Όταν το παλιό αποκτά νέο πρόσωπο και η ιστορία περνάει ομαλά στη σύγχρονη εποχή, τότε όλα μοιάζουν να έχουν μια ενδιαφέρουσα ροή και συνέχεια. Για περισσότερες από έξι γενιές, η κατοικία αυτή ανήκει στην ίδια οικογένεια που την κατασκεύασε. Το όνομα “Drakoni House est. 1864” της δόθηκε για να υπάρχει άμεση σύνδεση με τη δομή της, η οποία αποτελείται εξ ολοκλήρου από την τοπική σκληρή πέτρα «δρακόνι».
Το κτίσμα ανήκει στον παραδοσιακό οικισμό των Πινών, στην Ελούντα Κρήτης, ο οποίος κατοικήθηκε για πρώτη φορά το 1400-1550 μ.Χ. από τους Ενετούς. Από εκείνη την εποχή, μάλιστα, χρονολογείται και η οξυκόρυφη καμάρα που βρίσκεται στο εσωτερικό του, την οποία ανακάλυψε ο Μαυρογιώργης Δρακωνάκης (έξι γενιές πίσω από τον σημερινό ιδιοκτήτη), κτηνοτρόφος-αγρότης, το 1864, και με βάση αυτήν έχτισε το σπίτι, που αρχικά δεν είχε παρά ένα δωμάτιο και μία αυλή, την οποία διαμόρφωσε σταδιακά κι αυτή σε κατοικία ως το 1920. Όμως, έπειτα δεν έμεινε κανείς εκεί και οι χώροι της μετατράπηκαν για χρόνια σε στάβλο για ζώα.
Η στρατηγική του σχεδιασμού από την αρχιτεκτονική ομάδα βασίστηκε στην ιδέα της αποκατάστασης και της μετατροπής του κτίσματος σε εξοχική οικία, δίνοντας συνέχεια στην ιστορία του μέσω της λειτουργικής αναπροσαρμογής του στις σύγχρονες ανάγκες και τις απαιτήσεις διαβίωσης. Στο εξωτερικό περίβλημα έγιναν οι λιγότερες δυνατές κατασκευαστικές παρεμβάσεις, οι οποίες επικεντρώθηκαν -κατά κύριο λόγο- στην αναπαλαίωση και την ενίσχυση της λιθοδομής και στην ανακατασκευή τμημάτων που είχαν καταρρεύσει. Η κύρια επέμβαση που πραγματοποιήθηκε στο εξωτερικό κέλυφος είχε ως μοναδικό στόχο να βελτιωθεί ο φυσικός φωτισμός των εσωτερικών χώρων, ο αερισμός τους, όπως και να δημιουργηθεί ένα επιπλέον υπαίθριο καθιστικό στο δώμα. Οι νέες προσθήκες σηματοδοτήθηκαν διακριτικά και υλοποιήθηκαν με ελαφριές κατασκευές οξειδωμένου μετάλλου, οι οποίες επιτρέπουν τη σαφή διάκριση του νέου από το παλιό και, ταυτόχρονα, την αντιστρεψιμότητα της επέμβασης.
Στο εσωτερικό του σπιτιού, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η ενετική καμάρα που δεσπόζει στο κέντρο του, η οποία διατηρήθηκε αυτούσια, με τη φθορά και την πατίνα του χρόνου αποτυπωμένη πάνω της. Γύρω από αυτήν αναπτύσσεται και οργανώνεται η δίχωρη κατοικία, όπου οι τοιχοποιίες, για λόγους στεγάνωσης και για τις απαραίτητες οδεύσεις, δέχτηκαν επιχρίσματα με υδραυλικά κονιάματα, εξασφαλίζοντας τη διαπνοή της. Ακολουθώντας την ίδια λογική με το εξωτερικό περίβλημα, στο εσωτερικό ξεκίνησε μια σειρά από επιπλέον επεμβάσεις, με τρόπο όμως ανώδυνο, διάστικτα, και φυσικά λόγω της αναπόφευκτης ανάγκης για λειτουργική αναπροσαρμογή. Τελικά, οι επιλογές αυτές προτάθηκε να μην αποκρύπτονται, αλλά απεναντίας να τονίζονται και ν’ αναδεικνύονται ως κομμάτι της ιστορικής συνέχειας του κτίσματος. Η αναρτημένη μεταλλική σκάλα που οδηγεί στην ταράτσα αποτελεί το επίκεντρο της εφαρμογής αυτής της ιδέας, τόσο για τον γλυπτικό χαρακτήρα και το υλικό της, όσο και για την ενδιαφέρουσα αντίθεση της ελαφριάς κατασκευής της με τη στιβαρότητα των παρακείμενων πέτρινων τοίχων. Παρότι οι νέες επεμβάσεις τονίζονται διά της αντιθέσεως, στα υλικά κατασκευής τους επιλέγεται μια επιτηδευμένη φθορά. Για παράδειγμα, επιλέχθηκε το οξειδωμένο μέταλλο με τη συνειδητή του ατέλεια, αλλά και τα επιχρίσματα των εσωτερικών τοίχων, που φέρνουν το σύνολο σε μια ισορροπία.
Διατηρώντας το παλιό και αναβιώνοντάς το, το κτίσμα εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία, που το μετατρέπουν σε μία σύγχρονη εξοχική κατοικία που διατηρεί ανέπαφη την ιστορία της. Όσον αφορά στον τρόπο που αυτή εξοπλίστηκε, η λιτότητα και η αφαίρεση χαρακτηρίζουν κάθε επιλογή των ιδιοκτητών. Με τους γήινους χρωματικούς τόνους και τα αδρά υλικά να έχουν επιλεγεί σε κάθε είδους παρέμβαση, όλα τα έπιπλα και οι επιπλέον προσθήκες μοιάζει σαν να βρίσκονταν από πάντα εκεί, έχοντας γίνει «ένα» με το εμβληματικό κέλυφος του κτίσματος.
Δείτε στην gallery περισσότερες φωτογραφίες της κατοικίας!
Φωτογραφίες: Giorgos Sfakianakis
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ 2024
