Η ευγένεια και η θετική αύρα είναι δύο στοιχεία που με κερδίζουν σε έναν άνθρωπο και από τη γνωριμία μας τα εντόπισα σε αφθονία στη Δήμητρα Καστέλλου. Μια γυναίκα ταλαντούχα, γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιά, που θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει καριέρα στο εξωτερικό, αλλά παραμένει πιστή στην πόλη όπου μεγάλωσε, με σημαντικές δουλειές και στην πρωτεύουσα που αποδεικνύουν τη λαμπρή πορεία της. Κατάλαβα, πολύ πριν την κουβέντα μας, πως ο χορός είναι η μεγαλύτερη αγάπη της. Αυτό για το οποίο την προόριζε η ζωή.

Έχοντας συμμετάσχει σε περισσότερες από 40 παραγωγές σε Ελλάδα κι εξωτερικό, η ίδια μου μίλησε για το πώς ξεκίνησαν όλα, για την επερχόμενη παράσταση όπου θα συμμετάσχει -στην όπερα “El Greco” του Γιώργου Χατζηνάσιου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών-, καθώς και για όλα αυτά που λατρεύει στη Θεσσαλονίκη.

Γεννήθηκα στην οδό Κασσάνδρου 91, ακριβώς πάνω από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου και στην ηλικία των 10 ετών μετακομίσαμε λίγο πιο κάτω στην Ρωμαϊκή Αγορά, μια κατά τη γνώμη μου πολύ όμορφη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Γενικότερα είμαι παιδί του κέντρου. Για να είμαι ειλικρινής οι περισσότερες παιδικές μνήμες που έχω από την πρώτη γειτονιά, στην οποία μεγάλωσα έχουν να κάνουν με γεύσεις. Έχουν χαραχτεί πολύ έντονα στη μνήμη μου νοστιμιές από συνοικιακές επιχειρήσεις των 90’s, οι οποίες δυστυχώς δεν υπάρχουν πια.

Η αγαπημένη μου γειτονιάείναι η αυτή που ζω ακόμα και σήμερα, η Ρωμαϊκή Αγορά. Δεν ξέρω αν είναι η δύναμη της συνήθειας ή το συναισθηματικό δέσιμο που αποκτάει κανείς όταν μεγαλώνει σε ένα μέρος, αλλά θεωρώ ότι είμαι αρκετά αντικειμενική όσον αφορά στην ομορφιά της συγκεκριμένης περιοχής και δη της οδού Γκαρμπολά, που είναι και ο δρόμος που κατοικώ. Η Γκαρμπολά είναι ένας πολύ ξεχωριστός και καλλιτεχνικός πεζόδρομος, στον οποίο πραγματώνονται συχνά διάφορες πολιτιστικές και κοινωνικές δράσεις.

Όταν ήμουν παιδί δε θυμάμαι να θέλω να γίνω κάτι συγκεκριμένο όταν μεγαλώσω. Ίσως αυτό να οφείλεται στην έντονη ενασχόλησή μου με τον χορό από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Ήμουν μόλις 3,5 ετών όταν βρέθηκα για πρώτη φορά μέσα σε μία αίθουσα μπαλέτου. Η μετέπειτα εξέλιξη της μαθητικής, φοιτητικής και τέλος επαγγελματικής μου πορείας νομίζω ότι ήταν απλά μονόδρομος! Δεν αισθάνομαι ότι επέλεξα να ασχοληθώ με τον κλάδο του χορού, αισθάνομαι απλά ότι ο χορός ήταν από πάντα ο χώρος μέσα στον οποίο ένιωθα να ανήκω ουσιαστικά. Ένας χώρος στον οποίο συνειδητοποιούσα σε καθημερινή βάση ότι μπορώ να συναντάω και να συνδιαλέγομαι με τους απόλυτα συμβατούς με εμένα «δότες». Κάτι που σε
καμία περίπτωση δεν συνέβαινε στον χώρο του σχολείου.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι ουσιαστική. Γεμάτη ρίζες, μνήμες, βιώματα, συναισθήματα. Θεσσαλονίκη σημαίνει οικογένεια.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με τον χορό ήταν η μητέρα μου. Ένα δικό της προσωπικό παιδικό όνειρο που δεν υλοποιήθηκε ποτέ τελικά μεταλαμπαδεύτηκε και πήρε σάρκα και οστά μέσα από τις δύο κόρες της. Ασχολείται και η αδερφή μου με τον χορό.

Ο χορός για εμένα είναι η ταυτότητά μου. Αν εξαιρέσουμε τις πρωτόλειες επιρροές και τις προσλαμβάνουσες που έχουμε όλοι από το οικογενειακό μας περιβάλλον, όλα όσα καθόρισαν και συνέβαλαν στην εξέλιξη της προσωπικότητας μου έχουν να κάνουν με την ενασχόλησή μου με την τέχνη του χορού.

Χορεύτρια, χορογράφος, ηθοποιός και δασκάλα χορού... δεν τα διαχωρίζω! Το ένα ενυπάρχει μέσα στο άλλο. Όλα έχουν να κάνουν με γνώση, με τεχνική, με δημιουργία, με συναίσθημα, με προσφορά.

Μια συνεργασία μου που θα θυμάμαι για πάντα είναι η συνεργασία μου με τον παγκοσμίου βεληνεκούς σκηνοθέτη όπερας Graham Vick. Ήταν στην παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής «Καβαλερία Ρουστικάνα» & «Παλιάτσοι» το καλοκαίρι του 2011 στο Ηρώδειο.

