Από τις πασαρέλες της Spring/Summer 2019 collection του θρυλικού οίκου Chanel, μέχρι και τους δρόμους που διασχίζουν οι λαμπερές fashionistas ανά τον κόσμο, ένα είναι σίγουρο: Φέτος το καλοκαίρι η μίνι φούστα έχει την τιμητική της. Από πρωινά streetwear μέχρι και βραδινά εντυπωσιακά red carpet looks, τα κορίτσια της μόδας επιλέγουν να αναδείξουν τα πόδια τους, μέσω μιας δυναμικής και συνάμα σύγχρονης mini skirt.
Κι αν σήμερα θεωρούμε δεδομένο το μήκος του συγκεκριμένου ρούχου, πιστεύοντας ότι το τελικό αποτέλεσμα των νέων συλλογών διαμορφώνεται αποκλειστικά με βάση το γούστο των σχεδιαστών -παρά ως ανάγκη για μια πολιτική δήλωση-, στην πραγματικότητα, η μίνι φούστα έχει ένα αρκετά αμφιλεγόμενο παρελθόν.
Αν κάποιος πρέπει να «χρεωθεί» το πρωτοποριακό σχεδιασμό του θρυλικού fashion item είναι η Βρετανίδα σχεδιάστρια Mary Quant. Το 1955, η Quant άνοιξε την iconic boutique με το όνομα «Bazaar», στο King's Road της περιοχής Chelsea, του Λονδίνου. Εμπνευσμένη από όσα έβλεπε στους δρόμους του 1964, αποφάσισε να τοποθετήσει το φινίρισμα από τις φούστες που σχεδίαζε, αρκετές ίντσες ψηλότερα από το γόνατο -όπως συνηθιζόταν να είναι μέχρι εκείνη την εποχή- και κάπως έτσι γεννήθηκε η μίνι φούστα. Μάλιστα, η Quant αποκάλυψε ότι εμπνεύστηκε αυτό το όνομα από το αγαπημένο της αυτοκίνητο, το Mini Cooper.
Παρόλα αυτά, η γνωστή σχεδιάστρια δεν ήταν η μόνη πρωτοπόρος της εποχής. Ο Γάλλος σχεδιαστής André Courrèges ξεκίνησε να πειραματίζεται και εκείνος με τα μήκη των φορεμάτων του, αποφασίζοντας να κυκλοφορήσει πιο νεανικά κομμάτια, τα οποία σταματούσαν ψηλότερα. Για το λόγο ότι, και οι δύο σχεδιαστές καταπιάστηκαν με το ίδιο item στη δεκαετία του ’60, ένα σχετικό debate ξεκίνησε, που αφορά στον πραγματικό δημιουργό του. Το μυστήριο παραμένει άλυτο, με τη θρυλική ατάκα της Quant να μένει στην ιστορία: «Δεν είμαι εγώ ή ο Courrèges που ανακαλύψαμε τη μίνι φούστα ούτως ή άλλως, αλλά τα κορίτσια που τη φόρεσαν».
Λίγα χρόνια αργότερα, το supermodel της εποχής, Twiggy, αποτέλεσε το μοντέλο-πρότυπο της συγκεκριμένης μόδας, αναδεικνύοντας τα λεπτεπίλεπτα πόδια της, κάτω από τις μίνι φούστες και τα φορέματα, ξεκινώντας μια εξ ολοκλήρου νέα εποχή στη βιομηχανία σχεδιασμού ρούχων. Μεγάλοι οίκοι, όπως ο Yves Saint Laurent και Paco Rabanne συμπεριέλαβαν στις collections τους αντίστοιχα μήκη. Ο μεν πρώτος δημιουργώντας το διάσημο «Mondrian» φόρεμα του, ενώ ο δεύτερος εισάγοντας την τότε πρωτοποριακή plastic mini skirt με αλυσίδα. Πλέον, το «μίνι» αποτελούσε επίσημα μια δήλωση υψηλή μόδας.
