Με σπουδές στο τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ, η Ραφαέλλα Ράλλη ξεκίνησε από μικρή να πραγματοποιεί τα πρώτα της βήματα στον κόσμο των media. Όπως μου εκμυστηρεύτηκε, μια στιγμή στην καριέρα της που την άλλαξε ως άνθρωπο ήταν όταν το φθινόπωρο του 2014 αποφάσισε να μετακομίσει και να δραστηριοποιηθεί στην Αθήνα. Τότε κατάλαβε, πως μερικές φορές, η δύναμη είναι η μόνη μας επιλογή. 

Παρακάτω, η ίδια μας συστήνεται καλύτερα και μας ξεναγεί στη δική της Θεσσαλονίκη μέσα από 22+1 στάσεις.

Who is Who

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Μυτιλήνη. Ναι, στην πρωτεύουσα της Λέσβου αναφέρομαι, δεν υπάρχει κάτι σε ομώνυμο θεσσαλονικιώτικο προάστιο. Θα αναρωτιέστε τώρα -δικαίως κιόλας- τι «δουλειά» έχω εγώ σε αυτήν τη στήλη. Και για τους Θεσσαλονικείς και για τους Αθηναίους, καταλογίζομαι ως Θεσσαλονικιά, π.χ. όλοι εδώ στις γιορτές με ρωτούν «θα ανέβεις καθόλου;», θεωρώντας δεδομένο το ότι η οικογένειά μου είναι πάνω. Όμως, κι εγώ, στην καρδιά μου αυτό αισθάνομαι. Στην τελική, αφού λέμε ότι «οι φίλοι μας είναι η δεύτερη οικογένεια που επιλέγουμε», δε θα έπρεπε να υπάρχει και κάτι αντίστοιχο για την πατρίδα;

Ερχόμενη στη Θεσσαλονίκη, επειδή δε γνώριζα κανέναν απολύτως, γρήγορα κατάλαβα πως αν ήθελα όντως να ασχοληθώ με το επάγγελμα του δημοσιογράφου θα έπρεπε να αρχίσω από νωρίς να δουλεύω όπου και όσο περισσότερο γινόταν. Έτσι, αφού είχα «εξασφαλίσει» την ενασχόλησή μου με τη μεγάλη μου αγάπη, το ραδιόφωνο -συγκεκριμένα στον 1055rock- μπήκα στον κόσμο των περιοδικών, αργότερα, το 2007, όταν και ξεκίνησα να συνεργάζομαι με το περιοδικό «Επιλογές» της εφημερίδας Μακεδονία, κάνοντας συνεντεύξεις και γράφοντας για τη ζωή στην πόλη. Κι ύστερα ακολούθησε και η τηλεόραση.

Τη θέση της Editor in Chief στην έντυπη έκδοση του Esquire ανέλαβα τον Φεβρουάριο του 2023 και είμαι υπερήφανη για τη φρέσκια ματιά και την πλούσια ύλη του που απευθύνεται στον σύγχρονο άντρα και διαβάζεται άνετα από οποιοδήποτε ανήσυχο πνεύμα.

Υπάρχει έκθεση της 5ης Δημοτικού -ντοκουμέντο πλέον- με θέμα «τι θα γίνω όταν μεγαλώσω», στην οποία γράφω ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος διότι «είναι ένα επάγγελμα στο οποίο γνωρίζεις συνέχεια νέους ανθρώπους και μαθαίνεις πράγματα από αυτούς, για τον κόσμο στον οποίο ζούμε». Το πολιτιστικό ρεπορτάζ σχετίζεται άμεσα με τα ενδιαφέροντά μου: λατρεύω τη μουσική και τις συναυλίες, το σινεμά, το θέατρο, τα εικαστικά, τις εκθέσεις, τα ταξίδια, τις νέες γεύσεις... Συνεπώς, η δημιουργικότητά του συχνά αναπλάθει την οπτική μου και με κάνει να νιώθω πως υπάρχει κάτι/κάποιος/μια ομορφιά εκεί έξω που δεν έχω ανακαλύψει... ακόμη. Με κρατά σε εγρήγορση, αισθάνομαι ζωντανή.

Από τον χώρο της δουλειάς μου θαυμάζω πολλούς επαγγελματίες, αλλά ενδεικτικά θα αναφέρω μερικούς που δε γνωρίζω προσωπικά για να μην αδικήσω κανέναν πρώην/νυν συνεργάτη και το φέρω βαρέως. Παρακολουθώ συστηματικά τον Γιάννη Παπαδόπουλο και όλη την ομάδα της εκπομπής «Φάσμα» στην ΕΡΤ, καθώς και τον Θοδωρή Γεωργακόπουλο, ενώ θεωρώ εντυπωσιακό το αποτέλεσμα της θητείας του Κωνσταντίνου Ζούλα στη δημόσια τηλεόραση. Πάντα επίσης, θα θαυμάζω απεριόριστα τον αείμνηστο Κωστή Βέρρο, τον εκλιπόντα διευθυντή ειδήσεων του Μακεδονία TV που γνώρισα στο σύντομο πέρασμά μου από τον ενημερωτικό τομέα. Στις συμβουλές του ανατρέχω μέχρι και σήμερα.

