Είναι μόλις 26 ετών. Το πρόσωπό της πεντακάθαρο, χωρίς ίχνος μακιγιάζ, τα μαλλιά της επιμελώς ατημέλητα και αυτοσχέδια στριμωγμένα πίσω στην πλάτη της. Φοράει ένα άνετο streetstyle παλτό και θα έλεγα με ευκολία πως η εικόνα της παραπέμπει σ’ ένα κορίτσι που βρίσκεται σε κινηματογραφικό φεστιβάλ και τρέχει να προλάβει τη μία ταινία μετά την άλλη. «Η αλήθεια είναι ότι αγαπάω τις ταινίες, γιατί αποτελούν προκλήσεις στις οποίες πρέπει σε συγκεκριμένο χρόνο να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό». Την ίδια, βέβαια, την έχει ήδη προλάβει η καλή της τύχη, αφού τόσο η ενασχόλησή της με την υποκριτική όσο κι εκείνα που ήρθαν στον δρόμο της έχουν αποχρώσεις σχεδόν καρμικές.

Γεννημένη από μητέρα Ελληνίδα και πατέρα Ιταλό, η Fotini μεγάλωσε στη Ρώμη. Οι γονείς της έζησαν μια ωραία ιστορία έρωτα και αγάπης: εκείνη πήγε στην Ιταλία για σπουδές, ερωτεύτηκε μεν, αλλά επέστρεψε στην Ελλάδα για να ανοίξει το δικό της οδοντιατρείο. Ωστόσο, εκείνος την κυνήγησε, τη διεκδίκησε, και έτσι επέστρεψαν μαζί στην Ιταλία, όπου δημιούργησαν την οικογένειά τους. «Πιστεύω πως η μητέρα μου ήθελε εξαρχής η αδελφή μου κι εγώ να διατηρήσουμε την επαφή μας με την Ελλάδα, να συνδεθούμε με την πατρίδα της. Μπορεί να μεγαλώσαμε στη Ρώμη, αλλά μέχρι και τα 12 μου χρόνια περνούσαμε περίπου πέντε μήνες κάθε χρόνο εδώ. Ερχόμασταν συχνά και είχα πολύ ισχυρή σχέση με τη γιαγιά μου, που ήταν η μόνη γιαγιά που γνώρισα. Η Ελληνίδα γιαγιά μου. Όταν έφυγε από τη ζωή, η μεγάλη λαχτάρα της μητέρας μου ήταν μην τυχόν χαθούν οι δεσμοί με τους οποίους μεγαλώσαμε, οι ρίζες μας».

«Θεωρούσα ότι, για να ενσαρκώσω έναν ρόλο, θα πρέπει να γνωρίζω όλα τα μυστικά και τις σκέψεις του χαρακτήρα που θα υποδυθώ, αλλά με την πολύπλοκη Μαρίνα της “Μεγάλης Χίμαιρας” κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο να συμβεί».

Από την Αιώνια Πόλη, όπου σπούδαζε Οικονομικά, βρέθηκε στο Παρίσι ως φοιτήτρια Erasmus. Το πρωί βρισκόταν στο πανεπιστήμιο, το μεσημέρι εργαζόταν και το βράδυ φοιτούσε στη θεατρική σχολή Cours Florent, αφού παρακάλεσε να τη δεχτούν για τέσσερις μόλις μήνες. Επέστρεψε στην Ιταλία για να πάρει το πτυχίο της. «Στην πανδημία ζορίστηκα κλεισμένη στο σπίτι με τους γονείς. Η αδελφή μου είχε ήδη φύγει από το πατρικό και τότε μετακόμισα μόνη στη Ρώμη.

Μετά από εκείνη την περίοδο, αποφάσισα να κυνηγήσω τη ζωή μου στο Παρίσι. Εντελώς συμπτωματικά, βρήκα την πρώτη μου δουλειά στη γαλλική παραγωγή “Greek Salad”, που γυρίστηκε στην Ελλάδα. Επίσης, το σινεμά προηγήθηκε του πανεπιστημίου, αφού γνώρισα αυτό το σύμπαν στα 15 μου, από μία τυχαία οντισιόν σ’ έναν υπό κατάληψη κινηματογράφο στη γειτονιά μου. Τότε δεν με πήραν για τον ρόλο, αλλά μου τηλεφώνησαν για να μου πουν να συνεχίσω και να επιμείνω. Έτσι, με αναζήτησαν ξανά και άρχισαν οι οντισιόν. Οι γονείς μου ομολογώ πως με βοήθησαν πολύ και, όταν με έβλεπαν να επιστρέφω ευτυχισμένη και γεμάτη μετά το γύρισμα, καταλάβαιναν ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου», δηλώνει.

