Mητέρα, σύζυγος, επιχειρηματίας, η Σόνια Σαββίδη δίνει τη δική της ερμηνεία σ’ ένα «κλασικό» τρίπτυχο ρόλων, μιλώντας για κάθε πλευρά της νέας καθημερινότητάς της με χιούμορ κι ακόμη περισσότερη τρυφερότητα. Η σχέση ζωής της με τον Ανδρέα Παπαμιμίκο, δικηγόρο και ένα πρόσωπο γνώριμο για τη σημαντική πολιτική του πορεία, χαρακτηρίζεται, όπως θα μας πει, από απόλυτη «εμπιστοσύνη, ασφάλεια και ελευθερία». Για την ίδια, η οικογένεια που έχουν δημιουργήσει είναι το παν. Πριν από έναν χρόνο, η γέννηση της κόρης τους, Μιχαέλας, ήρθε ν’ αλλάξει τις προτεραιότητές της: «Όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες μας, δεν είμαι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας», σημειώνει.

Η Σόνια πατάει γερά στα πόδια της, είναι ανεπιτήδευτα όμορφη και σε κοιτάει έντονα μέσα στα μάτια σαν να σε διαβάζει, ενώ κάθε φορά που μιλάει για τη μικρή της, αλλά και τη στήριξη που έχει από τον άντρα της, το πρόσωπό της γλυκαίνει. Από άποψη καριέρας, την έχουμε γνωρίσει μέσα από μια εξαιρετικά αξιόλογη επαγγελματική πορεία. Έχοντας δημιουργήσει την πρώτη της επιχείρηση την εποχή που ακόμη σπούδαζε στη Νομική, γνωρίζει πολύ καλά ότι στο business περιβάλλον όλα είναι αρκετά πιο δύσκολα για μια γυναίκα, ειδικά όταν από χαρακτήρα είναι αγχωτική και τελειομανής, όπως κι εκείνη. Δικηγόρος, αλλά και στο τιμόνι μιας ώριμης επιχείρησης, η Σόνια ξέρει να κολυμπάει στα βαθιά, κι αυτό φαίνεται απευθείας όταν αποκαλύπτει το κίνητρο της ζωής της: «Να δημιουργώ, να ονειρεύομαι, να προσπαθώ, να υλοποιώ και να αγαπάω αυτό που δημιουργήθηκε μέσα από αυτήν τη διαδικασία».

Ως νέα εργαζόμενη μαμά, πώς ρυθμίζετε τους χρόνους σας, ώστε να μπορείτε να αντεπεξέρχεστε στις απαιτήσεις της κάθε μέρας; Η αλήθεια είναι πως δε θα έλεγα «όχι» αν η κάθε μέρα είχε και μερικές ώρες ακόμη! Αλλά αυτές θα τις ήθελα για εμένα. Εκεί είναι το έλλειμμα χρόνου. Είμαι σίγουρη, όμως, ότι αυτό συμβαίνει σε όλες μας. Ειδικά όταν είναι πολύ μικρά τα παιδιά, οι ώρες μπορεί να φτάνουν για όλα, αλλά δεν αρκούν για εμάς τις ίδιες. Θα ήθελα αυτά τα ελάχιστα λεπτά παραπάνω δικά μου, για να χαλαρώσω, να διαβάσω ένα βιβλίο... Φανταστείτε ότι έχω ξεκινήσει ένα πολύ ωραίο ανάγνωσμα, το «Πλάθοντας ευτυχισμένα παιδιά». Κάθε βράδυ, διαβάζω μισή σελίδα κι αποκοιμιέμαι. Είμαι ακόμη στη σελίδα 60!

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι εξίσου καλή σε όλους τους ρόλους που αναλαμβάνει, ότι κάτι θα αφήσει πίσω. Συμφωνείτε με αυτήν την άποψη; Σίγουρα δεν υπάρχει περίπτωση μια γυναίκα που έχει τόσους πολλούς σημαντικούς ρόλους στη ζωή της να τα κάνει όλα τέλεια. Ούτε καν όλα ικανοποιητικά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Οπότε βάζουμε προτεραιότητες ανάλογα με τον χρόνο μας, αλλά και τον τρόπο που αξιολογούμε τις ανάγκες μας. Προσωπικά, τους πρώτους 8 μήνες της Μιχαέλας την είχα σε απόλυτη προτεραιότητα. Σχεδόν δε με απασχολούσε τίποτα άλλο. Σταδιακά, όσο μεγαλώνει, βλέπω ότι, κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά και γενικά, επαναπροσδιορίζω τον χρόνο και τις δραστηριότητές μου, αλλά βεβαίως παραμένει το κέντρο μου. Πιστεύω ότι τα παιδιά έχουν μεγάλη ανάγκη την αγκαλιά της μάνας. Αργότερα θα τα κυνηγάμε να μας αγκαλιάσουν, αλλά τώρα είναι πολύ σημαντικό να νιώθουν ασφάλεια και ηρεμία.

Επιστρέφοντας από το σπίτι στο περιβάλλον εργασίας, υπάρχει σε αρκετές μητέρες η αίσθηση πλέον ότι προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ δύο διαφορετικών κόσμων… Το καταλαβαίνω απόλυτα! Η επιστροφή στο γραφείο μπορεί να φαντάζει από τη μια απόδραση από το σπίτι, αλλά παράλληλα υπάρχουν και οι τύψεις που συνοδεύουν αυτήν την απόφαση. Όταν μάλιστα έχεις εσύ την ευθύνη μιας επιχείρησης, ο χρόνος ρυθμίζεται πιο δύσκολα. Εγώ αισθάνομαι ότι, όσο είμαι στη δουλειά, χάνω πολύτιμες στιγμές με τη μικρή και πολύ συχνά μου βγαίνει ένας φόβος γι’ αυτό. Λέω στον εαυτό μου πως δεν τα καταφέρνω, κι αυτό πιστεύω είναι ένα συναίσθημα που νιώθουν αρκετές νέες μητέρες στις μέρες μας.

Σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, πιστεύετε ότι οι γυναίκες έχουν κερδίσει την ισότητα στο σπίτι τους; Οι νέοι άντρες συμμετέχουν πιο ενεργά στα θέματα της οικογένειας; Πιστεύω ότι όλο και περισσότεροι άντρες συμμετέχουν πιο πρακτικά και ενεργά σε αυτό που λέμε «οικογενειακή ζωή», και ειδικά οι νέοι μπαμπάδες είναι υπέροχα δοτικοί με τα παιδιά τους. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη συγκινητική εικόνα του αδελφού μου που με απόλυτη φυσικότητα έντυνε τη νεογέννητη κόρη του, για να βγουν βόλτα. Δε θα το πίστευα ποτέ για εκείνον, αλλά, βλέπετε, μπροστά στο θαύμα της φύσης, όπως είναι κάθε μωρό, υποκλίνονται μέχρι και οι λέοντες της ζωής μας!

Το ίδιο απόλυτα φυσικά, να φανταστώ, μπήκε σε αυτόν τον ρόλο κι ο σύζυγός σας… Ο Ανδρέας όχι απλά συμμετέχει, αλλά ξυπνάει από τις 6 το πρωί για να πάρει τη μικρή και να μου δώσει μια δυο ώρες ύπνο παραπάνω, μιας και πολλές νύχτες μάς ξυπνάει. Η αλήθεια είναι πως δε θα είχα κατορθώσει να επιστρέψω στο γραφείο χωρίς τη στήριξή του - τόσο την ψυχολογική όσο και την ουσιαστική, αυτήν της παρουσίας για τη φροντίδα του παιδιού. Έχει θυσιάσει πολλά πράγματα, ενώ αναγνωρίζει πόσα θυσιάζω κι εγώ. Θα τον μαρτυρήσω τώρα, αλλά πολλές φορές αργεί λίγο για το γραφείο, γιατί δεν αντιστέκεται στον πειρασμό να της δώσει αυτός το πρωινό της. Θα έλεγα ότι ψάχνει κάθε ευκαιρία για να περνάει χρόνο μαζί της, μαζί μας. Και να μην ξεχνάμε ότι η αδυναμία των μπαμπάδων στις κόρες τους είναι θρυλική!

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που καθορίζουν τη σχέση σας ως ζευγάρι; Είναι πολλά, αλλά σίγουρα το πρώτο που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι η εμπιστοσύνη. Μια σχέση που στηρίζεται σε αυτή, είναι μια σχέση πολύ δυνατή. Ξέρετε, πιστεύω ότι αυτή η βεβαιότητα, ότι δηλαδή «ο άνθρωπός μου δε θα μας προδώσει ποτέ» -τονίζω το «μας» γιατί προδίδει τη σχέση, όχι μόνο τον άλλον-, οδηγεί στο επόμενο χαρακτηριστικό που θεωρώ σημαντικό: την ασφάλεια. Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε τη φωλιά μας, ειδικά όταν ο έξω κόσμος είναι τόσο ανταγωνιστικός και σκληρός. Είναι αρχετυπικός κανόνας η ασφάλεια της οικογένειας. Και αν υπάρχει εμπιστοσύνη και ασφάλεια σε μια σχέση, τότε, πιστέψτε με, υπάρχει το τρίτο στοιχείο: η ελευθερία. Νιώθουμε και οι δύο απόλυτα ελεύθεροι, είμαστε μαζί από μια ελεύθερη, συνεχή επιλογή ζωής, κι αυτό είναι μαγικό.

Ο ερχομός της Μιχαέλας άλλαξε τη ζωή σας. Άλλαξε και τον τρόπο που σκέφτεστε; Φυσικά, και όχι μόνον τον τρόπο που σκέφτομαι, αλλά και το πώς συμπεριφέρομαι σε κάποια πεδία. Πριν ήμουν λίγο «αγρίμι», δεν άφηνα τίποτε να πέσει κάτω, ήθελα να διεκδικώ το δίκαιο, χωρίς να «ζυγίζω» το κόστος. Μετά, ένιωσα για πρώτη φορά πόσο πολύτιμος είναι ο εαυτός μου, όχι για εμένα, αλλά γιατί υπάρχει πλέον κάποιος πολύ πιο πολύτιμος που με έχει ανάγκη. Σκέφτομαι πια ότι έχω έναν πολύ σοβαρό λόγο να είμαι καλά, να προσέχω και να μην αναλώνομαι στα ασήμαντα πράγματα.

Σε 20 χρόνια από τώρα, όταν η κόρη σας πια θα είναι ενήλικη, τι θα θέλατε να αναγνωρίζει σε εσάς; Θα ήθελα να με καμαρώνει σαν γυναίκα, σαν επιχειρηματία - δεν το συζητώ, θα μου άρεζε πάρα πολύ. Όμως, θα ήθελα πιο πολύ να με θαυμάζει για τον τρόπο που τη μεγάλωσα. Τότε που εκείνη θα είναι πια μια νέα γυναίκα, να νιώθει ότι η αγάπη, η τεράστια αγκαλιά, το βλέμμα και το χάδι μου, όπως και το χέρι μου που της έδειχνε το καλό και το κακό σ’ αυτήν τη ζωή, την έκαναν σπουδαία.