Το εκκρεμές των πρώτων χρόνων της ζωής της χτυπούσε μεταξύ Τρικάλων και Πάρου, καθώς οι γονείς της δραστηριοποιούνταν επαγγελματικά στο νησί των Κυκλάδων, εκεί όπου πέρασε όλα της τα καλοκαίρια αναπνέοντας έναν αέρα αλλιώτικο, που διεύρυνε την οπτική της και την όρεξη για εμπειρίες και περιπέτειες. «Είχα μεγάλη ανάγκη να τροφοδοτώ τον εαυτό μου συνεχώς με νέα ερεθίσματα, ένιωθα μια ατέρμονη περιέργεια, έκανα φιλίες και νέες γνωριμίες στην Πάρο. Το μέρος όπου βρισκόταν το εστιατόριο των γονιών μου ήταν σαν κοιτίδα ζωγράφων. Ζούσαν επάνω και δίπλα από το μαγαζί μας και η επαφή μαζί τους ήταν πολύ καθοριστική. Μου άνοιξαν έναν ορίζοντα, χωρίς να εμπλέκομαι άμεσα μαζί τους, αλλά ήταν πολύ γόνιμο να τους βλέπω να αλληλοεπιδρούν. Στην εφηβεία μου άρχισα να νιώθω πολύ ασφυκτικό τον κλοιό της περιφέρειας στα Τρίκαλα. Δεν υπήρχε κάτι να με εκπλήξει, τα ερεθίσματα ήταν συγκεκριμένα, σε γνωρίζουν και γνωρίζεις τους πάντες. Θυμάμαι ότι ήμουν έξω με φίλες μου, κάναμε αυτήν ακριβώς την κουβέντα και με σταμάτησε μία κυρία λέγοντάς μου: “Καρδιά μου, όπου κι αν πας, τον εαυτό σου θα κουβαλάς, και σε μεγαλύτερη πόλη να βρεθείς, πάλι με τον εαυτό σου θα είσαι. Αυτό φτιάξε, από εκεί ξεκίνα”. Τότε το είδα επιθετικά, αργότερα κατάλαβα ότι είναι από τις σημαντικότερες συμβουλές που έχω δεχτεί, χωρίς καν να τη ζητήσω».

Υπήρξε παρορμητική, ατίθαση και αντιδραστική ως έφηβη, αλλά δεν έχανε την αίσθηση της ισορροπίας. Αντιστεκόταν στην υπερβολή ή το ακραίο: «Ίσως λειτουργώ παρορμητικά, γιατί είμαι από τη φύση μου αναβλητική και, όταν έχω εκλάμψεις, ξέρω ότι πρέπει να τις ακολουθήσω τη στιγμή που καίει η φλόγα, γιατί μετά θα μπει στη μέση η λογική, ο φόβος και μπορεί να λειτουργήσουν ανασταλτικά». Προτίμησε να φύγει, να ταξιδέψει, να διαμορφωθεί.

Σπούδασε Κοινωνική Εργασία, έκανε την πρακτική της ως κοινωνική λειτουργός στη Σουηδία και τη Βιέννη. «Το “ηθοποιός” δεν είχα το κουράγιο να το ομολογήσω στον εαυτό μου. Το είχα δοκιμάσει σε μία θεατρική ομάδα στο πανεπιστήμιο, αλλά ήθελα να βιώσω κι άλλα πράγματα. Ήταν σωστό το ότι άκουσα το ένστικτό μου, γιατί έζησα στο εξωτερικό και μετά ήταν πιο ξεκάθαρη η ανάγκη μου να εμπλακώ με το θέατρο. Όταν το ανακοίνωσα στους γονείς μου, λέγοντάς τους ότι εκεί χτυπάει ο πυρήνας μου, ήταν πολύ συγκινημένοι και οι δύο. Υπήρξαν πολύ υποστηρικτικοί, μου έδωσαν αμέσως το πράσινο φως και τους ευγνωμονώ γι’ αυτό», αποκαλύπτει.

Όσοι την είχαμε δει επάνω στη σκηνή, πριν συστηθεί και τηλεοπτικά με τη σειρά «Αγγελική» στον Alpha, νιώσαμε από την πρώτη στιγμή ότι μέσα της καίει μια φλόγα ιδιαίτερη, μοναδική. Η πρόταση να κάνει τηλεόραση την παίδεψε, τη δυσκόλεψε, παρά τις θετικές προτροπές του συντρόφου της ζωής της, επίσης ηθοποιού, Μιχάλη Σαράντη.

