Η βιογραφία της Amy Odell για την Anna Wintour, τη διάσημη αρχισυντάκτρια της Vogue, πλησιάζει τις 500 σελίδες, σχεδόν οι 100 από αυτές έχουν προέλθει από σημειώσεις χρόνων. Η Odell εξέτασε clips, έψαξε αρχεία, πήρε συνεντεύξεις από πρώην βοηθούς της, μίλησε με μια στρατιά φίλων, γνωστών και συναδέλφων της Wintour. Ωστόσο, τα τελικά ευρήματα που μας αποκαλύπτει στο «Anna: The Biography» φαίνονται μάλλον αναμενόμενα κι εγκόσμια, κάτι που μπορεί να λέει περισσότερα για το μύθο που περιβάλλει το όνομα Anna Wintour, παρά την πραγματικότητα. 

Η εκδοχή της διευθύντριας που ζει στη φαντασία όλων μας είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από αυτήν που έχει σάρκα και οστά - τουλάχιστον όπως την απεικονίζει η συγγραφέας Amy Odell. 

Όλοι όσοι τη γνωρίζουν - και μη - είναι αναγκασμένοι να αναφέρονται σε αυτήν απλώς ως Anna. Έχει φτάσει σε αυτό το shortname μετά τα πολλά χρόνια που πρωτοστατεί στο τιμόνι της Vogue, αλλά κι εξαιτίας της επιρροής της στο «οικοσύστημα της μόδας» και της εκτεταμένης της εμβέλειας στον πολιτισμό. Είναι η αυτοκράτειρα του Met Gala, ο αστραφτερός πολιτικός σύνδεσμος, το εκδοτικό στέλεχος που αρνήθηκε να παραιτηθεί ενόψει των διαδηλώσεων κοινωνικής δικαιοσύνης που επιβλήθηκαν κατά των περιοδικών του Ομίλου της Condé Nast και η οποία, αντ' αυτού, δήλωσε ότι είναι αποφασισμένη να διορθώσει το εταιρικό πλοίο. Είναι η Anna.

Η Odell καταγράφει τη φιλόδοξη άνοδό της στις τάξεις της μόδας, από τον βρετανικό εκδοτικό κόσμο στα περιοδικά της Νέας Υόρκης και την αμερικανική Vogue, όπου εργάστηκε για εκείνην για λίγο, και τελικά στην κορυφή της πυραμίδας Condé Nast ως επικεφαλής περιεχομένου. Ως junior editor και μια κομψή νεαρή γυναίκα, η Anna είχε εμμονή με τις λεπτομέρειες, ένα χαρακτηριστικό που την έχει εξυπηρετήσει καλά σε μια άκρως οπτική και χαοτική βιομηχανία όπως η μόδα, αλλά ήταν επίσης πηγή εκνευρισμού και απογοήτευσης για εκείνους με τους οποίους συνεργαζόταν και αργότερα για όσους της λογοδοτούσαν.

Όπως ακριβώς την απεικόνισε το διάσημο «The Devil Wears Prada», η σιδηρά κυρία της μόδας μοιάζει να έχει πρόβλημα με την αργοπορία, τα άσκοπα meetings αλλά και οποιουδήποτε είδους δουλειά που δεν ανταποκρίνεται στα standard της ή δε συνάδει με το γούστο της. Από την αρχή της καριέρας της η Anna επιθυμούσε να «χτυπάει απευθείας στο ψαχνό», αλλά δεν αγαπούσε τις αντιπαραθέσεις. 

«Τα ραντεβού της Wintour στη βρετανική Vogue ήταν αμφιλεγόμενα», γράφει η Odell. Η προκάτοχός της, Beatrix Miller, «λέγεται ότι διηύθυνε το περιοδικό σαν διευθύντρια ενός οικοτροφείου θηλέων». Η Anna, από την άλλη, το έτρεξε «με πρωτοφανή πειθαρχία. Ήθελε το προσωπικό να είναι στην ώρα του, να εργάζεται σκληρά και να τα περνάει όλα από εκείνη για έγκριση», σε αντίθεση με τη Miller, η οποία επέτρεπε στους φωτογράφους να έρχονται στο γραφείο, να επιλέγουν τις φωτογραφίες τους και να εγκρίνουν τη διάταξη τους».

Οι αναγνώστες μαθαίνουν ότι η Anna είναι ένα αποφασιστικό και απαιτητικό αφεντικό - απότομη μερικές φορές, αλλά συχνά πνευματώδης. Είναι μία έξυπνη και οξυδερκής επιχειρηματίας, αν όχι πάντα τόσο ευαίσθητη, συναισθηματική ή συμπονετική όσο η κοινωνία περιμένει να είναι μια γυναίκα. Είναι μια αυστηρή μητέρα για τα δύο παιδιά της και περήφανη γιαγιά. Έκλαψε μετά την ήττα της Hillary Clinton στις προεδρικές εκλογές το 2016. Μπορεί να είναι πιστή φίλη, αλλά είναι επίσης γνωστό ότι αφήνει παλιές φιλίες να λήξουν.

