Μιλήσαμε ένα απόγευμα Δευτέρας, λίγες μέρες πριν τη σημερινή πρεμιέρα της παράστασης «Ένα μάθημα χορού» στο Θέατρο Αθήναιον. Αυτό που ξεκίνησε ως συνέντευξη κατέληξε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, γεμάτη νόημα, αισιοδοξία και ελπίδα για το αύριο. Με αφορμή την υπόθεση του έργου, που καταπιάνεται με την έννοια της διαφορετικότητας και την αποδοχή της, κουβεντιάσαμε έντονα για το τι χρειάζεται τελικά για να απαλλαγούμε από τις κοινωνικές επιταγές του «νορμάλ», ενώ δεν μπορούσαμε παρά να αναφερθούμε στη δύναμη του θεάτρου στην ψυχοσύνθεση ενός ηθοποιού, αλλά και στην αγαπημένη της Θεσσαλονίκη, την οποία -όπως η ίδια δήλωσε χαρακτηριστικά- λατρεύει!

Πείτε μας δυο λόγια για τον ρόλο σας στην παράσταση;

Υποδύομαι τη Σένγκα, μια χορεύτρια του Broadway η οποία έχει χτυπήσει άσχημα το γόνατό της και, επειδή έχει αλλεργία στην αναισθησία, δεν μπορεί να κάνει εγχείριση, ώστε να το διορθώσει. Έχει πέσει σε κατάθλιψη και βρίσκεται κλεισμένη στο σπίτι της, χωρίς να ξέρει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της. Έχει βασίσει όλη της τη ζωή στον χορό και είναι η μεγάλη της αγάπη. Από τη στιγμή που έπαθε αυτό το ατύχημα, έχει κόψει κάθε επικοινωνία με όλους τους ανθρώπους που την αγαπούν και τη νοιάζονται. Κάποια στιγμή, έρχεται ένας γείτονας από τον επάνω όροφο και της ζητάει να του κάνει ένα μάθημα χορού. Είναι ο Έβερ κι έχει σύνδρομο Άσπεργκερ. Ο ίδιος θέλει να παρευρεθεί σε μια απονομή βραβείου και να χορέψει σαν «φυσιολογικός» άνθρωπος. Αυτοί οι δύο είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, ο καθένας με το δικό του, προσωπικό θέμα, κάπως δεσμευμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό. Έχουν κολλήσει σ’ ένα σημείο χωρίς να ξέρουν πώς θα συνεχίσουν. Γνωρίζονται, σιγά-σιγά ανοίγονται, έρχονται πιο κοντά και μ’ έναν τρόπο βοηθά ο ένας στον άλλον να βρουν μια διέξοδο στο δικό τους αδιέξοδο.

Οπότε, σε ποιο είδος κατατάσσεται το έργο;

Είναι μια ρομαντική κομεντί. Ναι μεν, μπορεί να έχει τους πρωταγωνιστές που έχουν τα προβλήματά τους, αλλά παρόλα αυτά, είναι ένα έργο στο οποίο περνάς πολύ καλά, γελάς και συγκινείσαι πολύ. Δεν είναι μια βαριά παράσταση.

Πιστεύετε ότι δύσκολο για έναν σκηνοθέτη να αγγίξει ένα τέτοιο θέμα και να το προσεγγίσει διακριτικά, στέλνοντας παράλληλα κι ένα μήνυμα;

