Λατρεύω να μαθαίνω για ανθρώπους που πορεύονται με βάση τη δημιουργικότητα. Ξεφεύγουν από τα στενά πλαίσια μιας βαθιά στερεοτυπικής κοινωνίας και κατορθώνουν να πετύχουν τους πιο υψηλούς στόχους τους, χωρίς φόβο αλλά με τόλμη. Άνθρωποι που πραγματοποιούν τα όνειρά τους και προορίζονται για μεγάλα πράγματα, παραμένοντας προσγειωμένοι. Που συμβάλλουν με την ευαισθησία που τους χαρακτηρίζει -και μέσω της δουλειάς τους- στο να γίνει λίγο πιο όμορφος ο κόσμος γύρω μας. 

Όλα αυτά τα στοιχεία εντόπισα με αφθονία στο πρόσωπο του Πυθαγόρα Ελευθεριάδη... Ενός νεαρού συγγραφέα από τη Θεσσαλονίκη, που σήμερα ζει το δικό του big dream στο Λονδίνο, όμως ποτέ δεν ξεχνά από πού ξεκίνησε. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν μέσα από τη γραφή του ή από το κανάλι του στο YouTube, «Πυθαγόρειο Θεώρημα», αλλά με τι άλλο καταπιάνεται στην πραγματικότητα τώρα που η καθημερινότητά του άλλαξε στη Βρετανική πρωτεύουσα;

Ο ίδιος μού μίλησε για όσα λατρεύει στη Θεσσαλονίκη, τι άλλαξε από τότε που έφυγε για το Λονδίνο, καθώς και για όλα αυτά που ορίζουν το δημιουργικό του σύμπαν!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα στη Σταυρούπολη. Εκεί με θυμάμαι ως παιδί κι εκεί γνώρισα τους ανθρώπους που ακόμα κρατάω σφιχτά δίπλα μου, ακόμα κι αν είναι μακριά μου.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι η περιοχή κοντά στη Ζεύξιδος, επειδή μου θυμίζει κάτι από το παρελθόν. Σαν να βρίσκομαι σε άλλη εποχή. Αγαπώ να πηγαίνω εκεί και να πίνω τον καφέ μου γράφοντας.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω συγγραφέας. Προκειμένου να το πετύχω, σπούδασα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Φιλολογίας, παρακολούθησα επί δύο χρόνια μαθήματα Ψυχολογίας στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων κι εργάστηκα στην Ελλάδα ως Φιλόλογος. Στην πορεία, μετακόμισα στο Λονδίνο, όπου πλέον εργάζομαι σε ειδικό σχολείο με παιδάκια με αυτισμό. 

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι ίσως σχέση αγάπης. Αγαπώ αυτήν την πόλη για πολλούς λόγους. Από τότε που έφυγα μόνιμα όμως από αυτή, νομίζω, πως την εκτίμησα και την αγάπησα περισσότερο. Σε αυτήν οφείλω αυτό που είμαι τώρα.

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την ενασχόλησή μου με τη συγγραφή ήταν τα βιβλία. Θυμάμαι από πάντα να διαβάζω και να γράφω. Η συγγραφή αποτελούσε ανέκαθεν αναπόσπαστο κομμάτι μου. Θυμάμαι ακόμη να γράφω σελίδες ολόκληρες στο μάθημα της γλώσσας και να συνεχίζω τις ιστορίες των βιβλίων που διάβαζα. Έγραφα τη συνέχεια στο τετράδιό μου. Ποτέ όμως δεν τις έδωσα σε κανέναν.

Το πρώτο μου βιβλίο άτυπα το έγραψα όταν ήμουν 11. Στην πρώτη γυμνασίου. Κατά τη διάρκεια των εξετάσεων. Ο πατέρας μου αποφάσισε να μου κάνει έκπληξη και να εκδώσει 300 αντίτυπα, ώστε να τα μοιράσω σε φίλους/ες και καθηγητές/τριες. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Τυπικά, όμως, το πρώτο μου βιβλίο είναι το «Τι θυμάσαι απ' τον θάνατό σου;» Εκδόθηκε το 2020. Είναι μια queer ιστορία που εστιάζει στην ομοφοβία, στην κώφωση και στον αγνό έρωτα δύο αγοριών μέσα στον στρατό.

Τώρα ετοιμάζω την έκδοση του δεύτερου βιβλίου μου με τίτλο «Ήμουν 11 όταν πέθανα», το οποίο συνδέεται έμμεσα με το πρώτο. Δεν αποτελεί όμως συνέχεια. Αν όλα πάνε καλά, θα εκδοθεί μέσα στον Οκτώβριο.

Στο μέλλον θα ήθελα να έχω μια τόσο μεγάλη βιβλιοθήκη, που να χρειάζομαι σκάλα για να παίρνω τα βιβλία μου! Επίσης, θα ήθελα πολύ τα βιβλία μου να γίνουν ταινία ή θέατρο, αλλά και να μπορώ να ταξιδεύω περισσότερο για να έχω χρόνο να γράφω.

Αντλώ έμπνευση από τον έρωτα και τον πόνο.

