Μεγαλώνει στο Καρπενήσι, αλλά ταξιδεύει αρκετά λόγω της εργασίας του πατέρα της, που είναι γιατρός, ενώ η µητέρα της, δικηγόρος. Η Ιατρική υπάρχει στα σχέδιά της, αλλά, τελικά, την κερδίζουν οι σπουδές στα Μαθηµατικά. «Η θεωρία της µαθηµατικής σκέψης µε γοήτευε. Μου άρεσε οτιδήποτε κατασκευαστικό. Μου αρέσουν οι προκλήσεις, να βρίσκω τη λύση, το φως». Από µικρή θέλει να γίνει διάσηµη, να είναι το επίκεντρο, να κάνει τον κόσµο να γελάει, και µετά, εκνευρίζεται, κρύβεται στη γωνιά της. Η µουσική έρχεται στη ζωή της χάρη στον µεγαλύτερο αδελφό της - έφτιαξε ένα συγκρότηµα όντας φοιτητής στην Πάτρα. «Ήταν το είδωλό µου. 13 χρόνων µ’ έβαζε να κάνω φωνητικά».
Έτσι, κολλάει το µικρόβιο -παίζει και σαξόφωνο λόγω της συµµετοχής της στη Φιλαρµονική του Καρπενησίου-, έχει και τη στήριξη των γονιών της και ξεκινάει να γράφει τη δική της µουσική. «Η ίδια η ζωή σού δείχνει τον δρόµο. Κι επειδή είµαι τελειοµανής και είχα το άγχος του πώς θα ζήσω, µου πήρε πολλά χρόνια ν’ αποφασίσω αν θ’ ασχοληθώ µόνο µε τη µουσική!» παραδέχεται η ίδια. Σήµερα, περιµένει να ολοκληρώσει τον τέταρτο ξένο δίσκο της, µε συµµετοχή µεγάλων ονοµάτων, διαδικασία που αναβλήθηκε, καθώς έπρεπε να βρίσκονται ήδη στο Λος Άντζελες, ετοιµάζει δύο συναυλίες στην Ελλάδα κι ευελπιστεί σε µια συµµετοχή στο «2021». Η ίδια πάντως δεν ακούει Monika, εκτός αν της το ζητήσει η 2χρονη κόρη της στο αυτοκίνητο. Έχει γούστο η µικρή…
Κι εν µέσω καραντίνας γράφεις ένα υπέροχο τραγούδι, το “Saving the world”, τα έσοδα του οποίου θα διατεθούν 100% στη στήριξη του Εθνικού Συστήµατος Υγείας των χωρών όπου θα κυκλοφορήσει. Πώς προέκυψε το τραγούδι και η πρωτοβουλία αυτή; Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Συνέβη κάτι σπάνιο. Γράφω πολλά κοµµάτια, είµαι δηµιουργική, αλλά είναι λίγες οι φορές που στίχοι και µουσική κουµπώνουν τόσο τέλεια, βγάζουν κάτι τόσο συγκινητικό. ∆εν είχα σκοπό να γράψω µε αφορµή την καραντίνα, προέκυψε. Είχα τη µελωδία του ρεφρέν πολλά χρόνια στο µυαλό µου. Προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται, να συγκεντρώσω πληροφορίες, αφιέρωσα χρόνο, κι όταν χαλάρωνα, µου ερχόταν αυτή η µελωδία. Ήταν σαν σηµάδι. Άρχισα να το παίζω ένα βράδυ στο πιάνο, έρχεται ο άντρας µου, ο Σταύρος, µου λέει: «Τι είναι αυτό, καινούριο; Είναι πάρα πολύ ωραίο, να το δουλέψεις». Κατέβηκα στο στούντιο κι έγινε τραγούδι. Το πρωί, ο Σταύρος είχε γράψει τους στίχους, που ταίριαζαν πολύ µε τη µελωδία - γράφει στίχους, αν και η δουλειά του είναι στον επιχειρηµατικό και τεχνολογικό τοµέα, έχει, όµως, καλλιτεχνική φύση. Του βγήκε κάτι πολύ βαθύ, που είχε ανάγκη να εκφράσει. Μίλησα µε το marketing team για το τραγούδι που µιλάει για τους γιατρούς, το υγειονοµικό προσωπικό και όλους όσοι δούλευαν αυτόν τον καιρό, και τους είπα ότι θα ήθελα να προσφέρω, αν υπάρχει τρόπος. Είπαµε τα έσοδα από τα δικαιώµατα να τα δώσουµε στο σύστηµα υγείας. Αµέσως συνεννοηθήκαµε µε το Υπουργείο Υγείας, µε Αγγλία, µε τον Νίκο Αλιάγα. Τους άρεσε πολύ η ιδέα, γιατί είναι ένα τραγούδι, δεν είναι απλά µια δωρεά. Το ακούς, σε αγγίζει και χάρηκα, γιατί άρεσε πάρα πολύ. Ήταν και η κατάλληλη στιγµή, σαν το Σύµπαν να συνωµότησε να έρθουν στην επιφάνεια συλλογικές ενέργειες που αναδεικνύουν την αγάπη του κόσµου. Εγώ συγκινήθηκα όταν όλες οι οµάδες είπαν να το κάνουµε αµέσως.