«Ταλαιπωρήθηκα άσκοπα με τον εαυτό μου, ήταν φρικτή η διαδικασία του ζυγίσματος. Η θεωρία του φόβου της έκθεσης ήταν δική μου εγκεφαλική κατασκευή, ενώ η ζωή απαιτεί δράση, πράξη. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Ήταν ένας μικρός καθημερινός αγώνας μέχρι να συνηθίσω την έκθεση, να συνειδητοποιήσω πως δεν έχω κάτι να φοβάμαι. Εξάλλου, έχουν αλλάξει οι εποχές, δεν υπάρχει τίποτε κανιβαλιστικό σε σχέση με το πώς ήταν κάποτε τα πράγματα, όταν υπήρχε μια αίσθηση κλειδαρότρυπας. Πλέον είναι όλα πιο εξευγενισμένα και τοποθετημένα στη βάση τους. Ο Μιχάλης ήταν εξαρχής υποστηρικτικός, απορροφούσε πολλούς κραδασμούς στο σπίτι. Επίσης, είναι της λογικής ότι τα πράγματα είναι τώρα, η φωτιά καίει τώρα, πάμε να το κάνουμε. Είναι παρηγοριά να κάνεις την ίδια δουλειά με τον σύντροφό σου. Μας αφορούν τα ίδια πράγματα, είμαστε δείκτης ο ένας για τον άλλον. Όταν χρειάζομαι ένα καθαρό βλέμμα επάνω σε κάτι που με αφορά και δεν έχω την απαραίτητη διαύγεια, ο Μιχάλης είναι φάρος. Νιώσαμε αρκετά νωρίς ότι ταιριάζουμε, “κουμπώνουμε” ο ένας στον άλλο -με περιπέτειες και κάποια on&off στην αρχή- αλλά ήταν σχεδόν μεταφυσικό το δέσιμό μας. Εννοώ αυτό που ο ίδιος ο έρωτας έχει ως υλικό του, αφού κάθε ερωτευμένος άνθρωπος νιώθει μια μεταφυσική σύνδεση με το πρόσωπο του πόθου και του έρωτά του».

Πριν από δύο χρόνια έφερε στον κόσμο την κόρη τους, Βασιλική-Γλυκερία, η οποία έχει ήδη επιλέξει το όνομά της και την αποκαλούν «Βίκυ». Η Μαίρη, σήμερα, γνωρίζει καλά πως κάθε γυναίκα έχει τη δική της απόλυτα προσωπική διαδρομή σε σχέση με τη μητρότητα: «Όταν συναντήθηκα με τη νέα περίοδο της ζωής μου, δεν ήμουν οργανωμένη σε σχέση με αυτό, ένιωσα αποσυντονισμό. Δε φανταζόμουν ότι εκεί ακριβώς που πήρα φόρα θα πρέπει να κάνω παύση. Και οι πρώτοι μήνες της εγκυμοσύνης είναι βάρβαροι, αλλάζει το σύμπαν σου, οι ορμόνες κάνουν πάρτι. Προσωπικά, βίωσα και κάτι πένθιμο εκείνη την περίοδο, σα να πενθώ τον προηγούμενο εαυτό μου και να βλέπω να γεννιέται ο νέος, μαζί με την ύπαρξη του παιδιού. Ένιωσα να με χάνω, είχα πολύ θυμό. Ήταν μια περίοδος σκοτεινή, με ψυχολογική και σωματική οδύνη και την ίδια στιγμή ένα τεράστιο συναισθηματικό φορτίο αγάπης, έγνοιας και φροντίδας που ερχόταν επάνω μου, μου ανέβαζε παλμούς, γιατί δεν το χόρταινα, δεν το “χωρούσα”. Όλα αυτά για ένα σώμα είναι πολύ. Πρέπει να μιλάμε περισσότερο γι’ αυτό, οι άνθρωποι πριν αποφασίσουν να κάνουν παιδί να έχουν ένα πλαίσιο υποστήριξης. Κάποτε, το να έρθει ένα παιδί στον κόσμο ήταν υπόθεση μίας κοινότητας, το μεγάλωνε μαζί μια οικογένεια κι ολόκληρη η γειτονιά. Τώρα, που τα πράγματα κλείνουν και η οικογένεια συρρικνώνεται, χρειάζεται ένα πλέγμα στήριξης, διαφορετικών ερεθισμάτων και μοιράσματος».

