Μια καλλιτεχνική φωνή τού σήμερα, μια γυναίκα που ο τρόπος που «νιώθει» αποτυπώνεται στο βλέμμα της. Η Στεφανία Γουλιώτη δεν υπερνικά απλά τα στερεότυπα, αλλά τους δίνει νέα διάσταση μέσα από τον τρόπο που έχει αποφασίσει ν’ αντιμετωπίζει τη ζωή της. Aνυπομονούσα γι’ αυτήν τη συνάντηση. Η Στεφανία Γουλιώτη είναι μια ηθοποιός, μια καλλιτέχνιδα θα έλεγα καλύτερα, που σε κάνει να περιμένεις καρτερικά την επόμενη κουβέντα της. Αγαπάει το θέατρο, όμως είναι και μεγάλη η ανάγκη της να μη συνδέεται αποκλειστικά με αυτό, παρά με ό,τι ολοκληρώνει την ανθρώπινη φύση της. Γι’ αυτό και όταν ο καλός της φίλος Χριστόφορος Παπακαλιάτης τής πρότεινε να συμμετάσχει στη νέα του τηλεοπτική δουλειά, «Ο Δάσκαλος», ένιωσε ευγνώμων που «έσπασε» αυτό το καλούπι της θεατρικής πρωταγωνίστριας. Ακέραιη και κατασταλαγμένη σε γερές βάσεις, η ίδια πλέον μαθαίνει ν’ απολαμβάνει καθετί που έρχεται στο διάβα της. Μαζί μας μοιράζεται όλα τα κομμάτια που απαρτίζουν την πολύπλευρη προσωπικότητά της: σκοτεινούς βυθούς και φωτεινούς ουρανούς.

Στην παράσταση «Το Σώσε» του μεγαλοφυούς Michael Frayn, η τρέλα των θεατρικών παρασκηνίων «ζωντάνεψε» φέτος στη σκηνή του Παλλάς και θα συνεχίσει και την επόμενη σεζόν. Πόσο αντιπροσωπευτικό είναι το έργο αυτό; 

Η διαστροφή του υπάρχει και στην πραγματικότητα στις ζωές των ηθοποιών; Είναι όλη μας η ζωή! Βιώνουμε συνεχώς τέτοιες στιγμές. Για παράδειγμα, σε μια από τις παραστάσεις κόντεψα να πέσω από τις σκάλες του σκηνικού και, παίζοντας -κυριολεκτικά- ξύλο με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, άνοιξα μια μεγάλη πληγή στο πόδι. Ό,τι απρόβλεπτο συμβαίνει είναι το πιο ενδιαφέρον για εμάς, καθώς καλούμαστε να το συσχετίσουμε με ό,τι πραγματοποιείται και μέσα στο έργο. Το ωραίο είναι στο σανίδι να γίνονται παράλληλες οι πραγματικότητες, να μπαίνει η μία μέσα στην άλλη - όχι να προσπαθούμε να καλύψουμε τυχόν λάθη. Αυτή είναι και μια διαφορά μεταξύ των ηθοποιών που είμαστε εμείς στην πραγματικότητα και αυτών τους οποίους υποδυόμαστε στο έργο: εμείς την ομορφιά τη βρίσκουμε, όταν συσχετίζουμε το λάθος μας στη σκηνή με το έργο. Αυτή η αντιμετώπιση είναι που θα δώσει μια νέα τροπή σε σχέση με αυτά που έχουν αποφασιστεί να συμβούν επί σκηνής.

Θα χαρακτηρίζατε αυτήν τη συνθήκη ως ένα απαραίτητο «συστατικό» που σας κρατάει στο σανίδι; 

Το μεγάλο «στοίχημα» για όλους τους ηθοποιούς είναι αυτό: για οτιδήποτε έχει παγιωθεί και «χορογραφηθεί» πριν από την παράσταση να υπάρχει και η αντίστοιχη ελευθερία στην προσέγγιση του έργου. Οπότε, σ’ αυτό το πλαίσιο, σίγουρα θα συμβούν πολλά απρόβλεπτα, τα οποία χρειάζεται να μάθεις να μπορείς να τα συμπεριλαμβάνεις στη ροή. Όταν αυτή η αίσθηση της έκπληξης ωχριά, τότε και ο λόγος που μας κρατάει στο θέατρο αρχίζει να φεύγει. Ο λόγος για τον οποίο είμαστε στο σανίδι είναι για τις απρόβλεπτες στιγμές!

