Θυμάμαι να την ακούω στον Plus Radio πριν κάποια χρόνια, φτιάχνοντάς μου τη διάθεση. Είναι από τους ανθρώπους αυτού του χώρου που σε κερδίζουν με τη φωνή τους. Αυτό, άλλωστε, είναι και το βασικό συστατικό της επιτυχίας ενός ραδιοφωνικού παραγωγού. Σήμερα, η Έλενα D'Angelo ζει κι εργάζεται στην πρωτεύουσα, στον Ρυθμό 94.9, διαγράφοντας μια πραγματικά αξιοθαύμαστη πορεία. Μπορεί να εξελίσσεται συνεχώς, αλλά δύο είναι τα χαρακτηριστικά που πάντα την ακολουθούν και την καθορίζουν ως επαγγελματία κι ως άνθρωπο: το πάθος της για το ραδιόφωνο και η ευγένειά της, την οποία είχα ήδη αντιληφθεί πριν καν μιλήσουμε γι' αυτήν εδώ τη συνέντευξη. Η Θεσσαλονίκη παραμένει στην καρδιά της. Έτσι κι αλλιώς, από ’δω ξεκίνησε το ταξίδι της.

Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα...

Γεννήθηκα στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης κι έζησα για μεγάλο χρονικό διάστημα στην Ξηροκρήνη Θεσσαλονίκης. Η μητέρα μου είναι εκπαιδευτικός οπότε μετακινούμασταν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας (Κρήτη, Σέρρες) όσο πήγαινα σχολείο. Όταν πέρασα στη σχολή μου, επέστρεψα πίσω στην Ξηροκρήνη όπου έμεινα εκεί μέχρι και τη στιγμή που μετακόμισα στην Αθήνα. Αυτό που θυμάμαι έντονα από τη γειτονιά είναι ότι γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας και υπάρχουν στιγμές που ακόμα και σήμερα εάν περάσω ακούω «καλημέρα» από τα μπαλκόνια και τα μικρά συνοικιακά μαγαζιά.

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να γίνω... τα πάντα! Για την ακρίβεια κάθε εβδομάδα έλεγα και κάποιο διαφορετικό επάγγελμα. Τα δύο επικρατέστερα ήταν ηθοποιός και δημοσιογράφος. Μετά τις πανελλήνιες επέλεξα να δηλώσω το τμήμα της Θεολογικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο ώστε να παραμείνω στην πόλη και να μην επιβαρύνω τους γονείς μου κι έτσι ξεκίνησα να εργάζομαι ταυτόχρονα με τις σπουδές μου. Ενώ η σχολή -την οποία όχι μόνο τελείωσα αλλά ξεκίνησα και μεταπτυχιακό σ’ αυτήν- είχε πολλά να μου προσφέρει, ένιωθα ότι δε με γέμιζε. Ξεκίνησα να παίρνω μέρος σε διάφορες ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες, να κάνω σεμινάρια πάνω σε διάφορους τομείς για να βρω κάτι που θα μου κάνει το... «κλικ», αλλά τίποτα δε φαινόταν να είναι αυτό στο οποίο θα αφιερωνόμουν με χαρά. 

Το 2016 γνώρισα τον Μπάμπη Μπατμανίδη, ο οποίος μου πρότεινε να πάω ως guest στην πρωινή του ραδιοφωνική εκπομπή στο Libero για να δω μήπως το ραδιόφωνο ήταν αυτό που έψαχνα. Και ήταν! Αφού μιλήσαμε στον αέρα και κλείσαμε το μικρόφωνο, από την πρώτη κιόλας εκφώνηση, με ρώτησε εάν είχα κάνει ξανά ραδιόφωνο. Του απάντησα όχι, αλλά ήξερα ότι βρήκα αυτό που ήταν για μένα. Ακολούθησαν σεμινάρια, ημερίδες, δικές μου εκπομπές (πρώτα σε internet radio και μετά στα fm), ενώ ταυτόχρονα ξεκίνησα να εκφωνώ σε διάφορα studios. Κάπως έτσι, μετά από πολλές ώρες πίσω από ένα μικρόφωνο κι ένα βιβλίο, εργάζομαι πλέον επαγγελματικά ως ραδιοφωνική παραγωγός κι εκφωνήτρια.

