1. Καραντίνα | Έτυχε να είμαι σε εκείνη την περίφημη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, που συνδέθηκε με την «Ασθενή 0». Είχαμε ήδη ακούσει τι συνέβαινε στη Γουχάν αλλά ήμασταν σε φάση που δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να συμβεί και στην Ελλάδα. Όταν το έμαθα, θυμάμαι ότι γέλασα νευρικά, αυτό το γέλιο της αμηχανίας, ξέρεις. Αμέσως μετά σκέφτηκα τα παιδιά της TV100 που ήταν εκεί, για τα οποία ένιωθα πια μια κάποια αυξημένη ευθύνη. Και φυσικά όλους τους γνωστούς και φίλους που βρίσκονταν εκεί. Πήρα στο ΑΧΕΠΑ, με παρέπεμψαν στον ΕΟΔΥΥ και από το 1135 μου είπαν ότι εφόσον νιώθω καλά δε χρειάζεται να κάνω κάτι. Όλα πήγαν καλά.

Μετά μπήκαμε στην καραντίνα. Θεωρώ ότι το πιο εντυπωσιακό στοιχείο αυτής της ιστορίας είναι η παύση της οικονομικής και κοινωνικής ζωής με έναν τρόπο αυτόματο, σαν κάποιος να πάτησε ένα κουμπί. Σαν...The Truman Show. Εκατομμύρια άνθρωποι εξαφανίστηκαν από τον δημόσιο χώρο, οι μεγαλουπόλεις έγιναν πόλεις –φαντάσματα. Πολύ μικρές επιχειρήσεις αλλά και τεράστιες πολυεθνικές σταμάτησαν ξαφνικά τη δραστηριότητά τους. Αν το βλέπαμε σε ταινία θα λέγαμε «άσε μας ρε Σπίλμπεργκ...».

Α, και κάτι ακόμη. Ζήσαμε αυτό το απίθανο των αμερικανικών ταινιών καταστροφής: να πεθαίνουν κάτι χιλιάδες άνθρωποι και στο τέλος οι επιζώντες να πανηγυρίζουν, γιατί νίκησαν τον εχθρό. Στην Ευρώπη βέβαια δεν πιάνουν αυτά και θρηνούμε είτε είναι νέοι είτε ηλικιωμένοι -ο κ. Τσιόδρας έβαλε εξαρχής τα πράγματα σε μια σειρά!

2. Επιστροφή στα ‘80s = εσωστρέφεια | Για 2 μήνες, σε γενικές γραμμές ζήσαμε με ρυθμούς άλλων δεκαετιών, πιο ανθρώπινων ως προς αυτό. Κάθε χρόνο τέτοιον καιρό προσωπικά ζούσα σε μια τρέλα, όμορφη έστω, για να προλάβω τις γιορτές των σχολείων των παιδιών, εκδηλώσεις του Συνοικισμού μας, «υποχρεώσεις» κλπ. Φέτος όλα είναι πολύ πιο ήρεμα, όπως ίσως θα έπρεπε να είναι. Σπίτι δουλειά –δουλειά σπίτι και πλέον, ευτυχώς, διαλεγμένες έξοδοι. Πιο κοντά στην απόλαυση, πιο μακριά από την τρέλα της καθημερινότητας.

Στην καραντίνα, όπως συμβαίνει σε κάθε ζόρικη κατάσταση, βγήκε ο πραγματικός εαυτός όλων, με τρόπο καθολικό -όπως ακριβώς ήταν η καραντίνα- άρα ήταν εξόχως αποκαλυπτική! Καλύτεροι δε γίναμε, ούτε θα γίνουμε, παρά μόνο ελάχιστοι. Κι ελάχιστα. Ας γίνει τουλάχιστον καλύτερο το κράτος μας ως προς τη λειτουργία του, με αυτή την αφορμή, για το καλό όλων.

