Ανήκει στους ηθοποιούς που άφησαν τη Θεσσαλονίκη για να ακολουθήσουν τα όνειρά τους στην πρωτεύουσα, βάζοντας συνεχώς στόχους και προσπαθώντας να τους υλοποιήσουν. Ο Κωνσταντίνος Λιάρος, μετρά ήδη μια σημαντική πορεία στον χώρο της υποκριτικής, ενώ τώρα έχει στρέψει όλα τα βλέμματα πάνω μέσα από τη σειρά «Ο Σκαραβαίος», μέσα από τη συχνότητα του Alpha.

O ίδιος μιλάει για τα highlights της καριέρας του, για το τώρα, αλλά με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τα δέκα μου στην Καλαμαριά κι έπειτα μετακομίσαμε στο Ρετζίκι (Πεύκα), μια πανέμορφη συνοικία δίπλα στο βουνό του Σέιχ Σου. Θυμάμαι όταν πρωτοπήγαμε, απέναντι από το σπίτι μας υψωνόταν ένας λόφος που δεν είχε τίποτα άλλο παρά μόνο δύο στάνες με πρόβατα. Στην αρχή, που δεν ήξερα κανέναν στη γειτονιά και έκανα παρέα μόνο με τον σκύλο μου που ήταν κουτάβι ακόμα, τρέχαμε και παίζαμε όλη μέρα σε εκείνον τον λόφο σαν να ήταν η αυλή μας. Αργότερα, όσο μεγάλωνα, κι έκανα παρέες και φίλους στα πάρκα, στα πεζούλια και σε
ένα ίντερνετ καφέ, τόσο μεγάλωνε και το Ρετζίκι. Μέσα σε λίγα χρόνια ο κόσμος υπερδιπλασιάστηκε, φτιάχτηκαν σχολεία, δρόμοι, γήπεδα, μαγαζιά - πράγματα που δεν ήταν δεδομένα για εμάς όταν διανύαμε τη δεκαετία του 2000 ως παιδιά - και κάπου εκεί στα 19 μου, μετακομίσαμε πάλι στην Καλαμαριά κι εγώ στις Σέρρες ως φοιτητής.

Δεν ήμουν από τα παιδιά που ήξεραν από μικρά τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Ο αθλητισμός ήταν η βασική μου ασχολία αλλά δεν ήθελα να γίνω ούτε ποδοσφαιριστής, ούτε αθλητής της ιστιοπλοΐας, ενώ με τα καλλιτεχνικά δεν είχα καμία επαφή μέχρι να μπω στη Δραματική Σχολή.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι μια σχέση αμφίθυμη, γεμάτη αντιφάσεις. Την λατρεύω γενικά, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και λόγοι που την απεχθάνομαι. Από τη μία με γαληνεύει και από τη άλλη μου προκαλεί νευρικότητα και ανησυχία. Είναι το σπίτι μου, οι αναμνήσεις μου και ότι έχω στην καρδιά μου, αλλά σαν πόλη βρίσκεται σε τέλμα σε πολλούς τομείς. Είναι σαν μια πολύ ζεστή και σφιχτή αγκαλιά, που όμως σε εγκλωβίζει και δε σε αφήνει να αναπνεύσεις ελεύθερα.

Τώρα ζω στην Αθήνα όπου η καθημερινότητα κυλάει με ταχείς ρυθμούς και τα πράγματα εξελίσσονται γρήγορα σε επαγγελματικό επίπεδο. Έκλεισα σχεδόν ένα χρόνο πλέον εδώ και δεν μπορώ να φανταστώ να μένω κάπου αλλού σε αυτή τη φάση της ζωής μου. Η Αθήνα είναι πολύ ζωντανή και ζωηρή πόλη και αυτό με κινητοποιεί και με εξιτάρει να την ανακαλύψω.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με τον χώρο της υποκριτικής έγινε μέσα από τη Δραματική Σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου στη Θεσσαλονίκη, στην οποία είχα φοιτήσει για έναν χρόνο αφότου είχα παρατήσει το Τμήμα Μηχανολογίας στις Σέρρες. Για πρώτη φορά στη ζωή
μου ανακάλυψα κάτι να με ενδιαφέρει τόσο πολύ κι επί της ουσίας. Εκεί αποφάσισα με σιγουριά ότι θέλω να ασχοληθώ με την υποκριτική κιέτσι το επόμενο καλοκαίρι προετοιμάστηκα κι έδωσα στις εξετάσεις του Κ.Θ.Β.Ε. και πέρασα στη Δραματική Σχολή.

Η υποκριτική για μένα είναι το όχημα για να εξερευνήσεις και να ανακαλύψεις τον εαυτό σου, τους άλλους και τον κόσμο.

Το να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδαείναι μια περιπέτεια, ένα ατελείωτο ταξίδι με πολλά σκαμπανεβάσματα, εμπόδια και αμφιβολίες, το οποίο απαιτεί ευελιξία και τεράστια επιμονή για να έχεις συνέχεια και ροή.

