Ο Βασίλης Μπακάσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Αγαπάει τη χημεία, και πιστεύει σε αυτήν. Σε όλες τις εκδοχές της. Από μικρός θυμάται τον εαυτό του να μαγεύεται από τον κόσμο της μαγειρικής -άλλωστε γεμάτος «χημείες» δεν είναι και αυτός; Λίγο μετά, τον κέρδισε η λευκή ποδιά του Χημικού του ΑΠΘ, η οποία ωστόσο δεν έμελλε να γίνει ο τελικός προορισμός του. Η «ερωτική σχέση» του με τις γεύσεις κέρδισε, και πλέον ο Βασίλης εργάζεται σε έναν από τους μεγαλύτερους οδηγούς παγκοσμίως, το FNL. Λατρεύει τα ταξίδια, και πίσω από κάθε εμπειρία του -γαστρονομική και μη- κρύβεται μια ανάμνηση. Αυτές συμπληρώνουν το ψηφιδωτό μιας ενδιαφέρουσας ζωής.  

Ας την ανακαλύψουμε!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη. Στο ήσυχο και όμορφο Πανόραμα. Οι πιο δυνατές αναμνήσεις από εκεί είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το σχολείο μου. Το Κολλέγιο Anatolia. Φιλίες που κρατούν μέχρι και σήμερα. Γέλια. Εφηβικοί έρωτες. Επιτυχίες. Αποτυχίες. Εσωτερικές αναζητήσεις. Όνειρα που γίνανε πραγματικότητα. Όνειρα που μείναν κλεισμένα σε συρτάρια.

Η αγαπημένη μου γειτονιά η Αλεξάνδρου Σβώλου, στην οποία ζω τα τελευταία χρόνια. Δεν περίμενα να την ερωτευτώ τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα. Τα μικρά καφέ της. Τα γοητευτικά βιβλιοπωλεία. Και φυσικά το υπέροχο σινεμά Μακεδονικόν.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω συλλέκτης στιγμών. Εν τέλη, έγινα μηχανικός. Παράλληλα, κατάφερα να μετατρέψω την αγάπη μου για την γαστρονομία σε επάγγελμα. Μέλος του γαστρονομικού οδηγού FNL Guide, ως δημοσιογράφος γεύσης και κριτικός εστιατορίων.

Σπούδασα στη πολυτεχνική σχολή των Χημικών Μηχανικών του ΑΠΘ.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι το Τώρα, το Πριν, το Μετά και εύχομαι και το Πάντα.

Η σχέση μου με τη μαγειρική ερωτική. Όχι φιλική.

Η ενασχόληση μου με τη γαστρονομία και τη δοκιμή νέων dining εμπειριών ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Θυμάμαι ήμουν περίπου 6-7 χρονών. Αντί να βλέπω παιδικά στην τηλεόραση, παρακολουθούσα μόνο την εκπομπή Μπουκιά & Συγχώριο του Ηλία Μαμαλάκη. Ο συνδυασμός πολιτισμού και γαστρονομίας με μάγευε. Κάπου τότε, κυκλοφόρησε και η Πολίτικη Κουζίνα. Την είχα σε κασέτα και την έβλεπα 2 με 3 φορές την εβδομάδα. Μεγάλωσα λίγο και οι γονείς μου με πήγαν σε ηλικία 12 ετών σε ένα πολύ γαστρονομικό εστιατόριο του Λονδίνου με 2 αστέρια Michelin. Αυτή ήταν η χαριστική βολή. Αρκετά χρόνια μετά, έπειτα φοβερά ταξίδια και εκατοντάδες εστιατόρια υψηλού γαστρονομικού ενδιαφέροντος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ήρθε η τιμητική πρόταση από τον γαστρονομικό οδηγό FNL.

Αντλώ έμπνευση από ανθρώπους που βάζουν την ζωή τους όλη σε ένα πιάτο και στην προσφέρουν. Σε εσένα. Στον άγνωστο. Σε κοιτούν στα μάτια και περιμένουν. Περιμένουν για ένα νεύμα, ένα μικρό σχόλιο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι Φάροι Αλήθειας μέσα στις ψεύτικες θάλασσες του σήμερα.