Με βλέμμα που, ναι μεν διαπερνά, αλλά και συμπάσχει, η ηθοποιός είναι μια γυναίκα που έχει χωρέσει μέσα της την εποχή μας με τον πιο δυναμικό ίσως τρόπο. Το ότι συνδιαλέγεται καθημερινά με τη 2χρονη κόρη της την έκανε να νιώσει από την πρώτη στιγμή το μοντέλο ζωής που θα της εμφυσήσει. «Είναι κορίτσι. Σκεφτόμουν ότι θα είμαι ο καθρέφτης της για πάντα και σε σχέση με αυτό ήθελα να της παρέχω ένα πολύ δυναμικό πρότυπο. Η σκέψη αυτή επιστρέφει συνεχώς. Έχω στον νου μου ότι εμένα θα μιμηθεί, οπότε θα ήθελα να βλέπει πράγματα που αργότερα θα της δίνουν τον σωστό τόνο. Όσο μεγαλώνει κι εκείνη, γίνεται όλο και πιο απολαυστικό, πιο ουσιαστικό. Είναι εθιστική η επικοινωνία που εξελίσσεται μεταξύ μας». Και ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που βρίσκει πάντα χώρο και χρόνο, ώστε να ενημερώνεται σε σχέση με τη διαπαιδαγώγηση, ειδικά σε θέματα που προκύπτουν από την τεχνολογία: «Είναι πεδίο που με καλεί να εκπαιδευτώ. Όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος, ένα από τα πράγματα που έκανα ήταν να ανοίξω λογαριασμό στο TikTok, έπρεπε να ξέρω τι δύναμη έχει αυτό το μέσο, να έχω μία πρόσβαση στη νέα γενιά, αφού πρόκειται για το μεγαλύτερο trend της νεολαίας».

Προς το παρόν, με τον Μιχάλη και την κόρη τους μένουν στον Κεραμεικό, και συγκεκριμένα στο πατρικό του ηθοποιού, που βλέπει συγκινημένος τη μικρή να πατάει στα ίδια χώματα της γειτονιάς όπου έπαιξε κι ο ίδιος παιδί. Οργανώνουν οι δύο τους το μέλλον σε ό,τι αφορά τις προτάσεις που θα αποδεχτούν και θα υλοποιήσουν, ανάλογα με τις ανάγκες τους. Το περασμένο καλοκαίρι εκείνος έκανε θέατρο, εκείνη ένιωσε επιτακτική την ανάγκη να το περάσει με την κόρη τους. «Ο Μιχάλης είναι πολύ φωτεινός άνθρωπος. Έχει μια φοβερή γοητεία στα μάτια μου, καθώς την ίδια στιγμή που νιώθω ότι είναι αυτόφωτος και πολύ δυνατός, γίνεται και ευάλωτος, χωρίς να φοβάται να δείξει αυτήν την πλευρά του. Αυτό με συγκινεί πολύ, είναι πλάσμα που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τον φαντασιακό κόσμο ενός ποιητή ή ενός γλύπτη. Είναι πολύ τρυφερός και φροντιστικός, δεν αφήνει τον εαυτό του να παραπαίει μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, είναι πολύ παρών στο τώρα».

Το όνειρο μιας ζωής εκτός Ελλάδος, κάτι που εκείνη πραγματοποίησε νεότερη αναζητώντας το μέλλον της, δεν έχει σβήσει εντελώς από το μυαλό της. «Θα ήθελα κάποια στιγμή να μας οδηγούσε η ζωή στο εξωτερικό, αλλά το εμπόδιο της γλώσσας στη δουλειά μας είναι τεράστιο. Απαιτείται τρομακτική εκπαίδευση, ώστε να μπορέσεις να αποτυπώσεις μια δραματουργία και έναν ρόλο σε μία γλώσσα που δεν είναι η μητρική σου. Το έκανα σε δύο ταινίες -μία στα αγγλικά και μία στα γαλλικά- και ήταν από τα δυσκολότερα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Ουτοπικό σενάριο μεν, αλλά θα ήταν ιδανικό και για τη μικρή να ζήσει σε μια χώρα πιο φιλόξενη, πιο καθαρή, όπου θα σε σέβονται περισσότερο ως πολίτη, να βγαίνεις και να μην εισπράττεις μιζέρια σε όλα τα επίπεδα, αλλά ποιότητα ζωής και αξιοπρέπεια».

