Ξεκίνησε χορό στη σχολή μπαλέτου Carol Hanis και συνέχισε τις σπουδές της στο Χορό και στη χορογραφία στο London Contemporary Dance School, στο SYNY Purchase College στη Νέα Υόρκη (με υποτροφία του Ωνασείου Ιδρύματος) και στη σχολή της Martha Graham. Από το 1992 μέχρι και σήμερα συνεργάζεται με τον Robert Wilson στα θερινά εργαστήρια του κέντρου τεχνών Watermill Center. από το 2016 διδάσκει χορογραφία, αυτοσχεδιασμό και σύγχρονο χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ), σε Δραματικές Σχολές, Σεμινάρια και Εργαστήρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ως μια επιτυχημένη χορογράφος και χορεύτρια, η Μαριάννα Καβαλλιεράτου αφήνει το δικό της ίχνος σε πολλά υποσχόμενες παραγωγές, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη μετάδοση μηνυμάτων μέσω της Τέχνης της, όπως είναι η ταυτότητα φύλου.

Πριν λίγες εβδομάδες έφτασε στο τέλος της η παράσταση «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» του Edward Albee στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία του Robert Wilson και τη δική σας υπογραφή στις χορογραφίες. Ποια η συνεργασία σας με τις 3 γυναίκες ηθοποιούς Ρένη Πιττακή, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τη Λουκία Μιχαλοπούλου;

Πολύ διαφορετικές και πολύ εξαιρετικές αντίστοιχα με τα χρόνια που έχουν πίσω τους στο θέατρο. Αντιλήφθηκαν πολύ γρήγορα τη δυσκολία και το έργο, με το οποίο πρέπει να ανταπεξέλθουν, γιατί έχει πολύ συγκεκριμένες κινήσεις σε πολύ συγκεκριμένο χρόνο και συγκεκριμένο κείμενο και τρόπο που το αποδίδουν. Πιστεύω ότι δεν είχαν δουλέψει ποτέ έτσι. Θυμάμαι την τεράστια κούρασή τους γιατί ο Wilson δουλεύει με το μακιγιάζ και τα ρούχα από την αρχή στην πρόβα. Ειδικά η Ρένη η Πιτακή είχε πει: Είναι ένα ολόκληρο σχολείο αυτή η δουλειά και ήταν πολύ συγκινητικό γιατί είναι και η πιο μεγάλη σε ηλικία, έχει περάσει από πάρα πολλούς σκηνοθέτες, όπως ο Κάρολος Κουν. Η κάθε κινητική προσέγγιση στον κάθε ρόλο έγινε με βάση τους χαρακτήρες. Η Πιττακή ήταν πιο αυστηρή και η κινησή της, καθώς στο έργο της η ηρωίδα που ενσάρκωσε ήταν 92 χρονών, γι΄αυτό και ήταν πιο δυσκίνητη. Η Καρυοφιλλιά ήταν μεσήλικας και πιο σκληρή και δυνατή φυσιογνωμία και στοιβαρός ο τρόπος που κινείται και η Λουκία είναι ανάλαφρη, με στροφές και ελαφρά πηδηματάκια. Και οι τρεις τους υπέροχες μαζί με τον Αλέξη τον Φουσέκη τον χορευτή, ο οποίος είναι το βουβό πρόσωπο της παράσταση.

Με ποιες έννοιες είναι ταυτισμένη για εσάς η ομορφιά;

Για μένα είναι και μια πολιτική στάση. Βλέπω τόση κακία και ασχήμια στον κόσμο. Ακούγεται κλασικό και ρομαντικό, αλλά με απασχολεί να βλέπουμε όμορφα πράγματα. Μπορεί και από ένα έργο πιο σκοτεινό να δείξεις τη φωτεινή του πλευρά. Εμένα γενικότερα με χαρακτηρίζει και το χιούμορ και στη δουλειά μου και αυτό μπορεί να φέρει πολλά μηνύματα.

Ποια είναι τα στοιχεία, τα οποία θεωρείται ότι χαρακτηρίζουν τη γυναίκα του 2024;

Πιστεύω ότι έχει χειραφετηθεί πολύ περισσότερο... Σίγουρα από τις μητέρες και τις γιαγιάδες μας βρισκόμαστε σε μια καλύτερη κατάσταση, αλλά θεωρώ ότι πάρα πολλά πράγματα είναι ακόμη τα ίδια. Και αυτό γιατί, ενώ εμείς προσπαθούμε να δυναμώσουμε περισσότερο μέσα από την κοινωνία, εκείνη είναι ακόμη πάρα πολύ συντηρητική, για να δεχθεί αυτές τις αλλαγές, ειδικά στην Ελλάδα.

