Ο Γιώργος Γονιάδης είναι διεθνολόγος με ειδίκευση στις στρατηγικές βιώσιμης ανάπτυξης. Αποφοίτησε το 2013 από το τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, με ειδίκευση στην Πολιτική και Διπλωματία του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στη Θεσσαλονίκη. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του έκανε πρακτική στη MAERSK Line την έδρα UNESCO και στη συνέλευση των περιφερειών της Ευρώπης. Το 2015 έκανε το μεταπτυχιακό του στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδας στις Στραγητικές Αειφόρου Ανάπτυξης. Στο πλαίσιο της διπλωματικής του διατριβής δημιούργησε το brand Papigion, με χειροποίητα, φιλικά προς το περιβάλλον υψηλής ποιότητας αξεσουάρ, που στηρίζουν την τοπική οικονομία. Το όνομά του συζητήθηκε πρόσφατα, κατά την περίοδο των δημοτικών εκλογών, καθώς είναι το "δεξί χέρι" του νέου δημάρχου της Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνου Ζέρβα.

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ζω στη Θεσσαλονίκη. Την παιδική μου ηλικία την πέρασα στην Εθνικής Αμύνης και έπειτα μετακομίσαμε στην ανατολική πλευρά της πόλης. Όμως, έως και σήμερα, έχω ιδιαίτερο δέσιμο με το ιστορικό κέντρο, καθώς όλες οι δυνατές εμπειρίες μου είναι συνδεδεμένες με συγκεκριμένα σημεία της. Η πρώτη έξοδος με φίλους σε καφέ της Σβώλου, τα πρώτα ραντεβού με την παρέα στην Μητροπόλεως, το πρώτο ραντεβού στην Αγία Σοφία… όλα έχουν συγκεκριμένα σημεία αναφοράς. Άλλωστε, η πόλη δεν είναι απλά ένας τόπος διαμονής αλλά και τόπος δημιουργίας εμπειριών.

Όσον αφορά την παιδική μου ηλικία, σύμφωνα με τους γονείς μου, ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός (κάτι που μάλλον δεν έχει αλλάξει), ενδεχομένως σε εκνευριστικό σημείο για την οικογένεια μου, καθώς και αστείρευτα περίεργος. Οι πρώτες λέξεις μου κατά πάσα πιθανότητα ήταν «τι είναι αυτό» και το «γιατί». Ως παιδί είχα τρομερή ενέργεια και αυτή διοχετεύτηκε σε διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες, πάντα όμως με ημερομηνία λήξης, αφού είμαι άτομο που ενθουσιάζομαι και βαριέμαι σχετικά εύκολα. Η μόνη δραστηριότητα που κράτησε πάνω από δεκαετία ήταν το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού, φορέας που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα αλλά και των ενδιαφερόντων μου.

Από μικρός, εκτός από κοινωνικός, ήμουν και -ας πούμε- ιδιαίτερος. Έκανα πράγματα που οι άλλοι συνομήλικοι μου έβρισκαν ακατανόητα και βαρετά, χαρακτηριστικό παράδειγμα τα δελτία ειδήσεων. Θυμάμαι μικρός να κάθομαι στον καναπέ για να παρακολουθήσω το δελτίο ειδήσεων με ανυπομονησία για τη διεθνή επικαιρότητα που πάντοτε μου τραβούσε την προσοχή. Ίσως τότε τέθηκαν και οι πρώτες βάσεις για την επιλογή των σπουδών μου.

Τελείωσα το τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών με κατεύθυνση Διπλωματία και Πολιτική. Η επιλογή συνειδητή, αφού ποτέ δεν με ενδιέφερε ένα συγκεκριμένο πράγμα, αλλά ήθελα να έχω μια γενικότερη εικόνα των πραγμάτων και η συγκεκριμένη σχολή μου έδωσε τις βάσεις για να κατανοήσω καλύτερα την πολιτική, εγχώρια και διεθνή, τον ρόλο της οικονομίας στην πολιτική, τον ρόλο των διεθνών οργανισμών αλλά και τον ρόλο των κρατών. Αν και είμαι φύση και θέση ονειροπόλος και πάντοτε προσπαθώ για το αδύνατο, οι προπτυχιακές σπουδές μου με έκαναν περισσότερο ρεαλιστή. Στη σχολή συμμετείχα σε διάφορες δραστηριότητες με κυριότερη την προσομοίωση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Model United Nations ή αλλιώς MUN), όπου έφτασα να γίνω Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού. 400 φοιτητές από αρκετά πανεπιστήμια του κόσμου που εκπροσωπούν χώρες μέλη του Ο.Η.Ε. να συζητάμε για τρέχοντα διεθνή και περιφερειακά προβλήματα με σκοπό να καταλήξουμε σε πραγματοποιήσιμες προτάσεις επίλυσης των προβλημάτων. 

