Παρουσιάζοντας πρόσφατα την προσωπική του έκθεση, «Προίκα», στην γκαλερί Ρω της Θεσσαλονίκης, ο Νίκος Ιωσήφ ανήκει στους εικαστικούς που ξεχωρίζουν μέσα από την ιδιαίτερη ματιά απέναντι στον πολιτισμό και την ίδια τη ζωή. Βαδίζει με επιτυχία στα μονοπάτια της τέχνης και συνεχώς εξελίσσεται, ενώ -όπως μοιράζεται παρακάτω- δύο από τα έργα του πρόκειται να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στην Contextile Biennale 2024 στο Γκιμαρές της Πορτογαλίας τον ερχόμενο Σεπτέμβρη.

Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, ο ίδιος ξετυλίγει το κουβάρι της μέχρι τώρα πορείας του και μιλάει για τη δική του Θεσσαλονίκη...

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη γειτονιά των 12 Αποστόλων, μια γειτονιά που μετά από 50 χρόνια με κάλεσε ξανά πίσω. Οι παιδικές μου αναμνήσεις έχουν να κάνουν με τα ιστορικά κομμάτι της περιοχής, τα Λουτρά Φοίνιξ τα οποία έβλεπα κάθε μέρα από το μπαλκόνι μου, την εκκλησία των 12 Αποστόλων και το Δυτικό τοίχος όπου παίζαμε παιδιά. Σήμερα, η ίδια γειτονία έχει αλλάξει πολύ σε όψη, προς το καλύτερο ευτυχώς, και με χαρά ξαναβρέθηκα με το studio μου ακριβώς στο ίδιο σημείο όπου μεγάλωσα. 

Αυτή είναι η αγαπημένη μου γειτονιά... Δίπλα στο κέντρο, μακριά από τη φασαρία της πόλης, σε μια περιοχή που κάποιοι ακόμα πιστεύουν ότι είναι κακόφημη αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα κρυφό διαμάντι της Θεσσαλονίκης.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω ζωγράφος. Βέβαια οι γονείς μου είχαν άλλη γνώμη, άλλα μέσα από σπουδές στη γραφιστική και με την ενασχόληση με τον σχεδιασμό και την συντήρηση επίπλων ως ιδιοκτήτης του 2 Concept Store, έφτασα στο σημείο να καταφέρω τον παιδικό αυτό στόχο. 

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι ερωτική. Με εμπνέει, μου δίνει χαρές, με κρατάει και μου επιτρέπει να τη φαντάζομαι καλύτερη.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόληση μου με τον χώρο της τέχνης ήταν η μητέρα μου. Θα ήμουν τεσσάρων όταν με έπαιρνε μαζί της στα μαθήματα ζωγραφικής που έκανε εκείνη την εποχή στη ΧΑΝΘ. Με πήγε και μένα λίγο αργότερα να κάνω μαθήματα στον ίδιο χώρο, αλλά με διώξανε, γιατί είχα λέει άλλη αντίληψη από τα παιδία της ηλικίας μου - μια ιστορία που την κουβαλάω από τότε.

Τέχνη για μένα σημαίνει έκφραση, αποτύπωση κι εξωτερίκευση του εσωτερικού προβληματισμού του καθενός. Η τέχνη είναι ένα δώρο που έχει ο καθένας μας και πρέπει να το μοιραζόμαστε.

Το να είσαι εικαστικός στην Ελλάδα είναι πιο δύσκολο απ' ό,τι φαντάζει. Και σας το λέει ένας άνθρωπος που επειδή δεν είχα πτυχίο καλών τεχνών οι πόρτες έκλειναν ερμητικά πάνω μου όταν προσπαθούσα να δείξω τη δουλειά μου. Με πείσμα, όμως, κατάφερα να περάσω από την επιτροπή εικαστικών τεχνών κι έτσι τώρα μπορώ κι επίσημα να δηλώνω εικαστικός.

Η έκθεσή μου, «Προίκα», αναδεικνύει με χειρονομίες συναισθηματικής αποδοχής, μια βαθύτατα τρυφερή τεχνική κι εννοιολογική προσέγγιση, μια όχι και τόσο ξεχασμένη παιδική ανάμνηση .