Χρειάζεται η κωμωδία περισσότερη πραγματική «χημεία» μεταξύ των ηθοποιών για να είναι επιτυχημένη; 

Σ’ έναν μεγάλο βαθμό, ναι! Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει μεγάλες «χημείες» ν’ αποτυγχάνουν. Είμαστε τόσο ευμετάβλητοι στις αλλαγές, κι αυτό είναι που κάνει τελικά πιο ενδιαφέρουσα -ή όχι- μια συνάντηση. Η δική μας ομάδα έχει τρομερή «χημεία», αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πετυχαίνουμε κάτι. Ένα κωμικό έργο θέλει συνεχώς να το παρακολουθείς και να είσαι δίπλα του. Στα καμαρίνια, λοιπόν, παρά το γεγονός ότι είμαστε όλοι πολύ φίλοι, δε νομίζω ότι έχουμε κάποια άλλη συζήτηση πέρα από το πώς θα πετύχουν τα πράγματα. Από την άλλη, προσωπικά, αντιμετωπίζω μια μεγάλη δυσκολία με τον ρόλο μου, καθώς μου έχει ζητηθεί μια τρομερή «μετακίνηση», μια από τις μεγαλύτερες «αποστάσεις» που έχει τύχει να διανύσω, σε σχέση με το πρόσωπο που υποδύομαι. Ο σκηνοθέτης μας, ο Κωνσταντίνος (σ.σ. Μαρκουλάκης), το αντιλήφθηκε αυτό, οπότε με πίεσε προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, την οποία ακόμη παλεύω ν’ ακολουθήσω. Αυτό με έχει σκληρύνει λίγο και μου έχει αυξήσει το άγχος. Με έχει «καλουπώσει» ως έναν βαθμό, κι ενώ θέλω να τον ευχαριστήσω και να του δώσω αυτό που ζητάει, στερούμαι ακόμη της δικής μου πραγματικής τρέλας, οπότε και λείπει ένα μέρος από την προσωπική προσφορά μου στη «χημεία» της παρέας.

Ποια είναι η βασική διαφορά μεταξύ της δικής σας προσωπικότητας και αυτής της γυναίκας που ερμηνεύετε;

Η αφέλεια πρωτίστως. Η κοπέλα είναι τόσο αφελής, που ξεχνάει τα πάντα! Εγώ είμαι μανιώδης με την οργάνωση και τη μέθοδο σε ό,τι αναλαμβάνω. Μου αρέσει, ωστόσο, που δε μοιάζουμε. Είναι πολύ ωραίο να συναντώ και ν’ απενοχοποιώ ένα τέτοιο χαρακτηριστικό.

Αυτή δεν είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση; 

Ένας ηθοποιός μπορεί να κάνει μικρές διαδρομές μέσα από τους ρόλους του, πραγματοποιώντας διαφορετικές νευρολογικές συνάψεις στο σύστημά του. Είναι δύσκολο, όμως, να πείσεις το σώμα σου να πιστέψει σε μια «συνθήκη ύπαρξης», στην οποία δεν έχεις βρεθεί ποτέ. «Πώς θα επιβιώσω επάνω στη σκηνή με κάτι το οποίο μου είναι τελείως άγνωστο;» αναρωτιέσαι. Κι όμως, είναι τόσο ωραίο όταν το καταφέρνεις. Αυτή είναι όλη η πρόκληση!

Πώς βλέπετε τον χώρο σας μετά την κρίση που εκδηλώθηκε; 

Δεν τη θεωρώ «κρίση», αλλά δικαιοσύνη, και πρέπει να παίρνει τον πρώτο λόγο σε κάθε χώρο. Είναι πολύ όμορφο να τη βλέπεις να εγκαθίσταται πια ως αυτονόητη - κάτι που δεν ίσχυε μέχρι σήμερα. Το να γίνονται τα πράγματα δίκαια για τον αδύναμο είναι μια κατάκτηση που θα έπρεπε να συμβαίνει ούτως ή άλλως σε κάθε περιβάλλον. Οπότε είναι πολύ ωραίο να γίνεται, έστω και στο 2022.

