H γεωμετρία υποτάσσεται στη φύση και η ανθρώπινη παρέμβαση, σ’ ένα τόσο παρθένο, φυσικό τοπίο, όσο αυτό στην Aroeira της Πορτογαλίας, μοιάζει να υποκλίνεται και να προσπαθεί να ταυτιστεί, κάνοντας όσο γίνεται πιο αθόρυβη την ύπαρξή της. Σ’ ένα οικόπεδο 1500 τ.μ., η μονοκατοικία αυτή σχεδιάστηκε σε εξαγωνικό σχήμα, έτσι ώστε η οργανική φόρμα της να αφομοιώνεται στο καταπράσινο περιβάλλον, κάτι που ενισχύει και η απουσία περίφραξης. Τα 300 τ.μ. στα οποία αναπτύσσεται αποτελούν το μέγιστο της επιτρεπόμενης κάλυψης της περιοχής, ενώ το κλειστό σχήμα επιτρέπει την ιδιωτικότητα στους κύριους χώρους, που βρίσκονται στο κεντρικότερο σημείο της. Άλλωστε, το εξαγωνικό σχήμα δημιουργεί από μόνο του μια εσωτερική αυλή που μοιάζει να λειτουργεί ιδανικά για εξωτερικός χώρος, όντας σαν φυσική προέκταση του εσωτερικού. Το ολόλευκο χρώμα στο εξωτερικό κάνει, επίσης, την ιδανική αντίθεση με το καταπράσινο -από ψηλά πεύκα- δασικό τοπίο, στο οποίο η κατοικία μοιάζει να εναρμονίζεται απόλυτα, αφού το σχήμα της αντικατοπτρίζει τη φύση τριγύρω.

Σε αυστηρά επιλεγμένα σημεία, γυάλινα ανοίγματα προσφέρουν ανοιχτό διάλογο ανάμεσα στο εσωτερικό και το εξωτερικό του σπιτιού σε τέτοιο βαθμό που από μέσα, το έξω μοιάζει να είναι μέρος του εσωτερικού και ακριβώς το αντίθετο, στην ίδια ισορροπημένη αναλογία. Το εσωτερικό περιλαμβάνει το master bedroom, δύο παιδικά υπνοδωμάτια, καθιστικό και βιβλιοθήκη, κουζίνα και τραπεζαρία, ένα studio και garage. To απόλυτο λευκό συνεχίζει και στο εσωτερικό σε τοίχους, πάτωμα και οροφή, γενικά σε όλες τις οριζόντιες και κάθετες επιφάνειες, κάτι που αναδεικνύει ιδανικά τα αυθεντικά έπιπλα design που υπάρχουν στο χώρο, όλα σύγχρονης αισθητικής, προσθέτοντας στη μοντέρνα αύρα τους.

Οι εικόνες πράσινου που εισβάλλουν από τα ανοίγματα στο εσωτερικό δίνουν στο θεατή την αίσθηση ηρεμίας και ασφάλειας και μιας ανοιχτής επικοινωνίας ανάμεσα στον άνθρωπο, την αρχιτεκτονική και τη φύση. Η μονοκατοικία με τον τρόπο που διαπραγματεύεται την κατασκευή της, αλλά και τους εσωτερικούς της χώρους, μοιάζει να πετυχαίνει έναν ιδανικό στόχο. Τα όρια διαχωρισμού μεταξύ φύσης, κατασκευής, χώρου και φόρμας μοιάζουν να εξαλείφονται και να χάνουν την έντασή τους, ως αποτέλεσμα μιας ισχυρής συμβίωσης ανάμεσα στα τυπικά αρχιτεκτονικά στοιχεία και το φυσικό τους περιβάλλον.