Μέσα από αυτήν κατάφερα να ανακινήσω συναισθήματα και γνώριμες εικόνες, να μιλήσω στο κοινό σε μια γλώσσα διαφορετική κι έντονα ενδοσκοπική.

Η πηγή έμπνευσης μου πίσω από αυτήν ήταν η προίκα των αναμνήσεών μου, αλλά και η ελληνική προίκα, τα υφαντά και ό,τι άλλο αποκτούσε μια νύφη μετά τον αποχωρισμό από την οικογένεια της .

Η θέση που καταλαμβάνει η Ελλάδα στα έργα μου είναι προφανώς σημαντική. Ένα κομμάτι της ελληνικής παράδοσης αποτέλεσε τη γλώσσα που θα γεφύρωνε το έργο μου με το κοινό. Η επιλογή αυτού του μέσου γραφής με δικαίωσε.

Φάκελος Contemporary Textile Bienalle 2024... Ένας φάκελος που άνοιξα με μεγάλη χαρά! Μετά τη μεγάλη επιτυχία της «Προίκας» μου, δύο από τα έργα μου επιλέχθηκαν ανάμεσα σε 1300 συμμετοχές και θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στην Contextile Biennale 2024 στο Γκιμαρές της Πορτογαλίας τον ερχόμενο Σεπτέμβρη.

Ένας καλλιτέχνης τη δουλειά του οποίου θαυμάζω είναι η Κική Κολυμπάρη. Τη θαυμάζω γιατί τα έργα της κινούνται με έναν χρωματικά και τεχνικά φορτισμένο μετασχηματισμό ανάμεσα στον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε, αλλά και σε έναν αφαιρετικό και φανταστικό κόσμο.

Μια έκθεση που επισκέφθηκα πρόσφατα κι εντυπωσιάστηκα ήταν η αναδρομική έκθεση την Nelly's στο Momus Μουσείο Φωτογραφίας.

Στο μέλλον θα ήθελα να δω το εγχείρημα που έχουμε ξεκινήσει με τα δημιουργικά γραφεία της γειτονιάς μου να απλώνεται σε όλη την πόλη. Οι Beside The West Wall είναι μια συλλογική ενέργεια συσπείρωσης γειτονικά προσκείμενων δημιουργικών χώρων της ευρύτερης περιοχής των δυτικών τειχών με απώτερο σκοπό την εξωστρέφεια και την συνεργατικότητα.

Η κινητήριος δύναμή μου είναι η θετική ενέργεια που λαμβάνω από τους ανθρώπους.

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για μια βόλτα στην παραλία. Είναι ό,τι πιο χαλαρωτικό όταν θέλεις αποφόρτιση.

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το Little Cup δίπλα στο studio μου, σε έναν ήσυχο δρόμο με θέα τα αρχαία τείχη. Ξεκινάω την ημέρα μου με το χαμόγελο της Δανάης και τις καλημέρες όλης της γειτονιάς.

Ένας χώρος Τέχνης που αγαπώ στη Θεσσαλονίκη είναι σαφώς το Momus Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι η περιοχή της αρχαίας αγοράς και του μπιτ παζάρ. Μια βόλτα στα παλαιοπωλεία και μετά ένας καφές σε ένα σημείο της πόλης με τόσο ουρανό... ό,τι καλύτερο!

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι η πλατεία Μαβίλη.

Η Θεσσαλονίκη μού αρέσει γιατί είναι μια πόλη με μεγάλη ιστορία και πολιτιστική, πλούσια κληρονομιά, ένας συνδυασμός μοναδικής αρχιτεκτονικής, παραδοσιακών γεύσεων κι ενεργής πολιτιστικής ζωής.

Αν θα άλλαζα κάτι στη Θεσσαλονίκη θα ήταν η ενσυναίσθηση των κατοίκων της. Ζούμε σε μια πόλη που όλοι μας νομίζουμε ότι είμαστε τουρίστες. Θα πρέπει όλοι να γίνουμε ενεργοί πολίτες, μόνο έτσι θα τη δούμε να ανθίζει σε όλα τα επίπεδα.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις, θα την έλεγα πολυπολιτισμική, πολύχρωμη, μοναδική.