Άραγε συνδυάζεται η ορθοδοντική με την μουσική; Κι αν ναι, πώς; Δεν θα μπορούσαμε να βρούμε κάποιον καλύτερο για να μας απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα, από τον Σάκη Νασιόπουλο. Γέννημα-θρέμμα Θεσσαλονικιός, μεγάλωσε στο Κέντρο της πόλης και από πολύ μικρός είχε δύο μεγάλες αγάπες, την ορθοδοντική και τη μουσική. Συγκαταλέγεται στους τυχερούς, διότι κατάφερε να ασχοληθεί και με τις δύο, χωρίς να έρθει ποτέ αντιμέτωπος με την ανάγκη της επιλογής. Σπούδασε στην οδοντιατρική σχολή του Α.Π.Θ, έζησε δύο χρόνια στις ΗΠΑ για την απόκτηση της ειδικότητας του ορθοδοντικού άλλα δύο χρόνια στη Σουηδία για την απόκτηση του τίτλου σπουδών Master of Science in Orthodontics και έπειτα επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη για τη διδακτορική του διατριβή. Συνοδοιπόρος σε όλη αυτήν την πορεία ήταν η κιθάρα του και οι στίχοι από τα τραγούδια που έγραφε. Μουσικά, είναι κατά κύριο λόγο αυτοδίδακτος και παρά τις αντιρρήσεις των γονιών του δεν παρέκλινε ποτέ από τον στόχο του. Μέχρι και σήμερα έχει καταφέρει μ' έναν μαγικό τρόπο να ζει... δύο ζωές που συνδέονται υπέροχα μεταξύ τους. Αυτή του επιστήμονα κι αυτή του μουσικού.

Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα!

Είμαι γέννημα-θρέμμα της Θεσσαλονίκης. Μεγάλωσα στο κέντρο της πόλης, στην περιοχή της Αγίας Σοφίας. Θυμάμαι σαν να είναι σήμερα, που παίζαμε κρυφτό και ποδόσφαιρο στην αυλή της εκκλησίας (μας κυνηγούσε ο νεωκόρος για να μας πάρει την μπάλα, αλλά εμείς τρεχάλα και τον κοροϊδεύαμε από μακριά!). Στις αρχές του ’70, την άνοιξη και το καλοκαίρι, θυμάμαι ότι τα μεσημέρια δεν περνούσε καν αυτοκίνητο στους δρόμους όλα ήταν ήσυχα και η πόλη δική μας. Θυμάμαι τους φίλους και συμμαθητές μου, πως παίζαμε κυνηγητό και «πόλεμο» με τα φυσοκάλαμα ή τριγυρνούσαμε με τα ποδήλατα στις γειτονιές του κέντρου. Θυμάμαι που πηγαίναμε να αγοράσουμε σάντουιτς με μορταδέλα από το μικρό μπακάλικο του Ευαγγελόπουλου στην γωνία μεταξύ Παύλου Μελά και Παλαιών Πατρών Γερμανού (εκεί που σήμερα είναι το Local). Θυμάμαι που πηγαίναμε στους πολλούς κινηματογράφους της γειτονιάς, που δεν λειτουργούν πλέον (Κλειώ, Διονύσια, Ιφιγένεια, Ριβολί, Θυμέλη, Εγνατία), κυρίως όμως θυμάμαι το Σινεέπ που στα τέλη δεκαετίας ’60 και αρχές ’70 έπαιζε παιδικές ταινίες (Χοντρό-Λιγνό, Τσίτσο & Φράνκο, τρίο Στούτζες, Μπαρκαλεόνε τέτοια πράγματα).

Μεγάλωσα στο Kέντρο της πόλης, αλλά θα προτιμούσα να ζω στην Αρετσού, σε ένα σπίτι με θέα στην θάλασσα, επειδή δεν μπορώ να ξεχάσω την εποχή που πήγαινα και έκανα μπάνιο εκεί Ναι, κάποτε κολυμπούσε πολύς κόσμος στην παραλία της Καλαμαριάς. Δεν θα μπορούσα να ζήσω σε πόλη που δεν έχει τόσο στενή επαφή με την θάλασσα, όπως η Θεσσαλονίκη.

