Φαντασία, έκφραση και πάθος για τη μουσική αποτελούν σημεία αναφοράς της προσωπικότητάς της, αλλά και της μέχρι σήμερα διαδρομής της. Η λυρική τραγουδίστρια, Κασσάνδρα Δημοπούλου, φροντίζει κάθε φορά να μας εκπλήσσει θετικά με κάθε δημιουργικό μονοπάτι, το οποίο επιλέγει. Από το 2005 εμφανίζεται σε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε λυρικές σκηνές και συναυλιακούς χώρους της Ευρώπης και της Αμερική, όπως Teatro Real Madrid, Theatre National Luxembourg, Staatsoper Stuttgart, Knoxville Opera, Teatro Cilea Reggio Calabria, Εθνική Λυρική Σκηνή, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Ηρώδειο κ.ά. Έχει συμπράξει με μεγάλες ορχήστρες όπως: RAI Torino, Συμφωνική Ορχήστρα της Αγγλίας, Συμφωνική Ορχήστρα της Πράγας, Ορχήστρα της Όπερας Μπολσόι του Μινσκ.
Αυτό το καλοκαίρι εμφανίζεται στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ηρωδειάδας στην όπερα του Richard Strauss "SALOME", στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Όπερας "Immling Festival" στη Γερμανία. Όπως η ίδια δηλώνει, η συγκεκριμένη performance αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση, όπως και ο συγκεκριμένος ρόλος της και τα πρώτα της βήματα σε ένα πιο "βαρύ", γερμανικό ρεπερτόριο. Και δεν σταματά εδώ. Επόμενος σταθμός της είναι το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, όπου ανυπομονεί στις 12 Ιουλίου να παρουσιάσει ένα πολύ ιδιαίτερο πρόγραμμα με τραγούδια και μουσικές από όλο τον κόσμο που είναι ιδιαίτερα αγαπημένες της, σε δικές της ενορχηστρώσεις που είναι φτιαγμένες ώστε να μπορεί να τραγουδάει και να παίζει τσέλο ταυτόχρονα. Όπως η ίδια μοιράζεται μαζί μας: "Ονομάζεται «Τα τραγούδια που ταξίδεψαν παντού». Είναι ένα project που θέλω εδώ και πολλά χρόνια να κάνω κι επιτέλους έχω την ευκαιρία".
Ας την γνωρίσουμε, όμως, καλύτερα!
Γεννήθηκα σε μια κλινική στην Πλατεία Αριστοτέλους, η οποία πλέον δεν υπάρχει. Μεγάλωσα σε διάφορες γειτονιές της, αλλά η πιο σημαντική, αυτή που μου άφησε τις περισσότερες αναμνήσεις, ήταν οι 40 Εκκλησιές. Το παιχνίδι στο δρόμο και στις πυλωτές, το δάσος, οι πρώτες φιλίες, το δημοτικό σχολείο. Δυνατά χρόνια που έγραψαν μέσα μου. Σπάνια πια περνάω από εκεί, αλλά όταν τύχει, είναι πάντα πολύ έντονη η αίσθηση που μου αφήνει.
Δεν έχω αγαπημένη γειτονιά, αλλά από το 1990 και μετά ζω και κινούμαι στο κέντρο. Σπάνια απομακρύνομαι από τον σταυρό: Λ. Πύργος- Λιμάνι / Λ. Πύργος- Καμάρα. Τον τελευταίο χρόνο έχω μια ιδιαίτερη σύνδεση με το παλιό εμπορικό κέντρο της πόλης, περιοχή Συγγρού-Βαλαωρίτου, στην οποία και περνώ πλέον τις περισσότερες ώρες της μέρας μου.
Από την ηλικία των 9 ετών κι έπειτα, δύο χρόνια δηλαδή σχεδόν από τότε που ξεκίνησα τις μουσικές σπουδές μου, ήταν ξεκάθαρο για 'μένα ότι θέλω να είμαι μουσικός. Κάποια στιγμή με τράβηξε έντονα το θέατρο, αλλά δεν είχα ενθάρρυνση από το περιβάλλον κι έτσι ξεχάστηκε, ώσπου συναντήθηκα με την όπερα, μέσω της οποίας κατάφερα να συνδυάσω τις δύο μεγάλες μου αγάπες.
