Το ταξίδι της ζωής μας, μας οδηγεί σε μονοπάτια που μας χαρίζουν τροφή για σκέψη. Κάθε διαδρομή διακρίνεται από προκλήσεις, εμπνεύσεις και στιγμές χαράς είτε τις βιώνουμε μόνοι, είτε τις απολαμβάνουμε μέσα από τη σύνδεσή μας με άλλους ανθρώπους. Η εσωτερική αναζήτηση αποτελεί τον κοινό παρονομαστή, το στοιχείο εκείνο που θα δώσει την ειλικρινή απάντηση σε κάθε μονοπάτι. Είναι σημαντικό να βρούμε τα πρόσωπα εκείνα, τα οποία θα μας βοηθήσουν να συνειδητοποιήσουμε τα πολύτιμα τμήματα του εαυτού μας. Η ψυχολόγος Αριάδνη Λεπτοπούλου το έχει καταφέρει και συνεχίζει καθημερινά να κάνει πράξη το όραμά της.
Η πορεία της στον χώρο της ψυχολογίας ξεκίνησε στο πανεπιστήμιο του Έσσεξ της Αγγλίας όπου αποφοίτησε με το πρώτο πτυχίο Bachelor of Science στην Ψυχολογία. Παράλληλα εκπαιδεύτηκε στην ψυχαναλυτική θεωρία, στο ίδιο πανεπιστήμιο, στο Κέντρο Ψυχαναλυτικών Σπουδών (Centre for Psychoanalytic Studies). Μετεκπαιδεύτηκε στην κλινική ψυχολογία στο πανεπιστήμιο Universiteit Leiden της Ολλανδίας κάνοντας την διατριβή της στη μείζων καταθλιπτική διαταραχή υπό την εποπτεία του Willem van Der Does. Είναι εξωτερικός συνεργάτης της ομάδας BioOncology Care με επικεφαλής τον Dr. Ι. Μπουκοβίνα, παρέχοντας ένα ευρύ φάσμα ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων σε ενήλικες ασθενείς που πάσχουν από καρκίνο, αλλά και συμβουλευτική και ψυχολογική στήριξη στις οικογένειες των ασθενών. Παράλληλα στο ιδιωτικό της γραφείο παρακολουθεί ένα ευρύ φάσμα περιπτώσεων.
Ο δεσμός της με τη Θεσσαλονίκη ισχυρός και ιδιαίτερα ρομαντικός. Όμως ας τον γνωρίσουμε ακόμη καλύτερα μαζί!
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια γειτονιά γεμάτη αντιθέσεις απέναντι από το Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης. Το μπροστινό μου κάδρο εμπεριείχε κουστουμαρισμένους ανθρώπους, τα κάστρα, το λιμάνι και την ρόδα της παλιάς Σαλαμίνας και το πίσω το παλιό μηχανουργείο, που έχει κατεδαφιστεί πλέον, και ερειπωμένα σπίτια. Σε αυτό το σπίτι είχες εικόνα του παρόντος και του παρελθόντος, ομορφιάς και ασχήμιας, εξέλιξης και γλυκιάς παρακμής.
Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι το κέντρο, όπου κατοικώ εκεί τα τελευταία χρόνια. Ειδικότερα, λατρεύω την Προξένου Κορομηλά και την ηρεμία που σου προσφέρει να περπατάς κάτω από τις νεραντζιές της. Η φασαρία του κέντρου σταματάει κάπου εκεί.
Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω τα πάντα και τίποτα. Από μικρή όμως ακολουθούσα αυτό που ακολουθώ μέχρι και σήμερα: «Όταν έρθει η ώρα…θα δω τι θα κάνω».
Σπούδασα στο πανεπιστήμιο του Essex της Αγγλίας Ψυχολογία και Ψυχαναλυτική θεωρία, έπειτα έκανα ένα gap year όπου δούλευα στους «Γιατρούς του Κόσμου» και μετά από αυτό το κενό συνέχισα τις σπουδές μου στην Ολλανδία, κάνοντας το master μου στην κλινική ψυχολογία στο πανεπιστήμιου του Leiden.
Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη έχει περάσει από το αμφιθυμικό στάδιο του έρωτα: την θέλω/ δεν την θέλω εξιδανικεύω/απογοητεύομαι, στο στάδιο αγάπης: Έχω αποφασίσει δηλαδή ότι θέλω να την αγαπάω.
Το εναρκτήριο λάκτισμα για να ασχοληθώ με το πεδίο της ψυχολογίας ήταν το γεγονός ότι σε γενικές γραμμές, με ενδιέφερε να καταλάβω ποια είμαι, πώς λειτουργούσε το μυαλό μου. Είχα αρκετές ανησυχίες - κυρίως υπαρξιακές. Οπότε, πέρα από την εγγενή μου περιέργεια για τους ανθρώπους και την ζωή, μπήκα σε αυτό τον κόσμο γιατί απλά προσπαθούσα να βοηθήσω τον εαυτό μου.
Οι ψυχολόγοι που θαυμάζω είναι οι Freud, Jung, Klein κ.ο.κ - πάντα επιστρέφω στους κλασικούς, στη ραχοκοκαλιά της ψυχοθεραπείας. Από τους νεότερους θα πω τον Yalom,I & Perel,E.Τους θαυμάζω για το χάρισμα τους να εξηγούν πολύπλοκες έννοιες με απλά λόγια αλλά και για το θάρρος τους να φέρνουν κομμάτια του εαυτού τους στην δουλειά τους.
Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι ότι δεν βαριέσαι ποτέ καθώς οι ικανότητες που διαθέτει ο άνθρωπος να ανακαλύπτει, να εξελίσσεται και να ολοκληρώνεται, είναι ένας μαγικός κόσμος που κάθε μέρα ανοίγεται μπροστά στα μάτια μας.
Η κινητήριος δύναμή μου είναι η πίστη, η υπομονή και η αφοσίωση μου απέναντι σε ό,τι θεωρώ σημαντικό.
Για μένα η επικοινωνία με τους ανθρώπους και η εσωτερική αναζήτηση είναι η καθημερινότητα μου. Το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Η εσωτερική μου αναζήτηση με έχει βοηθήσει στο να συνδέομαι με τους ανθρώπους καλύτερα και η σύνδεση μου με τους ανθρώπους πηγαίνει την εσωτερική μου αναζήτηση ακόμη πιο βαθιά.
Νιώθω περήφανη κάθε φορά που μου δίνω χρόνο για να μου υπενθυμίσω από που ξεκίνησα και που έχω φτάσει. Κάτι που πρέπει να κάνουμε όλοι μας, ειδικά στις πιο δύσκολες μας μέρες.
Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου πιστεύω πως δεν έχει έρθει ακόμη. Ίσως και εγώ δεν την έχω αφήσει να έρθει. Μου αρέσει να αφήνω πράγματα για αργότερα. Για να έχω κάτι να περιμένω, να μην χάσω το νόημα.
Ένα όνειρό μου που έχει γίνει πραγματικότητα είναι η δημιουργία ενός podcast με όνομα “Closer”. Έχει γίνει το αγαπημένο μου παιχνίδι και ένας αλλιώτικος τρόπος να συνδέομαι με τους ανθρώπους.
Το podcast "Closer" δημιουργήθηκε στα μέσα περίπου του 2021, όταν μια θεραπευόμενη, αστειευόμενη μου ζήτησε να με ηχογραφήσει την ώρα της συνεδρίας μας για να με ακούει και να ηρεμεί πριν πάει για ύπνο. Από εκεί μου ήρθε και η ιδέα. Closer σημαίνει να έρθω πιο κοντά. Να έρθω πιο κοντά σε εμένα. Και όταν έρχομαι πιο κοντά σε εμένα μπορώ με μεγαλύτερη ευκολία να πλησιάσω τα πάντα γύρω μου. Όπως λέω και στην εισαγωγή του, είναι ένα podcast που «ανακαλύπτει τα θαύματα ενός άλλου κόσμου που ζει πολύ κοντά- κάπου μέσα μας». Η αποστολή του λοιπόν είναι να εκπαιδεύσει τους ανθρώπους να κατανοήσουν και να θεραπεύσουν τον εαυτό τους μόνοι τους. Σαν μια μίνι «ψυχοθεραπεία τσέπης». Ακούγοντας εμένα μπορούν να δουν τον εαυτό τους και να έρθουν σε επαφή με κάτι μέσα τους που δεν έχει χαθεί όπως νόμιζαν αλλά που είναι εκεί καλά κρυμμένο -περιμένοντας από κάποιον να το ανακαλύψει.
Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν ότι για περίπου 7 χρόνια δούλευα καθημερινά με ογκολογικούς ασθενείς. Η επαφή μου με τον καρκίνο έως έναν μεγάλο βαθμό μου στέρησε την ανεμελιά μου. Μεγάλωσα απότομα.
Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για να ασχολούμαι με το σπίτι μου- να το διακοσμώ και να αλλάζω θέση στα πράγματα και να φροντίζω τις δυο μου γάτες και τα φυτά μου.
Η χαρά της ζωής για μένα φτάνει όταν κάτι το ασαφές, κάτι που με μπέρδευε για καιρό, γίνεται επιτέλους κατανοητό.
Ένας χώρος Τέχνης της πόλης που αγαπώ είναι η οικία Τέλλογλου στην πλατεία Αριστοτέλους ακριβώς πάνω από το Ολύμπιον. Εκεί θα βρει κανείς έναν άλλο κόσμο. Αντίκες, περσικά χαλιά, αφρικάνικα και γιαπωνέζικα αντικείμενα, γλυπτά και κρύσταλλα. Το παράδοξο είναι ότι όλα αυτά δένουν αρμονικά μεταξύ τους. Δεν ξέρω πως το έχουν καταφέρει. Η οικεία αυτή, σε συνδυασμό με τα έργα της και τις φωτογραφίες της, είναι σαν να κοιτάς από μια κλειδαρότρυπα την πάλαι ποτέ αρχοντιά και λάμψη αυτής της πόλης.
Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει δουλειά, μελέτη και γράψιμο.
Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου είναι το «Ύψιλον». Το μέρος αυτό το αγαπώ από την πρώτη μέρα που άνοιξε γιατί σου δίνει την αίσθηση της κοινότητας.
Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι η οδός Φράγκων. Κάθε φορά που ανατρέχω στα παιδικά μου χρόνια η μνήμη μου με πάει σε αυτόν τον δρόμο. Μουσική από το ωδείο με τα καταπληκτικά αγάλματα, η καθολική εκκλησία, λουλούδια και υφάσματα αλλά και μια απροσδιόριστη μυρωδιά -αποτέλεσμα ίσως συνύπαρξης μυρωδικών, χώματος και κρασιού.
All time classic αγαπημένο μου μέρος στην πόλη είναι το εστιατόριο "Clochard". Δεν σε απογοητεύει ποτέ.
Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι «Να την εμπιστεύεσαι την ζωή γιατί αυτή ξέρει». Πιστεύω ότι η συμβουλή αυτή σου δίνει την ηρεμία και την διαύγεια που χρειάζεται για να ξέρεις πότε να σηκώνεσαι και να φτιάχνεις τα πράγματα και πότε να παίρνεις τα χέρια σου από καταστάσεις και να περιμένεις τα πράγματα να ξεδιπλωθούν από μόνα τους.
Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να παίρνω τον καφέ μου από το "ΜΟΝΟ" της Αριστοτέλους, πηγαίνοντας προς το γραφείο.
Το «κρυφό» μου σημείο στην πόλη δεν μπορώ να το αποκαλύψω. Τα κρυφά σημεία δεν πρέπει να αποκαλύπτονται. Το μοίρασμα τους στερεί την μαγεία τους.
Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί έχει μια ζεστασιά, δεν νιώθεις ποτέ αφιλόξενος σε αυτή την πόλη.
Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν οι μουτζούρες και οι αφίσες στους τοίχους. Είναι σαν να βρισκόμαστε σε μια πόλη που βρίσκεται μονίμως σε εφηβεία.
Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα περισσότερο με μια οργανωμένη πολυπλοκότητα. Με αισθητική, με ισορροπία, με συμμετρία αλλά όχι και με υπερβολική τάξη γιατί τότε θα αισθανόμασταν ξένοι μέσα σε αυτή.
Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις. Ζεστή, εμπνευστική, συντηρητική.
Πορτραίτο κεντρικής φωτογραφίας: Άρης Ράμμος