Από παιδί ήθελα να γίνω γιατρός και πράγματι, αυτό προσπάθησα να γίνω. Πέρασα όμως στην οδοντιατρική Θεσσαλονίκης και ξεκίνησα να σπουδάζω εκεί. Τον δεύτερο χρόνο που ξαναέδωσα εξετάσεις, πέρασα στην ιατρική Ιωαννίνων, τότε όμως είχαμε ήδη στήσει την πρώτη μας μπάντα, τους Soul Shoes, και περνούσαμε τόσο όμορφα, είχαμε τόσο καλή παρέα που προτίμησα να αφήσω την μοίρα μου να κυλίσει όπως είχε ήδη διαμορφωθεί. Εξάλλου, είχα ήδη κάνει καλές φιλίες με αρκετούς συμφοιτητές μου, φιλίες που κράτησαν -και ακόμη κρατούν με αρκετούς από αυτούς/αυτές-. Πέρασα υπέροχα χρόνια στην οδοντιατρική και δεν μετανιώνω ούτε μία στιγμή για την επιλογή μου. Κατά τη γνώμη μου, οι φιλίες είναι το σημαντικότερο κεφάλαιο στην ζωή ενός ανθρώπου.

Σπούδασα, λοιπόν, στην οδοντιατρική σχολή του Α.Π.Θ., έκανα κατόπιν την στρατιωτική μου θητεία και μετά πήγα για δύο συνεχή χρόνια στις ΗΠΑ (στην Νέα Υόρκη, στο New York University) για την απόκτηση της ειδικότητας του ορθοδοντικού. Αμέσως μετά πήγα για δύο χρόνια στην Σουηδία (Lund University, Malmoe) για την απόκτηση του τίτλου σπουδών Master of Science in Orthodontics. Τέλος, εκπόνησα και τη διδακτορική μου διατριβή πίσω στην οδοντιατρική σχολή του Α.Π.Θ., ενώ παράλληλα εξασκούσα το επάγγελμα του ορθοδοντικού. Φυσικά, ενώ όλα αυτά συνέβαιναν, είχα μαζί μου την κιθάρα και σκάρωνα τραγούδια και έγραφα στίχους. Δεν σταμάτησε ποτέ αυτό.

Η σχέση μου με την Θεσσαλονίκη είναι σχέση γιού-μητέρας διότι με θρέφει, μου παρέχει τα προς το ζειν, αλλά και σχέση δημιουργού με τη μούσα του, επειδή με εμπνέει, μου «φορτώνει» ιδέες, ερεθίσματα και εικόνες για να δημιουργώ, να συνθέτω μουσική. Όλα της πόλης, ακόμη και τα άσχημα -ιδίως τα άσχημα- είναι για μένα πλούσιο, πρωτογενές υλικό για να φτιάξω μουσική.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι εδώ, στην πόλη μας , βρίσκω όλους αυτούς τους υπέροχους, ταλαντούχους, προικισμένους ανθρώπους που, κατά καιρούς, έρχονται στο στούντιό μου και δημιουργούμε μουσική! Είμαι, με την καλή έννοια, τοπικιστής: Θέλω, προτιμώ, επιλέγω, επιμένω να συνεργάζομαι με άτομα από την Θεσσαλονίκη! Όλη μου η μουσική και όλα τα βίντεο κλιπ που κάνω, είναι πλήρως και αποκλειστικώς, made proudly in Thessaloniki! Από Θεσσαλονικιούς καλλιτέχνες. Είναι μεγάλη η τιμή μου που οι άνθρωποι αυτοί δέχονται να συμμετέχουν φιλικά στα τραγούδια μου.

Η «σκανδάλη» που με ώθησε να ασχοληθώ με την ορθοδοντική είναι το ότι η ορθοδοντική μοιάζει με Καλή Τέχνη! Όπως έλεγε ο καθηγητής μου Leo Taft στο N.Y.U. «Orthodontics is an Art»! Κατά την άσκηση της ορθοδοντικής, υπάρχουν μεν κανόνες, απαιτείται πείρα και γνώση της επιστήμης, όμως οι κανόνες αυτοί δεν είναι πάντα σαφείς και άκαμπτοι, δεν είναι τυφλοσούρτης. Μπορείς να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, διαφορετικά μέσα και υλικά, αλλά οφείλεις να «φανταστείς» το αποτέλεσμα… να «παίξεις» μέσα στο μυαλό σου μια ταινία που να σου δείχνει το πώς θα μεταμορφωθεί το στόμα από την στιγμή που αρχίζεις μέχρι την στιγμή που θα τελειώσεις. Και επειδή κανένα ορθοδοντικό πρόβλημα δεν είναι απολύτως ίδιο με το προηγούμενο, χρειάζεται συχνά να χρησιμοποιείς δημιουργική φαντασία.