Στο μέλλον θα ήθελα οι δικοί μου άνθρωποι να είναι υγιείς και ευτυχισμένοι, να βρουν όλα τα αδέσποτα το δικό τους σπίτι ώστε να μην υπάρχουν πια και κανείς να μην κάνει στους άλλους, αυτό που δε θα ήθελε ο ίδιος να υποστεί από εκείνους. Με περισσότερη ενσυναίσθηση και συνέπεια λόγων και πράξεων, όλα μπορούν να διορθωθούν. Σε προσωπικό επίπεδο θα ήθελα να παραμείνω δημιουργική, να ξαναρχίσω τη ζωγραφική, να «ξαραχνιάσω» τα ιταλικά μου, να κάνω σεμινάρια φωτογραφίας και να ταξιδέψω στους προορισμούς που έχω βάλει στο μάτι.

About Thessaloniki

Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι το κέντρο. Ειδικά τώρα που έχει αποσυμφοριστεί αρκετά από την κίνηση εξαιτίας του μετρό, είναι πιο ελκυστικό από ποτέ. Το ξέρω πως δε θεωρείται «γειτονιά», όμως, περπατιέται τόσο εύκολα ώστε η συνθήκη αυτή να του δικαιολογεί απόλυτα τον ορισμό.

Το σημείο της πόλης όπου έχω την πιο ξεχωριστή ανάμνηση βρίσκεται έξω από το Pasta Flora Darling, όπου ένα παγωμένο ξημέρωμα έγιναν τα γυρίσματα του video clip για το τραγούδι Πάστα Φλώρα του Monsieur Minimal. 

Όταν βρίσκομαι στην πόλη, ξεκινάω την ημέρα μου με καφέ από το Ύψιλον ή το café των Beetroot και πολύσπορο κουλούρι από το Παραδοσιακό.

Ένα εστιατόριο όπου απολαμβάνω να τρώω είναι το αγαπημένο μου Canteen, ο Ζύθος Ντορέ και το δημιουργικό Mezen με τον Γρηγόρη Χέλμη που (συ)στήνει μεζέδες από άλλο πλανήτη. 

Για ένα ατμοσφαιρικό dinner επιλέγω το Όλυμπος Νάουσα, το Maiami δίπλα στη θάλασσα και το +Τροφή.

Kαι για ποτό τον Θερμαϊκό, το Βογατσικού 3, το Pelosof και το On The Road ή το Malt n' Jazz για κάποιο live.

Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζω στην πόλη είναι το Ολύμπιον. Όποιος δεν έχει δει πόσο υπέροχο έχει (ξανα)γίνει μετά από την ανακαίνιση των αιθουσών του, πρέπει να σπεύσει. Μου αρέσει επίσης πολύ, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Πάντα αναρωτιόμουν πώς θα ήταν η πόλη αν όλα αυτά τα εμβληματικά νεοκλασικά αρχοντικά στη Βασιλίσσης Όλγας που ακόμη και ως ερείπια είναι χάρμα οφθαλμών, μπορούσαν να αναπαλαιωθούν ακριβώς όπως τους αξίζει.

Όποτε επισκέπτομαι την πόλη, φροντίζω να «οργώνω» περπατώντας το κέντρο για να εντοπίζω όλα όσα έχουν αλλάξει από την τελευταία φορά που ανέβηκα. Κάθε φορά, βρίσκω πολλά υποσχόμενα στέκια.

Για να ξεναγήσω έναν γνωστό μου στην πόλη, αρχικά θα παίρναμε ένα μπουγατσάν από το Estrella για ενέργεια κι ύστερα θα ανεβαίναμε στον Λευκό Πύργο για λίγη θέα από ψηλά. Ψέματα, δύο θα παίρναμε, γιατί μετά θα ανηφορίζαμε και στα Κάστρα. Ναι, με τα πόδια.

Η Θεσσαλονίκη είναι πιο γοητευτική από ποτέ κατά τη διάρκεια των Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Ντοκιμαντέρ το φθινόπωρο και την άνοιξη αντίστοιχα, τα οποία ξεπερνούν τον πήχη που τοποθετούν κάθε χρόνο ολοένα και ψηλότερα. Το ίδιο ισχύει και για το Reworks Festival που πλέον μετρά 20 χρόνια επιτυχημένης -και πάντα πρωτοποριακής- διαδρομής.

Όταν θέλω να αποφορτιστώ, το καταφύγιό μου είναι η παραλία της Θεσσαλονίκης. Είναι το σημείο που μου λείπει περισσότερο από την πόλη. Μία βόλτα σε αυτήν αρκεί, για να δεις τα πράγματα πιο καθαρά, να ονειρευτείς...

Το κρυφό μου σημείο στην πόλη βρίσκεται κάπου πίσω από το Μέγαρο Μουσικής, δίπλα στη θάλασσα, αλλά δε θα αποκαλύψω περισσότερα.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη Θεσσαλονίκη είναι οι άνθρωποί της, γιατί φέρουν τη γνησιότητα του όλα ή τίποτα. Οι απλοί, αυθεντικοί Θεσσαλονικείς δε χαρίζονται εύκολα, αλλά αν το κάνουν σου μαθαίνουν τι σημαίνει «κιμπάρης» στην πράξη. Αγαπούν βαθιά ή καθόλου, ξέρουν να δίνουν και να δίνονται. Παλαιότερα πίστευα, πως η ασυνήθιστη οικειότητα που αποπνέει η πόλη οφείλεται κατά βάση στη διαχρονική πολυπολιτισμικότητά της. Όχι, είναι οι άνθρωποί της που σε βοηθούν να (της) ανήκεις.

Πορτρέτα: Βασίλης Μαντάς