Συγκινείσαι εύκολα; Όταν ακούς, για παράδειγµα, τα τραγούδια σου; Ναι, έχω κλάψει πολλές φορές σε συναυλίες µου. Με το “Bloody something” πάντα κλαίω. Έχει κάτι αυτό το τραγούδι…
Όντως, και χθες που το άκουγα ξανά σκεφτόµουν ότι έχει κάτι από Χατζιδάκι… Χαίροµαι που το λες αυτό και γι’ αυτό µε συγκινεί, γιατί ήταν από τα πρώτα τραγούδια που έγραψα στα 19 και αποτέλεσε την αφορµή για τον πρώτο δίσκο, το “Avatar”. Οι στίχοι κρύβουν την έκφραση “I love you”, που είναι δύσκολο να το πεις, θέλει τον χρόνο του. Υπάρχει µια µεγαλειώδης στιγµή στη µελωδία που το λέω και το χορταίνω το “I love you” και στις συναυλίες είναι η πιο ωραία στιγµή.
Πώς βίωσες, αλήθεια, την περίοδο της καραντίνας; Γενικά είµαι αισιόδοξη, αλλά είχα ups and downs. Αν είσαι λίγο συνειδητοποιηµένος, δεν µπορείς παρά να τροµάξεις µε αυτό που γίνεται. Ωστόσο, είµαι περήφανη που αυτή η περιπέτεια µας έφερε αντιµέτωπους µε τις αλήθειες και τις επιλογές µας. Μέρα µε τη µέρα, συνειδητοποιούσα τι ωραίες αποφάσεις έχω πάρει στη ζωή µου. Ποτέ δε βιάστηκα. Ακόµη και µε τη µουσική, προσπαθούσα να αποστασιοποιούµαι για κάποιο διάστηµα, ώστε να γίνεται επανεκκίνηση - και δηµιουργικά και συναισθηµατικά µέσα µου. Ήρθαµε από την Αµερική για λίγο στις Σπέτσες, και όταν σε βρίσκει η καραντίνα εδώ, λες: «Ευχαριστώ τον Θεό». Πιστεύω ότι όλο αυτό, πέρα από την τραγικότητα και τον χαµό τόσων ανθρώπων, θα κάνει τον κόσµο καλύτερο. Είχε φτάσει σ’ ένα τέλµα η ανθρωπότητα, δεν εκτιµούσαµε τον χρόνο, τη στιγµή, είχαµε χάσει το νόηµα, είχαµε ξεπεράσει το µέτρο. Με αυτό το χαστούκι, η φύση µάς επιστρέφει στο µέτρο.
Πάντα ένιωθα ότι εμείς φτιάχνουμε την πορεία της ζωής μας, ότι ποτέ δε φταίει κάποιος άλλος. Πιστεύω ότι μ’ έναν υποσυνείδητο τρόπο έφερνα καταστάσεις στη ζωή μου, τις προκαλούσα. Τύχη ίσον αισιοδοξία, ατυχία ίσον απαισιοδοξία. Όσο περισσότερο κυνηγάς τις καταστάσεις τόσο περισσότερο έρχονται, όχι, όμως, με τρόπο υπερβολικό. Έχω δουλέψει πολύ σκληρά, αλλά πάντα απολάμβανα αυτό που έκανα.