3. Επιστροφή στην «κανονικότητα» = εσωστρέφεια | Στη Μεσόγειο, βέβαια, που εμείς έχουμε το προνόμιο να ζούμε, η ήρεμη ζωή τύπου «σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι» δεν ευνοείται. Πώς να μείνεις μέσα όταν ο ήλιος και το φως τραβολογούν το μυαλό σου;

Καθώς δε σταμάτησα να εργάζομαι στο διάστημα αυτό, ήμουν κι εγώ αυτόπτης μάρτυρας της έρημης πόλης, εικόνες που παραπέμπουν συνειρμικά σε οδυνηρές καταστάσεις. Δεν υπάρχει θέατρο χωρίς θεατές. Δεν υπάρχει ποδόσφαιρο χωρίς κερκίδα. Ανάλογα δεν υπάρχει πόλη χωρίς τους ανθρώπους της.

Αν θέλω να το ξαναζήσω; Μόνο τον Αύγουστο!

4. Φωτογραφία | Η αδυναμία μου... Για τους ερασιτέχνες εραστές των εικόνων, ήταν εδώ που τα λέμε μια ευκαιρία για καλές φωτογραφίες. Για την ακρίβεια, ιδιαίτερες φωτογραφίες, χωρίς κόσμο, σπάνιο σε περιόδους κανονικής ζωής. Η χαρά της καρτ ποστάλ.

5. Άλλη Θεσσαλονίκη | Ήταν μια άλλη πόλη. Χωρίς κυκλοφοριακό, χωρίς πρόβλημα στο πάρκινγκ, χωρίς συνωστισμούς. Δεν είναι χωρίς αιτία ότι η πρώτη... κανονικότητα που επανήλθε ήταν το κυκλοφοριακό και το παρκάρισμα.

Ήταν παράλληλα μια ευκαιρία για τον Δήμο Θεσσαλονίκης να κάνει δουλειές χωρίς να «ενοχλεί» την καθημερινότητα των πολιτών. Κι ευτυχώς το έκανε. Ασφαλτοστρώσεις, φυτεύσεις, απολυμάνσεις, καθαριότητα... Ασταμάτητα. Στον ρυθμό που δίνει η νέα δημοτική αρχή. Αν μπορούσε να τιθασεύσει και τον κακό εαυτό του ακαθόριστου πλήθους... Ή ας το κάνουμε εμείς, για αυτοπροστασία. Θα είναι καλύτερα. Και για εμάς και για την πόλη.

6. Αποθέωση της τεχνολογίας | Τηλεργασία, τηλεδιασκέψεις, τηλεμαθήματα... Από 'κει που προσπαθούσαμε να πείσουμε εαυτούς και τέκνα ότι το πολύ κινητό βλάπτει, τώρα ξαφνικά, επιχειρήσαμε να αξιοποιήσουμε την τεχνολογία στο έπακρο. Αποτέλεσμα; Όλη μέρα στον υπολογιστή. Μάθαμε και 5 πράγματα παραπάνω. Όμως μπορούμε πια να είμαστε σίγουροι ότι τα μηχανήματα δε μπορούν να αντικαταστήσουν την ανθρώπινη επαφή και συνεννόηση. Είναι βοηθητικά, αλλά μέχρι εκεί. Δε μπορεί να μη βλεπόμαστε ρε παιδί μου...

7. Δεν υπάρχει τηλε-αποχαιρετισμός... | Και τώρα που λέω δε μπορεί να μη βλεπόμαστε… Οι τελευταίοι αποχαιρετισμοί ήταν από τα πιο σκληρά παραδείγματα του λόγου αυτού. Δε λέει εκδημία εν πανδημία. Έφυγαν άνθρωποι από τη ζωή, χωρίς οι αγαπημένοι τους να μπορούν να είναι εκεί σ’ αυτήν την πολύ ιδιαίτερη στιγμή, στο «απρόσκλητο κάλεσμα»... Και πιστεύω ότι είναι μια πολύ σημαντική διάσταση της καραντίνας που δεν ασχοληθήκαμε και πολύ, μια διάσταση που σχετίζεται με την ούτως ή άλλως δύσκολη διαχείριση του πένθους κι έχει έντονη κοινωνική διάσταση -η καραντίνα δεν ήταν μόνο έκτακτες διακοπές ούτε πέθαναν σ’ αυτό το δίμηνο μόνο 160 άνθρωποι...

