Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάστηκαν πολλά για να με πείσουν να παρακολουθήσω τη νέα σειρά του Netflix, Inventing Anna, η οποία παραμένει για 2η συνεχόμενη εβδομάδα στο top 10 του ελληνικού κοινού. Το show απέδειξε με ακόμα έναν τρόπο το πόσο δημοφιλής ήταν στην πραγματικότητα η ιστορία της fake κληρονόμου, Anna Delvey (ή για να είμαστε ακριβείς Sorokin) η οποία κατάφερε να ξεγελάσει την ελίτ της Νέας Υόρκης από το 2013 μέχρι και το 2017, υποκρινόμενη την πλούσια Γερμανίδα κληρονόμο. 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τι είναι αυτό που στην ουσία μας εξιτάρει σε όλο αυτό; Το ψέμα, τα αμύθητα ποσά, τα designer clothes ή ακόμα και η αστείρευτη δίψα μιας δημοσιογράφου να κατακτήσει το θέμα, εκείνο, που θα της άλλαζε την καριέρα; 

Το τελευταίο γίνεται άμεσα αντιληπτό από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, όπου η Vivian Kent - στην πραγματική ιστορία Jessica Pressler - ρεπόρτερ του expose της Delvey, προσπαθεί να πείσει publisher και editor να της αναθέσουν το στόρι της ψεύτικης κληρονόμου. Αδιανόητο το πόσο δημοσιογραφικά φτωχό αρχικά το έβρισκαν τα «κεφάλια» του New York Magazine (στη σειρά έχει μετατραπεί σε Manhattan). Παρόλα αυτά, η Kent καταφεύγει στις δικές της μεθόδους έρευνας, κερδίζει το θέμα και το κουβάρι ξετυλίγεται...

Η 25χρονη τότε Anna Delvey (την υποδύεται με φανταστική προφορά η Julia Garner) δημιουργεί το δικό της σύμπαν, το οποίο πέρα από υπέροχα Celine γυαλιά ηλίου και ακριβοθώρητες Balenciaga διαθέτει εκατομμυριούχους, αναγνωρίσιμα πρόσωπα μιας κλειστής (και σκληρής) κοινωνίας του Big Apple, τράπεζες, ιδρύματα μέχρι και εταιρία με γιοτ (!). Η Αnna - όπως μπορούμε να την αποκαλούμε, ώστε να μην προκαλείται σύγχυση με τις ψεύτικες ταυτότητες - έχει σίγουρα θράσος. Γιατί ούτε πολύ όμορφη είναι, ούτε πολύ έξυπνη είναι, ούτε πολύ ικανή, και το σημαντικότερο... καθόλου πλούσια.

Η κόρη μιας ρωσικής μικροαστικής οικογένειας, με γερμανικό διαβατήριο, είχε ωστόσο μεγάλα όνειρα και αδίστακτο ταμπεραμέντο. Μπορεί πράγματι να μη διέθετε προσόντα που θα την έκαναν την πιο αγαπητή παρέα, παρόλα αυτά, οι δηλώσεις της για τον αυστηρό Ευρωπαίο πατέρα της, που όπου να 'ναι θα της μετέφερε το trustfund της με τα εκατομμύρια δολάρια έγινε πιστευτό από τη μισή Νέα Υόρκη. 

Στην πραγματικότητα το στόρι που αποτυπώνει με vibrant αισθητική σκηνοθετικά η Shonda Rhimes, θέλει να δείξει πως σε αυτόν τον πλανήτη, μάλλον ότι δηλώσεις είσαι. Α, και ότι σημασία έχει μόνο η φήμη. Αυτήν κυνηγούσε η Anna -ακόμα και μέσα από τη φυλακή-, αυτήν πάσχιζε να επαναπροσδιορίσει η Kent και να αποκτήσει ο δικηγόρος της. Γι' αυτήν δεν τρέχουν χιλιάδες άνθρωποι στη Νέα Υόρκη, τραγουδώντας το περίφημο "If I can make it there, I'm gonna make it anywhere"...; 

Η δίψα για δόξα, λεφτά, εξουσία και πολλά ακόμα που έχουμε συνηθίσει να καδράρουμε δίπλα σε αυτές τις λέξεις κάνει τη λίστα ατελείωτη. Η ανασφάλεια της Anna ήταν απερίγραπτη. Ο συνδυασμός μιας δυναμικής, θρασύτατης νεαρής γυναίκας, που δεν σταματούσε σε τίποτα, ενώ παράλληλα θύμιζε εύθραυστο κοριτσάκι ξεγελούσε τους πάντες. Καθώς έβλεπα μια σειρά επιτυχημένων ανθρώπων, από πολυεθνικές, τράπεζες, δικηγορικές φίρμες να ξεγελιούνται από μια 25χρονη που στην ουσία απλά δήλωνε βαθύπλουτη, με έκανε να αναρωτιέμαι: Τελικά ο κόσμος αντιλαμβάνεται τι βλέπει ή με το σωστό δέλεαρ, βλέπει ό,τι εσύ του δείχνεις;

Αυτό το παιχνίδι μυαλού το κατάλαβε από την αρχή η μικρή: από την ταραχώδη σχέση της με τον Chase Sikorski -επίσης μικροαπατεώνα θα πω- μέχρι τη «φιλία» της με τη Rachel Williams του Vanity Fair, από την οποία απέσπασε το αστρονομικό ποσό των 62.000 δολαρίων και που η ίδια τώρα δηλώνει πως ολόκληρη η μεταφορά της ναρκισσιστικής και ψυχωτικής ιστορίας της Anna από το Netflix είναι κάτι παραπάνω από απαράδεκτη. 

Γιατί όμως αισθανόμαστε έστω και μια μικρή θλίψη για το τέλος της; Μήπως, γιατί, μέσα μας δημιουργείται ανεξέλεγκτα μια μικρή χαρά για όσα έκανε σε όλους αυτούς τους κατά τ' άλλα προνομιούχους ανθρώπους; Μήπως γιατί θα θέλαμε να ήμασταν στη θέση της, «ξεγελώντας» οτιδήποτε αναγνωρίζουμε ως κατεστημένο, δείχνοντας πως τελικά εμείς είμαστε καλύτεροι.

Εν τέλει, δεν κατάλαβα ακριβώς τι είναι αυτό που έκανε την Anna διαφορετική αλλά νομίζω πως ήταν η εποχή της. Δημιούργησε την ψεύτικη ταυτότητά της πρώτη. Μπροστά σε εκατοντάδες πλέον micro-influencer, που ζουν μια ουσιαστικά ψεύτικη ζωή στο βωμό των social, η ζωή της Anna φαίνεται λιγάκι πιο απλή. Το τέλος της ωστόσο; Θα το έλεγα κοινότυπο, αφού η τιμωρία ήρθε -με οποιαδήποτε μορφή, από τη μοναξιά μέχρι τη φυλακή μέχρι και τα δύο. Ας μην παραδειγματιζόμαστε λοιπόν.