Με τίτλους που «φωνάζουν» για την τραγωδία, η οποία σημειώνεται εδώ κι έναν μήνα στο δάσος του Αμαζονίου, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα media παγκοσμίως, την έλλειψη ενημέρωσης των ίδιων -και κατά συνέπειαν του κοινού τους-, για τη φωτιά, που κατασπαράζει τεράστιες εδαφικές εκτάσεις πράσινου καταστρέφοντας κάθε ίχνος βιοποικιλότητας της Βραζιλίας.

Με 73.000 πυρκαγιές τους τελευταίους μήνες -ο υψηλότερος αριθμός από το 2013- φαντάζει απίθανο το γεγονός ότι κανένας δεν ενδιαφέρθηκε νωρίτερα για την εξάπλωση της φωτιάς στην περιοχή, παρόλο που είναι ευδιάκριτη ακόμη κι από το διάστημα. Κι όμως, δεν ήταν οι New York Times το μέσο που κατάφερε να γνωστοποιήσει σε όλους την καταστροφή, αλλά η Adriana Lima και η Chiara Ferragni. Ένα post τους στα social media αρκούσε για να ενημερωθεί ολόκληρος ο πλανήτης και να προσευχηθεί για τον Αμαζόνιο. 

Δε θα δικάσω την ωμή εκμετάλλευση των μέσων κοινωνικών δικτύωσης σε αυτές τις περιπτώσεις, γιατί μπροστά στην τραγωδία καλό είναι να μην χάνουμε την ουσία. Αναρωτιέμαι απλά: Η Δύση ήταν τόσο απασχολημένη στον μικρόκοσμό της, που αποφάσισε ότι μια τέτοια είδηση θα περάσει απαρατήρητη;

Επίσης, δεν κατηγορώ τα μέσα, που στη συνέχεια τράβηξαν το θέμα από τα μαλλιά, ρισκάροντας να δεχτούν επικριτικά σχόλια του τύπου: «Τώρα το θυμηθήκατε;». Ναι, από ό,τι φαίνεται τώρα το θυμήθηκαν και αποφάσισαν να μεταφέρουν το μήνυμα όσο πιο δυνατά γίνεται. Γιατί, τελικά, από τη στιγμή που αποφασίζει κάποιος να ενεργήσει σωστά δε μπορούμε να του το στερήσουμε. Και καμιά φορά δεν βλάπτει να θυμόμαστε το ρητό «Κάλλιο αργά, παρά ποτέ…», αφού στην πραγματικότητα έστω κι η αργοπορημένη ευαισθητοποίηση των media, μόνο θετικά αποτελέσματα έχει να συνδράμει.

Πίσω στο θέμα μας όμως! Τι είναι αυτό που πραγματικά κάνει τον Αμαζόνιο ένα από τα σημαντικότερα σημεία του πλανήτη μας και στην ιδέα και μόνο της καταστροφής του κινδυνεύει η ανθρωπότητα; First things first, οι επιπτώσεις στο οξυγόνο (παρέχει το 20% του οξυγόνου της ατμόσφαιρας) και η εξαφάνιση μεγάλου αριθμού ζώων και φυτών. Plus, ας μην ξεχνάμε ότι στα βάθη του τροπικού δάσους κατοικούν εδώ και χρόνια διάφορες indigenous φυλές, οι οποίες δεν έρχονται σε επαφή με τον έξω κόσμο, άρα κάνουμε λόγο για ανέλπιστες προσπάθειες διαφυγής τους.

Ωστόσο, όλα τα παραπάνω φαίνονται να μην αγχώνουν ιδιαίτερα τον πρόεδρο της Βραζιλίας, Jair Bolsonaro, ο οποίος διακρίνεται από μια δόση ακροδεξιών φρονημάτων και πριν από λίγες ημέρες κατηγόρησε τις ΜΚΟ για την καταστροφή. Παρόλα αυτά, το πρόβλημα δείχνει να είναι πιο διευρυμένο. Οι περισσότερες φωτιές σε τέτοια δάση προέρχονται καθαρά από ανθρωπογενείς παράγοντες, γεγονός που επιβεβαιώνουν ερευνητές του πανεπιστημίου του Sao Paolo, υποστηρίζοντας ότι η φωτιά αποτελεί ακόμη τρόπο γεωργικής μεθόδου στην περιοχή. Πολλές από αυτές εξαπλώνονται γρήγορα και καίνε μεγάλες δασικές εκτάσεις, ώστε η γη να χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια για αγροτικούς σκοπούς. Μια κίνηση που δείχνει να έχει την πλήρη στήριξη του προέδρου Bolsonaro.

Ο κίνδυνος παραμονεύει συνεχώς, δημιουργώντας ένα κλίμα ανασφάλειας, γνωρίζοντας ότι τα παραπολιτικά συμφέροντα απόκτησης γης και διάφορων άλλων πόρων, μπορούν να γίνουν η αφορμή για την πλήρη εκμετάλλευση του περιβάλλοντος, το οποίο ήρθε ο καιρός που θα παύει να μας φροντίζει ανιδιοτελώς.

Last but not least, παρακολούθησα τις τελευταίες ημέρες τις κραυγές αγανάκτησης πολλών σε ό,τι αφορά στην πυρκαγιά στη Notre Dame και τη σύγκριση των δυο καταστροφών. Πρώτον, κανείς δεν μπορεί να συγκρίνει δύο ή και περισσότερα καταστροφικά συμβάντα, από τη στιγμή που όλα φέρουν αρνητικά αποτελέσματα. Η άμεση ενημέρωση είναι λογικό να υπάρχει για κάτι που αφορά το Παρίσι -μόνο 2 με 3 ώρες μακριά- και τέλος κανείς δεν απαγόρευσε σε charities και εκατομμυριούχους να βοηθήσουν στη διάσωση του Αμαζονίου, όπως και κανένας εξάλλου δεν τους ανάγκασε να αναστηλώσουν την Παναγία των Παρισίων... 

Η αγκαλιά προς τον πλανήτη είναι στο χέρι μας και δεν σταματάει ούτε τελειώνει στον Αμαζόνιο!