Έχετε αναφερθεί στο παρελθόν σε πιο ευαίσθητες περιόδους της ζωής σας, όταν κληθήκατε ν’ ανακαλύψετε κάθε πλευρά της ύπαρξής σας - αδύναμη και μη. Γιατί πολλές φορές, λοιπόν, απαρνιόμαστε τον ευαίσθητο εαυτό μας; 

Δεν είναι κι αυτός μέρος του «όλου» μας; Όπως σε μια ζούγκλα χρειάζεται να φτιάξεις κάποια όπλα για να επιβιώσεις, κι αυτά πρέπει να τα κουβαλάς πάντα μαζί σου για να φυλαχθείς, με ανάλογο τρόπο έχουμε δημιουργήσει τα αντίστοιχα προστατευτικά «όπλα» ως άνθρωποι, τα οποία, όμως, μας στερούν πολλές εκφάνσεις της πραγματικής μας φύσης. H μεγάλη απογοήτευση για μένα είναι πως το να ζεις όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα, δυστυχώς, δεν είναι μέσα στα «δώρα» που μπορείς να ευχαριστηθείς σ’ αυτήν τη ζωή. Φοβόμαστε να δείξουμε εμπιστοσύνη στην αδυναμία χάριν μιας επιβίωσης. Ωστόσο, και μόνο που μπορούμε και συζητάμε περί συναισθημάτων είναι μια τρελή «πολυτέλεια» μπροστά στο τι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή στον κόσμο. Όταν ο πόλεμος εγκαθίσταται σαν μια μόνιμη κατάσταση, για μένα σε καμία περίπτωση η απόλαυση δεν είναι στόχος. Δυστυχώς, η επιβίωση έχει γίνει προτεραιότητα για φέτος. Θα έπρεπε, όμως, να είχαμε τελειώσει με όλα αυτά τα θέματα εδώ και χρόνια.

Γνωρίζω ότι ασχολείστε, επίσης, και με τη διδασκαλία. Εκπληρώνει η ενασχόληση αυτή κάποιου είδους ανάγκες; 

Όπως μου αρέσει να λέω και στο μάθημα: «Κάνουμε μια δουλειά που εκ των προτέρων γνωρίζουμε ότι δεν εκπληρώνεται ο στόχος της». Υπάρχει μια «σχιζοφρένεια» στην υποκριτική. Παλεύουμε να γίνουμε οι ρόλοι, η Αντιγόνη, η Ηλέκτρα, γνωρίζοντας ότι δε θα τα καταφέρουμε. Κάνουμε, ωστόσο, μια διαδρομή προκειμένου να τους πλησιάσουμε. Βρίσκεται κάτι ανεκπλήρωτο εκεί, μια μικρή περιοχή, η οποία δεν αγγίζεται, αυτή της «τρέλας». Κι εκείνη είναι που με γοητεύει περισσότερο. Τα μαθήματα μού δίνουν την ευκαιρία να φλερτάρω μαζί της, έχοντας λιγότερο άγχος. Και να υπενθυμίζω ότι βρίσκεται εκεί και καραδοκεί για να μας «αρπάξει».

Έχετε αισθανθεί ποτέ εγκλωβισμένη σε κάποιον ρόλο; 

Ναι, πάρα πολύ. Συχνά παλεύουν μέσα μου οι νόρμες της υποκριτικής με καθετί απρόβλεπτο έχει να προσφέρει. Στοίχημά μου είναι να παραμένω ευμετάβλητη. Και μη νομίζετε ότι η εμπειρία μου το κάνει πιο εύκολο!

