Στα πιο νεαρά μας χρόνια, και όχι μόνο, προκύπτει συχνά ένα συγκεκριμένο θέμα συζήτησης ανάμεσα στις παρέες και με την εξής ακολουθία: κάποια θα παραπονεθεί για κάτι στη ζωή της – για το ότι είναι αδέσμευτη, ας πούμε, ή τη δουλειά της που νιώθει ότι δεν οδεύει πουθενά. Ίσως, ακόμη, να παραπονεθεί για τους εφιαλτικούς συγκατοίκους της ή τα ματαιωμένα όνειρά της. Ό,τι και αν είναι, συνήθως αποτελεί ένα σύμπτωμα του πόσο ασταθείς μοιάζουν οι ζωές μας και πόσο φαίνεται να έχουμε απομακρυνθεί από την κατάλληλη ενηλικίωση παρά το γεγονός ότι ήμασταν, σε όλες τις προθέσεις και σκοπούς, νόμιμοι ενήλικες. Ούτως ή άλλως, σε ένα ορισμένο σημείο κάποια θα αναφερθεί στους γονείς της, συνήθως στη μητέρα της: «Όταν ήταν στην ηλικία μου είχε δύο παιδιά, ένα στεγαστικό δάνειο και ήταν παντρεμένη».
Έως ένα βαθμό, τα χρονοδιαγράμματα των μητέρων μας καθόρισαν τη δική μας κατανόηση της ενηλικίωσης, την οποία βλέπουμε σχεδόν σαν μια σειρά από κουτάκια που πρέπει να τσεκάρουμε: σπίτι, σύζυγος, καριέρα, μωρό. Έτσι, αν η μητέρα σας παντρεύτηκε στα 25 και στα 30 έκανε τρία παιδιά, φτάνοντας σε αυτές τις ηλικίες μόνο για να παρατηρήσεις ότι το μόνο που έχεις στο όνομά σου είναι ένα χάος από υποχρεώσεις φαντάζει, τουλάχιστον, απογοητευτικό. Δεν είναι ότι αισθανόμαστε ανταγωνιστικοί προς τις μητέρες μας, αλλά περισσότερο ότι η ζωή τους βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τη δική μας. Τα ορόσημα τους είναι το μόνο «σχεδιάγραμμα» που διαθέτουμε, όμως πολλοί από τους παραδοσιακούς δείκτες της ενηλικίωσης είναι τελικά μια τρύπα στο νερό.
Πολλοί από εμάς είμαστε ένοχοι για την εξιδανίκευση του παρελθόντος τους και τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν.
Είναι φυσικό να συγκρίνεστε, καθώς οι γονείς σας είναι οι πρώτοι ενήλικες τους οποίους γνωρίζετε επαρκώς. Ωστόσο, με τις νεότερες γενιές να είναι οι πρώτες που πραγματικά είναι χειρότερες από των γονέων μας – και οι συνθήκες να είναι ακόμα πιο δύσκολες για τη Gen Z, που αντιμετωπίζει μια κρίση κόστους ζωής, τις συνέπειες της πανδημίας και την κλιματική αποκάλυψη – πόσο χρήσιμο μπορεί να είναι να χαράξουμε τη ζωή μας κατ’ αυτόν τον τρόπο; Η απάντηση είναι: όχι πολύ! Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πρόκειται για τον δρόμο προς την ψυχική ευεξία.
Φυσικά, το να σας στοιχειώνει το χρονοδιάγραμμα των γονιών σας έχει περιορισμένη χρησιμότητα όταν τα πράγματα είναι τόσο δραματικά διαφορετικά για τη γενιά μας. Αρχικά, ο μέσος όρος ηλικίας κατά τον οποίο μια γυναίκα γίνεται μητέρα είναι τα 31 έτη. Το κόστος της φροντίδας των παιδιών και της στέγασης, οι ευκαιρίες εκπαίδευσης και η πίεση σταδιοδρομίας είναι όλοι σημαντικοί παράγοντες, για να μην αναφέρουμε το άγχος για το κλίμα. Επομένως, το να είστε 31 και καθόλου έγκυος δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο. Υπάρχει, ωστόσο, κάποια κοινωνική πίεση, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό που αντιμετώπισε η γενιά των γονιών μας. Η αποκατάσταση (σε όλους τους τομείς) ήταν η υποχρέωση εκείνης της εποχής, είτε το ήθελαν είτε όχι. Επιπλέον, αν και οι προοπτικές μας μπορεί να αισθάνονται καταθλιπτικές μπροστά στην τεράστια αδικία των γενεών, υπάρχει ελευθερία να μην ρυθμίζουμε όλοι τη ζωή μας με τον ίδιο τρόπο.
Ως γυναίκες, είμαστε σε θέση να κοιτάξουμε πέρα από τον γάμο και τα παιδιά, προς τις ευκαιρίες καριέρας, τα ταξίδια, τον έρωτα, την περιπέτεια, τη δημιουργικότητα και τη διασκέδαση. Υπάρχει λιγότερη πίεση για να χωρέσετε σε ένα συγκεκριμένο καλούπι θηλυκότητας που σας κάνει να χαρακτηρίζεστε ως «τρελή» μόνο και μόνο επειδή είστε ανύπαντρη και χωρίς παιδιά, και ακόμη περισσότερο διαθέτετε περιθώρια για να δημιουργήσετε το είδος της ζωής που θέλετε, να γράψετε τη δική σας ιστορία χωρίς να σας δεσμεύουν οι προσδοκίες.
Το να ακολουθήσετε ένα εντελώς δικό σας μονοπάτι σίγουρα θα σας καταστήσει πιο σκεπτικές σχετικά με το τι μπορεί να προκύψει στη ζωή. Από μεριάς μου, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω πως σίγουρα με στοιχειώνουν οι επιτυχίες των γονέων μου, ιδιαίτερα οι επαγγελματικές. Παρόλα αυτά, με ένα βήμα τη φορά αρχίζει να με απασχολεί όλο και λιγότερο. Είτε καταφέρετε να φτάσετε εκεί στο τέλος είτε όχι, το ταξίδι, όσο χαοτικό, μπερδεμένο και ταραχώδες κι αν είναι μερικές φορές, είναι κατά κάποιο τρόπο τόσο καθοριστικό όσο και ο προορισμός.