Από τα 4 χρόνια ενεργούς ενασχόλησης μου με τα MUN εντός και εκτός Ελλάδας, έμαθα την ουσία της σημασίας δύο σημαντικών αγγλικών λέξεων που στη γλώσσα μας μόνο περιφραστικά μεταφράζονται: solution oriented. Όταν έχεις κατά νου μόνο την επίλυση του προβλήματος και δεν σε αποσπάνε οι διάφορες μεταβλητές, είσαι αρκετά βήματα πιο κοντά στη λύση παρά στο πρόβλημα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ψυχολογία και διάθεση σου.

Στο τέταρτο έτος αποφάσισα πως έπρεπε να κάνω μια πρακτική άσκηση, άσχετα αν δεν απαιτούνταν από το πρόγραμμα σπουδών. Θεωρούσα ότι το πανεπιστήμιο ναι μεν μου έδινε την θεωρητική κατάρτιση αλλά μου έλειπε το πρακτικό κομμάτι του πώς λειτουργεί ο «έξω» κόσμος. Ξεκίνησα με την Έδρα UNESCO «Διαπολιτισμικής Πολιτικής για μια Δραστήρια και Αλληλέγγυα Ιθαγένεια» στο πανεπιστήμιό μου. Η συγκεκριμένη πρακτική με βοήθησε να αξιοποιήσω τις γνώσεις που πήρα κατά τη διάρκεια των προπτυχιακών μου σπουδών.

Μετά την πρακτική, δε θα μπορούσα να χάσω την εμπειρία του Erasmus, φίλοι και γνωστοί την είχαν κάνει και άκουγα ιστορίες που διψούσα να της ζήσω και ο ίδιος. Από τον Ιανουάριο που ξεκίνησα τις γραφειοκρατικές διαδικασίες κοιμόμουν και ξυπνούσα με την ιδέα να μείνω 6 μήνες στη Γαλλία και να ζήσω την «εκεί» πραγματικότητα. Η θέρμη και η όρεξη κόπηκαν απότομα, όταν τον Ιούλιο εκείνου του έτους «έφυγε» απροσδόκητα ο πατέρας μου και ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Αποφάσισα να ακυρώσω το Erasmus και να μείνω στην Θεσσαλονίκη. Η μητέρα μου όμως είχε διαφορετική άποψη, καθώς έβλεπε πως ψυχολογικά δεν μπορούσα να διαχειριστώ την απώλεια, με πίεσε να φύγω. Έτσι, αρχές Αυγούστου βρέθηκα στην Κυανή Ακτή. Μέχρι και σήμερα δεν ξέρω αν έκανα καλά ή όχι που έφυγα, ξέρω όμως ότι γνώρισα άτομα με τα οποία ακόμα και τώρα μιλάμε, κατάλαβα ότι δεν έχουμε απολύτως καμία διαφορά με τον Γάλλο, τον Γερμανό ή τον Ιταλό, όλα είναι θέμα χαρακτήρα. Μετά το Erasmus σταμάτησα τις γενικεύσεις.

Όταν επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη ήθελα κάτι να απασχολήσω τις σκέψεις μου και να διοχετεύσω κάπου την ενέργεια μου. Έκανα αίτηση στη Maersk Line για τη θέση του Costumer Service. Από τους 62 που δήλωσαν για τη θέση, καταλήξαμε με έναν καλό φίλο και συμφοιτητή μου να διεκδικούμε ο ένας μια θέση στην εξυπηρέτηση πελατών και ο άλλος μια θέση στο λογιστήριο. Αφού κάναμε και τα τελικά ψυχολογικά τεστ εγώ πήρα τη θέση που ήθελε ο φίλος μου και αυτός τη δική μου. Νέο μάθημα στη ζωή μου: τίποτα δεν είναι σίγουρο μέχρι να πέσουν οι υπογραφές. Στην αρχή, λογικό θεωρώ, απογοητεύτηκα και σκεφτόμουν να μην συνεχίσω, δεδομένου ότι η σχέση μου με τα νούμερα πάνω από 3 ψηφία ήταν χείριστη! Έπειτα το σκέφτηκα και αποφάσισα να αποδεχθώ την πρόκληση. Ευτυχώς! Ήταν μια δύσκολη και απαιτητική θέση, καμία σχέση με αυτά που ακούμε για τις πρακτικές. Όμως εξοικειώθηκα με τους αριθμούς, έμαθα λογιστική χωρίς να έχω το παραμικρό ενδιαφέρον. Γνώσεις που ακόμα και σήμερα με βοηθάνε τόσο στην καθημερινότητα όσο και επαγγελματικά. Νέο μάθημα: ποτέ μη λες ποτέ.