Θεωρείς ότι η ζωή σου µοιάζει λίγο µε ταινία; Κι αν γινόταν, σε ποια γεγονότα ορόσηµα θα στεκόσουν; Πάρα πολλές φορές, και µάλιστα µου έχουν προτείνει να γίνει ταινία και βιβλίο! Σίγουρα έχω κάνει λάθη. Η αλήθεια είναι ότι από παιδάκι ήµουν πολύ αισιόδοξη, αλλά πάντα ένιωθα ότι εµείς φτιάχνουµε την πορεία της ζωής µας, ότι ποτέ δε φταίει κάποιος άλλος. Πιστεύω ότι µ’ έναν υποσυνείδητο τρόπο έφερνα καταστάσεις στη ζωή µου, τις προκαλούσα. Τύχη ίσον αισιοδοξία, ατυχία ίσον απαισιοδοξία. Όσο περισσότερο κυνηγάς τις καταστάσεις τόσο περισσότερο έρχονται, όχι, όµως, µε τρόπο υπερβολικό. Έχω δουλέψει πολύ σκληρά, αλλά πάντα απολάµβανα αυτό που έκανα. Η πρώτη στιγµή ήταν στη συναυλία στο Θέατρο Βράχων, το 2009. Αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ έκανε εικόνα όλα αυτά που µάθαινα. Όταν είδα 5.000 κόσµο µπροστά µου -ήµουν 23-24- να τραγουδάει τα τραγούδια που έγραψα µια Κυριακή στο σπίτι µε πιτζάµα, ήταν παραδεισένιο. ∆ε θα ξεχάσω τη στιγµή που άναψαν τα φώτα κι εµφανίστηκε όλος αυτός ο κόσµος. Η δεύτερη στιγµή ήταν ένα ατύχηµα στη θάλασσα. Απλά είναι ένα reset. Σου υπενθυµίζει η ζωή να ρίξεις λίγο τους ρυθµούς και να καταλάβεις ότι κάθε µέρα είναι σηµαντική. Εµένα µετρά από εκείνη τη µέρα µε το ναυάγιο και το κολύµπι. ∆εν είχα ποτέ ξανά άγχος. Ήταν σαν να µπήκε µέσα µου µια βίδα, ότι αρκεί που είµαστε καλά, ζωντανοί, που γελάµε και ταξιδεύουµε. Η τρίτη στιγµή ήταν όταν πήγα στην Αµερική κι έκανα τον δίσκο, που ήταν µια επέκταση όλου αυτού που είχα αρχίσει στην Ελλάδα. Γιατί η Ελλάδα είναι η καταγωγή µου, η αφετηρία όλου του ταξιδιού µου. Η Αµερική, όµως, µου άνοιξε το µυαλό, µου έδειξε ότι, αν κάνεις κάτι καλό, θα εκτιµηθεί. Και, φυσικά, η γέννηση της κόρης µου, που εκεί φεύγει το εγώ κι έρχεται ένα πλασµατάκι να σου θυµίσει ότι µια αγκαλιά κι ένα χαµόγελο είναι το παν.
Ποιες ήταν οι πιο ενδιαφέρουσες εµπειρίες σου από την Αµερική; Στην Αµερική έχω ζήσει δυο χρόνια. ∆εν είναι εύκολη η ζωή εκεί, απλά µου άρεσε η περιπέτεια - κάθε µέρα να µαθαίνω κάτι καινούριο. Προσπαθούσα να δηµιουργήσω ένα δίκτυο γνωριµιών και συνεργατών και τα κατάφερα, καθώς γνώρισα τυχαία τα παιδιά που συνεργάζονται µε τη Lady Gaga και τον Paul McCartney. Όταν επιστρέψαµε στην Ελλάδα, δεν τους είπα τίποτε για µένα και ήρθε η συναυλία στο Ηρώδειο. Μπαίνουµε µέσα και µου λένε “Who are you?”. ∆εν είχαν ιδέα, κι εγώ ήθελα να µ’ εκτιµήσουν ως άνθρωπο, δεν ήθελα να ξέρουν τα credits. Όταν ο άλλος έρχεται µε την προβολή, µπορεί να κρύβει κάτι, ενώ όταν έρχεται µε την ουσία, κερδίζει διαχρονικά. Οι Αµερικανοί είναι τόσο προσγειωµένοι και τόσο έξυπνα παραγωγικοί. ∆ε θα χάσουν χρόνο σε συστάσεις. ∆εν τους νοιάζει ποιος είσαι, τι έκανες στο παρελθόν. Έχει αξία αυτό που κάνεις τώρα. Οι επώνυµοι, όπως η Lady Gaga, είναι πολύ διαφορετικοί από αυτό που δείχνουν. Το performance το κάνουν γιατί εργάζονται στον χώρο του θεάµατος, αλλά η µουσική που κάνουν είναι πολύ αληθινή και το εκτιµώ πολύ αυτό.
Γενικά είµαι αισιόδοξη, αλλά είχα ups and downs. Αν είσαι λίγο συνειδητοποιηµένος, δεν µπορείς παρά να τροµάξεις µε αυτό που γίνεται. Ωστόσο, είµαι περήφανη που αυτή η περιπέτεια µας έφερε αντιµέτωπους µε τις αλήθειες και τις επιλογές µας. Μέρα µε τη µέρα, συνειδητοποιούσα τι ωραίες αποφάσεις έχω πάρει στη ζωή µου. Ποτέ δε βιάστηκα.
