SKG Stories: Η πόλη μέσα από τα μάτια της Όλγας Δέικου

Οι ονειρικές φωτογραφίες της από τη Θεσσαλονίκη της καραντίνας έκαναν τον γύρο των social media, κάνοντας το όνομά της γνωστό στα ψηφιακά μέσα. Οι εραστές της φωτογραφίας όμως την ανακάλυψαν τουλάχιστον ενάμιση χρόνο πριν, όταν άρχισε να αποτυπώνει τα αγαπημένα της σημεία στην πόλη: διατηρητέα κτίρια, κλειστές αγορές, μπαράκια, το λιμάνι, υπαίθρια πάρκα και άλλα εμβληματικά μέρη της Θεσσαλονίκης, μαζί φυσικά με τη διάσημη Νέα Παραλία, παρήλασαν από τον φακό της. Η ιδιαίτερη, ρετρό, εναλλακτική, κινηματογραφική της ματιά, άλλοτε νοσταλγική και άλλοτε πιο απόμακρη, είναι πλέον απόλυτα αναγνωρίσιμη. Όπως είναι και ο τρόπος που δουλεύει με τα χρώματα, καθώς στα κάδρα της τα κόκκινα, τα πορτοκαλί, τα χάλκινα, τα καφέ, τα μοβ και τα γαλάζια μπλέκουν γλυκά ή κοντράρονται μεταξύ τους, ταξιδεύοντας το μάτι και το νου.

Παρακάτω μας ξεναγεί μέσα από την ιδιαίτερη ματιά της σε όσα αγαπάει και ξεχωρίζει στη Θεσσαλονίκη, ξετυλίγοντας τις δικές της ιστορίες...

Γεννήθηκα στη Φλώρινα, ήρθα στη Θεσσαλονίκη στα 18 μου να σπουδάσω στο τμήμα Χημικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου. Τελικά μετά από 3 χρόνια σπούδασα φωτογραφία, δεν ασχολήθηκα ποτέ με τη σχολή που με έφερε εδώ. Η γειτονιά που μεγάλωσα, δεν ήταν καν γειτονιά. Ήταν (και είναι ακόμα,) ένα σπίτι έξω από την πόλη σε κεντρικό δρόμο που οδηγεί προς τα χωριά και τα σύνορα, με μεγάλη αυλή, πολλά σκυλιά και γάτες, απέναντι βουνό και πίσω κάμπο. Δεν ήταν τόσο δραματικό όσο ακούγεται. Σε 2 λεπτά βρισκόσουν στο κέντρο της πόλης με αυτοκίνητο. Ο καιρός ήταν λίγο σκληρός, αλλά όλοι οι ακρίτες είμαστε αναγκαστικά εκπαιδευμένοι σε αυτό.

Στη Θεσσαλονίκη πάντα έμενα Χαριλάου, είχα σπίτι εδώ. Τα τελευταία χρόνια μένω Καλαμαριά. Αν επέλεγα μια γειτονιά να ζήσω στο μέλλον δεν ξέρω ποια θα ήταν. Σίγουρα όμως θα απέφευγα το κέντρο. Ενώ το αγαπώ υπερβολικά δε θα ήθελα να ζω σε αυτό. Μπορεί να είναι και λόγω του τρόπου που μεγάλωσα.

Ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας, αλλά στην πόλη μου δεν είχαμε σχολή αρχιτεκτονικού σχεδίου μέχρι τα πρώτα χρόνια του 2000 που έφυγα εγώ. Κάποια παιδιά πηγαινοερχόμασταν Θεσσαλονίκη τα σαββατοκύριακα για πρακτική στο σχέδιο, τα περισσότερα το αφήναμε στην πορεία. Οι καιρικές συνθήκες και η απόσταση δεν ήταν βοηθός. Έτσι μπήκα στους χημικούς μηχανικούς το 2002, δεν ήξερα ακριβώς τι πήγαινα να σπουδάσω.

Για μένα η φωτογραφία είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τους ανθρώπους γύρω σου, μια άλλη γλώσσα. Η φιλοσοφία μου γύρω από τη φωτογραφία είναι ότι προσπαθώ να βρω ομορφιά -αξιοπρέπεια - περηφάνια-όνειρα-καθαρότητα σε μέρη όπου αρκετοί πιστεύουν ότι δεν υπάρχει. Επίσης μέσα από ένα φωτογραφικό κάδρο που αναγκαστικά κάτι θα αφαιρέσεις και κάτι θα προσθέσεις -βρίσκεσαι σε μια διαρκή αμφισβήτηση, και «δουλειά» με τον εαυτό σου. Είναι σαν μια ιδιόμορφη ψυχανάλυση. Το σημαντικό είναι η ανάγκη να φωτογραφίζεις. Πέρα από τον βιοπορισμό. Άσχετα με το αποτέλεσμα.

Πάντα θαύμαζα το χρώμα στη φωτογραφία. Εννοείται πως μια φωτογραφία αν δεν είναι καλή δεν τη σώζει μια χρωματική παλέτα. Η αλήθεια είναι ότι έχω μελετήσει πολλούς φωτογράφους, Έλληνες και ξένους. Για εμένα το πιο σημαντικό είναι να βλέπει κάποιος μια εικόνα και να καταλαβαίνει ότι είναι δική σου. Πάντα προσπαθώ να τονίσω 2 χρώματα παραπάνω... έτσι γίνεται πιο «κινηματογραφική» χωρίς να χάνει και τα ρεαλιστικά της στοιχεία.

