη να θηλυκοποιηθεί, δηλαδή να έρθει πιο κοντά στον χώρο της φύσης -και δε μιλώ οικολογικά- αλλά ως αντίληψη, να μην πιστεύει δηλαδή ότι η πόλις έχει διαχωριστεί από τη φύση, αυτή η ανισότητα πάντα θα υπάρχει. Ο άνδρας ζηλεύει τη γυναίκα, γιατί είναι εκείνη που δημιουργεί έναν άλλον άνθρωπο. Ο άντρας μόνο να τον διαχειριστεί τον άλλον άνθρωπο μπορεί. Από την άλλη, η προσπάθεια του φεμινιστικού κινήματος πέρασε από διάφορες φάσεις, με μία από αυτές να θέλει τις γυναίκες να μεγαλώνουν αγόρια, έχοντας αυτή τη σύγκρουση στο μυαλό. Για να επιτευχθεί η κάθε είδους ισότητα χρειάζεται σεβασμός στη διαφορετικότητα.