Ένας αγαπημένος γαστρονομικός προορισμός που έχω ταξιδέψει είναι η Κοπεγχάγη και το Τόκυο.

Η μαγειρική είναι Τέχνη και Επιστήμη μαζί. Το ίδιο ισχύει και για το κρασί.

Τα επόμενα projects που ετοιμάζω είναι ορισμένα γεύματα από πολύ μεγάλους σεφ της χώρας μας για παιδιά σε ορφανοτροφεία, για αστέγους και για πρόσφυγες.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει είναι «Σου επιτρέπω να θωπεύεις το Εγώ σου, αλλά σου απαγορεύω να το επιδεικνύεις.»

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ το σημειωματάριο μου και το στιλό μου.

Η Θεσσαλονίκη έχει γεύση κανέλας. Συνήθως γλυκιά, ενίοτε όμως και λίγο πικρή.

Ένας άνθρωπος που θαυμάζω ιδιαίτερα είναι… ο αδελφός μου ο Θανάσης. Και δάσκαλος και φίλος και συνοδοιπόρος στην ζωή μου. Κάνουμε όνειρα μαζί για το μέλλον. Και είμαι πολύ ευτυχισμένος για αυτό.

Μια στιγμή στη ζωή μου στην πόλη που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι όταν πρωτοείδα την συγκλονιστική ταινία Cold War του Πάβελ Παβλικόφσκι στο σινεμά Μακεδονικόν. Ήτανε μία Πέμπτη και έβρεχε καταρρακτωδώς. 5 άτομα στην αίθουσα. Με το που τελειώνει, βγαίνουμε έξω. Πέντε άγνωστοι μεταξύ μας, όλοι αποσβολωμένοι, απλά κοιτιόμασταν για ώρα. Στεκόμασταν στην βροχή, αλλά δεν μας ένοιαζε.

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το De Facto και οι Ακυβέρνητες Πολιτείες.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι το σπίτι μου. Και χαίρομαι που οι πιο όμορφες στιγμές μου έχουν σφραγιστεί εκεί μέσα. Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα να γυρνάς μετά από μία δύσκολη μέρα στον χώρο αυτό.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη η Βαλαωρίτου για ποτό.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι ακουστικά στα αυτιά, εφημερίδα στην μασχάλη, καφέ στο χέρι από το Valenio και περπάτημα στην παραλία. Μέχρι το Μέγαρο Μουσικής και πάλι πίσω στην Σβώλου.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη ήταν για πολλά χρόνια το Οινοτόπι-Καπνοτόπι του Πλάτωνα Αναστασιάδη στην Παύλου Μελλά. Δειπνοσοφιστήριον, όχι ένα τυπικό μαγαζί. Από τον καφέ μου με ένα πουράκι το πρωί, μέχρι τα μεγάλα μας γεύματα στο μοναστηριακό τραπέζι τα βράδια. Πάντα άφηνα τα προβλήματά μου έξω από αυτή την πόρτα. Αφότου έκλεισε, την θέση του πήρε η κάβα Moby Dick or the Whale, χώρο συνάντησης και προπόσεων με τους αγαπημένους μου φίλους.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι σαν έναν καλό espresso. Συμπυκνωμένη και γευστική. Την απολαμβάνεις στην στιγμή.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν οι χώροι τέχνης και πολιτισμού. Ορισμένοι χρίζονται αναβάθμισης. Ακόμη πιστεύω πως λείπει από την πόλη μας ένα κέντρο πολιτισμού.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο φιλελεύθερη. Εκατοντάδες χρόνια ήταν σταυροδρόμι λαών, πολιτισμών και εθνικοτήτων. Δεν δέχομαι να μην μπορούμε να σεβαστούμε το ξένο και την διαφορετικότητα.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις... Ανεπιτήδευτη. Απολαυστική. Ερωτική.