Από τις ανοιχτές της κουζίνες, τα γουστόζικα παντοπωλεία και το πιο νόστιμο αμερικανικό street food έως και τις δικές μας, ελληνικές ραφιναρισμένες γεύσεις, η “local” γαστρονομική σκηνή του ευρύτερου ιστού -εκτείνεται γύρω από τη περιοχή της Βαλαωρίτου και της Συγγρού και καλύπτει τα Άνω Λαδάδικα, καθώς και τον παλιό Φραγκομαχαλά- έχει το δικό της storytelling. Κάνεις ένα γενναίο πέρασμα κι αφού επιτρέψεις στον εαυτό σου να χαθεί, για όσο σου το επιτρέπει αυτή η σύντομη διαδρομή ανάμεσα στα παλιά υφασματάδικα και τις βιοτεχνίες, νιώθεις ότι κάποτε εδώ υπήρχε αίγλη, υπήρχε ζωή. Κι ας «γκρίζαραν» κι ερήμωσαν όλα τα νεοκλασικά κτίρια-διαμάντια. Εδώ ξέρεις ότι κινείσαι σε μια περιοχή με τα πάνω και τα κάτω της, που ψάχνει ακόμη να βρει τις ισορροπίες της, πλέον, όμως, προσφέρει ωραίες εναλλακτικές, που δείχνουν τον δρόμο για την αλλαγή. Φρέσκος καφές, comfort brunch, κρασιά -από τα καλύτερα που έχει να επιδείξει η νεότερη ελληνική παραγωγή-, ποτό, φαγητό της ώρας, φαγητό του δρόμου, και μεζές κιμπάρικος, μαγειρεμένος με υπομονή.

Αυτό, λοιπόν, το αφιέρωμα φτιάχτηκε λίγο πριν το καλοκαίρι, για να σας δώσουμε μια μικρή αίσθηση από αυτό το «πάρε-δώσε» που είχαμε, περνώντας μια ολόκληρη μέρα στην περιοχή. Με ενδιάμεσες στάσεις, που η μία έφερε την άλλη. Όλες τους τίμιες, και η κάθε μια με τη δική της νοστιμιά.

Walk of taste

Η αρχή έγινε στο Mahalo Civilized Food (Bεροίας 3-5) και στην κουζίνα του Σάββα Σμάλη. Θα τη χαρακτήριζα αρκετά «ελεύθερη», εξωστρεφή και προσιτή. Ως φιλοσοφία μιξάρει γεύσεις του κόσμου με τρόπικαλ επιρροές κι όλο αυτό καταλήγει σε χορταστικά «παντρέματα», με πολύ χρώμα και ινσταγκραμικό platting. Τη μέρα που τον επισκεφτήκαμε, μας τράταρε κιουνεφέ με ντομάτα και κόκκινα φρούτα κι έναν νόστιμο μπακαλιάρο που σερβίρει με φρέγκολα, ζωηρά εσπεριδοειδή και μια δροσερή σάλτσα λεμόνι.

Πριν ο δρόμος μάς φέρει στο γειτονικό Μαιτρ και Μαργαρίτα της ίδιας οδού, προηγήθηκε εσκεμμένα μια μικρή παράκαμψη στο Tarantino Sandwiches & Fries (Εμπράρ Ερνέστου 5). Εδώ, έρχεσαι για τα αργομαγειρεμένα καπνιστά κρέατα κι αυτό το umamiblack angus beef burger ή για ένα double trouble με γλυκοπατάτες. Ρωτήστε τους για τις ελληνικές φρέσκες μπίρες, αλλά και τα πιο «εναλλακτικά» αναψυκτικά και θα με θυμηθείτε.