Τι είναι αυτό που σας αποσυμφορεί στον ελεύθερό σας χρόνο; 

Απολαμβάνω το κλάμα. Όταν έχω να κλάψω τρεις μέρες, κι έρχεται, λέω ότι αυτό χρειάζεται ο οργανισμός μου. Πρέπει να απενοχοποιήσουμε την αδύναμη εικόνα μας στον καθρέφτη.

Παρατηρώ ότι είστε πολύ προσεκτική με τις λέξεις. Έχετε κάνει βαθιές αναζητήσεις μέσα σας; 

Θα ήθελα να βιώνω τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της - όσο περισσότερες μυρωδιές και χρώματα αυτού που έχουμε. Αυτό με έχει κάνει αναγκαστικά να «ψάχνομαι». Δεν μπορεί, δε γίνεται να μη ζούμε στο μέγιστο! Έχουμε πολλά εμπόδια -όχι επιβίωσης- και «φίλτρα» στο να πετύχουμε κάτι τέτοιο και πρέπει να καταστρέψουμε πολλά απ’ αυτά, για να μπορέσουμε να βρεθούμε στην περιοχή όπου όλα είναι μια καλώς εννοούμενη απόλαυση. Υπάρχει τρομερή ενοχή. Στη ζωή μου, αυτός έχει γίνει ένας από τους στόχους μου: η ενοχή να φύγει από τη μέση! Για παράδειγμα, στη «Φαίδρα» του Δ. Καρατζά, όπου έπαιζα τον χειμώνα, χρειάστηκε να μπω στη διαδικασία του θηλασμού και να τον αναδείξω. Αυτό υπήρξε ένα δώρο για εμένα. Σου θυμίζει πώς είναι αυτή η ανάγκη και την απόλυτη σύνδεση που προκαλεί μ’ έναν άνθρωπο. Εκτός από τον έρωτα, όπου βάζουμε πάντα πάλι φίλτρα, ο θηλασμός είναι η μοναδική θύμηση απόλυτης ανθρώπινης σύνδεσης που διαθέτουμε. Είναι εκεί που τα όρια του «εγώ» σου πέφτουν και στην ουσία δεν υπάρχεις παρά μόνο μέσα από τον άλλον. Μα τι δώρο είναι αυτό! Δύο ενήλικες γυναίκες ηθοποιοί χρειάστηκε να το εκθειάσουν μπροστά το κοινό.

Μιλήστε μας για τη σύνδεσή σας με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, με αφορμή τη συμμετοχή σας στη νέα του σειρά «Ο Δάσκαλος». Δείχνετε να επιστρέφετε ο ένας στον άλλον… 

 Αυτή ήταν μια αναπάντεχη συνεργασία, κυρίως γιατί για εμένα υπήρχε πάντα μια εικόνα πως αποστασιοποιούμαι από την τηλεόραση. Κατηγοριοποιήθηκα ως μια ηθοποιός που κάνει μόνο θέατρο κι Επίδαυρο. Οπότε, όταν ο Χριστόφορος με πήρε τηλέφωνο και μοιράστηκε μαζί μου την ιδέα του, είπα: «Αχ, Θεέ μου, έσπασε το καλούπι!» Αυτό με έκανε να τον αγαπήσω ακόμη περισσότερο, και τον ευχαρίστησα. Μας έχω στο μυαλό μου σαν αδέρφια, ωστόσο παίζουμε και «ερωτικά παιχνιδάκια» μεταξύ μας. Υπάρχει μια πολυδιάστατη σύνδεση μεταξύ μας, κι αυτό έχει αποτυπωθεί και στη σχέση που έχει γράψει για εμάς στη σειρά. Είναι μακβεθική! Συνδεόμαστε με πολύπλευρους εγκεφαλικούς τρόπους κι έτσι γίνονται όλα πολύ ενδιαφέροντα. Το σενάριο που έχει γράψει αποτυπώνει όσα μας συνδέουν και στην πραγματικότητα.

Info: Το Σώσε σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη θα επιστρέψει στο Θέατρο Παλλάς από τις 5 Οκτωβρίου και για περιορισμένες παραστάσεις.

Φωτογραφία: Ολυμπία Κρασάγακη

Styling: Αντριάνα Λύρου | Μπλούζα Max&Co, Max&Co Boutique

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ 2022