Η τροφή ως καθημερινή ανάγκη και στη συνέχεια ως γαστρονομική απόλαυση, καθώς και η τέχνης της μαγειρικής  παρουσιάζονται με μοναδικό τρόπο στο βιβλίο «Ωδή στη γεύση / Ode to flavour» της Σωτηρίας Στράτη, ως ένα έργο τριών πράξεων, στο οποίο τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η ύλη. Η ίδια γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει μέχρι σήμερα. Αν και εργάζεται ως Τεχνολόγος Τροφίμων με μεταπτυχιακό στη Διοίκηση επιχειρήσεων, το αληθινό πάθος της είναι το γράψιμο, ένα ταλέντο που προϋπήρχε μέσα της από πάντα. Μας μίλησε για το καινούργιο βιβλίο της και για τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να αποδώσει με λυρισμό ένα από τα πιο αρχέγονα πάθη, μετουσιώνοντάς το σε κάτι τόσο ντελικάτο και ποιητικό, σχεδόν άυλο.

Πείτε μου δυο λόγια για το βιβλίο σας.

Η "Ωδή" είναι ένας πραγματικός, απενοχοποιημένος, λυρικός ύμνος λατρείας σε μία από τις πιο πρώιμες αλλά και πολύπλοκες απολαύσεις της ζωής, τη γεύση. Μία συλλογή από ποιήματα και πεζά που φιλοδοξεί να αναδείξει τρεις διαφορετικές πλευρές της που είναι συνυφασμένες και με την ίδια τη φύση της τροφής.

Το πρώτο μέρος ονομάζεται χαρά και περιγράφει σε τρίτο πρόσωπο τη σχεδόν παιδική χαρά που προκαλεί μία λιχουδιά, την αυθόρμητη απόλαυση που νιώθουμε όταν μπήγουμε τα δόντια μας σε μία γλυκιά φέτα καρπούζι ή την άμεση παρηγοριά που προκαλεί μια μπουκιά ψωμί, από τον ήχο που ακούμε όταν σπάμε αχόρταγα τη γωνία του μέχρι τη μυρωδιά και τη ζεστή γνώριμη γεύση του. Στο δεύτερο μέρος, αυτό που κυριαρχεί είναι ο έρωτας και η ηδονή που μας προκαλούν τα πιο αμαρτωλά τρόφιμα. Έτσι, εδώ βρίσκουμε ερωτικές επιστολές που απευθύνονται φυσικά σε δεύτερο πρόσωπο, στη σκοτεινή και απόλυτα προκλητική φύση της σοκολάτας ή στην εντυπωσιακή λιπαρότητα του φρέσκου βουτύρου. Τέλος, στο τρίτο μέρος, αντιμετωπίζουμε τη σοκαριστική πραγματικότητα του θανάτου της τροφής μας. Εδώ τα ίδια τα θύματα της όρεξης μας, ομολογούν σε πρώτο πρόσωπο τα συναισθήματα που κατακλύζουν τις τελευταίες τους στιγμές και ενίοτε αφορίζουν εμάς, τους διώκτες τους. Το βιβλίο είναι δίγλωσσο. 

Σε ποιους απευθύνεται και πώς γεννήθηκε η ιδέα;

Αυτό το βιβλίο απευθύνεται στους απανταχού γευσιλάτρεις. Σε όσους που αγαπούν τις λιχουδιές και που επιλέγουν να τις απολαμβάνουν χωρίς τύψεις και χωρίς περιορισμούς σε ποιότητα και ποικιλία. Στην αρχή ξεκίνησα γράφοντας σκόρπια στιχάκια για τα διάφορα προϊόντα που απολαμβάνουμε σχεδόν καθημερινά και δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο. Όταν έγραψα την πρώτη ερωτική επιστολή, φυσικά στο φρέσκο βούτυρο που παραμένει μία μεγάλη μου αγάπη, κατάλαβα ότι θα μπορούσε να υπάρξει μία συλλογή από κείμενα. Στο τέλος, και μετά από ένα ανελέητο φαγοπότι, σκέφτηκα και το κομμάτι του θανάτου που τελικά έδεσε όλη την ιδέα της απόλαυσης.

Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο στη δημιουργία του;

Με δυσκόλεψε ως ένα βαθμό η μεταφραση των κειμένων στα αγγλικά, καθώς δεν μπορούν να αποδοθούν οι έννοιες πάντα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Επίσης, εκεί κατάλαβα και τη διαφορά στον πλούτο του λεξιλογίου μας. Ευτυχώς είχα αρκετή βοήθεια από την επιμελήτρια μου, Μαρία Μουτσίου.

Το μήνυμα που κρύβεται στις σελίδες του είναι ξεκάθαρο για όλους τους αναγνώστες και το ίδιο για όλους; 

Το μήνυμα σε ένα βιβλίο και ειδικά τόσο λυρικό, νομίζω δε θα μπορούσε ποτέ να είναι εντελώς ξεκάθαρο και φυσικά είναι αδύνατο να είναι το ίδιο για όλους. Ιδανικά, θα ήθελα ο αναγνώστης να το ευχαριστηθεί, όπως θα ευχαριστιόταν ένα δείπνο τριών πιάτων σε ένα καλό εστιατόριο και όταν το τελειώσει, να νιώσει χορτάτος από ιδέες, εικόνες και σκέψεις. Δεν νομίζω, ότι μπορούν να το κάνουν όλοι. Πολλές φορές έχουμε μεγαλώσει μαθαίνοντας να νιώθουμε ένοχοι όταν απολαμβάνουμε κάτι, και αυτό μας κάνει αρκετά δύσπιστους σε οποιαδήποτε μορφή χαράς.