Η παράσταση «Ο Άσχημος» του Marius Von Mayenburg, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, στην οποία η Μαίρη συμμετείχε την περσινή σεζόν, σημείωσε ρεκόρ προσέλευσης, γι’ αυτό και συνεχίζεται φέτος στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου. Το έργο αποτελεί μια σαρκαστική ματιά στην απώλεια της μοναδικότητας και τη «θυσία» του εαυτού μας στα κοινώς αποδεκτά πρότυπα που επιτάσσει η εποχή. Η ομοιογένεια καταπίνει την ιδιαιτερότητα, το «εγώ» συνθλίβεται από τα trends αιώνιας νεότητας. Πιο επίκαιρο δε γίνεται! «Λίγο πολύ όλοι μπαίνουμε στο τριπάκι της εικόνας και του “φαίνεσθαι”, γιατί δεν είμαστε ανά πάσα στιγμή συνειδητοί για να κρίνουμε την κάθε μας επιλογή ή επίπλαστη ανάγκη που έρχεται από έναν εξωγενή παράγοντα. Το θέμα είναι, όταν χτυπήσουν τα καμπανάκια του πυρήνα σου, να μην αρχίσεις να βάζεις τρικλοποδιές στον εαυτό σου σε σχέση με όλα αυτά. Χρειάζονται γερά νεύρα και εσωτερική ευθυγράμμιση, δεν είναι κάτι αυτονόητο ότι θα το κατακτήσεις και θα πορευτείς στη ζωή. Τα εμπόδια και οι πειρασμοί θα έρχονται συνέχεια, όπως και η σύγκριση. Προσπαθώ να βρίσκω το μέτρο, να επιστρέφω σε κάτι που είναι πυρηνικό για μένα, που είναι ουσιώδες και έχει σημασία. Θα ασκήσω κριτική σε μια επιθυμία που μου γεννιέται και ουρλιάζει “υλοποίησέ με”. Σε σχέση με τη μοναδικότητα, το θέμα είναι να μη γίνεται η εικόνα στόχος ζωής, όπου μπαίνεις σ’ ένα κανάλι για να το πετύχεις και καταλήγεις να είσαι προϊόν του εαυτού σου. Νιώθω ευοίωνα βλέποντας τον παλμό της εποχής, καθώς καταρρίπτονται πολλά στεγανά, έρχεται ένα κύμα που υμνεί τη μοναδικότητα, την αυθεντικότητα, τη μη τελειότητα. Έχουν αλλάξει και τα πρότυπα στη βιομηχανία της μόδας. Αν δεν είσαι αυθεντικός και ατρόμητος σε σχέση με το ποιος είσαι, γίνεσαι έρμαιο και κόπια. Η αυθεντικότητα είναι το μόνο που μπορεί να σε κάνει να σπάσεις τοίχους».

Στην τηλεοπτική «Παραλία» της ΕΡΤ1 συνεχίζει να υποδύεται την ψυχίατρο, η οποία ήρθε ως θεραπεύτρια του Δημητρού (Γιώργος Νινιός), αλλά παράλληλα το κίνητρό της είναι να ανακαλύψει τι απέγινε η μητέρα της, που κάποτε δούλευε για την οικογένεια Αρχοντάκη. Με τον Διονύση Αρχοντάκη (Αλέξανδρος Λογοθέτης) έχει μία πιο τρυφερή επαφή, που εξελίσσεται και θα πυροδοτήσει συγκρούσεις. «Είμαι υπερήφανη γι’ αυτήν τη δουλειά, για την εικόνα που βγαίνει προς τα έξω και τις ερμηνείες των ηθοποιών της», δηλώνει. Παράλληλα, θα τη δούμε και στον δεύτερο κύκλο της κωμικής αστυνομικής σειράς «IQ 160», στο Star. «Αποζητώ τις αλλαγές ως μικρές ευκαιρίες. Αυτή ήταν η πρώτη μου δουλειά μετά τη γέννηση του παιδιού, ευχάριστη συγκυρία γιατί θα πειραματιζόμουν με τη νέα μου εικόνα».

Πάντως, αν δεν ήταν ηθοποιός, ξέρει καλά ποιο θα ήταν το plan B: «Θα μπορούσα να ξοδεύω όλα μου τα χρήματα σε ταξίδια και να είμαι food traveler. Δεν είμαι συγκρατημένη στο φαγητό, είμαι επιρρεπής στις υπέροχες γεύσεις. Μακάρι να μπορούσα να τρώω κάθε μέρα σε διαφορετικό εστιατόριο. Για μένα, το καλό φαγητό είναι ευτυχία και αποτελεί συναισθηματικό πεδίο: αν φας από χέρια που αγαπάνε, το καταλαβαίνεις, νιώθεις θαλπωρή».

Credits

Φωτογράφος: George Katsanakis (10AM)

Styling: Νατάσα Λιονάκη

Hair & Make Up: Konstantinos Sakkas (D-TALES)

Βοηθός Φωτογράφου: Δημήτρης Κατσανάκης

Κεντρική φωτογραφία: Σακάκι και παντελόνι Paul Smith και τοπ Toteme, όλα attica

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024