Music is the answer... Ακριβώς αυτό ισχύει και για την Γεωργία Παπαδοπούλου μία από τις πιο γνωστές djs της πόλης. Γέννημα-θρέμμα Θεσσαλονικιά, είχε από μικρή μια στενή σχέση με τη μουσική, αφού οι δίσκοι και τα ηχοσυστήματα δεν έλειπαν ποτέ από το πατρικό της. Όχι, δεν ονειρευόταν από παιδί να ασχοληθεί μ' αυτό. Βασικά, δεν ονειρευόταν κάτι συγκεκριμένο. Αυτό που ήθελε και το κατάφερε ήταν να ταξιδεύει και να γνωρίζει ενδιαφέροντες ανθρώπους. Το «μικρόβιο» μπήκε μέσα της το 2002, όταν έπαιξε μουσική σ' ένα party φίλων, και ιδιοκτήτες του bar Κέδρος στη Δονούσα. Για χρόνια ακολούθησε αυτήν την πορεία ως hobby. Με τη γέννηση της κόρης της αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον χώρο και από τότε παίζει μουσική στα πιο γνωστά bars της Θεσσαλονίκης -έχετε σίγουρα χορέψει κάποιο βράδυ με τις επιλογές της. Λατρεύει να ανακαλύπτει νέους ήχους και να τους μοιράζεται με το κοινό της. Πλέον έχει ξεκινήσει ένα νέο εγχείρημα, μία καθημερινή εκπομπή στο ραδιόφωνο του Πικάπ, στην οποία παίζει τα βινύλια της και μοιράζεται με τους ακροατές τους αγαπημένους της ήχους.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην οδό Ολύμπου στο Διοικητήριο, στον δρόμο με τα ψηλά δέντρα από την αρχή ως το τέλος του. Θυμάμαι την όμορφη Πλατεία Διοικητηρίου -που δυστυχώς δεν υπάρχει πια- και την Αρχαία Αγορά που ήταν η αλάνα μας και η προέκταση του σπιτιού μας ως παιδί. Αργότερα ως teenager και «οργισμένο νιάτο» ήμουν παιδί της Πρ. Κορομηλά, την εποχή που ο δρόμος είχε διαφορετική φήμη από τη σημερινή, με τις «φυλές» της πόλης που σύχναζαν εκεί και τις καθόριζε η μουσική, punks, rockabillies, goth. Τότε η μουσική ήταν ο βασικός λόγος που κάναμε νέους φίλους και που ξεχωρίζαμε στιλιστικά, ανήκοντας σε κάποια ομάδα. Αυτά τα χρόνια ήταν καθοριστικά στα μουσικά ακούσματά μου.

Η αγαπημένη μου γειτονιά είναι στο Διοικητήριο, στην Πλατεία Αντιγονιδών, όπου μένω με την οικογένεια μου εδώ και πολλά χρόνια. Μου αρέσει που είμαι κοντά σε όλα, χωρίς να χρειάζομαι κάποιο μέσο αλλά και που έχει «ζωή» όλες τις ώρες της ημέρας. Επίσης, είναι προνόμιο να ξέρω ότι έχω ωραία εστιατόρια και bars σε μικρή απόσταση.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω, όλως περιέργως τίποτα συγκεκριμένο. Αυτό που ήθελα όμως από πολύ μικρή και το κατάφερα, ήταν να ταξιδεύω, να ζω στα μέρη που μου άρεσαν και να γνωρίζω ενδιαφέροντες και fun ανθρώπους! Έτσι έζησα κάποια χρόνια στο Λονδίνο, στη Μύκονο, στην Αθήνα και στην Πάρο, κάνοντας πολλές και διαφορετικές δουλειές με έναν κοινό σκοπό, να γνωρίσω τον τόπο και τον κόσμο του. Ειδικά στο Λονδίνο με οδήγησε η αγάπη μου για την μουσική. Ήθελα να ζήσω στην πόλη που έμαθα μέσα από τις αγαπημένες μου μπάντες. Από όλη αυτήν την περιπλάνηση μού έμειναν πολύ δυνατές εμπειρίες για να διηγούμαι και το πιο σημαντικό μου έμειναν αγαπημένοι φίλοι που παρά την απόσταση είμαστε κοντά.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη έγινε καλύτερη όταν άφησα τη ζωή στο Λονδίνο κι επέστρεψα σε αυτήν... ερωτευμένη! Μία σχέση που ξεκίνησε τότε εξελίχθηκε σε μία όμορφη οικογένεια!