Συνδυάζετε το φαγητό με τον θάνατο.  Πώς «παντρεύονται» αυτές οι δύο έννοιες;

Η σχέση αυτών των δύο είναι τόσο παλιά και πρωτόγονη όσο και ο άνθρωπος. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είμαστε ακόμη σαρκοφάγοι κυνηγοί στην ψυχή και κάποια ένστικτα και προτιμήσεις μας παραμένουν πρωτόγονα. Είναι αναπόφευκτο αρκετές φορές, λοιπόν, ο θάνατος να καταλήγει στο πιάτο μας. Αυτό που με δυσκόλεψε κυρίως ήταν, ότι χρειάστηκε να αφήσω το μυαλό μου αλλά και την έκφραση μου ελεύθερη να αφηγηθεί την ωμότητα αυτού του θανάτου, όπως την ένιωσα. Ήταν για μένα σαν να σηκώθηκε μία αυλαία και να αποκαλύφθηκε μια αλήθεια, την οποία δέχθηκα ως αξίωμα κι ας μην την άφησα να επηρεάσει τον τρόπο που τρέφομαι.

Ποια είναι η θέση του φαγητού στη δική σας καθημερινότητα;

Δεν νομίζω ότι στην καθημερινότητα μου, όσον αφορά το πρακτικό κομμάτι, υπάρχουν τεράστιες διαφορές με οποιαδήποτε μητέρα που φροντίζει για το φαγητό της οικογένειας. Αυτό που προσέχω και ψάχνω είναι η ποιότητα των πρώτων υλών, όσο και το να πειραματίζομαι με νέες γεύσεις. Μου αρέσουν οι απλές γεύσεις και έχω ανακαλύψει ότι με λίγη προσπάθεια και πολύ φαντασία μπορώ να πετύχω εντυπωσιακά αποτελέσματα. Γι’ αυτό το λόγο δεν επιδιώκω να φτιάξω ένα πιάτο που μπορεί να μου το προσφέρει μόνο ένας καταξιωμένος μάγειρας. Φιλοδοξώ, όμως, να μπορέσω να το κρίνω και να το εκτιμήσω, όταν θα έχω την τύχη να το δοκιμάσω.

Ξέρω ότι το 2010 εκδώσατε και έναν οδηγό κρασιών. Ποια είναι η σχέση σας με το κρασί και πώς αποφασίσατε να γράψετε το "Πώς να σκοτώσετε τον sommelier σας";

Είχαν προηγηθεί μία πτυχιακή με θέμα το κρασί, αρκετά σεμινάρια οινογνωσίας, πέντε χρόνια ως υπεύθυνη σε κάβα κρασιών μεγάλου καταστήματος και κυρίως άπειρες δοκιμές και αγάπη για το μαγικό αυτό ποτό. Ανακάλυψα ότι με κάποιες πληροφορίες μπορούσα με σχετική επιτυχία να βοηθήσω τους πελάτες μου να βρούνε το κατάλληλο κρασί, τόσο για το φαγητό που θα τρώγανε, όσο και για τα γούστα τους. Με την παρότρυνση τους ασχολήθηκα και προσπάθησα να δώσω με έναν εύκολο και κατανοητό τρόπο έναν οδηγό, ώστε ο καθένας που δεν γνωρίζει πολλά για το κρασί να μπορέσει να το απολαύσει.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας κρασί και με τι το συνδυάζετε συνήθως;

Η ποικιλία που αγαπώ είναι το ξινόμαυρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι περιορίζομαι μόνο σε αυτήν. Γενικά μου αρέσουν τα τανικά κρασιά που έχουν δυνατότητες εξέλιξης και γι’ αυτό ένα ταξίδι στην Νάουσα μια φορά το χρόνο για προμήθειες είναι επιβεβλημένο. Το συνδυάζω με εξίσου δυνατές γεύσεις μαγειρευτών κρεάτων αλλά η αγαπημένη μου ένωση είναι αυτή του ξινόμαυρου με την τυρένια λιπαρότητα ενός γαλλικού κατσικίσιου κορμού.

Πείτε και δύο λόγια για το blog σας.

Στο blog μου, sotiriastrati.blogspot.gr, δεν προσπαθώ να γράψω συνταγές, έχω φίλες bloggers που το κάνουν πάρα πολύ καλά και τις θαυμάζω γι’ αυτό. Αυτό που κυρίως κάνω είναι να επιλέγω προϊόντα, φαγώσιμα και πόσιμα, εστιατόρια, πρόσωπα και πράγματα που με εμπνέουν και έχουν να κάνουν με την τροφή και να τα περιγράφω. Διαλέγω να μη γράφω γι' αυτά που δε μου αρέσουν, προτιμώ να τα αφήνω ασχολίαστα και να μην προσβάλλω κάποιον.

Ετοιμάζετε κάτι άλλο αυτήν τη στιγμή;

Βρίσκομαι σε συζητήσεις για τη μετατροπή του blog μου σε ιστοσελίδα που θα ασχολείται πιο εντατικά με τον χώρο του φαγητού, του κρασιού και των διαφόρων περιφερειακών θεμάτων. Οπότε είμαι στην αρχή ενός νέου ξεκινήματος, όπου θα χρησιμοποιήσω ως πρώτη ύλη, όλη την εμπειρία, τις γνωριμίες και τα μέχρι τώρα κείμενα μου. Ανυπομονώ γι' αυτήν την καινούρια δουλειά, γιατί υπήρξε όνειρο μου και τώρα νιώθω ότι ωρίμασε σαν σκέψη και είμαι έτοιμη να το επιδιώξω.

Info: Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θερμαΐκός