Με τον Άλεξ Μιχαηλίδη οι δρόμοι μας πρωτοσυναντήθηκαν πριν από πέντε χρόνια, όταν είχα τη χαρά να παρουσιάσω στη Θεσσαλονίκη το παρθενικό του βιβλίο «Η Σιωπηλή Ασθενής», το οποίο σκαρφάλωσε στην κορυφή των best sellers των New York Times εν ριπή οφθαλμού! Ακολούθησαν «Οι Κόρες», το 2021, ένα ακόμη καλοδουλεμένο μυθιστόρημα με το ιδιαίτερο συγγραφικό του στιλ, ένα μωσαϊκό από ελληνική μυθολογία, αρχαία τραγωδία, ψυχογράφημα χαρακτήρων και σασπένς, με την πλοκή να χτίζεται γύρω από έναν φόνο. Με αυτήν την αγαπημένη «συνταγή» επιστρέφει στο «Μένος», στο οποίο ωστόσο υιοθετεί ένα πιο ανάλαφρο πλαίσιο γραφής, με στοιχεία θρίλερ και χιούμορ. Φυσικά, υπάρχει λόγος γι’ αυτό!
Άλεξ, πότε γεννήθηκε στο μυαλό σου η ιδέα να τοποθετήσεις την ιστορία σε ένα ελληνικό νησί;
Όταν ήμουν περίπου 20 χρονών, είχα «κολλήσει» στη Μύκονο για μερικές μέρες, επειδή ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Και θυμάμαι ότι σκέφτηκα τότε πως αυτός είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος να «παγιδεύεις» ανθρώπους για έναν φόνο, για μια ιστορία. Να, λοιπόν, που χρόνια αργότερα έφτασα στο σημείο να γράψω αυτό το βιβλίο! Αν και ο άνεμος στο «Μένος» είναι κάτι περισσότερο από στοιχείο της πλοκής, λειτουργεί σαν μεταφορά στο μυαλό μου για τα παθιασμένα συναισθήματα που γεννιούνται στο νησί, όπως τον θυμό και τη ζήλια. Ωστόσο, είναι μια ευτυχισμένη σύμπτωση, ο τρόπος που τελικά όλα ενώθηκαν.
Υπάρχει πράγματι άνεμος με την ονομασία «Μένος;»
Όχι, είναι μυθοπλασία. Ξέρεις, είσαι η πρώτη που μου το ρωτάει αυτό, και ειδικά στην Ελλάδα, νόμιζα ότι θα μου το ρωτούσαν στην πρώτη παρουσίαση που κάναμε στην Αθήνα.
Μια παρέα φίλων παγιδευμένη σ’ ένα απόμερο μέρος, σχέσεις που κρύβουν μυστικά και, ξαφνικά, ένας φόνος. Η πλοκή θυμίζει Αγκάθα Κρίστι, δε συμφωνείς;
Εντελώς! Υποθέτω ότι επιστρέφω στο πρώτο μυθιστόρημά της που διάβασα, όταν ήμουν 12 ετών. Ήταν το βιβλίο που με έκανε να θέλω να γίνω αναγνώστης, και αργότερα συγγραφέας, και πάντα πίστευα ότι μια μέρα θα ήθελα να προσπαθήσω να «αναμετρηθώ» με αυτό το είδος που δημιούργησε η Αγκάθα Κρίστι. Τελικά, ήταν πολύ διασκεδαστικό, πέρασα πολύ καλά! Και νομίζω ότι αυτό το μυθιστόρημα είναι το ξεκίνημα ενός ταξιδιού για μένα, γιατί τα δύο πρώτα βιβλία μου -«Η Σιωπηλή Ασθενής» και «Οι Κόρες»- ήταν σοβαρές ιστορίες αστυνομικού εγκλήματος. Αυτήν τη φορά, προσπάθησα να γράψω ένα διαφορετικό είδος δομής, πιο γρήγορο, πιο ανάλαφρο και με περισσότερη αίσθηση του χιούμορ. Επίσης, το «Μένος» έχει περισσότερα στοιχεία θρίλερ και βασίζεται περισσότερο σε σπουδή χαρακτήρων. Οι ήρωες απαρτίζουν ένα μικρότερο καστ, υπάρχουν οι φίλοι με τα προβλήματά τους, οι σχέσεις τους, οι αναφορές στα παιδικά χρόνια και στην ψυχολογία τους. Η πλοκή «χτίζεται» σιγά σιγά μέχρι τον φόνο, που όμως συμβαίνει στο τέλος του βιβλίου. Εδώ, περισσότερο με ενδιαφέρει το γιατί οι άνθρωποι διαπράττουν φόνο σε αντίθεση με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα.