Η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη είναι νοσταλγική και αγάπης. Εκεί πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, εκεί μεγάλωσα, εκεί σπούδασα, εκεί γνώρισα τον σύζυγό μου, εκεί βρήκα τη δουλειά που αγαπώ και με γεμίζει.

Το ραδιόφωνο για μένα είναι παρέα. Είναι απίστευτο το πώς εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι που βρίσκονται σε διαφορετικά σημεία (ακόμη και του κόσμου), σε διαφορετική διάθεση, με διαφορετική ρουτίνα και οικογενειακή κατάσταση, μπαίνουν στην ίδια παρέα εκείνη ακριβώς την στιγμή που θα συντονιστούν. Το μαγικό με το ραδιόφωνο είναι ότι είναι πάντα ζωντανό. Δεν είναι podcast, δεν είναι δελτίο ειδήσεων, δεν είναι τηλεοπτική εκπομπή ή κάποιο vlogcast. Είναι μια παρέα που μοιράζεται τα πάντα εκείνο ακριβώς το λεπτό. Η φωνή που ακούς μέσα από το μικρόφωνο δεν είναι μονταρισμένη. Είναι 100% αληθινή. Και να σας πω ένα μυστικό; Το μικρόφωνο του ραδιοφώνου είναι σαν ανιχνευτής αλήθειας. Ένας έμπειρος ακροατής καταλαβαίνει πότε αυτό που ακούει είναι αληθινό και πότε δεν είναι. Και αυτό είναι υπέροχο!

Αυτήν την περίοδο βρίσκομαι στον Ρυθμό 94.9 καθημερινές 19:00-23:00 και το Σάββατο 14:00-18:00, ενώ ταυτόχρονα εργάζομαι ως freelancer εκφωνήτρια.

Το να ακούς τη φωνή σου σε μερικά από τα πιο γνωστά διαφημιστικά spots είναι μοναδικό. Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια που κάνω αυτό το επάγγελμα όταν ακούω την φωνή μου έχω ένα τεράστιο χαμόγελο. Το αγαπημένο μου, όμως, είναι όταν μου έρχονται μηνύματα στα social media
για να μου πουν ότι με άκουσαν κάπου ή να με ρωτήσουν αν είναι η δική μου φωνή. Κάθε φορά έχω τον ίδιο ενθουσιασμό.

Μέσα από τη δουλειά μου θέλω να κρατήσω παρέα και να μεταδώσω χαμόγελο σε όσους είναι μόνοι τους ή χρειάζονται ένα επιπλέον «μέλος» στην παρέα τους. Θέλω να γίνω μέρος της ρουτίνας τους και να ξέρουν ότι πάντα υπάρχει κάποιος εκεί γι’ αυτούς με το πάτημα ενός κουμπιού.

H ζωή πίσω από το μικρόφωνο είναι απαιτητική. Όπως είχε πει και κάποιος συνάδελφος παλιότερα είναι πρωταθλητισμός. Ένας εκφωνητής πρέπει να προσέχει την φωνή του, να προσέχει τι και πότε τρώει για να μη δυσκολέψει τους συνεργάτες του σε κάποια ηχογράφηση, να μην κάνει καταχρήσεις και να μην ξεχνάει να κάνει τις ασκήσεις φωνητικής του. Όσο για το ραδιόφωνο εκτός από αυτές τις υποχρεώσεις, ως παραγωγός έχεις
 και μια επιπλέον ευθύνη: του τι θα πεις. Γιατί από την στιγμή που θα ανοίξεις το μικρόφωνο και θα μιλήσεις, οτιδήποτε πεις θα φτάσει σε εκατομμύρια αυτιά. Αυτό είναι και πρέπει να είναι μεγάλη ευθύνη.

Πέρα από το ραδιόφωνο και τα voice overs έχουμε λάβει μέρος πολλές φορές στο φεστιβάλ κινηματογράφου και στο φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Θεσσαλονίκης στο τμήμα των podcasts με μια ομάδα συνεργατών που αποτελείται από την Αλεξάνδρα Θεοδωράκη, τον Δημήτρη Σακαλή και φυσικά εμένα. Ο δικός μου ρόλος στο συγκεκριμένο εγχείρημα ήταν η συμμετοχή μου ως δημιουργός και εκφωνήτρια. Ακόμη έχω συμμετάσχει ως αφηγήτρια σε stop motion ταινία που θα λάβει μέρος σε φεστιβάλ το επόμενο διάστημα.