Η συνέχεια είχε στο μενού κάτι από τα μεράκια της σπιρτόζας και αρκετά προσγειωμένης ομάδας του Μαιτρ και Μαργαρίτα (Βεροίας 2). Αυτή η ομάδα αγαπάει το καλό κρασί κι έχει επενδύσει σε μια κάβα που συμπληρώνεται από ανάλογο φαγητό. Οι επιρροές τους είναι ελληνικότατες, με τοπικές αναφορές από Μακεδονία, Θράκη και την υπόλοιπη Ελλάδα. Εν όψει καλοκαιριού, δοκιμάσαμε εξαιρετικά βιολογικά και βιοδυναμικά κρασιά, κυκλαδίτικα τυριά, θαλασσινά, αλλά και τίμιο, εμφιαλωμένο, ελληνικό κρασί, το οποίο μπορεί να μην είναι «παιδί» μιας βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα, έχει, όμως, μέλλον.

Εξίσου δυνατές είναι και όλες οι ετικέτες που κατά καιρούς δοκιμάζουμε στο υποδειγματικό Oinovate (Συγγρού 5). Τώρα που καλοκαιριάζει, να πιάσετε μια καλή θέση στην αυλή τους και να παραδοθείτε υπεύθυνα σε σκληρές και σφιχτές τανίνες, που βρίσκονται στο ζενίθ τους. Να ζωηρέψετε με κόκκινα, φλογερά κρασιά όλο μπαχάρια κι ένταση και να δροσιστείτε με παγωμένα ροζέ φρουτώδη. Εξαιρετικά είναι και όλα τα λευκά της λίστας. Ό,τι κι αν ζητήσετε θα σας κατευθύνουν εκείνοι, προτείνοντάς σας το ανάλογο finger food ή τυριά-αλλαντικά.

Από την Αγίου Μήνα ως την Κατούνη ακολούθησαν κι άλλες στάσεις. Στο wine-bar restaurat Chilai (Αγίου Μηνά 4), που πια μετράει τρία χρόνια στην πόλη και παραμένει ανοιχτό 365 μέρες τον χρόνο, οι πόρτες ανοίγουν από τις 9:00. Ξεκινάς μ’ ένα αρκετά χορταστικό brunch κι αν πας μετά τις 12.00 θα βρεις ανοιχτή και την κουζίνα του Χάρη Τοπάλογλου. Το ύφος; Μεσογειακή με ethnik προσθήκες, ενώ απ’ όσο μάθαμε μετά τις 21:00 σερβίρεται και sushi.

Στο νούμερο 3, ακριβώς απέναντι, θα δείτε την Ακαδημία. Με το που περάσεις την πόρτα, το μάτι σου πέφτει στα έργα τέχνης και σε όλο αυτό το ζωντανό χρώμα που επικρατεί στον χώρο. Ωραία ενέργεια και πολύ μεράκι έχει κατατεθεί εδώ και αυτό φαίνεται. Η κουζίνα τους βασίζεται σε ελληνικές γεύσεις οι οποίες αποδίδονται με μαεστρία και δημιουργικό πρόσημο. Ωραία και τα επιδόρπιά τους!

Λίγα βήματα πιο δίπλα, στο νούμερο 1 της Αγίου Μηνά, βρισκόμαστε στο ζωηρό Τακαντούμ. Ενδιαφέρουσα διακόσμηση με έθνικ ύφος, πολύ χρώμα και πληθώρα χειροποίητων έργων. Εδώ νιώθεις ότι τρως σωστά, σε μια οικογενειακή ταβέρνα με πολύ χαλαρό χαρακτήρα και κουζίνα της ώρας, που ποντάρει σε πιάτα με καλά κρεατικά και καλομαγειρεμένα θαλασσινά.

Κατηφορίζοντας, ο δρόμος μας οδηγεί στο Manoir της Κατούνη 31. Café-bar-εστιατόριο με all day κουζίνα. Από το πρωινό και το brunch τους δοκιμάσαμε εξαιρετικά αβγά, french toast και σάντουιτς σε διάφορες παραλλαγές. Από εκεί κι έπειτα, σερβίρεται μεσημεριανό και dinner και ό,τι έχουμε δοκιμάσει μέχρι στιγμής από το “fusion” μενού του Γιώργου Τσολερίδη ήταν πολύ ολοκληρωμένα δοσμένο, ενώ απ’ όσο μας προϊδέασε εν όψει καλοκαιριού θ’ ακολουθήσουν πολλές ακόμα νέες προτάσεις.