Ποιες είναι οι γυναίκες, οι οποίες «έχτισαν» τη δική σας έμπνευση όσον αφορά στην Τέχνη του χορού;

Σίγουρα από τις πρώτες, πολύ δυναμικές προσωπικότητες, ήταν η Pina Bausch, η οποία και στη δουλειά της είχε εισαγάγει πάρα πολύ το γυναικείο ζήτημα, δηλαδή υπήρχε πάρα πολύ αυτή η σχέση και με το άλλο φύλο, αλλά η γυναίκα αντιμετωπιζόταν πάντα ως υποκείμενο. Και η Martha Graham, η οποία πήρε τους γυναικείους μύθους από την αρχαία Ελλάδα και τον δυναμισμό των γυναικών εκείνης της εποχής, αυτό είναι πολύ σημαντικό πιστεύω.

Ποιες προκλήσεις έχει να αντιμετωπίσει η σύγχρονη γυναίκα;

Νομίζω ότι οι προκλήσεις δεν αλλάζουν ποτέ! Ουσιαστικά, είναι πάντα οι ίδιες. Σίγουρα, έχει να αντιμετωπίσει μια ανδροκρατούμενη κοινωνία και πιστεύω ότι αυτό δεν θα μεταβληθεί ποτέ... Η ουσία είναι ότι όσο πιο δυναμικές γινόμαστε, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η ζωή μας, δεν χάνουμε τις φυσικές μας ευθύνες, οπότε είναι διπλάσιες οι ευθύνες μιας γυναίκας. Για παράδειγμα -είναι κοινότυπο αυτό που θα πω- μια γυναίκα πρέπει να είναι και μητέρα και σύζυγος και επαγγελματίας και πιστεύω ότι δύσκολα αλλάζει αυτή η φύση της και σε ένα ετερόφυλο ζευγάρι, ίσως τα ομόφυλα ζευγάρια να είναι πιο εξισορροπημένα σε αυτές της σχέσεις. Αν το σκεφτούμε, η γιαγιά μου, η οποία ήταν μόνο νοικοκυρά, μεγάλωνε τα παιδιά της και μαγείρευε για τον άντρα της, είχε έναν ρόλο. Σήμερα, μια γυναίκα επιθυμεί να γίνει μητέρα, είναι πάρα πολύ δύσκολη η ζωή της όσο και να είναι δίπλα της ο άντρας της, ο οποίος στις ημέρες μας είναι πιο βοηθητικός από τους μπαμπάδες και τους παππούδες μας. Δεν είναι αυτονόητο ότι ένας άντρας θα αναλάβει πράγματα που είναι φυσικές εργασίες για μια μητέρα, ας πούμε! Από την άλλη πλευρά, αν δεν έχουμε και μια καριέρα, δεν υφιστάμεθα σήμερα...

Ποια είναι η γυναίκα, για την οποία υποστηρίζετε ότι «σπάει» τα στερεότυπα;

Πιστεύω ότι αν ακολουθείς το στερεότυπο και μπορείς να βρεις μια ελευθερία μέσα από ένα στερεότυπο, τότε έχεις καταφέρει πάρα πολλά! Το στερεότυπο δεν πρέπει να το αφήνεις να σε καταπίνει και να παίρνεις τη μορφή του, αλλά να συμβαδίζεις μαζί του και να κάνεις μικρές ατασθαλίες, όπως λέω, γιατί όταν κινηθείς και τελείως κόντρα σε αυτό, κάπου μπορεί και να χαθείς. Το θέμα είναι το πως με τη διπλωματία θα το εκμεταλλευτείς. Εγώ, για παράδειγμα, έχω και παιδί και άντρα σύντροφο -ο οποίος δεν είναι ο πατέρας του παιδιού μου-, ενώ πήγα με το στερεότυπο, το έσπασα τελείως, μεγάλωσα το παιδί μου μόνη μου και μετά βρήκα τον άνθρωπο, με τον οποίο συμπορεύομαι.

Ποιες είναι οι συμβουλές, τις οποίες θα δίνατε στον νεότερο εαυτό σας;

Να μην φοβάται τόσο πολύ και να είναι πολύ πιο τολμηρός. Παρόλο που δεν είμαι το στερεότυπο του ανθρώπου που δεν έχει τολμήσει πράγματα, θα ήθελα να είχα τολμήσει τα τριπλάσια. Τώρα παίρνω πιο πολλά ρίσκα από ό,τι όταν ήμουν μικρή...