Μια συνεργασία μου που θα θυμάμαι για πάντα ήταν το 2017 με την παράσταση "Festen - Οικογενειακή γιορτή" σε σκηνοθεσία του Γιάννη Παρασκευόπουλου. Οι σχέσεις και ο κώδικας που δημιουργήθηκαν μεταξύ μας μέσα από διαφορετικές ασκήσεις και δοκιμές στις πρόβες, εξελίχθηκαν σε μια βιωματική εμπειρία και για εμάς και για τους θεατές.

Φάκελος «Ο Σκαραβαίος», στον Alpha. Πρόκειται για μια αστυνομική σειρά με αυτοτελή επεισόδια, στην οποία ο Μάρκος Αλεξίου - που τον φωνάζουν Σκαραβαίο γιατί το αυτοκίνητο του είναι ο κλασικός σκαραβαίος - και η ομάδα του στο Τμήμα Εγκλημάτων κατά ζωής εξιχνιάζουν διαφορετικές υποθέσεις σε κάθε επεισόδιο, ενώ παράλληλα εξελίσσεται η τραγική ιστορία του Σκαραβαίου και της οικογένειάς του.

Ο δικός μου ρόλος στη σειρά είναι ο Κώστας Παρασχάκης, που ως νεότερο μέλος της ομάδας του Σκαραβαίου είναι παρορμητικός στις αποφάσεις του, ρισκάρει με ανορθόδοξους τρόπους και το μελανό του σημείο είναι ότι πίνει πολύ.

Το cast συμπεριλαμβάνει τον Γιάννη Τσορτέκη στον ρόλο του Σκαραβαίου, τη Μαρία Παπαφωτίου στον ρόλο της Μάρθας, τον Γιώργο Πυρπασόπουλο στον ρόλο του Μάκη, την Αλεξάνδρα Ταβουλάρη στον ρόλο της Κατερίνας, τη Βάσω Καβαλιεράτου στον ρόλο της Ελευθερίας, την Νικολέτα Καρρά στον ρόλο της Μαργαρίτας, τον Μανώλη Μαυροματάκη στον ρόλο του Αρχηγού του Τμήματος Εγκλημάτων, την Σοφίνα Λαζαράκη στον ρόλο της Χλόης, τη Ράνια Οικονομίδου στον ρόλο της Έλενας, τον Θοδωρή Κατσαφάδο στον ρόλο του Δημήτρη και άλλους αξιόλογους συνεργάτες σε guest ρόλους.

Στο μέλλον θα ήθελα να συνεχίσω να ζω και να εργάζομαι στην Αθήνα, να κάνω θέατρο και κινηματογράφο και να ταξιδέψω σε άλλες ηπείρους.

Η κινητήριος δύναμή μου είναι οι αγαπημένοι μου, η περιέργειά μου και η διατήρηση της αθωότητας.

Η κομβική στιγμή στην πορεία μου είναι όταν πήρα την απόφαση να κατέβω στην Αθήνα.

Ένα 24ωρό μου περιλαμβάνει -αν εξαιρέσω τη δουλειά και όλες τις βασικές ανάγκες- βόλτες ή τρέξιμο στο Φιλοπάππου, μουσική, μαγειρική και παρέες.

Ευτυχία σημαίνει να μπορείς να απολαμβάνεις.

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για μονοήμερες εκδρομές στη φύση με καλή παρέα και νόστιμο φαγητό.

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι Θερμαϊκός στην Λεωφόρο Νίκης.

Μια γκαλερί ή ένα μουσείο που επισκέφθηκα πρόσφατα και με εντυπωσίασε είναι το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, με την έκθεση «Η αγάπη στα χρόνια της ψυχρής οικειότητας» που εστίαζε στην σεξουαλικότητα και στην επαφή μεταξύ των ανθρώπων στα σημερινά χρόνια του ίντερνετ και της
παγκοσμιοποίησης, που έχουν ως αποτέλεσμα την εμπορευματοποίηση του σώματος και των συναισθημάτων.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ στην πόλη είναι η gallery του αγαπημένου μου φίλου Αλέξανδρου, Donopoulos Fine Arts, στην Αγίας Θεοδώρας.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι η Νέα Παραλία με το λιμάνι, γιατί είναι γεμάτα αναμνήσεις.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι το παρατηρητήριο στη θέση Πολύζοβα στο Σέιχ Σου, γιατί είναι λυτρωτικό μερικές φορές να βλέπεις την πόλη σου από ψηλά.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί βρίσκομαι με τους ανθρώπους μου πιο συχνά και πιο εύκολα, για τον συνδυασμό βουνού και θάλασσας και για το φαγητό της φυσικά!

Αν θα άλλαζα κάτι στη Θεσσαλονίκη θα ήταν η βελτίωση της μετακίνησης και της προσβασιμότητας όλων των ανθρώπων και την σχέση της πόλης -και από την μεριά των κατοίκων της, ειδικά των νέων και από αυτή της πολιτείας- με τις τέχνες και γενικά τον πολιτισμό.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις, θα ήταν έλεγα αλαιπωρημένη, φιλόξενη αλλά και μυστήρια.