Το μόνο που έχει ουσία και αξία είναι να αποζητάς συνεργασίες με «ονειρικές» συνθήκες είτε αυτό έχει να κάνει με τους συνεργάτες είτε με το γενικότερο εκάστοτε εργασιακό περιβάλλον.

Ένας χορευτής που θαύμαζα, θαυμάζω και θα θαυμάζω είναι ο Mikhail Baryshnikov.

Η όπερα "El Greco" του Γιώργου Χατζηνάσιου θα ανέβει για πρώτη φορά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σκηνοθεσία Αγγέλας Σαρόγλου. Η πρεμιέρα θα λάβει χώρα στις 13 Φεβρουαρίου στις 8μ.μ. στην αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη.

Αυτό που θα κάνω εγώ είναι ο ρόλος της Angiolina. Μιας κοπέλας που παρακινεί το ενδιαφέρον του El Greco και αποτελεί την πηγή έμπνευσής του, έτσι ώστε να οραματιστεί στο πρόσωπό της το πορτραίτο της Παναγίας. Είναι ένας θεατρικός/κινησιολογικός ρόλος, ο οποίος εμφανίζεται στην 2η πράξη της όπερας.

Πρόκειται για ένα έργο, το οποίο αφηγείται την πορεία του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου από την γενέτειρά του, την Κρήτη, στην Ιταλία και κατόπιν στην Ισπανία. Είναι ένα έργο που πραγματεύεται την πορεία της αναζήτησης. Όχι μόνο του El Greco αλλά και του κάθε καλλιτέχνη διαχρονικά.

Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει ένα μουσικοσκηνικό θέαμα με ψηφιακές προβολές που θα το μεταφέρουν στο εικαστικό σύμπαν του κορυφαίου ζωγράφου Δομίνικου Θεοτοκόπουλου.

Aν θα έπρεπε να ξεχωρίσωμία μόνο παράσταση στην οποία έχω συμμετάσχει, αυτή θα ήταν η όπερα «Carmen» παραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης που έλαβε χώρα το Φθινόπωρο του 2001. Ήταν η πρώτη μου γνωριμία με το λυρικό θέατρο και η πρώτη μου συμμετοχή σε παράσταση μουσικού θεάτρου, κάτι το οποίο αποτέλεσε την αρχή για να κολουθήσουν μετέπειτα πολυάριθμες παραστάσεις σε Ελλάδα κι εξωτερικό.

Στα μελλοντικά μου σχέδια είναι η συμμετοχή μου ως κινησιολόγος και performer στην όπερα "Cenerentola" στις 12, 14, 16 & 18 Απριλίου στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» σε σκηνοθεσία Ροδούλας Γαϊτάνου.

Αντλώ έμπνευση από οτιδήποτε μπορεί να με συγκινήσει.

Η κινητήριος δύναμή μου είναι η πηγαία ανάγκη μου για επικοινωνία και δημιουργία.

Η κομβική στιγμή στην πορεία μου ήταν όταν στα 21 μου έφυγα από την Ελλάδα και πήγα για μεταπτυχιακές σπουδές στην Γερμανία.

Ένα 24ωρό μου περιλαμβάνει ως συνήθως την εργασία, την οικογένεια, τον σκύλο και τους φίλους μου.

Ένα όνειρό μου που έχει γίνει πραγματικότητα... δεν ήταν όνειρο μου, αλλά το γεγονός ότι συνέβη ήταν όνειρο! Το 2006 στο Wuppertal της Γερμανίας είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά την Pina Bausch και την ομάδα της.

Το motto μου στη ζωή είναι: «Όλα για κάποιον λόγο γίνονται».

Ευτυχία σημαίνει να είσαι εσύ και οι άνθρωποι που αγαπάς υγιείς.

Ένα πράγμα για το οποίο είμαι περήφανη είναι που επιτέλους κατάλαβα τι σημαίνει ευτυχία.

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα αφορούσαν στην προσωπική μου ζωή και όχι στην επαγγελματική. Αυτό είχε σαν αντίκτυπο να αναθεωρήσω τις προτεραιότητες και την ιεραρχία των επιλογών μου.

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για να παίζω επιτραπέζια.

Ένας άνθρωπος-μέντορας για εμένα ήταν η πρώτη μου δασκάλα στο μπαλέτο, η κυρία Judith Neil.

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το Piece of Cake στην Χρυσοστόμου Σμύρνης.

Ένας χώρος τέχνης που αγαπώ στην πόλη είναι ο Μύλος και ας έχει χάσει δυστυχώς την παλιά αίγλη του.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι ο Ζύθος στον Λευκό Πύργο.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι «Στο "ναι" υπάρχει το "όχι", στο "όχι" δεν υπάρχει το "ναι"». Ήταν συμβουλή σε στιγμή που
ήμουν αναποφάσιστη για γρήγορη επιλογή που έπρεπε να κάνω.

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι στην παραλία αλλά εκεί προς το τέλος της, μετά το Μέγαρο Μουσικής. 

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί θεωρώ ότι οι άνθρωποί της είναι αρκετά πιο θερμοί, πιο φιλόξενοι και πιο ευγενικοί συγκριτικά με άλλες πόλεις της χώρας μας που έχει τύχει να βρεθώ κατά καιρούς.

Αν θα άλλαζα κάτι στη Θεσσαλονίκη θα ήταν ο ΟΑΣΘ.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις... Μεράκι, τέρψη, νόστος.