Η ενασχόληση μου με τη μουσική ως dj ξεκίνησε το μακρινό 2002 στον Κέδρο στη Δονούσα. Ήταν το πρώτο πάρτι που έκαναν οι φίλοι που έχουν το bar στον μαγικό κόλπο του νησιού. Ήταν από τα καλύτερα και πιο αληθινά πάρτι που έχω πάει! Αυτό συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια στον Κέδρο αλλά και αλλού, παίζοντας μουσική ως hobby. Αφού έγινα μαμά και μεγάλωσε αρκετά η κόρη μου ξεκίνησα να το κάνω επαγγελματικά σε bars που πρωταρχικά μου άρεσαν και περνούσα καλά, μεταφέροντας στον κόσμο αυτήν την ενέργεια, κάνοντας τον να διασκεδάζει, να αναπολεί, να ονειρεύεται, όπως μου έχουν πει πολλές φορές. Από το Άνωθεν, το Τom's, το Coq au zen, το Judah Club μέχρι τα τελευταία χρόνια στο Baus, στο Πικάπ, στο Le Cercle de Salonique και πρόσφατα στο Cin Cin, έχω ακούσει πολύ όμορφα και συγκινητικά λόγια.

Η σχέση μου με τη μουσική υπήρχε από πάντα! Είμαι της γενιάς που μεγάλωσε με δίσκους και κασέτες! Αγοράζαμε συνέχεια δίσκους με τις αδερφές μου και τον πατέρα μου κι είχαμε πολλά και διαφορετικά ακούσματα στο σπίτι. Από Cure και Modern Lovers που άκουγα εγώ τότε, μέχρι Prince και Παπάζογλου! Ο πατέρας μου είχε πάθος με την τεχνολογία και άλλαζε συνεχώς σύγχρονα ηχοσυστήματα. Αγοράζαμε ένα άλμπουμ και το ακούγαμε όλο, το μαθαίναμε κι έτσι το καταλαβαίναμε. Τώρα οι δίσκοι λέγονται βινύλια και η αγάπη μου γι αυτά παραμένει δυνατή! Δεν σταμάτησα ποτέ να συλλέγω και να ψάχνω για σπάνιες εκδόσεις με χρωματιστά βινύλια.

Αντλώ έμπνευση από την ίδια την μουσική. Ακούω καθημερινά, αφιερώνω πολύ χρόνο σε νέα ακούσματα και στο set που θα κάνω το βράδυ. Ενθουσιάζομαι ακόμη και βάζω ξανά και ξανά κομμάτια στο repeat. Ανυπομονώ να τα μοιραστώ με τον κόσμο, να δω αν του αρέσουν όσο κι εμένα.

Το αγαπημένο μου είδος μουσική πραγματικά δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο. Έχω περάσει κατά καιρούς από πολλά διαφορετικά ακούσματα όλα αυτά τα χρόνια και σε όλα τα είδη έχω ανακαλύψει «διαμάντια». Αυτό που χρειάζεται για να ξεχωρίσω κάτι συγκεκριμένο είναι να αντιληφθώ την αλήθεια που περιέχει το κομμάτι ή ο δημιουργός του. Αυτά που σίγουρα δεν μπόρεσα να ακούσω ποτέ είναι η heavy matal, η trance και τα ελληνικά λαικό-ποπ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αξίζουν, σέβομαι όλους όσους εκφράζονται μέσω της μουσικής.

Ένα τραγούδι που με γεμίζει συναισθήματα όταν το ακούω κάθε φορά είναι το "To binge" των Gorillaz που είχα την ευτυχία να το απολαύσω live σε μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχω πάει.

