Όταν ανακάλυψα το instagram page του Κωνσταντίνου Σκοπελίτη εντυπωσιάστηκα από τα μοναδικά έργα του και τον ιδιαίτερο τρόπο που αποτύπωνε τα γυναικεία συναισθήματα πάνω σε παλιές εφημερίδες. Μου έκανε εντύπωση, αφού δεν είχα δει ποτέ κάποια παρόμοια τεχνική. Καθώς παρακολουθούσα τη δουλειά του, χάρηκα με το γεγονός ότι το έργο του αναγνωρίζεται και έχει μεγάλη απήχηση όχι μόνο στο ελληνικό κοινό αλλά και στο εξωτερικό, πιο συγκεκριμένα στη Μ. Βρετανία. Μέσα από τη συζήτηση μας, κατάλαβα ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο με περιεχόμενο και ξεχωριστή ψυχοσύνθεση, κάτι που επιβεβαίωσε το γεγονός ότι ξεκίνησε να ζωγραφίζει πάνω σε άρθρα εφημερίδων όταν αυτά έλεγαν κάτι δυσάρεστο, θέλοντας έτσι να τους αλλάξει μορφή.

Ακόμη, κάτι που μου τράβηξε την προσοχή ήταν η αγάπη του για το γυναικείο φύλο, αφού θεωρεί πως οι γυναίκες είναι αυτές που μπορούν να εκφράσουν πιο έντονα συναισθήματα, λόγω της μοναδικής φύσης τους. Ο ίδιος γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στη Θεσσαλονίκη και μία βόλτα στην παραλία μπορεί να τον χαλαρώσει και να τον εμπνεύσει ώστε να συνεχίσει να δημιουργεί. Ας δούμε τι μας είπε...

Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σας με τη ζωγραφική;  

Η ζωγραφική ήταν πάντα δίπλα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από τους αγαπημένους μου super ήρωες μέχρι το σκίτσο της πρώτης κοπέλας που ερωτεύτηκα στο δημοτικό, από τις πρώτες μου αναζητήσεις και ψαξίματα της εφηβείας μέχρι τις ατελείωτες ώρες σκοπιάς στον στρατό πάντα με θυμάμαι να κρατάω ένα μολύβι. Ήταν πάντα ο δικός μου τρόπος έκφρασης στις χαρές και στις λύπες μου, στις ανησυχίες μου και στις απογοητεύσεις μου, ένας διάδρομος διαφυγής και εκτόνωσης. 

Σε τι ηλικία καταλάβετε πως αυτό είναι το “επάγγελμα” που θέλετε να ακολουθήσετε;  

Καταρχάς, δεν θεωρώ την ζωγραφική επάγγελμα, δεν είναι για μένα τουλάχιστον, ζωγραφίζω γιατί έχω την ανάγκη να το κάνω και θα συνέχιζα να το κάνω ακόμη και αν τα έργα μου δεν είχαν την αποδοχή που φαίνεται ότι έχουν! Για μένα η ζωγραφική, είναι απλά ένα πάθος και ο δικός μου τρόπος έκφρασης, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.

Παρατηρώντας τα έργα σας είναι εμφανής η ιδιαίτερη τεχνική που χρησιμοποιείτε. Μετατρέπετε παλιά βιβλία σε πίνακες.   