Αυτό που μαθαίνουμε είναι ότι η Anna είναι απαιτητική, πολύ εργατική και με ταλέντο στο να αφουγκράζεται αμέσως έναν χώρο και τους ανθρώπους του - κάτι που την κάνει περίπλοκο άτομο, αλλά όχι τον «διαβολικό τύραννο» της μόδας που πρωταγωνιστεί στη φαντασία των ανθρώπων.

Αν έχει ένα εγγενές χάρισμα που την ξεχωρίζει από τους αντιπάλους της, είναι η ικανότητά της να βλέπει τον εαυτό της όπως οι άλλοι. Έχει χρησιμοποιήσει αυτήν την ανεκτίμητη γνώση με τρόπους που είναι χειριστικοί και ωφέλιμοι. Αν τρομοκρατεί βοηθούς, σχεδιαστές ή δημοσιογράφους, μπορεί μερικές φορές να είναι επειδή μυρίζει τον φόβο ή τη λατρεία τους. Η εκμετάλλευση του ενός ή και των δύο τη βοηθά να αποκτήσει αυτό που θέλει πιο γρήγορα και με λιγότερη ταλαιπωρία.

Οι πιο ικανοποιητικές βιογραφίες είναι εκείνες που βοηθούν τους αναγνώστες να κατανοήσουν τα κίνητρα του θέματός της, που αποκαλύπτουν την υποδομή των πιο ενδιαφερόντων χαρακτήρων και η Anna είναι σίγουρα μια από αυτές. 

Η Odell ξεκινά από την αρχή: τους γονείς της. Η μητέρα της Nonie Wintour (γεννημένη Eleanor Baker) ήταν Αμερικανίδα και μέλος μιας πλούσιας οικογένειας Quaker. Τα κυριότερα σημεία της καταγωγής της Nonie περιλαμβάνουν έναν πατέρα που ήταν καθηγητής στη Νομική Σχολή του Harvard. Η Nonie γνώρισε τον Charles Wintour, ο οποίος γεννήθηκε στο Dorset της Αγγλίας, όταν οι δυο τους πήγαν στο Cambridge. Τελικά, η Nonie έγινε γνωστή στα κοινά και ο Charles στράφηκε στη δημοσιογραφία κι έχτισε τη φήμη του «ψυχρού Charlie» επειδή ήταν ένας πολύ σκληρός και απόμακρος συντάκτης. 

Αν υπήρξε ένα τραγικό συμβάν κατά την παιδική ηλικία της Anna, ήταν ο θάνατος του μεγαλύτερου αδελφού της Gerald. Καθώς πήγαινε στο σχολείο ένα πρωί, χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο όταν ήταν μόλις 10 ετών. Μια τέτοια τραγωδία ραγίζει τα θεμέλια μιας οικογένειας και η Odell αναφέρει ότι και οι δύο γονείς επιβαρύνθηκαν από θλίψη και ενοχές. Δεν είναι σαφές πώς ο θάνατος του Gerald επηρέασε την Anna καθώς μεγάλωνε. Αν και μπορεί να ήταν πολύ μικρή για να κατανοήσει πλήρως την τραγωδία εκείνη την εποχή, θα ήταν μάρτυρας του αντίκτυπου που είχε η απώλεια στους γονείς της.

Η Odell εντοπίζει το ενδιαφέρον της Anna για τα περιοδικά στον πατέρα της. Υπάρχει μια συχνά επαναλαμβανόμενη ιστορία ότι ο Charles Wintour είπε στην κόρη του ότι ο επαγγελματικός της στόχος στη ζωή θα έπρεπε να είναι να διευθύνει το περιοδικό Vogue. Αλλά η Odell προσφέρει ανέκδοτα που υπογραμμίζουν την πρώιμη αγάπη της ίδιας για τη μόδα, από την εποχή που εργαζόταν στο Biba του Λονδίνο, ενώ αποδίδει την ανάγκη της για φιλανθρωπία στη μητέρα της.

Ωστόσο, η συγγραφέας δεν αποκαλύπτει τι στην πραγματικότητα κρύβεται πίσω από αυτά τα μαύρα γυαλιά Chanel για να δώσει στον αναγνώστη να καταλάβει τι σημαίνει να περπατάς στα παπούτσια της Anna. Υπάρχει μια ψυχραιμία στη γραφή της, που ταιριάζει με τη δημόσια προσωπικότητα του θέματος. Αυτό το αποστασιοποιημένο στιλ όμως δεν μας βοηθά πραγματικά να κατανοήσουμε την big picture για εκείνην. Μαθαίνουμε πολλά για το τι έχει κάνει και τι έχει πει, αλλά πολύ λίγα για το «γιατί».

Η Wintour αποτελεί μία πολιτιστική φιγούρα. Υπάρχει κάτι σχετικά με τη βιομηχανία που τροφοδότησε τη μυσταγωγία της; Είναι μήπως «θύμα» πεισματικών πολιτιστικών στερεοτύπων που ο δεσποτικός, τρομερός αρχισυντάκτης είναι απλώς ένα αιώνιο αρχέτυπο; Μήπως η Anna ήταν απλά η πρώτη που αποδέχτηκε αυτόν τον ρόλο;

Αυτή είναι η βασανιστική ερώτηση. Και αυτή, που η Anna δεν απαντά ποτέ.

Info: "Anna: The Biography" by Amy Odell, βρείτε το εδώ.

Πηγή: The Washington Post