Κοίταξε, ο κάθε άνθρωπος σκέφτεται, αισθάνεται και αντιδρά διαφορετικά. Ένας λόγος που με γοητεύει το θέατρο είναι αυτός. Για παράδειγμα, στο συγκεκριμένο έργο μαθαίνουμε κάτι το οποίο δεν το γνωρίζουμε, για το σύνδρομο Άσπεργκερ, μια μορφή αυτισμού, στην οποία όμως κανείς είναι πλήρως λειτουργικός. Το θέμα για έναν σκηνοθέτη δεν είναι εύκολο, αλλά για να σου πω την αλήθεια κανένας ρόλος δεν είναι εύκολος. Ο καθένας έχει τη δική του ψυχοσύνθεση. Διαβάζοντας για το συγκεκριμένο σύνδρομο και μιλώντας με τα ανάλογα πρόσωπα, το προσεγγίζεις με μεγάλη ευαισθησία και μεγάλη αγάπη. Αυτό είναι κάτι για το οποίο θέλουμε να μιλήσουμε, για τη διαφορετικότητα και το πώς την αντιμετωπίζουμε. Για τους φόβους μας σε σχέση με το διαφορετικό. Ώστε τελικά να το προσεγγίσουμε και να το κατανοήσουμε και, τελικά, να μπορέσουμε και να το αγαπήσουμε. Αυτός είναι κι ο στόχος της παράστασης. Βλέπεις δυο ανθρώπους με σοβαρό πρόβλημα ο καθένας που «αναγκάζονται» να γνωριστούν. Μέσα από αυτήν τη γνωριμία, μαθαίνουν ο ένας τον άλλον και καταφέρνουν να έρθουν κοντά. Γιατί, η απόσταση είναι αυτή που μας κάνει να φοβόμαστε το διαφορετικό. Ενώ, αν προσπαθήσουμε να το προσεγγίσουμε θα το καταλάβουμε και θα το αγαπήσουμε. Στο κάτω-κάτω όλοι είμαστε διαφορετικοί κι όλοι έχουμε τα θέματά μας. Αλίμονο αν καθετί διαφορετικό το κρατούσαμε σε απόσταση. Δε θα καταλαβαίναμε τίποτα από αυτόν τον κόσμο και θα ήμασταν όλοι στον κόσμο μας!

Στόχος της παράστασης δηλαδή είναι να απορρίψει έννοιες όπως το «νορμάλ»;

Ναι, γιατί το νορμάλ είναι κάτι που σου επιβάλλει η κοινωνία. Επιβάλλει μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, για να είσαι αποδεκτός. Όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Πρέπει να λειτουργούμε σ’ ένα κοινωνικό πλαίσιο σεβόμενοι τους άλλους, αλλά μέχρι εκεί. Να είμαστε όμως αυτό που είμαστε και να μη φοβόμαστε να το δείξουμε.

Οπότε, τι είναι αυτό που μας εμποδίζει;

Ο φόβος μας κρατάει αδρανείς. Εντάξει, είναι λογικό να φοβόμαστε το άγνωστο, αλλά έτσι μένουμε στάσιμοι μια ζωή. Όταν δε γνωρίζουμε και δεν αναγνωρίζουμε κάτι, φοβόμαστε να το πλησιάσουμε. Αν με ρωτήσεις ποιος είναι ο στόχος μου στη ζωή, θα σου πω να αποβάλλω όλους τους φόβους μου, θα ένιωθα πιο ελεύθερη. Και θα γνώριζα καλύτερα και τον εαυτό μου. Μέσα από τους άλλους, γνωρίζουμε τον εαυτό μας -ακόμα κι αν ο άλλος είναι τελείως διαφορετικός.

Και τι χρειάζεται για να το καταφέρουμε;

Τόλμη και θέληση για επαφή, επικοινωνία, αγάπη. «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» και μέσα στην ελευθερία υπάρχει και η αγάπη.

Στη χώρα μας πώς αντιμετωπίζεται η διαφορετικότητα;

Παρά τα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία μας κι όλα αυτά που ακούμε, πιστεύω ότι αρχίζουμε και παρατηρούμε το διαφορετικό. Ακόμα κρατάμε μια απόσταση ασφαλείας, αλλά τουλάχιστον έχουμε αρχίσει να κάνουμε focus. Δεν κάνουμε ότι δεν υπάρχει και αυτό είναι ένα βήμα. Και η νέα γενιά νομίζω ότι θα είναι ακόμα πιο τολμηρή σε αυτό το πράγμα.