Ενσωματώνεις στοιχεία του χαρακτήρα σου στους ήρωές σου;
Νομίζω ότι είμαι όλοι εγώ, ξέρεις! Υπάρχουν ορισμένα στοιχεία μου. Νομίζω ότι ο Έλιοτ, ο ήρωας στο «Μένος», μου μοιάζει πολύ. Είναι συγγραφέας, έχει κάνει πολλή θεραπεία, οπότε έχει βαδίσει σε μία παρόμοια διαδρομή με τη δική μου. Είναι σαν να ανακαλύπτω τον εαυτό μου, προσπαθώντας να τον καταλάβω. Πάντως, είναι λίγο πιο μοχθηρός από εμένα και κάπως πιο τρελός! Αλλά νομίζω ότι για όλους τους χαρακτήρες του βιβλίου, ως έναν βαθμό, προσπαθώ να κοιτάξω προς τον εσωτερικό μου κόσμο και ψυχισμό και να τους φέρω όσο πιο κοντά μου γίνεται.
Εκτός από την τοποθεσία, ποια άλλα ελληνικά στοιχεία βρίσκουμε στο βιβλίο;
Καταρχάς, επειδή επισκεπτόμουν τα ελληνικά νησιά και μεγάλωσα στην Κύπρο, σκέφτηκα ότι, αν τοποθετήσω τη δράση του νέου βιβλίου στην Ελλάδα, θα μπορέσω να μεταφέρω τις γνώσεις και τα βιώματά μου με τέτοιον τρόπο, ώστε να νιώθει ο αναγνώστης ότι είναι αυθεντικά. Για τα ελληνικά στοιχεία τώρα, υπάρχει ένα αρχαίο ερείπιο στο νησί, όπου γίνεται ο φόνος, και οι αναφορές στην ελληνική μυθολογία και την τραγωδία. Πάντοτε θα επιστρέφω στην ελληνική μυθολογία. Γιατί οι ιστορίες αυτές είναι γοητευτικές και διαχρονικές, ισχύουν μέχρι και σήμερα. Και κατά κάποιον τρόπο, καθώς γράφω, εξερευνώ την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας όλο και περισσότερο.
Σε κάθε νέο βιβλίο, αποφασίζεις το τέλος από την αρχή;
Στα δύο πρώτα μου βιβλία, τα σχεδίασα όλα πολύ προσεκτικά. Αυτό είναι κάτι που άλλαξα στο «Μένος». Σκέφτηκα ότι θα ήταν διασκεδαστικό να κάνω κάτι διαφορετικό. Έτσι, κατέληξα στους χαρακτήρες και την τοποθεσία, αλλά δεν αποφάσισα από την αρχή ποιος θα ήταν ο δολοφόνος και ποιο το θύμα. Είπα να αφεθώ, να δω αν καταφέρει να με εκπλήξει η ιστορία! Και ήταν πραγματικά διασκεδαστικό να γράφω με αυτόν τον τρόπο, γιατί, όταν παρακολουθείς την πλοκή του βιβλίου τόσο στενά, όπως έκανα με τα δύο πρώτα, χάνεις λίγη από τη χαρά της συγγραφής. Το να ανακαλύπτεις και λίγο την πλοκή, καθώς γράφεις, σε κάνει να νιώθεις ότι είναι πιο ζωντανή και συναρπαστική!
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το «Μένος» είναι το πιο ώριμο συγγραφικά βιβλίο σου;
Ναι, και ως συγγραφέας είναι ίσως η πιο δημιουργική εμπειρία μου. Ξέρεις, συνήθως ένας συγγραφέας επιλέγει έναν συγκεκριμένο τρόπο γραφής και δεν τον αλλάζει. Είτε σχεδιάζεις την πλοκή αυστηρά, είτε όχι. Ήταν μία πραγματική πρόκληση το να αλλάξω εντελώς τον τρόπο που έγραφα. Γιατί, όταν γράφεις κάτι και δεν ξέρεις πού πηγαίνει, πρέπει να έχεις μεγάλη πίστη ότι θα πετύχει. Ήταν σαν μια άσκηση, ώστε να μην πανικοβάλλομαι και να εμπιστεύομαι τη διαδικασία. Και είναι σημαντικό για μένα να ωριμάζω, να εξελίσσομαι, αλλιώς απλά θα βαριόμουν.
Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου έχεις αφιέρωση «Για την Ούμα». Αναφέρεσαι στην Ούμα Θέρμαν; Θυμάμαι από την πρώτη μας συνέντευξη ότι είστε φίλοι.
Ναι, είναι φίλη μου. Με βοήθησε πολύ με τη «Σιωπηλή Ασθενή», μου έδωσε μια υπέροχη ιδέα. Δουλέψαμε μαζί, μου έμαθε πώς να γράφω. Είμαστε πολύ κοντά. Ήθελα να γράψω κάτι γι’ αυτήν, ένα βιβλίο που ήξερα ότι θα μπορούσε να γυριστεί σε ταινία. Και έτσι έγραψα στο «Μένος» τον ρόλο της Λάνα, της αμερικανίδας σταρ του κινηματογράφου, που θα υποδυθεί η Ούμα. Έχουμε έναν καταπληκτικό παραγωγό στο Hollywood, και μόλις έγραψα το σενάριο για ένα σίριαλ, οπότε όλα θα πάνε καλά, ελπίζω. Βέβαια, θα πάρει χρόνο, ξέρεις πώς είναι αυτά τα πράγματα.
Είναι εύκολο για έναν συγγραφέα βιβλίων να γράψει σενάριο;
Είναι σίγουρα διαφορετικό να γράφεις κάτι με σκοπό να γίνει σειρά ή ταινία. Το σενάριο είναι διαφορετικό από το βιβλίο. Πρέπει να σκέφτεσαι αλλιώς, να έχεις στο μυαλό σου ότι αυτά που γράφεις πρέπει να γίνουν εικόνα. Να μπορείς να μεταφράσεις το σενάριο σε εικόνες και να πεις μια ιστορία. Είναι, λοιπόν, μια διαφορετική ικανότητα αλλά πραγματικά το χάρηκα πολύ!
Εκτός από το να γράφεις, τι άλλο σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
Μου αρέσει να μαγειρεύω, το βρίσκω υπέροχο και πολύ δημιουργικό. Μαγειρεύω μόνος μου. Έχω μελετήσει πολλά βιβλία συνταγών εδώ και χρόνια. Όταν γράφω, μαγειρεύω συνήθως ένα μεγάλο γεύμα στο τέλος της ημέρας.
Τι θα ήθελες να επιτύχεις μέσα στα επόμενα χρόνια; Έχεις κάποιον στόχο ζωής;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω σταματήσει να δουλεύω, και πραγματικά, θέλω να αναδιαμορφώσω τη ζωή μου έτσι, ώστε να έχω ελεύθερο χρόνο, να πάρω μερικούς μήνες άδεια και να προσπαθήσω να δουλέψω σαν παραγωγός. Ξέρεις, ήθελα τόσο πολύ την επιτυχία, δούλεψα τόσο σκληρά και περίμενα τόσο πολύ, και μετά ξαφνικά ήρθε και από τότε δουλεύω συνεχώς. Τώρα νιώθω ότι πρέπει κάπως να πάρω πίσω τη ζωή μου. Για πολλά χρόνια πίστευα ότι, αν είμαι επιτυχημένος συγγραφέας, θα είμαι ευτυχισμένος. Και μετά έγινα επιτυχημένος συγγραφέας και συνειδητοποίησα ότι είμαι ακριβώς ο ίδιος, όπως πριν, και ότι αυτό δεν έλυσε όλα τα προβλήματά μου. Είναι καλή, από μία άποψη, αυτή η συνειδητοποίηση, γιατί τώρα πρέπει να ξανακοιτάξω τη ζωή μου και να προσπαθήσω να την αλλάξω σε αυτήν που θέλω να ζήσω. Αυτό είναι μια καλή «περιουσία» να έχεις, νομίζω.
Info: Το βιβλίο «Το Μένος» (“The Fury”) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Φωτογράφος πορτρέτου: Manuel Vazquez
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2024