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο όταν παίζω είναι να βλέπω τον κόσμο να περνάει καλά και να απολαμβάνει κομμάτια που δεν θα άκουγε εύκολα υπό άλλες συνθήκες. Ήχους που ακούνε για πρώτη φορά, τους ενδιαφέρουν και τους κάνουν να θέλουν να μάθουν περισσότερα γι' αυτούς. Επίσης όταν αγγίζω ευαίσθητες και προσωπικές στιγμές του καθενός με κομμάτια που έμειναν ανεξίτηλα.

Η μουσική στην Ελλάδα εξελίσσεται συνεχώς αν και έχει μείνει σε κάποια πράγματα πίσω. Έχω πάντα αγαπημένους μου όπως τον Φοίβο Δεληβοριά, την Δήμητρα Γαλάνη αλλά μου αρέσουν και οι ήχοι της Σtella, της Melentini και της Nalyssa Green.

Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι δύσκολο να επιλέξω μόνο έναν. Αλλά αν έπρεπε να το κάνω θα ήταν ο Damon Albarn σε όλα τα project Blur, Gorillaz και στα solo του.

Νιώθω περήφανη για την οικογένεια μου.

Μια στιγμή στη ζωή μου που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι η γέννηση της κόρης μου.

Το μαγαζί - «στέκι» που μου αρέσει να πίνω τον καφέ μου αλλάζει ανάλογα με την ώρα. Aν υπάρχει χρόνος να καθίσω κάπου να τον απολαύσω θα το κάνω στο Judah Club. Αν θα είμαι με το ποδήλατο για βόλτα ή για την δουλειά θα είναι από το Choban. Η στιγμή του καφέ είναι ιερή για μένα!

Το μέρος της Θεσσαλονίκης που έχω την πιο ωραία ανάμνηση είναι η συναυλία από τα «Μωρά στη φωτιά» στο Λευκό Πύργο στα τέλη της δεκαετίας των '80s!

Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ είναι της μαμάς μου, «Να κοιτάω πάντα μπροστά».

Δεν αποχωρίζομαι ποτέ τα ακουστικά μου!

Το νέο μου project ξεκίνησε πρόσφατα κι είναι η συμμετοχή μου στο ραδιόφωνο του Πικάπ. Κάθε Τρίτη παίζω τα βινύλια μου ζωντανά από το Αναψυκτήριο στην οδό Μητσαίων και μοιράζομαι με τους ακροατές τις σκέψεις και τους αγαπημένους μου ήχους. «Φλέρταρα» από παλιά με την ιδέα της ραδιοφωνικής εκπομπής αλλά δεν ήμουν αρκετά τολμηρή να ενδώσω σε προτάσεις που μου είχαν γίνει. Αυτό που με συναρπάζει κάθε φορά στην εκπομπή είναι ο ήχος της βελόνας στο πικάπ.

Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι τα Σαββατιάτικα μεσημέρια για φαγητό με φίλους. Πολύ αγαπημένο μου είναι το Σέμπρικο που έχω περάσει στην αυλή του πολύ όμορφες στιγμές, η Πανσέληνος και το Εxtravaganza.

Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει γιατί ζουν εδώ η οικογένεια και οι φίλοι μου. Γιατί έχει εύκολες και γρήγορες μετακινήσεις και κυρίως γιατί αν σηκώσω το κεφάλι μου κοιτάξω ευθεία θα αντικρίσω τον όμορφο ορίζοντα με θέα τον Όλυμπο.

Αν θα άλλαζα κάτι στη πόλη μου θα ήταν ο λάθος τρόπος που παρκάρουν οι κάτοικοι. Θεωρώ απαράδεκτο να παρκάρει κάποιος σε ράμπα αναπήρων, πεζοδρόμια και διαβάσεις, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους γύρω τους. Με θυμώνει πραγματικά και διά της νόμιμης οδού τιμωρώ τους αναίσθητους συμπολίτες μου.

Τη Θεσσαλονίκη θα την ήθελα με περισσότερες πολιτιστικές επιλογές. Μου λείπουν οι συναυλίες που γινόταν στο παρελθόν κι έχουν σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια. Επίσης θα ήθελα να δω να γίνονται μεγάλες εκθέσεις και περισσότερες θεατρικές παραστάσεις.

Αν θα έπρεπε να τη χαρακτηρίσω με 3 λέξεις θα ήταν Sounds Like Home!