Περνώντας στο θέατρο, λειτουργεί για εσάς και σαν ψυχοθεραπεία;

Ναι, τεράστια ψυχοθεραπεία. Αγαπάω πολύ τη δουλειά μου, αλλά να μου πεις ποιος δεν την αγαπάει αυτή τη δουλειά, αφού για να την κάνεις πρέπει να την αγαπάς. Αλλιώς δεν αντέχεις (γέλια). Αλλά με βοηθάει πολύ. Ξέρεις, μέσα από αυτή τη δουλειά έμαθα καλύτερα τον εαυτό μου, ενώ με βοηθά να γίνομαι και καλύτερος άνθρωπος.

Δηλαδή, είστε από τα άτομα που κάνουν όνειρα ή που το τώρα;

Προσπαθώ να κάνω το δεύτερο και πια το καταφέρνω. Δηλαδή, αν με ρωτούσες ποιο ρόλο θα ήθελα να παίξω, δε θα ήξερα τι να σου απαντήσω. «Όλους» θα σου έλεγα μάλλον! Υπάρχουν πάρα πολλοί ρόλοι που μου αρέσουν, αλλά θέλω να δουλέψω με ανθρώπους που εκτιμώ, σέβομαι και θαυμάζω. Ονειρεύομαι τα πάντα και τίποτα μαζί. Προσπαθώ να ζω το παρόν και να το απολαμβάνω όσο καλύτερα μπορώ. Και αυτό το κάνω και στην προσωπική μου ζωή, για να είμαι ειλικρινής. Παλιότερα, συνέβαινε κάτι καλό και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο σκεφτόμουν ποιο θα είναι το επόμενο. Πια έχω καταφέρει να ζω το τώρα και να μη με μοιάζει το μετά.

Με τη Θεσσαλονίκη τι δεσμοί σας δένουν;

Την αγαπώ αφάνταστα τη Θεσσαλονίκη! Έχω δουλέψει έναν χρόνο στο ΚΘΒΕ. Αγαπώ τους ανθρώπους της, τα μαγαζιά, την ενέργεια του τόπου. Και είμαι εξαιρετικά χαρούμενη που θα καθίσω μια εβδομάδα εδώ, δε φαντάζεσαι πόσο. Πραγματικά! Λατρεύω τη βόλτα στον Θερμαϊκό μέχρι το Μέγαρο Μουσικής. Μάλιστα, επειδή έχω πολλούς φίλους και περνάω πολύ ωραία όταν μαζευόμαστε σε σπίτια! Ξέρεις, συνδυάζω διακοπές με δουλειά και αυτό είναι το καλύτερό μου! Και τώρα θα είμαι μάλιστα και με πολύ αγαπημένους ανθρώπους -μεταξύ άλλων τον σκηνοθέτη της παράστασης Δημήτρη Μπογδάνο και με τον συμπρωταγωνιστή μου Γιωργή Τσαμπουράκη- οπότε θα είναι μαγεία.

Τι άλλο ετοιμάζετε αυτήν την περίοδο;

Κάνουμε γυρίσματα για τα 8 επεισόδια της σειράς του Σωτήρη Τσαφούλια, που θα παιχτεί στο ΟΤΕ TV, η οποία είναι η συνέχεια του «Έτερος Εγώ», της ταινίας. Μετά τη Θεσσαλονίκη, θα κατεβούμε στην Αθήνα και θα παίξουμε την παράσταση στο Θέατρο Θησείο Σαββατοκύριακο.

Info: Η παράσταση «Ένα μάθημα χορού» κάνει σήμερα πρεμιέρα στο Θέατρο Αθήναιον, Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας 35. Παραστάσεις: 14/2 21:00, 15/2: 21:00, 16/2: 18:30 & 21:00, 17/2: 19:00, 18/2: 21:00, 19/2: 21:00