Στην Ελλάδα, το όνομά της αρχίσαμε να το ακούμε έντονα μαζί με την είδηση ότι η τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος του Μ. Καραγάτση, «Η Μεγάλη Χίμαιρα», βρήκε επιτέλους τον δρόμο της, ύστερα από αλλεπάλληλες καθυστερήσεις, αναβολές και αντικαταστάσεις περίπου έξι ετών. Αυτήν τη φορά, ευτυχώντας -από ελληνικής πλευράς- στα χέρια του έμπειρου παραγωγού Στέλιου Κοτιώνη της Foss Productions. Πρόκειται, μάλιστα, για τη μεγαλύτερη συμπαραγωγή που έγινε ποτέ στη χώρα μας. Αξίζει, σε αυτό το σημείο, να αναφέρουμε ότι ο εγγονός του Μ. Καραγάτση, Δημήτρης Τάρλοου, ανέβασε στο Θέατρο Πορεία το συγκεκριμένο μυθιστόρημα το 2014, καταφέρνοντας ένα επικό sold-out τριών ετών, καθώς την παράσταση είδαν περισσότεροι από 120.000 θεατές. Το βιβλίο πούλησε τρελά για μία τριετία, τετραπλασιάζοντας τις πωλήσεις του και συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους τίτλους του Καραγάτση κατά 10%. Ίσως κάτι ανάλογο συμβεί και με την τηλεοπτική μεταφορά στην ΕΡΤ1 και στο ΕΡΤFLIX. Στο επίκεντρο της ιστορίας, η Μαρίνα, που αφήνει τη χώρα της για να εγκατασταθεί στη Σύρο με τον σύζυγό της, εκεί όπου θα παλέψει με τα πάθη της, την καταπιεστική πεθερά της και την αυτοκαταστροφική της τάση.

Η Fotini, λόγω της καταγωγής της, ήθελε εδώ και καιρό να κάνει κάτι στην Ελλάδα, να συνδεθεί με τον τόπο της. Είχε μεν κάνει γυρίσματα στην Αθήνα για τη σειρά “Greek Salad”, αλλά δεν ήταν ελληνική παραγωγή. Οι συζητήσεις για τη «Μεγάλη Χίμαιρα» ξεκίνησαν πριν από μερικά χρόνια, χωρίς αποτέλεσμα, λόγω των συνθηκών που προαναφέρθηκαν. Τελικά, ύστερα από casting στην Ιταλία, στη συνάντησή της με τον σκηνοθέτη της σειράς, Βαρδή Μαρινάκη, υπήρξε συνεννόηση και χημεία. Η σημαντική αλλαγή της καταγωγής της Μαρίνας, καθώς η Γαλλίδα του μυθιστορήματος στη σειρά είναι Ιταλίδα, την έφερε ακόμη πιο κοντά στην επιλογή της ως πρωταγωνίστριας.

«Το βιβλίο το είχα αγαπήσει από την πρώτη στιγμή που το διάβασα. Όπως και τον ρόλο της Μαρίνας. Το πρώτο πράγμα που είπα στον σκηνοθέτη, όταν συναντηθήκαμε, ήταν ότι ήθελα να είμαι πολύ δίκαιη με το βιβλίο. Να το εμπιστευτώ, καθώς όλες οι σκέψεις και η κοσμοθεωρία της ηρωίδας είναι καταγεγραμμένες εξαιρετικά, σαν να πρόκειται για τη βίβλο του ρόλου. Ο Βαρδής Μαρινάκης θεωρώ πως είχε φανταστεί μία εντελώς διαφορετική Μαρίνα, με άλλη ηθοποιό, αλλά στη συνάντησή μας έγινε μία ουσιαστική “ανταλλαγή”. Βρήκε κάτι που ίσως δεν περίμενε, αλλά το εμπιστεύτηκε».