Η σχέση μου με την μουσική ξεκίνησε από τα γυμνασιακά μου χρόνια. Πήρα μια κιθάρα και άρχισα να γρατσουνάω. Μετά πήγα σε μια ιδιωτική σχολή να διδαχθώ κιθάρα και νότες, αλλά σε λίγους μήνες τα παράτησα επειδή ήταν αφόρητα βαρετό! Έφυγα από την σχολή και έμαθα κιθάρα μόνος μου. ‘Ότι ακουγόταν καλό στο αυτί μου το κρατούσα, ότι δεν μου άρεσε, το άφηνα. Πήγαινα σε φτηνά καταγώγια-στούντιο, όπου έπαιζαν μουσική οι μεγαλύτεροι από μένα και τους παρατηρούσα προσεκτικά, ξεπατίκωνα το πώς κρατούσαν την κιθάρα, πως έπιαναν τις συγχορδίες, ζητούσα συμβουλές… κάπως έτσι πήγε η ιστορία. Εννοείται λοιπόν, ότι δεν ξέρω νότες!

Το αστείο βέβαια είναι ότι είχα «πόλεμο» στο σπίτι. Οι γονείς μου δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να ασχολούμαι με την μουσική. Η μητέρα μου, μου έσπασε την πρώτη μου κιθάρα με το μπαστούνι της. Κυριολεκτικά την κομμάτιασε! Μόνον αφού πέρασα στην οδοντιατρική σχολή σταμάτησε ο «πόλεμος» και με αφήσαν ήσυχο να ασχολούμαι με την μουσική…

Πολύ, πολύ αργότερα στην ζωή μου αποφάσισα να διδαχτώ σωστά την μουσική και τις νότες, αλλά και πάλι σταμάτησα επειδή, διαπίστωσα ότι ενώ μάθαινα νότες και κανόνες… μου έφευγαν οι μουσικές ιδέες και οι εμπνεύσεις… Τότε; Τι νόημα έχει να ξέρω νότες αλλά να μην μπορώ να φτιάξω δική μου μουσική; Καλύτερα αυτοδίδακτος…

H ορθοδοντική με την μουσική συνδυάζονται με πολλούς τρόπους. Πέρα από το γεγονός ότι είναι και οι δύο Καλές Τέχνες (Χα χα!). Συνδυάζονται με πολύ καλό πρόγραμμα: Το πρωί δουλεύω τις μουσικές μου ιδέες στο στούντιο και από το μεσημέρι και μετά εργάζομαι στο ιατρείο μου. Γενικότερα όμως, πρέπει να ξέρετε ότι πάρα πολλοί οδοντίατροι είναι ταυτόχρονα και καλλιτέχνες! Ξέρω πολλούς οδοντιάτρους που ασχολούνται με την μουσική, αλλά και πάρα πολλούς άλλους που ασχολούνται με την ζωγραφική, την ποίηση, την φωτογραφία, ξέρω ακόμη και εξαιρετικούς συναδέλφους μου που η αγάπη τους για την Τέχνη ήταν τόσο μεγάλη που επέλεξαν να υπηρετήσουν την Τέχνη περισσότερο από την οδοντιατρική. Η οδοντιατρική επιστήμη είναι καλή, χρήσιμη, είναι επάγγελμα αλλά και λειτούργημα… κουράζει όμως πάρα πολύ και μπορεί να σε φθείρει…. Δεν μπορείς να ζήσεις μόνον με οδοντιατρική. Η Τέχνη σε βοηθάει να μείνεις ήρεμος, να μην χάσεις το μυαλό σου, να ισορροπείς.