Είναι περίεργο, γιατί ενώ δείχνεις ιδιαίτερα επικοινωνιακή και κοινωνική, διατηρείς ένα χαµηλό προφίλ και µια εσωστρέφεια… Στη φύση του ανθρώπου υπάρχει ισορροπία, κι επειδή όντως είµαι πολύ κοινωνική και θέλω να περιβάλλοµαι από ανθρώπους, για να βρω την αρµονία µέσα µου, χρειάζοµαι το αντιστάθµισµα της µελαγχολίας, το οποίο µου προσφέρει η µουσική. Καµιά φορά, οι άνθρωποι δυσκολεύονται να εκφράσουν κάτι - ίσως από ντροπή ή ανασφάλεια. Κι εγώ πολλές φορές χρησιµοποιώ το χιούµορ για ν’ αµυνθώ. Αλλά είµαι πολύ τυχερή που έχω τη µουσική και µπορώ να γράφω µελωδίες, γιατί οι µελωδίες είναι η απόλυτη έκφραση. Αν νιώσω κάτι στενόχωρο, θα γράψω µια θλιβερή µελωδία, αν νιώσω κάτι έντονο, θα γράψω κάτι δυναµικό. Η µουσική µε κάνει ευτυχισµένη, σαν να ταξιδεύω βαθιά µέσα στην ψυχή µου. Κι όταν καλύπτω αυτό το κοµµάτι, τότε είµαι πιο χαρούµενη και στην εξωτερική µου ζωή. Πιο ήρεµη.
Αυτό που µπορώ να πω µε σιγουριά είναι ότι έχεις κάνει την πιο δυνατή «ήσυχη» επιτυχία… Όταν έκανα τον πρώτο µου δίσκο, σπούδαζα. Έπαιζα στον Λυκαβηττό και την επόµενη µέρα είχα εξεταστική. Πολύ δύσκολα. Τότε είχα βιώσει πολύ έντονη αναγνωρισιµότητα και νοµίζω ότι, αν ένα πράγµα µε είχε τροµάξει από τη µουσική, ήταν αυτό. Είχα πει ότι, µέχρι να είµαι έτοιµη να το διαχειριστώ, δε θέλω να προβάλω τον εαυτό µου, αλλά τη µουσική µου. Και στις Σπέτσες που µε συναντούν καθηµερινά δεν ξέρουν ποια είµαι. Αν µε ακούσουν στο ραδιόφωνο λένε: «Αυτό είναι Monika. Είναι πολύ ωραίο!»
Με αφορµή τον αγώνα που έδωσαν τόσοι άνθρωποι στον τοµέα της υγείας, αναρωτιέµαι µήπως τόσα χρόνια χάσαµε τα ουσιαστικά πρότυπα. Ανθρώπους µε ιδιότητες, έργο, αποτέλεσµα… Σχετικά µε τα public figures, κάνουν εξώφυλλο σε περιοδικά άνθρωποι που είναι πολύ γνωστοί, αλλά δεν έχουν κάποια ιδιότητα, είναι απλά influencers. Είναι τροµερό! Κι εγώ έχω ανασφάλεια µήπως δεν είµαι πολύ δυνατή στα social media, αλλά σε καµία περίπτωση δε θα προβάλω την προσωπική µου ζωή και την οικογένειά µου, προκειµένου να κερδίσω κάτι άλλο. Θα το κερδίσω µε την αξία µου, την ιδιότητά µου ως µουσικός. Έχεις δίκιο, είναι σαν να ξεχνάµε την πραγµατική ιδιότητα των ανθρώπων, είναι µια αλλαγή εποχής και πιστεύω µε το σοκ που πέρασε η ανθρωπότητα να γίνουν µικρά βήµατα προς µια πιο ουσιαστική και σεµνή ζωή. Χρειάζονται, όµως, όλα, για να µπορούµε να διακρίνουµε τις διαφορές. Το πού πέφτει η βαρύτητα είναι το θέµα. Υπάρχουν πολλά πρότυπα - εύκολα και αναλώσιµα. Αυτό κάνει απλά πιο δύσκολο το να ξεχωρίσεις κάποιον που έχει µια µεγαλύτερη και αξιόλογη πορεία.
Κεντρική φωτογραφία: Σύνολο, Zeus + Δione και Δαχτυλίδι, Εlena Syraka
Φωτογραφία: Στέφανος Παπαδόπουλος
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ GLOW IOYNIOΣ 2020