Ξαναδιαβάζοντας σήμερα το μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση, η ηθοποιός εντόπισε στοιχεία που δεν είχε διακρίνει, όπως η σχέση της πρωταγωνίστριας με το σώμα της και τη σεξουαλικότητά της. «Εξαρτάται από τη στιγμή που διαβάζεις κάτι. Όταν ήμουν μικρότερη ως αναγνώστρια, ούτε εγώ φυσικά γνώριζα τι σχέση είχα με το κορμί μου και τη σεξουαλικότητά μου. Μετά την εφηβεία, όμως, αρχίζεις να ξεκαθαρίζεις κάποιες εσωτερικές συγκρούσεις. Και δεν είναι το μόνο θέμα που εντόπισα στη νέα ανάγνωση που έκανα στο βιβλίο. Είναι τόσο εμφανές επίσης το γεγονός ότι και σήμερα η κοινωνία περιορίζει τις γυναίκες, όπως ακριβώς έκανε το 1930. Είμαι γυναίκα και το βιώνω αυτό. Από την άλλη, η Μαρίνα είναι πολύπλευρη. Ακόμη και τώρα που μιλάμε, δεν πιστεύω ότι την έχω κατανοήσει απόλυτα. Νεότερη, θεωρούσα ότι, για να ενσαρκώσω έναν ρόλο, θα πρέπει να γνωρίζω όλα τα μυστικά και τις σκέψεις του χαρακτήρα που θα υποδυθώ, αλλά με αυτήν την ηρωίδα, λόγω της πολυπλοκότητάς της, κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο να συμβεί. Κάποια πράγματά της θα έμεναν για πάντα κρυμμένα και έπρεπε να το αποδεχτώ. Άλλωστε, ποιος γνωρίζει απόλυτα κάθε πτυχή του εαυτού του; Εγώ τουλάχιστον, όχι».

«Μια γυναίκα που μιλάει για τις επιθυμίες και τον ερωτικό παλμό της ή θα θεωρηθεί τρομερά απελευθερωμένη και ανεξάρτητη -άρα πρόβλημα- ή θα χαρακτηριστεί απλά χυδαία»

Σε ό,τι αφορά τη γυναικεία χειραφέτηση, η Fotini έχει μεγάλες επιφυλάξεις για το κατά πόσο είναι ουσιαστική. «Στη δυτική πλευρά του κόσμου μιλάμε πολύ για τα θέματα ισότητας και ανεξαρτησίας των γυναικών, αλλά κατ’ εμέ ο διάλογος είναι επιφανειακός και απαιτούνται πολλά βήματα ακόμη. Κάποια πράγματα άλλαξαν, πολλά όμως όχι. Ακόμη και το σινεμά παραμένει χώρος ανδροκρατούμενος: περισσότεροι άντρες σκηνοθέτες, τα μέλη των συνεργείων στα γυρίσματα είναι κυρίως άντρες, οι μισθοί συνεχίζουν να διαφέρουν μεταξύ ανδρών και γυναικών. Όσο κι αν προσπαθούμε να καλύψουμε τις καταστάσεις, υπάρχει ακόμη μεγάλη δυσπιστία. Και για να επιστρέψω σε κάτι που συζητήσαμε με αφορμή τη “Μεγάλη Χίμαιρα”, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως ένας άνδρας και μία γυναίκα σαφώς και δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο στην περίπτωση που δηλώσουν κάτι για τη σεξουαλικότητά τους. Μια γυναίκα που μιλάει για τις επιθυμίες και τον ερωτικό παλμό της ή θα θεωρηθεί τρομερά απελευθερωμένη και ανεξάρτητη -συνειρμικά αυτό είναι πρόβλημα- ή θα χαρακτηριστεί απλά χυδαία. Όπως και ο αυνανισμός, ο οποίος στους άνδρες είναι κοινωνικά αποδεκτός, ενώ για τις γυναίκες αποτελεί ταμπού».