Η αγαπημένη μου φωτογραφία αν μπορώ να πω μια, είναι ο Σαρλώ, τον οποίο τον πέτυχα στη δυτική έξοδο Θεσσαλονίκης. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές και ο χρόνος μηδαμινός γιατί ήμουν σταματημένη με το αμάξι σε φανάρι. Πάραυτα πρόλαβα να τον αποτυπώσω. Ήταν μια αισιόδοξη εικόνα από μόνος του, την εποχή της κρίσης και της συνεχούς ταλαιπωρίας που βιώναμε στην Ελλάδα. Ήταν ας πούμε –με τα τότε δεδομένα – η περίοδος που βγαίναμε από την κρίση... Άνοιξη του 2019.

Μια στιγμή της μέχρι τώρα πορείας μου που θα θυμάμαι, (όσον αφορά την εικαστική πλευρά της φωτογραφίας που παρουσιάζω), συνέβη πριν λίγες εβδομάδες. Μετά από μια σειρά εικόνων μου στη ταράτσα, σε περίοδο καραντίνας, οι οποίες δημοσιεύτηκαν σε διάφορες σελίδες, ξαναβρισκόμουν πάνω και με φώναξε μια κυρία από το απέναντι μπαλκόνι η οποία με αναγνώρισε χωρίς να γνωριζόμαστε. Με επιβράβευσε για τη δουλειά μου. Τα καλά λόγια από αγνώστους έχουν μεγάλη δύναμη.

Κάνω φωτογραφία δρόμου τα τελευταία 5 χρόνια. Έχω ξεκινήσει να παίρνω ανταπόκριση από τον κόσμο για τη δουλειά μου.

Αγαπημένο μέρος στην πόλη: Στοές, νεοκλασικά κτίρια, μέρη απαρατήρητα ή νεκρά που κάποτε είχαν ζωή, γενικά ό,τι δε φαίνεται με την πρώτη ματιά. Η Εγνατία με τους παράδρομους και τις στοές της επίσης. Είναι μια περιοχή που έχει αρχίσει να δείχνει αρκετή δημιουργική δράση, η οποία είχε χαθεί στα χρόνια της κρίσης και τώρα επανέρχεται. Η Εγνατία και οι πάνω γειτονιές έχουν πολλές ιστορίες να μας πουν και νομίζω ότι τελευταία οι Θεσσαλονικείς δίνουν περισσότερη προσοχή στην πάνω πλευρά της και καλά κάνουν. Ελπίζω να συνεχιστεί.

Αυτό που αγαπάω να κάνω στη Θεσσαλονίκη είναι να ξεκινάω από το ζαχαροπλαστείο Ελληνικόν, να κατεβαίνω τη Βαφοπούλου- που για μένα είναι ένας μαγικός δρόμος- να συνεχίζω τη Σοφούλη και στο τέλος της να βγαίνω στη Θάλασσα στην πλαζ Αρετσούς. Είναι μια κοντινή διαδρομή που με ηρεμεί.

Στο κέντρο της πόλης κατεβαίνω συνήθως αργά το απόγευμα ή βράδυ για ποτό. Τα αγαπημένα μου μέρη είναι το de facto στην Παύλου Μελά, το Έλξατε στην Ισαύρων, το Πικάπ στην Ολύμπου. Αναφέρω κάποια.

Τις ημέρες της καραντίνας η δουλειά είχε σταματήσει, βέβαια υπήρχε όγκος δουλειάς προς παράδοση, παρ’ όλα αυτά η ανάγκη να φωτογραφίζω ήταν μεγάλη, έτσι χρησιμοποίησα την ταράτσα μου κι έκανα μια σειρά εικόνων εκεί.

Ο λόγος που αγαπώ τη Θεσσαλονίκη είναι ότι δεν τη βλέπω μονότονη. Αν και ζω 18 χρόνια εδώ. Οι άνθρωποί της, η δυνατότητά της να δημιουργεί γρήγορα ομάδες που έχουν κοινούς σκοπούς. Το μικρο κέντρο που περπατιέται εύκολα. Αν κι έχω αδυναμία στην αστική πλευρά της, είναι σημαντική και η Θάλασσα. Μεγάλωσα στα βουνά και αντιλαμβάνομαι το πόσο μεγάλο πλεονέκτημα είναι.

Μου αρέσει να πηγαίνω σε πιο εναλλακτικές εκθέσεις κυρίως street art..όχι ότι θα πω όχι σε μια έκθεση ενός μουσείου. Χαζεύω βιτρίνες από δισκοπωλεία, μικρά βιβλιοπωλεία, παρουσιάσεις καλλιτεχνικών δημιουργών κλπ.

Αυτό που θα άλλαζα, ή μάλλον θα πρότεινα, είναι ο κόσμος να παραμένει πιο ανεξάρτητος. Το γεγονός ότι η πόλη είναι σχετικά μικρή, και όλοι λίγο πολλοί γνωστοί, κάνει τους ανθρώπους της να επηρεάζονται. Θα ήθελα να πιστεύουν στην αλήθεια τους και σε αυτό που πρεσβεύουν.

Για το πως η Θεσσαλονίκη μπορεί να αποδοθεί μέσα από μια εικόνα διχάζομαι λίγο. Πιστεύω με κάποιο frame από παραλία ή κάστρα. Είναι 2 μέρη που οι κάτοικοι είναι περήφανοι για αυτά και συνήθως τα επιλέγουν για να φωτογραφίζουν ή να αυτοφωτογραφίζονται.