Μετά την πρακτική, μου έλειπε η Γαλλία. Είπα να δοκιμάσω μια τελευταία πρακτική άσκηση, αυτή τη φορά πάνω στις σπουδές μου, έτσι κατέληξα στο Στρασβούργο ως βοηθός στην Επιτροπή́ για την Οικονομία και την Περιφερειακή́ Ανάπτυξη και στο Περιφερειακό Κέντρο Εξειδίκευσης της Συνέλευσης των Ευρωπαϊκών Περιφερειών (Assembly of European Regions). Εκεί γνώρισα μια φίλη που πλέον είναι μέλος της οικογένειας μου, με την οποία εδώ και 6 χρόνια συζητάμε με μηνύματα σε καθημερινή βάση. Ναι μεν είμαι κοινωνικός αλλά δεν κάνω εύκολα δυνατές φιλίες, μένω στον υπάρχοντα κύκλο των κολλητών μου. Το Στρασβούργο μου ανέτρεψε και αυτό το δεδομένο στη ζωή μου.

Επιστρέφοντας για δεύτερη φορά από τη Γαλλία και με τις βαλίτσες ακόμα γεμάτες, ήμουν έτοιμος να φύγω για μεταπτυχιακό στο Στρασβούργο. Τα πράγματα ήρθαν όμως διαφορετικά και αναγκαστικά έμεινα στη Θεσσαλονίκη, λες και όλα συνωμοτούσαν να με κρατήσουν εδώ. Αφού έμεινα, έκανα μεταπτυχιακό πάνω στις Στρατηγικές Βιώσιμης Ανάπτυξης στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδας και παράλληλα έχοντας λάβει υποτροφία δημιούργησα μια ομάδα ενεργών φοιτητών με τους οποίους κάναμε δράσεις όπως διεθνή συνέδρια και συγγραφή βιβλίου για να ενημερώσουμε και ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο σε θέματα περιβαλλοντικής προστασίας και Αειφορίας. Στο πλαίσιο της διπλωματικής μου διατριβής, ως πρακτική εφαρμογή των θεωρητικών μοντέλων, ξεκίνησα μια νεοφυή επιχείρηση την οποία «τρέχω» έως και σήμερα.

Το πιο σημαντικό project στη μέχρι σήμερα πορεία μου, η πιο δυνατή θετική εμπειρία, θα έλεγα ότι είναι η συνεργασία μου με τον νέο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνο Ζέρβα. Θεωρώ πως η προεκλογική καμπάνια που κάναμε, η οποία αντιπροσωπεύει στο έπακρο τις αρχές και αξίες του Κωνσταντίνου, ήταν παράδειγμα προς μίμηση για την εγχώρια πολιτική και όχι μόνο, και ότι όντως κατά τη διάρκεια αυτών των 6-8 μηνών αφήσαμε συγκεκριμένο θετικό αποτύπωμα στην πόλη, με τις δράσεις και ενέργειες μας. Και ενδεχομένως για αυτό έλαβε 67% των ψήφων στον 2ο γύρο. Αυτό που κρατάω από τη συνεργασία μου με τον Ζέρβα στον αγώνα για τον δημαρχιακό θώκο της Θεσσαλονίκης είναι το ήθος που πρέπει να έχει ο λόγος και οι πράξεις σου, η τεκμηρίωση των λεγομένων σου αλλά και η προσήλωση στο εφικτό και όχι στο ευκταίο. Μου επιβεβαίωσε ότι το να είσαι εργατικός, δίκαιος και προσανατολισμένος στον στόχο σου, αργά η γρήγορα θα σε ανταμείψει. Είναι σημαντικό να ξέρεις, ότι η πόλη που αγαπάς και θέλεις να ζεις είναι στα χέρια ενός ατόμου που ξέρει, θέλει και μπορεί να την κάνει αντάξια άλλων πόλεων που ζηλεύουμε.

