Γνωστός food blogger, food editor και μάγειρας, ο Δημήτρης Κοπαράνης περπατάει μαζί μας στα αγαπημένα του σημεία στην πόλη σε μια διαδρομή γεμάτη από χρώματα, αρώματα και γεύσεις, αποκαλύπτοντάς μας, μεταξύ άλλων, την αγαπημένη του γειτονιά αλλά και το μυστικό του μέρος στη Θεσσαλονίκη για να χαλαρώνει. 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις Σέρρες. Θυμάμαι, ότι δίπλα στο πατρικό μου υπήρχε μια τεράστια αλάνα, σαν μια μικρή πλατεία και όλη μέρα είμασταν έξω. Τώρα το σημείο αυτό δεν υπάρχει, έχει γίνει δρόμος.

Η αγαπημένη μου γειτονιά στη Θεσσαλονίκη είναι εδώ που βρίσκομαι τώρα, στο γήπεδο του ΠΑΟΚ ακριβώς. Είναι πολύ βολικά, έχει τρεις τέσσερις μεγάλες λαϊκές αγορές την εβδομάδα, μπορείς να περπατήσεις μέχρι το κέντρο, είναι κοντά στην παραλία και έχει κολυμβητήριο ακριβώς απέναντι. Επίσης, όλο αυτό το κλίμα που δημιουργείται στα ματς είναι εντυπωσιακό. Σε κάθε αγώνα έχει φεστιβάλ καντίνας!

Μετακόμισα εδώ στα 18 μου, όταν ήρθα για να σπουδάσω. Το πρώτο μου σπίτι ήταν στην οδό Αθηνάς, στην Αγίου Δημητρίου. Το σημείο ήταν ιδανικό, γιατί ήταν κοντά στο πανεπιστήμιο και στο κέντρο, ο τέλειος συνδιασμός για έναν φοιτητή.

Όταν ήμουν μικρό παιδί, δεν ήθελα να γίνω κάτι συγκεκριμένο. Ήθελα κυρίως να φύγω σε μία μεγάλη πόλη. Ξεκίνησα από τη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Τώρα σπουδάζω Δημοσιογραφία και Μέσα ξανά, μάλιστα βρίσκομαι στο τελευταίο έτος. 

Δεν έχω γραφείο, δουλεύω από το σπίτι μου που είναι σαν studio. Έχω κάμερες, φώτα, μία μεγάλη ντουλάπα τροφίμων, πολλά πιατικά, συρτάρια με πετσετάκια και πολλές επιφάνειες για φωτογραφήσεις. Δεν ξέρω, αν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στον χώρο. Μάλλον είναι ιδιαίτερος για όλους αυτούς τους λόγους από μόνος του! Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το πράσινο. Α, κάτι που μπορώ να σας αποκαλύψω, είναι ότι δεν υπάρχει πουθενά κόκκινο. Δεν μου αρέσει καθόλου το κόκκινο χρώμα.

Η μέρα μου συνήθως ξεκινάει στις εφτά το πρωί. Η συνέχεια είναι ανάλογη με το εκάστοτε πρόγραμμα. Κάποιες φορές κατεβαίνω στο Estrella και μπαίνω στην κουζίνα ή στο εργαστήριο. Αυτό για την περίοδο που ετοιμάζω νέα πιάτα. Τις άλλες ημέρες ασχολούμαι με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις, ετοιμάζω video, φωτογραφίες, κείμενα και συνταγές για εταιρίες φαγητού. Το πρόγραμμα αυτό γίνεται πιο έντονο, γιατί παρεμβάλονται επαγγελματικά ταξίδια συχνά, καθώς έχουμε εστιατόρια σε Αθήνα, Λάρισα, Χανιά, Λεμεσσό ενώ είμαστε στη φάση της προετοιμασίας και νέων openings. 

Δεν είμαι σίγουρος πότε συνηδειτοποίησα, ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μαγειρική. Από πάντα αυτό το πράγμα έκανα. Έγραφα συνταγές στο μυαλό μου και μετά προσπαθούσα να τις κάνω -και φυσικά ήταν αποτυχία. Είχα να γράψω έκθεση «τι έκανα το Σαββατοκύριακο» και έγραφα μία συνταγή. Νομίζω, πως ήταν αυτό που ανέκαθεν ήθελα να κάνω. Επίσης, υποψιάζομαι ότι είναι και το μόνο που μπορώ να κάνω καλά. Με ό,τι άλλο καταπιαστώ, είμαι μια μεγάλη αποτυχία. 

Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα στα πρώτα μου βήματα, είναι όταν έκανα ένα κρουασάν με μπουγατσόκρεμα, το ανέβασα στο instagram και είδα την τρελή ανταπόκριση του κόσμου. Θα πρέπει να έχετε στο μυαλό σας, πως στην αρχή το μπουγατσάν δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία εικόνα. Ήταν τεράστια η δυσκολία για να το βάλουμε σε καθημερινή παραγωγή!