Η κομβική στιγμή στην πορεία μου ήταν όταν αποφάσισαμε με τον σύζυγό μου να κατεβούμε στην Αθήνα για να εξελιχθούμε ο καθένας πάνω στο επάγγελμά του. Συγκεκριμένα για την επαγγελματική μου πορεία, νομίζω πως κομβικό θεωρείται το σημείο που ξεκίνησα τη συνεργασία μου με τον Ρυθμό 94.9.

Οι κυριότερες δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν όταν έπρεπε να μάθω να οδηγώ αυτοκίνητο στην Αθήνα (και να παρκάρω!), αφού στη Θεσσαλονίκη πήγαινα παντού με τα πόδια!

Στο μέλλον θα ήθελα να συνεχίσω να είμαι σε ραδιόφωνο και φυσικά να «δώσω» τη φωνή μου σε ακόμη περισσότερες διαφημίσεις, ταινίες, βιβλία ή και άλλα projects γενικότερα.

Στον ελεύθερό μου χρόνο επιλέγω να κάνω πεζοπορία, να διαβάζω βιβλία, να περνάω χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ και τη Γαία, το σκυλάκι μου.

Ένας άνθρωπος-μέντορας για μένα είναι η Μαργαρίτα Λοΐζου. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει το ραδιόφωνο, δίνει σημασία στη λεπτομέρεια και σέβεται τον ακροατή. Επίσης, ως μέντοράς μου στο παρελθόν έχει υπάρξει ο Μάνος Βολάνης και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.

Το μαγαζί - «στέκι» στη Θεσσαλονίκη που απολαμβάνω να τρώω είναι το Berlin στην Ξηροκρήνη. Ο Ανδρέας που έχει το εστιατόριο, είναι ένας άνθρωπος διαμάντι! Αυτός και η οικογένεια του ξέρουν τι θα πει φιλοξενία και υπέροχο service! Δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτήν τη γειτονιά που να μη σου πει τα καλύτερα. Πάντα σε σερβίρουν με χαμόγελο και σε περιποιούνται όποιος κι αν είσαι στο 100%. Όσο για το φαγητό; Άψογο!

Ένας χώρος Τέχνης που ξεχωρίζω στην πόλη είναι το θέατρο Δάσους. Παλαιότερα θα σου έλεγα και το θρυλικό Μπενσουσάν Χαν όπου φιλοξενούσε αμέτρητες πολιτιστικές δραστηριότητες.

All time classic αγαπημένο μου μέρος στη Θεσσαλονίκη είναι ο Άγιος Παύλος στα Κάστρα! Εκεί έχει διάφορα σημεία με παγκάκια και με θέα όλη την πόλη. Αυτό το μέρος είναι σίγουρα η πρώτη μου επιλογή όταν θέλω να εμπνευστώ, να θυμηθώ και να ηρεμήσω.

Η Θεσσαλονίκη μού αρέσει γιατί παντού πηγαίνεις με τα πόδια! Οι αποστάσεις είναι μικρές και το χαμόγελο των ανθρώπων που σε συναντούν
στον δρόμο είναι πάντα ζεστό. Κάτι που, επίσης, λατρεύω είναι το έντονο χιούμορ που έχουν όσοι ζουν στη Θεσσαλονίκη και η προθυμία να γίνουν μια μεγάλη αγκαλιά για όποιον το έχει ανάγκη.

Αν θα άλλαζα κάτι στη Θεσσαλονίκη θα ήταν η «νέα» ψυχολογία των ανθρώπων της. Δεν είναι πια η πόλη του «χαλαρά», ίσα ίσα το αντίθετο! Οι ρυθμοί ζωής γίνονται πολύ πιεστικοί σε σχέση με το μέγεθος της πόλης. Ακόμη, σίγουρα θα τη γέμιζα με περισσότερο πράσινο, περισσότερα πάρκα για όλους (και τα κατοικίδια εννοείται) και θα ήθελα να αλλάξει η νοοτροπία για τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Ενώ η Θεσσαλονίκη είναι «καλλιτεχνομάνα», νιώθω ότι τα τελευταία χρόνια τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα δεν εκτιμώνται και δεν αμείβονται όσο θα έπρεπε.

Τρεις λέξεις που την περιγράφουν: «Καλλιτεχνομάνα», μπουγάτσα, χαμόγελο.