Σε κοντινή απόσταση, στην καρδιά της Βαλαωρίτου, στο 25, κάναμε την πρώτη μας απόβαση στο εστιατόριο Φαίδιμος. Εδώ, στον ακάλυπτο χώρο, στο πίσω μέρος του εστιατορίου, βρίσκεται μια μυστική, κρυμμένη αυλή-βεράντα, που θυμίζει κήπο. Το τέλειο αντίδοτο για τα καλοκαίρια στη Θεσσαλονίκη. Τα πιάτα τους; Ανανεώνονται συνέχεια. Η «Φαίδρα» και ο «Φαίδιμος» είναι οι σαλάτες-σταρ, ενώ τα χοιρινά μελωμένα ριμπς τους και τα μπριζολάκια με πουρέ μήλου είναι εκπλήξεις που πολύ μας ευχαρίστησαν.

Σε εξίσου χαλαρό κλίμα, η ατμόσφαιρα στον Μόλυβο (Ίωνος Δραγoύμη 31). Διαχρονικό στέκι, που το καλοκαίρι κινείται σε τρία επίπεδα: στον πεζόδρομο της Καποδιστρίου με το “Molyvos canteen”, που περιλαμβάνει παραδοσιακά street food απ’ όλο τον κόσμο και συνεχίζει με τραπέζια δύο ατόμων στα μπαλκόνια με «θέα από ψηλά», αλλά και στο εστιατόριό τους, σ’ ένα ανάλαφρο, δροσερό, νησιώτικο σκηνικό με εννιά ορθάνοιχτες μπαλκονόπορτες και παραδοσιακές γεύσεις, που ποντάρουν στην αιγαιοπελαγίτικη κουζίνα. Να δοκιμάσετε και τα κρεατικά και τα θαλασσινά τους.

Κι αφού φτάσαμε στην Καποδιστρίου, ήταν αναμενόμενο ότι θα κάνουμε μια έφοδο στα Τρία Γουρουνάκια (Καποδιστρίου 7 & Πάικου). Αυτό το πανέμορφο διώροφο διατηρητέο δεν το βαριέσαι ποτέ. Ο Δήμος Καλαϊτσίδης έχει επενδύσει σε ξεχασμένες συνταγές. Τις αναδομεί όπως αυτός ξέρει και τις προικίζει με ωραία υλικά, σε πολύ δικά του, σύγχρονα twist.

Ολοκληρώνοντας σιγά-σιγά αυτήν την ωραία διαδρομή, κάναμε το καθιερωμένο μας πέρασμα στο εξαιρετικής αισθητικής παντοπωλείο Olicatessen (Βίκτωρος Ουγκώ 4) και τον Αλέξη Στεφανίδη, ο οποίος αυτήν τη φορά μας εφοδίασε με τις αφράτες χαλβαδόπιτες Σύρου, με κάτι άπαιχτα vegan βούτυρα και πραλίνες χωρίς ζάχαρη, σε πολλές παραλλαγές και με φίνα ελαιόλαδα.

Το κλείσιμο ήρθε στην πιο κρυμμένη, ταξιδιάρικη στοά, στο Coq Au Zen (Βαλαωρίτου 37). Ιδανικό για την εποχή, καθώς έχει μικροκλίμα με σταθερή θερμοκρασία γύρω στους 20°C. Εδώ, το καλοκαίρι διοργανώνονται γεύματα με συγκεκριμένο μενού και κρασιά με σερβίρισμα σε κάτι συλλεκτικές Limoges πορσελάνες του 1938. Οι γαλλικές τάρτες, η μυθική κις λορέν, αλλά και τα πιάτα με ζυμαρικά, που τις περισσότερες φορές είναι vegetarian ή vegan, είναι δοκιμασμένα. Να το επισκεφτείτε!

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ GLOW 149 ΙΟΥΝΙΟΣ 2019