Ανάμεσα στην ορθοδοντική και τη μουσική δεν μπορώ να επιλέξω καμία. Να το θέσω έτσι: Η ορθοδοντική είναι η γυναίκα μου και η μουσική είναι η ερωμένη μου! Και δεν είναι αστείο: Για πολύ καιρό, κρατούσα την μουσική μου ιδιότητα μόνον για τον εαυτό μου. Άκουγα μόνος μου τα τραγούδια που έγραφα. Δεν τα παρουσίαζα σε πολύ κόσμο διότι είχα τον φόβο ότι ο κόσμος θα το παρεξηγήσει και δεν θα έρχονται στο ιατρείο μου. Είναι ένα πρόβλημα αυτό. Βλέπετε, πολλοί άνθρωποι, έχουν μία στερεότυπη εικόνα για τον γιατρό: Ο γιατρός πρέπει να είναι σοβαρός, ολιγόλογος, σχετικά απλησίαστος, δεν μπορεί να ασχολείται με κιθάρες, τραγούδια, χορούς, δεν πρέπει να αυτοσαρκάζεται. Φυσικά, αυτό είναι τελείως λάθος, αν και φοβάμαι ότι ίσως, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν και θέλουν να τους παρακολουθεί ένας τέτοιος γιατρός-ρομπότ.

Τελικά πάντως, αποφάσισα να παρουσιάσω στον κόσμο την μουσική μου. Να μου πουν την γνώμη τους, να μοιραστούν μαζί μου τις σκέψεις τους και όσοι θέλουν, ακόμη και να πρωταγωνιστήσουν στα βίντεο κλιπ που φτιάχνω.

Η κινητήριος δύναμή μου είναι τα παιδιά μου (η Ισμήνη, ο Θωμάς και η Κατερίνα), η σύντροφός μου η Λένα και οι καλοί μου φίλοι! Κάθε καινούργιο τραγούδι που «σκαρώνω», το βάζω πρώτα στα παιδιά μου, μετά στην Λένα, κατόπιν σε λίγους φίλους μου και ακούω τη γνώμη όλων αυτών.

Ο θεματικός «καμβάς» πάνω στον οποίο «κάθεται» η μουσική μου είναι η Θεσσαλονίκη! Για τον λόγο αυτό, όποιος ακούσει προσεκτικά τους στίχους των τραγουδιών μου, θα διαπιστώσει ότι όλα διαδραματίζονται στην Θεσσαλονίκη. Είμαι τοπικιστής Θεσσαλονικιός και γιατί να είναι κακό αυτό; Ο Γούντι Άλεν δεν είναι τοπικιστής Νεοϋρκέζος; Ο Σκορτσέζε δεν αντλεί τα θέματά του από την Νέα Υόρκη; Τα βιβλία του Στέφεν Κινγκ δεν διαδραματίζονται κυρίως στο Μέιν;

Η κομβική στιγμή στην επαγγελματική μου καριέρα ήταν οι μεταπτυχιακές σπουδές στην Νέα Υόρκη. Τότε έγινε απόλυτα ξεκάθαρο το προς τα πού θέλω να πάω. Βέβαια, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα παρ’ ότι οι εκεί καθηγητές μου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ήταν δυνατόν να μην θέλω να μείνω για πάντα εκεί. Μου έλεγαν (ο Dr. Greenfield και ο Dr. Hamburg), «Tom… we don’t understand… we are also immigrants… we came here because of the war… it is nice here… why do you want to go back? » αλλά δεν άκουγα κουβέντα. Για μένα ήταν ξεκάθαρο ότι θα επέστρεφα στην Θεσσαλονίκη και δεν μετανιώνω ακόμη και σήμερα. 

Η κομβική στιγμή στην μουσική μου ήταν όταν ηχογραφήσαμε τον δίσκο μας με το αγαπημένο μου γκρουπ τους The Flood, τότε πίσω στις αρχές του ’80. Εκείνη την εποχή ξεκινούσαν και οι «Τρύπες με τον Αγγελάκα», οι «Φατμέ με τον Πορτοκάλογλου», κλπ. Εμείς όμως δεν σκοπεύαμε τότε να ασχοληθούμε επαγγελματικά με την μουσική, απλά το απολαύσαμε για όσο κράτησε.