Το αγαπημένο μου μέρος στην πόλη, το σημείο όπου με ταξιδεύει στο εξωτερικό και νιώθω ότι για λίγη ώρα είμαι κάπου αλλού, είναι η προβλήτα Α στο Λιμάνι. Το γεγονός, ότι μπορείς να κάτσεις με ηρεμία να διαβάσεις έναν βιβλίο ή να ακούσεις μουσική ή έστω να πιεις καφέ στο χέρι με φίλους ενώ παράλληλα έχεις όλο το παραλιακό μέτωπο μπροστά σου, είναι από τις μικρές απολαύσεις που μου αλλάζουν την διάθεση.

Συνήθως μπορεί κάποιος να με συναντήσει στα καφέ της Καρόλου Ντηλ με Προξένου Κορομηλά ή έστω εκεί γύρω. Κανονίζω τα εξωτερικά επαγγελματικά ραντεβού να γίνονται εκεί, καθώς ένα καφέ πάντα δίνει μια πιο χαλαρή ατμόσφαιρα σε σοβαρές συζητήσεις, που τις περισσότερες φορές βοηθάει.

Το αγαπημένο μου καφέ, κυρίως όταν φιλοξενώ κόσμο, είναι το Kitchen bar, λόγω της θέας και της «τεχνητής» απομόνωσης από τους ήχους της πόλης. Νιώθεις ότι παρακολουθείς την πόλη και τους ρυθμούς της από μια απόσταση ενώ παράλληλα αποτελείς και μέρος της. Εδώ να σημειώσω έναν ακόμα λόγο: είμαι λάτρης του cheese cake και μέχρι τώρα δεν έχω βρει καλύτερο cheese cake πουθενά αλλού, εντός κι εκτός Ελλάδας. 

Ένα από τα αγαπημένα μου ιστορικά κτήρια είναι αυτό που στεγάζει το Λαογραφικό Μουσείο στη Βασιλίσσης Όλγας, δίπλα από το Γερμανικό Ινστιτούτο. Πέρα από την αρχιτεκτονική ομορφιά και την ιστορικότητα του κτηρίου, το θεωρώ έναν χώρο φιλικό καθώς το καφέ που έχει στην αυλή σου δίνει τη δυνατότητα να «δραπετεύσεις» για λίγο από την πόλη και να ηρεμήσεις. Σου δίνει την αίσθηση, ότι είσαι ενδεχομένως στην αυλή ενός παραδοσιακού καφενείου σε κάποιο χωριό. Αυτές οι έντονες αντιθέσεις και οι εμπειρίες που έχει να σου προσφέρει η πόλη μας σε κάθε γωνιά της, της προσδίδουν μια μαγεία μοναδική.

Μια από τις καθημερινές μου συνήθειες είναι το ποδήλατο.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει που ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξει το πρόγραμμα σου, γιατί είναι μια πόλη χαλαρή που όλοι, λίγο έως πολύ γνωριζόμαστε και δεν λένε όχι στον γρήγορο καφέ και στην κουβεντούλα. Μου αρέσει που είναι πόλη ιστορική, 24 αιώνων. Μου αρέσει αυτός ο περίεργος χαρακτήρας της, που σε κάθε γειτονιά διαφέρει. Μου αρέσουν οι κάτοικοί της, που είναι φιλόξενοι και "σηκώνουν" το πείραγμα. Μου αρέσει που είναι μια πόλη με έντονα χαρακτηριστικά, καλά και κακά.

Τι θα ήθελα να αλλάξει στην πόλη; Θα ήθελα περισσότερο πράσινο και ποδηλατόδρομους. Θα ήθελα να είναι πιο φιλική στους πεζούς και τους ποδηλάτες, ενώ παράλληλα να βοηθάει στην ανάπτυξη της νοοτροπίας, που θέλει τον αστικό χώρο κτήμα των κατοίκων της.

Αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τη Θεσσαλονίκη με 3 λέξεις αυτές θα ήταν: περίπλοκη, ενδιαφέρουσα, σπίτι.

Φωτογραφία πορτρέτου: Νίκος Παπαδόγλου