8. Η ποίηση | Στο ξεκίνημα αυτής της ύπουλης περιπέτειας, έφυγε μια σπουδαία ποιήτρια, η Κική Δημουλά -είναι πιο εύκολο να αποχαιρετάς με έναν στίχο παρά με μια χούφτα χώμα. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι απέναντι στα δύσκολα και στα περίεργα η ποίηση είναι μια κάποια λύση. Γιατί είναι στιγμές που οι μόνες λογικές εξηγήσεις για όσα συμβαίνουν μπορούν να προέλθουν μόνο από τον υπερβατισμό που διακρίνει την ποίηση. Όπως η ποιήτρια είχε πει σε μια συνέντευξή της, το ποίημα χαρακτηρίζει «έναν άνθρωπο που μάχεται να δώσει στα πράγματα διαστάσεις που δεν έχουν, ή και να ξεκαθαρίσει τη θολή μορφή τους, εφαρμόζοντας μια άλλη, επίσης θολή μέθοδο, όπως είναι αυτή του ποιητικού λόγου, ίσως πιο παρήγορη ως βραδύτερα θνητή»...

9. TV100, FM100, FM100,6 | Ανέλαβα τα νέα μου καθήκοντα με το ξέσπασμα της πανδημίας με όποιες δυσκολίες αυτό συνεπάγεται. Αλλάξαμε την εικόνα με το τίποτα, κρατήσαμε την ενημέρωση των πολιτών ψηλά, σχεδιάσαμε καινούρια πράγματα και τώρα ήδη υλοποιούμε!

Είμαστε ήδη στην επόμενη μέρα, στο μετά της πανδημίας. Στο reboot της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Αν η οικονομική κρίση πριν 10 χρόνια οριστικοποίησε μια αντίληψη συνεργιών, τώρα είναι βέβαιο ότι περνάμε σε μια κουλτούρα συνεργασιών. Είμαστε πλέον στο «μαζί». Όχι μόνο για λόγους οικονομικούς αλλά κυρίως για λόγους κοινωνικούς. Ως ανάγκη να πορευτούμε μπροστά, στην έξοδο από την εθνική μας δυσπραγία, στην πρόοδο. Και για να χρησιμοποιήσω τις εκφράσεις της καραντίνας, όσο κρατάμε τις αποστάσεις ατομικά τόσο αυτές πρέπει να εκμηδενίζονται στο συλλογικό πεδίο. Για τα δημοτικά ΜΜΕ, αυτό σημαίνει μαζί με τους πολίτες, μαζί με τους φορείς, μαζί με τους επιχειρηματίες, μαζί με όσους αγαπούν την πόλη και συναισθάνονται τη βαριά ευθύνη να την κάνουν καλύτερη. Με έμπνευση, δημιουργικότητα και πολλή -πρωτόγνωρη- δουλειά!

Info

Ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος γεννήθηκε στις Σέρρες και σπούδασε νομικά στο ΑΠΘ. Από το 1998 εργάζεται ως δημοσιογράφος, λογογράφος, σύμβουλος επικοινωνίας. Από τον Φεβρουάριο 2020 είναι γενικός διευθυντής της Δημοτικής Εταιρείας Πληροφόρησης Θεάματος και Επικοινωνίας (ΔΕΠΘΕ) του Δήμου Θεσσαλονίκης (TV100, FM100, FM100,6). Από τον Μάρτιο 2014 είναι πρόεδρος του Συνδέσμου Κατοίκων Συνοικισμού Κωνσταντινουπολιτών Πυλαίας Θεσσαλονίκης.

Φωτογραφία πορτρέτου: Στέργιος Φουρκιώτης