Το σημαντικό στην ιστορία αυτή είναι ο τρόπος που η instagram φήμη έγινε προϊόν. Δεν υπάρχει ο Θεός των εστιατορίων που να αξιολογεί, ποιος είναι ο πιο ικανός σεφ και να του δίνει δουλειά και δόξα. Οι διακρίσεις και οι Σκούφοι δεν έχουν νόημα σε ένα άδειο εστιατόριο. Όλοι είμαστε ίσοι μπροστά στον κόσμο που επιλέγει, τι θέλει να φάει. Με έξι εστιατόρια κάθε μέρα σερβίρουμε περισσότερα από 2000 άτομα, πράγμα που σημαίνει πως τα πιάτα που φτιάχνουμε αφορούν τον κόσμο και τα θέλει στη ζωή του. Σίγουρα ζούμε σε μία εποχή που οι followers και τα likes θεωρούνται επιτυχία αλλά πραγματικά, τι είναι πιο επιδραστικό; Να σου κάνει κάποιος like ή να σε επιλέγει για το φαγητό του;

Το αγαπημένο μου σημείο στην πόλη είναι σίγουρα η παραλία και στην οποία κατεβαίνω για βόλτα με την πρώτη ευκαιρία.

Μπορεί να με συναντήσει κανείς στα παλαιοπωλεία για πιάτα και πηρουνάκια, στις λαϊκές αγορές για βόλτα, λαχανικά και λουλούδια, στο Καπάνι και στο Estrella.

Δύο χώροι τέχνης που αγαπώ είναι το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού και το Λαογραφικό Μουσείο. Μου αρέσει πολύ η ηρεμία και ο εξαιρετικός σχεδιασμόυς από τον Κυριάκο Κρόκο στο πρώτο, καθώς και το κτίριο του δεύτερου, που αποτελεί διατηρητέο μνημείο από το 1980.

Το all time classic αγαπημένο μου εστιατόριο είναι το Nargis, όπου σερβίρει το πιο ωραίο ινδικό στον κόσμο. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω ποτέ, είναι πραγματικά τέλειο! Σούπερ καυτερό αρνάκι καράι και πικάντικο κοτόπουλο... out of this world.

Σταθερά ένα 24ωρό μου  συνήθως περιλαμβάνει έναν καφέ με φίλους ή και μόνος μου, μάθημα yoga και μετά επιστροφή στο σπίτι, περπατώντας από την Παραλία. Είναι το πιο ωραίο κλείσιμο της ημέρας.

Ένα σημείο της πόλης που μου αρέσει πολύ είναι ο πεζόδρομος στο Local, οπου περνάει η μισή πόλη και τo Cin Cin. Το τέλειο σημείο, ειδικά όταν καλοκαιριάζει.

Ένα μέρος στην πόλη που έχω συνδέσει με τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα είναι σίγουρα το .ES, όταν δούλευα εκεί το 2007. Ήταν η εποχή που όλα ξεκινούσαν και κατάλαβα πρακτικά τη δύναμη του διαδικτύου στο να χτίζεις κοινό, fans και φυσικά επιτυχία.

Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσει η εφηβική αφέλεια της πόλης. Όλα μπορούν να συμβούν, ακόμη και να κάνεις μια ζημιά και να μη σε πιάσουν!

Τι θα ήθελα να αλλάξω στην πόλη; Σίγουρα τη συγκοινωνία και το ζήτημα της μετακίνησης, που είναι τεράστιο πρόβλημα. Οι δρόμοι μποτιλιαρισμένοι, ο ΟΑΣΘ αγνοείται... Η κατάσταση είναι χειρότερη από ποτέ.

Το μυστικό μου μέρος στην πόλη, που με βοηθάει να χαλαρώνω; Λοιπόν, δεν ξέρω καθόλου αν θα πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας, αλλά το πιο χαλαρωτικό πράγμα είναι να πηγαίνεις στα Tiger και να πιάνεις όλα τα μαλακά πράγματα από τα ράφια τους!

Θεωρώ πως η Αθήνα έχει ολοκληρωμένο γαστρονομικό star sytem με media, εστιατόρια και chef. Η Θεσσαλονίκη δεν έχει απαιτήσεις. Το τρίπτυχο τοπικότητα, παραδοση και οικιακές συνταγές λειτουργεί σαν δεκανίκι - άλλοθι στη δημιουργικότητα. Φάε σε ένα εστιατόριο και είναι σαν να έχεις φάει σε όλα. Όλοι κάνουν το ίδιο φιλέτο με πουρέ και τις ίδιες χυλοπίτες με καβουρμά. Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από τον κανόνα, είτε μαγειρεύεις είτε καταναλώνεις.

Τι θα πρότεινα σε έναν Αθηναίο να δοκιμάσει οπωσδήποτε, αν βρεθεί στην πόλη; Σίγουρα τη νέα γενιά εστιατορίων που, αν και ανακυκλώνουν το ίδιο brunch - street food concept, προσπαθούν ωστόσο να βρούνε μία νέα ταυτότητα.

Το φαγητό δεν είναι μόδα. Είναι κόμματι της ταυτότητας ενός τόπου και αυτός είναι ο λόγος που φαίνεται να είναι τόσο δημοφιλές. Είναι, όπως τα sneakers, οι τσάντες, τα αυτοκίνητα και τα ταξίδια. Είναι κομμάτι status. Θα το κατανοήσουμε μόνο, όταν καταλάβουμε πως είναι πρακτική και δείκτης πολιτισμού.