Μέσω της συγγραφής επιθυμώ να εξιλεωθώ και να δραπετεύσω από την πραγματικότητα. Να χάσω τον έλεγχο που τόσο επιθυμώ να έχω στη ζωή μου. Όταν γράφω έχω το ίδιο συναίσθημα με όταν κάνω ψυχοθεραπεία. Σταματάω να σκέφτομαι, είμαι μόνος μου, χαμένος στις σκέψεις μου.

Το να δουλεύεις με παιδιά με αυτισμό βοηθάει τρομερά να δεις τον κόσμο με μια διαφορετική οπτική. Να έχεις υπομονή, να δίνεις όλη σου την ψυχή ακόμη κι αν ξέρεις ότι δύο εβδομάδες μετά, όταν θα ξαναδείς κάποια παιδιά, μπορεί να μη σε αναγνωρίζουν. Στην αρχή σε πληγώνει. Μετά σου διαλύει κάθε είδους εγωισμό κι αυτό με βοήθησε πολύ. Αυτή η δουλειά μού έδωσε τρομερά εφόδια για τη ζωή μου και τις διαπροσωπικές μου σχέσεις.

Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι η αλήθεια των παιδιών.

Μέσα από το «Πυθαγόρειο Θεώρημα» προσπαθώ να εκφράσω με ειλικρίνεια τη λατρεία μου για τα βιβλία.

Η κινητήριος δύναμή μου είναι η αγάπη μου για τη μητέρα μου και τα βιβλία.

Η κομβική στιγμή στην πορεία μου είναι η μετακόμισή μου στο Λονδίνο. Εκεί, ξεκίνησε για εμένα καινούρια ζωή, που χρόνια ονειρευόμουν.

Η ζωή στο Λονδίνο είναι ο πιο εφιαλτικός παράδεισος που έχω ζήσει!

Ένα 24ωρό μου περιλαμβάνει τον πρωινό μου καφέ, την ανάγνωση ενός βιβλίου, γυμναστική, δουλειά και την ενασχόληση (πλέον πολύ λιγότερο) με τα social media.

Ένα όνειρό μου που έχει γίνει πραγματικότητα είναι να δω το βιβλίο μου στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου. Το αν πέτυχα να γίνω συγγραφέας είναι άλλο ζήτημα - και βαριά κουβέντα.

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα είναι οι κρίσεις πανικού και η μοναξιά στο Λονδίνο.

Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για να διαβάζω, να παίζω βόλεϊ και να βλέπω φίλους.

Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει βιβλία, βόλεϊ, ταξίδια, καφέ και ανθρώπους που αγαπώ.

Ένας άνθρωπος-μέντορας για μένα είναι η μητέρα μου.

Τα μαγαζιά-στέκια στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το Πάστα Φλώρα και το Ύψιλον. 

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση νομίζω είναι το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Όχι μόνο επειδή υπήρξα φοιτητής εκεί και ακόμη θυμάμαι τη χαρά μου κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας, αλλά επίσης θυμάμαι, τα προηγούμενα Χριστούγεννα, να μιλάω για το βιβλίο μου μπροστά σε πολλούς/ες φοιτητές/τριες σ' ένα μάθημα σχετικό με την queer λογοτεχνία. Οι φίλοι μου και η μητέρα μου βρίσκονταν εκεί. Ήταν περίεργο να επιστρέφεις ως ομιλών σ' ένα μέρος όπου συνήθιζες να είσαι φοιτητής.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι η παραλία. Με ηρεμεί πολύ. Έχω κάνει ποδήλατο, έχω ακούσει μουσική, έχω γράψει, έχω διαβάσει, έχω ερωτευτεί, έχω κάνει υπέροχες συζητήσεις μπροστά στη θάλασσα.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να ξυπνάω το πρωί, να βάζω στο YouTube ωραία τοπία με χαλαρωτική μουσική, να ετοιμάζω τον ζεστό μου καφέ και να διαβάζω τρώγοντας πρωινό. Στη Θεσσαλονίκη, όταν την επισκέπτομαι, συνηθίζω να παίρνω πρωινό και χυμό ή καφέ στο χέρι και να κάνω βόλτες στην παραλία.

Αυτή η πόλη για εμένα αποτελεί έμπνευση. Είναι τόσο περίεργο να βλέπω τα μέρη όπου μεγάλωσα, έζησα, διαμορφώθηκα. Πλέον, τα κοιτάω με μια γλυκιά ανάμνηση. Γιατί μαζί με την πόλη μου, άφησα πίσω κι έναν άλλον Πυθαγόρα.

Η Θεσσαλονίκη μού αρέσει γιατί αυτή με φιλοξένησε 27 χρόνια. Με ηρεμεί, με κάνει να αισθάνομαι αυτοπεποίθηση επειδή γνωρίζω τους δρόμους της. Έχει υπέροχο φαγητό, όμορφους ψυχικά ανθρώπους, υπέροχη θέα από τα κάστρα κι έναν απίστευτο ερωτισμό. Αγαπώ την ιστορία της.

Αν θα άλλαζα κάτι στην πόλη θα ήταν ίσως η δημιουργία περισσότερων δασικές εκτάσεις. Μεγάλα πράσινα πάρκα και κατεδάφιση κατεστραμμένων κτιρίων.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο πράσινη.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις είναι ήρεμη, όμορφη, φιλόξενη.