Ένα τραγούδι που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα ακούω στο repeat θα επιλέξω δύο, Το “Hotel Chambermaid” των Graham Parker and the Rumour” και το “Going Back Home” των Dr. Feelgood.

Αν η ζωή μου ήταν τραγούδι, αυτό θα ήταν το«Hotel California» των Eagles.

Ο καλλιτέχνης που αγαπώ είναι πολλοί, αλλά εάν θέλετε μόνον έναν, τότε αυτός είναι ο Leonard Cohen!

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν το να βρω θέση σε πρόγραμμα ειδικότητας της ορθοδοντικής. Έφαγα την «πόρτα» της ζωής μου τότε εκεί, πίσω στο 1987. Δεν είναι καθόλου εύκολο ξέρετε, ιδίως εάν δεν έχεις κανένα μέσο. Και εγώ το μόνον μέσο που είχα ήταν ο πατέρας μου ο Θωμάς που με υπομονή πλήρωνε το ενοίκιο ενώ εγώ χτυπούσα πόρτες πανεπιστημίων. Ήρωας!

Οι γιορτινές μέρες για μένα σημαίνουν οικογένεια και φίλους!

Ένας χώρος τέχνης της πόλης που αγαπώ ήταν το Blue Barrel και έκλεισε. Ευτυχώς το Καφωδείο ανέλαβε να αναπληρώσει το κενό.

Ένας άνθρωπος-μέντορας για μένα είναι Ο Dr. Anders Winberg (Lund University, Sweden). Μου έμαθε την επιστημονική έρευνα και την καταπληκτική ορθοδοντική συσκευή Herbst, που χρησιμοποιώ με επιτυχία από το 1990.

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το Local και το Laika.

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι τα παγκάκια της Παραλίας, όπου βγήκα το πρώτο μου date. Τον προηγούμενο αιώνα δηλαδή...

All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι το Ντορέ στον Λευκό Πύργο για φαγητό και μπύρα. Με φόντο τη Θάλασσα, το Κρατικό Θέατρο και το Βασιλικό θέατρο. Το παρκάκι εκεί μπροστά.

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ ήταν Ο Dr. Leo Taft (New York University), που έλεγε: «Don’t sell yourself cheap!»

Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη είναι τα στενά δρομάκια της Άνω Πόλης, τα παλιά και τα αναπαλαιωμένα σπίτι, τα Κάστρα...

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει για πολλούς λόγους. Επειδή μπορείς να την περπατήσεις, εάν θέλεις, από την μία άκρη στην άλλη. Μπορείς να την διασχίσεις με ποδήλατο από το Λιμάνι ως την Περαία. Επειδή έχει πολύ μεγάλο παραλιακό μέτωπο. Επειδή έχει δύο πολύ μεγάλα πανεπιστήμια, το Αριστοτέλειο και το Μακεδονίας και σφύζει από ζωή και νέα άτομα. Επειδή είναι γεμάτη από μπαράκια και τσιπουράδικα. Επειδή έχει την Ροτόντα και την Ρωμαϊκή αγορά. Επειδή έχει την Περαία, την Επανομή και την Μηχανιώνα. Επειδή στην Θεσσαλονίκη μπορείς να φας καλό ψάρι και καυτερή πιπεριά. 

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήθελα να υπάρχουν πολλές, πολύ περισσότερες μουσικές σκηνές, ώστε να παίζουν εκεί τα τοπικά -και άλλα- μουσικά συγκροτήματα.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο γνωστή στον παγκόσμιο χάρτη! Η Θεσσαλονίκη, καθώς και η ριβιέρα της Θεσσαλονίκης, δηλαδή η Περαία, πρέπει να έχουν πολύ περισσότερους επισκέπτες επειδή είναι υπέροχη πόλη!

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις τότε αυτές θα ήταν Ιστορία (είναι πόλη με πλούσια ιστορία, έζησαν πολλές φυλές εδώ και έχουν αφήσει τα ίχνη τους), Άνθρωποι (οι Θεσσαλονικείς είναι καλοί και ντόμπροι ), Φαγητό (έχουμε το καλύτερο φαγητό στην Ελλάδα).

Παρακάτω μπορείτε να πάρετε μία «γεύση» από το τελευταίο τραγούδι του!