Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα των Θεσσαλονικιών που άφησαν την πόλη για ένα μέλλον διαφορετικό στην Αθήνα, ακολουθώντας τα όνειρά τους. Ένα από αυτά είναι και ο Γιώργος Τελτζίδης, ο οποίος σπούδασε κινηματογράφο κι ευρωπαϊκό πολιτισμό, ενώ είναι συνιδρυτής της εταιρείας παράγωγης Long Shot Films. Ο κινηματογράφος αποτελούσε από πάντα μονόδρομο για τον ίδιο και το αποδεικνύει παρακάτω μέσα από τα δικά του λόγια.

Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα...

Γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά πολύ σύντομα μετακομίσαμε στη Θεσσαλονίκη. Όλες οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι από εκεί. Δυτικές Συνοικίες, στη Σταυρούπολη. Στα τέλη των 80's και σχεδόν σε όλη τη δεκαετία του 90, από τα δυτικά απουσίαζε έντονα το αστικό τοπίο. Παρότι δυναμικό κομμάτι της Θεσσαλονίκης, όσο αναφορά στην ανθρωπογεωγραφία, το τοπίο θύμιζε έντονα επαρχία. Αλάνες, ανοιχτωσιά και ορίζοντες. Τα ερειπωμένα παλιά εργοστάσια, οι αποθήκες καπνών και στο βάθος πάντα το αίσθημα πως εκεί στα Δυτικά είμαστε ξεχασμένοι.

Στην Αθήνα ζω στο κέντρο τα τελευταία 15 χρόνια. Μου αρέσει η φασαρία και ο ρυθμός του κέντρου. Αν επέστρεφα Θεσσαλονίκη θα επέλεγα το ίδιο. Ιδανικά σε ένα σπίτι γύρω από τη Ρωμαϊκή Αγορά.

Δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου, μέχρι που αυτό το κενό ήρθε και γέμισε ο κινηματόγραφός. Γνωρίζοντας από την εφηβεία πια, πως ήθελα να είμαι ένα κομμάτι του.

Νομίζω ότι όλοι όσοι αφήνουν πίσω τους τη Θεσσαλονίκη, αναπτύσσουν μια σχέση αγάπης-μίσους. Αγάπη για όλα αυτά που είναι και μίσος για όλα αυτά που θα μπορούσε, αλλά δεν είναι.

Αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα προς αναζήτηση του κινηματογραφικού ονείρου.

Είναι μέρες που το να ζεις εδώ μοιάζει με μια πολύ λάθος απόφαση και είναι μέρες που όλα τρέχουν πιο γρήγορα από όσο μπορείς να αντέξεις. Αλλά η αλήθεια είναι πως η Αθήνα είναι μια αλλήθωρη μητρόπολη που λοξοκοιτάζει προς την Ανατολή, τα Βαλκάνια και την υπόλοιπη Ευρώπη και αυτό από μόνο του είναι πολύ γοητευτικό.

Ως μοναχοπαίδι, ο καλύτερος μου φίλος υπήρξε το video player του σπιτιού. Μέσα σε μια πραγματικότητα που πολλές φορές έμοιαζε να έχει μικρό και συγκεκριμένο ορίζοντα, το σινεμά έμοιαζε πάντα ο ιδανικός τρόπος διαφυγής.

Η πρώτη μου δουλειά ήταν μια μικρού μήκους ταινία με τον τίτλο «Ο Κύριος Π», βασισμένη στο ομότιτλο διήγημα του Γιάννη Παλαβού και στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον Δημήτρη Πουλικάκο.

Η συνεργασία μου με τον Αnt1 έφερε νέες καλλιτεχνικές προκλήσεις, αφού έπρεπε να αναμετρηθώ με το μεγάλο τηλεοπτικό format των 60 επεισοδίων σε σενάριο και σκηνοθεσία, για τη σειρά «Ο Πρώτος Από Εμάς». Φτάνοντας στην ολοκλήρωσή της στα τέλη του Φλεβάρη, είναι μια δουλειά που πάντα θα νοσταλγώ με αγάπη.

Η συνεργασία μου με τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση ήρθε την εποχή που είχα ανάγκη από ένα καλλιτεχνικό άνοιγμα και νέες οπτικές. Κι έτσι αντιμετωπίζω το κάθε νέο project σαν μια αφορμή για εξερεύνηση.

Η δουλειά στην οποία έδωσα την υπογραφή μου κι έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, θα έλεγα πως είναι η μικρού μήκους ταινία με τον τίτλο "Dye". Tόσο για το αποτέλεσμα, όσο και για τον τρόπο που έγινε. Αύγουστος, μια παρέα ανθρώπων σε ένα διαμέρισμα στα Κάτω Πατήσια.

Έχω επιρροές από πολλά και διαφορετικά μέτωπα. Λατρεύω την ελευθερία του αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου των 90's, την αυθεντικότητα του New Hollywood των 70's, το νατουραλισμό του Ρουμάνικου Νέου Κύματος και του Αγγλικού Free Cinema.

Αντλώ έμπνευση από οτιδήποτε προσωπικό: Μια ανάμνηση, μια γνωριμία, είναι αρκετά να πυροδοτήσουν μια ιστορία.

Μέσω της δουλειά μου θέλω να καταλάβω τον κόσμο και τον εαυτό μου.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι το να μοιράζομαι τη ζωή μου με ανθρώπους που θαυμάζω στο σετ.

Δε νομίζω πως θα ξεπεράσω ποτέ τη φιγούρα του Τράβις Χέντερσον με το κόκκινο καπέλο (Paris, Texas) ή τον τρόπο που ο Άντονι Σοπράνο διάβαζε την εφημερίδα του.

Από παραγωγικής άποψης, η επιτυχία σημαίνει έσοδα. Κάτι που πολλές φορές έρχεται σε κόντρα με τις καλλιτεχνικές αξιώσεις. Για μένα, επιτυχία είναι μια ταινία που έδωσα την ψυχή μου, ξέροντας πως υπήρξα απόλυτα ειλικρινής στον τρόπο που την αφηγήθηκα.

Ένα όνειρό μου που έχει γίνει πραγματικότητα είναι να φτιάξω τη δική μου κινηματογραφική οικογένεια.

Το big dream μου είναι να καταφέρω να εργαστώ και στο εξωτερικό.

Για κάθε ένα «Ναι» που παίρνεις για την δουλεία σου, από πίσω κρύβονται 9 Όχι. Η μεγαλύτερη όλων υπήρξε η διαχείριση της αποτυχίας, αλλά και της επιτυχίας.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι το Σινέ Σταυρουπόλ - δεκάετια 1990 και οι καλοκαιρινές προβολές του.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη, δεν είναι κανένα άλλο πέρα από την παραλία την ώρα του ηλιοβασιλέματος.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ ήταν του πατέρα μου όταν μετακόμισα στην Αθήνα: «Βρες ένα καλό μαγειρείο να τρως».

Αν θα άλλαζα κάτι στη Θεσσαλονίκη, θα ήταν η εσωστρέφεια της.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο αυθεντική. Να βρει ποια θέλει να είναι πέρα τη λαίλαπα του gentrification.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις, θα την έλεγα άνιση, κοσμοπολίτισσα και φιλόξενη.