Όλο αυτό ξεκίνησε εντελώς τυχαία πριν από πολλά χρόνια όταν σαν πιτσιρικάς έπαιρνα τις εφημερίδες του πατέρα μου που συνήθως έγραφαν άσχημα πράγματα ή πράγματα που δε με ενδιέφεραν και με τα χρώματά μου έφτιαχνα πάνω σ΄αυτές ό,τι πρόσταζε η παιδική μου φαντασία. Ακόμη και σήμερα δουλεύω πάνω σε εφημερίδες. Η ιδέα των βιβλίων ήρθε αρκετά αργότερα και ήταν μια προσπάθεια σύνδεσης του παλιού με το νέο. Τοποθετώντας τις σύγχρονες urban φιγούρες μου πάνω σε παλιές κιτρινισμένες σελίδες βιβλίων προσπάθησα να τους δώσω μια vintage και εύθραυστη όψη και την ίδια στιγμή να δημιουργήσω μια ιστορία πάνω σε άλλη ιστορία, μετατρέποντας με αυτό τον τρόπο τις σελίδες ενός παλιού και συχνά λησμονημένου  βιβλίου σε έργο τέχνης. Το μελάνι που είναι και το βασικό μου υλικό ήρθε να δέσει αρμονικά με τον καλύτερό του φίλο, το χαρτί, και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε.

Επίσης βλέπουμε πως οι φιγούρες είναι κυρίως γυναίκειες, αυτό γιατί;  

Στο πρόσωπο της γυναίκας αντικατοπτρίζονται όλα τα συναισθήματα σχεδόν αβίαστα, παρατηρώντας μια γυναίκα είναι πιο εύκολο να καταλάβεις αν είναι λυπημένη ή χαρούμενη, προβληματισμένη, ικανοποιημένη, ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη. Αυτό το συναίσθημα είναι που θέλω να κρατήσω, να αιχμαλωτίσω και να προσπαθήσω να το αποδώσω με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνει κατανοητό και στον θεατή.  

Γνωρίζω ότι συνεργάζεστε με την γκαλερί Eclectic του Λονδίνου. Πώς ήρθατε σε επαφή;

Θα έλεγα μάλλον τυχαία. Την περίοδο εκείνη η γκαλερί ξεκινούσε ένα project με θέμα "Women in transit" και έψαχνε για καλλιτέχνες με βασική θεματολογία τη γυναίκα. Έτσι, είδαν τα έργα μου στο Instagram τους άρεσαν και έτσι ξεκίνησε μια συνεργασία που μου έδωσε τη χαρά και τη δυνατότητα να συμμετέχουν τα έργα μου και σε κάποιες εκθέσεις του Λονδίνου και του Μάντσεστερ.

Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα σας μέχρι τώρα;

Σημαντική στιγμή για μένα είναι εκείνη που θα τελειώσω ένα έργο και κοιτώντας το, θα μείνω ικανοποιημένος από αυτό (κάτι σπάνιο μια που πάντα βρίσκω ατέλειες στο τελικό αποτέλεσμα. Σημαντική στιγμή είναι κάθε φορά που θα ακούσω ένα καλό σχόλια ή μια καλή κριτική για τη δουλειά μου. Σημαντική στιγμή είναι κάθε στιγμή που ένας πίνακάς μου θα καταφέρει να μιλήσει στο μυαλό και στην ψυχή του θεατή του. 

Θεωρείτε πως τα social media βοηθούν ένα καλλιτέχνη τη σημερινή εποχή;

Τα social media είναι ένα πραγματικά χρήσιμο εργαλείο. Είναι αυτά, που μου δίνουν τη δυνατότητα να επικοινωνήσω και να εκθέσω τα έργα μου στο ευρύ κοινό. Μέσα από αυτά μπορώ να έρθω σ' επαφή με χιλιάδες ανθρώπους, απ΄όλο τον πλανήτη, να δω τις αντιδράσεις τους και να ακούσω τα σχόλιά τους.

Εσείς ποιους λογαριασμούς ακολουθείτε στο instagram?  

Συνήθως λογαριασμούς που έχουν σχέση με την τέχνη, όπως άλλων καλλιτεχνών ή γκαλερί  και φυσικά λογαριασμούς φίλων!

Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως η τέχνη τα τελευταία χρόνια έχει εμπορευματοποιηθεί. Ποια είναι η άποψή σας πάνω σ’αυτό;

Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα είναι εμπορεύσιμα. Όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται. Δεν ξέρω με πιο τρόπο θα μπορούσε η τέχνη να έχει ξεφύγει απ’όλο αυτό. Πολλοί λένε πως αυτή η εμπορευματοποίηση τελικά βλάπτει την τέχνη περιορίζοντάς την, αυτό είναι κάτι με το οποίο δε συμφωνώ. Ο καλλιτέχνης έχει μέσα του το μικρόβιο του πειραματισμού και το αίσθημα του ανικανοποίητου. Αυτά τα δύο τον ωθούν σε ένα αιώνιο ψάξιμο, μια αέναη αναζήτηση. Δεν είναι ποτέ πολύ καλός, δεν είναι ποτέ αρκετά πρωτότυπος. Έτσι πειραματίζεται διαρκώς, άλλες φορές επιτυχημένα και άλλες όχι και τόσο. Αυτό νομίζω ότι καμιά εμπορευματοποίηση δεν μπορεί να το σταματήσει. Γιατί πέρα από την ανάγκη για τα χρήματα, υπάρχει η ανάγκη να εκφράσει και να ικανοποιήσει τον εαυτό του.

Τα έργα σας είναι σίγουρα one-of-a-kind. Ωστόσο, υπάρχουν καλλιτέχνες από τους οποίους εμπνέεστε και ίσως επηρεάζεστε εικαστικά;

Υπάρχουν πολλοί σύγχρονοι καλλιτέχνες που θαυμάζω για τη δουλειά τους…. και λέω σύγχρονοι γιατί οι παλιοί είναι κάτι δεδομένο. Jacques Villegle, Malcolm Liepke, Lindsey Kustusch, κάποια από τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό.

Είναι η Ελλάδα ένα πρόσφορο έδαφος για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με τις τέχνες;

Δε θα ήθελα να είμαι σκληρός απέναντι στη χώρα που ουσιαστικά ανακάλυψε τις τέχνες, όμως τα πράγματα στην Ελλάδα του σήμερα δεν είναι εύκολα για ένα νέο καλλιτέχνη. Ο σύγχρονος Έλληνας και ειδικά ο Έλληνας της κρίσης δε θα ασχοληθεί με τα εικαστικά και σίγουρα πολύ δύσκολα θα επενδύσει σε αυτήν. Ο νέος καλλιτέχνης θα δυσκολευτεί πολύ να βρει εκείνες τις διαδρομές που θα τον βοηθήσουν να δείξει τη δουλειά του στον κόσμο. Στην Ελλάδα υπάρχουν απίστευτα ταλέντα που χάνονται μέσα στην αφάνεια ή ψάχνουν να βρουν τον δρόμο τους και τις ευκαιρίες τους στο εξωτερικό. Παρ΄όλα αυτά, πάντα πιστεύω ότι αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη, αν κάποιος θέλει να δημιουργήσει, τότε ακόμη και μέσα σε σπήλαιο να τον κλείσουν, η τέχνη θα γεννηθεί.

Ποια είναι τα αγαπημένα σας μέρη στη Θεσσαλονίκη και που χαλαρώνετε τις ώρες που είστε εκτός ατελιέ;

Μια βόλτα στην παραλία είτε με τα πόδια είτε με το ποδήλατό μου είναι από τα πράγματα που θα με βοηθήσουν να χαλαρώσω περισσότερο. Αγαπάω το καλό φαγητό και έτσι μια έξοδος με την παρέα μου σε κάποιο από τα πολλά ταβερνάκια της πόλης είναι πάντα καλοδεχούμενη. Για ποτό θα προτιμήσω τα μικρά μπαράκια του κέντρου που παίζουν την αγαπημένη μου indie μουσική.

Και τέλος... μπορείτε να περιγράψετε την τέχνη σε μία πρόταση;  

"Τέχνη είναι ο μαγικός καθρέφτης που αντανακλά τα αόρατα όνειρά σου σε ορατές εικόνες",  George Bernard Shaw.