Ωστόσο, το γεγονός ότι η ανοδική πορεία της συμπίπτει με το κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών της εποχής δεν είναι τυχαίο. Στη δεκαετία των swinging sixties ξεκίνησε η προοδευτική ανάγκη αμέτρητων γυναικών προς την ελευθερία και την αναγνώριση των δικαιωμάτων τους. Το 1961, το πρώτο μεγάλο βήμα του φεμινιστικού κινήματος κατάφερε να νομιμοποιήσει την εμπορική διαθεσιμότητα του αντισυλληπτικού χαπιού –γεγονός που επέτρεπε στις γυναίκες να είναι καθαρά εκείνες υπεύθυνες για το σώμα τους, τη μητρότητα και τις συνολικές επιλογές της ζωής τους. Είναι λυπηρό λοιπόν, να θυμόμαστε το ανεπτυγμένο αίσθημα των γυναικών πριν από εξήντα χρόνια να επαναστατεί, προωθώντας την ατομική ελευθερία, ενώ σήμερα εν έτη 2019, μια μερίδα πολιτικών στην πολιτεία της Αλαμπάμα στην Αμερική, να καταδικάζει εκατομμύρια γυναίκες στην απαγόρευση της επιλογής αμβλώσεων.
Ενθαρρύνοντας λοιπόν, τη σεξουαλική απελευθέρωση, η μίνι φούστα αποτέλεσε το σύμβολο του κινήματος που φορούσαν οι φεμινίστριες της εποχής, όπως η Germaine Greer και η Gloria Steinem. Για εκείνες, ήταν το σημάδι μιας νέας στάσης ζωής και συμβόλιζε την αλλαγή των καιρών, με την ενεργή δράση του οράματος των γυναικών. Αυτό ήταν που έκανε την ομάδα -η οποία αποκαλούταν «Βρετανική Εταιρεία Προστασίας της Μίνι Φούστας» να διαμαρτυρηθεί σθεναρά, έξω από το show του Dior, ο οποίος παρουσίασε το 1966 μακρύτερα μήκη στις φούστες του.
Πάνω απ 'όλα, το μίνι ήταν άνετο. Απελευθέρωσε τη γυναικεία μορφή από την στενή και σκληρή γραμμή των φορεμάτων της δεκαετίας του ‘50. Ενώ παράλληλα, δημιούργησε το αίσθημα της φροντίδας του σώματος στις γυναίκες, αφού απαραίτητη προϋπόθεση για να το φορούν αποτέλεσε η κομψή σιλουέτα τους.
H Μary Quant κατάφερε να εμπνεύσει μια ολόκληρη γενιά με τα επαναστατικά design της, σχεδιάζοντας για τη γυναίκα του μέλλοντος. Μάλιστα, από τις αρχές Απριλίου, μέχρι και το Φεβρουάριο του 2020, το μουσείο Victoria & Albert (V&A), στο Λονδίνο υμνεί το έργο της, εκθέτοντας πάνω από 200 κομμάτια από τις σύγχρονες δημιουργίες ρούχων και αξεσουάρ της, ακυκλοφόρητα και μη. Από τις μίνι φούστες και τα hot pants, μέχρι τα ζωντανά καλσόν και το παιχνιδιάρικο μακιγιάζ, η σχεδιάστρια κατάφερε να ξεκινήσει μια επανάσταση μόδας στον δρόμους της Βρετανίας.
Το ρούχο-σύμβολο, κατάφερε να καλλιεργήσει πολλά ήθη γυναικών του σήμερα και να διαμορφώσει συνειδήσεις και μόδες, αφού ποτέ δεν έφυγε από το υποσυνείδητο του κοινού. Style icons και supermodels, όπως η Kate Moss, η Naomi Campbell και η Victoria Beckham επανέφεραν δυναμικά τη μίνι φούστα στις αρχές της δεκαετίας του 2000, τη στιγμή που Αμερικανοί σχεδιαστές, όπως ο Tom Ford εισήγαγαν ένα νέο κύμα αισθησιασμού στη μόδα.
Το 2019, it girls σαν την Bella Hadid και την Kendall Jenner κάνουν τις προκατόχους τους περήφανες, επιλέγοντας εντυπωσιακές μίνι φούστες από εκκεντρικούς σχεδιαστικούς οίκους όπως οι Gucci, Miu Miu και Marc Jacobs, τόσο στο κόκκινο χαλί, όσο και στα after parties, ξεκινώντας ένα νέο κίνημα απελευθέρωσης του κορμιού, αλλά και του νου, πάντα και παντού.
Σήμερα, εκείνο το επαναστατικό κόψιμο ενός υφάσματος είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Η γυναικεία κοινότητα κατάφερε να διαλέγει το πώς, το πότε και το τι θα φοράει, αγκαλιάζοντας γυναίκες όλων των μορφών και ηλικιών, οι οποίες φορούν ό,τι επιλέγουν.
Από μια εφηβική τάση σε μια πολιτική δήλωση, μέχρι και στη θέση μιας κλασικής ντουλάπας… Αυτό το μικρό κομμάτι υφάσματος έχει τόσο μεγάλη σημασία!