Σπούδασα στη Θεσσαλονίκη, στο Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης, στο Κρατικό Ωδείο και στο Δημοτικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Το Δίπλωμά μου στο τσέλο το πήρα από το Νέο Ωδείο. Μετέπειτα έφυγα στο εξωτερικό για περαιτέρω σπουδές και σπούδασα τσέλο και κλασικό τραγούδι στη Γερμανία, στην Ακαδημία Μουσικής του Detmold και της Στουτγάρδης από την οποία και αποφοίτησα με Δίπλωμα Μονωδίας με εξειδίκευση στην Όπερα και τέλος έκανα το Μεταπτυχιακό μου στη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής του Λονδίνου.
Η Θεσσαλονίκη για μένα είναι οι σχέσεις με τους ανθρώπους που επιλέγω να έχω κοντά μου.
Το εναρκτήριο λάκτισμα για να ασχοληθώ με τη μουσική ήταν η ίδια η μουσική. Μεγάλωσα ακούγοντας συνεχώς μουσική. Κάποια στιγμή απλά θέλησα να την αναπαράγω.
Η όπερα έκανε πράξη την επιθυμία μου να φέρω το θέατρο στην ζωή μου. Κατάφερε να συνδυάσει τη μουσική με το θέατρο.
Μια σοπράνο που θαυμάζω είναι η Μαρία Κάλλας.
Αυτό που αγαπώ περισσότερο στη δουλειά μου είναι το γεγονός ότι με κρατάει πάντα σε εγρήγορση.
Η κινητήριος δύναμή μου είναι η δημιουργικότητα.
Οι στιγμές που έχω νιώσει περήφανη είναι όλες αυτές που μπόρεσα και στάθηκα πιστή στον εαυτό μου, είπα “όχι” σε κάτι που δεν ήταν σωστό για μένα, αρνήθηκα να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι.
Η κομβική στιγμή στην καριέρα μου δεν έχει υπάρξει ακόμη παρόλο που έχουν γίνει πολλά καλά πράγματα.
Η πηγή έμπνευσης για να ασχοληθώ με το κλασικό τραγούδι ήταν η Μαρία Κάλλας, ο Λουτσιάνο Παβαρότι και η όπερα του Ruggero Leoncavallo “I Pagliacci”.
Ένα όνειρό μου που έχει γίνει πραγματικότητα είναι η συνεργασία μου με τον Placido Domingo.
Η πραγματική δυσκολία που αντιμετώπισα τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική μου ζωή είναι ο υπέρμετρος εγωισμός. Άλλες δυσκολίες είναι: η ανικανότητα των ανθρώπων να επικοινωνούν σωστά και να εξελίσσονται. Οι περισσότεροι προτιμούν να μένουν σταθεροί σε ό,τι τους είναι οικείο και γνωστό, ακόμη κι αν είναι λίγο, ή ακόμη και βλαβερό.
Μου αρέσει να ξεκλέβω χρόνο για να τον περνάω με όσους αγαπώ.
Η χαρά της ζωής περιλαμβάνει χρόνο με όσους αγαπάμε,ταξίδια, φιλία.
Ένας χώρος Τέχνης της πόλης που αγαπώ είναι το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Έχω κυριολεκτικά μεγαλώσει εκεί μέσα.
Ένας άνθρωπος-μέντορας για μένα είναι...
Δεν υπάρχει κάποιος που να έχει αυτόν τον ρόλο πλέον.
Ένα 24ωρο μου περιλαμβάνει δουλειά, μελέτη, λίγο χαλάρωση. Εκτός από τις περιόδους προβών, όπου αλλάζει εντελώς το πρόγραμμά μου.
Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι η Πλατεία Αριστοτέλους. Όχι μόνο μία, πολλές. Από μικρή ακόμη, αυτή η πλατεία “έγραφε” μέσα μου πολύ δυνατά.
Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι “Να είσαι εκεί που σε θέλουν”.
Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι να περπατάω στο κέντρο πίνοντας τον καφέ μου και ακούγοντας μουσική.
Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί είναι εύκολη στις αποστάσεις με τα πόδια. Είναι χτισμένη μπροστά στη θάλασσα.
Αν άλλαζα κάτι στην πόλη μου θα ήταν να έχει περισσότερη καθαριότητα, πράσινο, πάρκινγκ, σωστή διαχείριση των πεζοδρομίων και τόσα πολλά άλλα. Η πόλη χρειάζεται δουλειά.
Αν έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις ανικανοποίητη, εφηβική, γοητευτική.