Μιλάει με πολύ θερμά λόγια για το συνεργείο στα γυρίσματα της σειράς, χαρακτηρίζοντάς το άψογο, αισιόδοξο, με αγάπη και πίστη στη δουλειά. Θεωρεί τους δύο συμπρωταγωνιστές της, Ανδρέα Κωνσταντίνου και Δημήτρη Κίτσο, ως δύο πολύ ευτυχείς συναντήσεις της ζωής της, καθώς μαζί κατάφεραν να εξερευνήσουν σε βάθος τους χαρακτήρες και τις σκιές τους. Αυτοσαρκάζεται έντονα όταν μιλάει για τη συνθήκη της συνεργασίας της με τους δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς. «Εγώ, από τη φύση μου, είμαι πιο ακατέργαστη και σκληρή σε σχέση με τα δύο αγόρια μου. Τους άκουγα συνεχώς να αναλύουν, να φιλτράρουν, να επεξεργάζονται λέξεις, νοήματα, ιδέες για τη “Μεγάλη Χίμαιρα”, σε σημείο που τους έλεγα: “Πριγκίπισσες, πάμε να κάνουμε επιτέλους τη σκηνή, αφήστε τις αναλύσεις”», θυμάται γελώντας. Όσο για την «Κάρι» της -έτσι αποκαλεί χαϊδευτικά την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η οποία υποδύεται την πεθερά της-, λέει ότι: «Αυτή η γυναίκα σε κάνει να την αγαπήσεις. Όταν τη συνάντησα για πρώτη φορά, αντίκρισα ένα πανέμορφο πλάσμα με μοναδικό στιλ. Έχει μια αύρα που τη νιώθεις από χιλιόμετρα μακριά. Μπορεί να είναι αυστηρή, αλλά ταυτόχρονα έχει μια γλύκα, ειδικά όταν αφήνει το ειλικρινές χαμόγελό της να γεμίσει το πρόσωπό της. Ήθελα μόνο να μάθω από την Καρυοφυλλιά, αλλά με εντυπωσίασε το ότι κι εκείνη ήθελε να μάθει κάτι από εμάς. Δεν στέκεται υπεράνω, αλλά βρίσκεται δίπλα σου, κοντά σου».

Με μια ζωή που μοιράζεται μεταξύ Γαλλίας, Ιταλίας και Ελλάδας -που μπήκε πλέον στον επαγγελματικό της χάρτη-, αλλά και οποιουδήποτε άλλου πιθανού location για κάποια ταινία ή σειρά, η ηθοποιός πρόλαβε να αναμετρηθεί και με το θέατρο, βουτώντας μάλιστα κατευθείαν στα βαθιά. Συμμετείχε ως Αντιγόνη στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ», που παρουσιάστηκε το περασμένο καλοκαίρι στο Αρχαίο Θέατρο των Συρακουσών. Έδωσαν 21 παραστάσεις στην ιταλική γλώσσα. «Η πιο τρομακτική και όμορφη εμπειρία της ζωής μου», όπως τη χαρακτηρίζει. «Έπαιξα με “τέρατα” της υποκριτικής, αλλά κινδύνευσα να πάθω burn out. Κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου πως δεν είμαι ικανή για το θέατρο, δεν μπορώ να το κάνω. Το αρχαίο θέατρο δεν είναι κάτι απλό, κι εγώ δεν ήμουν εκπαιδευμένη σε δραματική σχολή για κάτι τέτοιο, δεν είχα ούτε την τεχνική για την τοποθέτηση της φωνής. Παρά τις ελλείψεις μου, το πάλεψα, ένιωσα την αδρεναλίνη να με κατακλύζει», παραδέχεται.

«Αναγνωρίζω ότι ως ηθοποιός δεν έχεις κέντρο, το χάνεις. Όταν όμως επιστρέφεις στο σπίτι, για να μη χαθείς εντελώς στους ρόλους και τους χαρακτήρες που υποδύεσαι, πρέπει να βρίσκεις το κέντρο σου»

Παράλληλα με τις νέες της συνεργασίες στο εξωτερικό, η Fotini θα συμμετάσχει σε μία ακόμη πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά με ελληνική υπογραφή. Πρόκειται για τη νέα ταινία του πολυβραβευμένου Θοδωρή Παπαδουλάκη -γνωστού για τη σειρά «Το Νησί»-, με τίτλο «Ξανασταυρώνεται», η οποία αποτελεί ελεύθερη κινηματογραφική διασκευή του εμβληματικού μυθιστορήματος «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Νίκου Καζαντζάκη. Πρόκειται για μία συμπαραγωγή Ελλάδας, Ιταλίας, Κύπρου και Λουξεμβούργου. Λίγο πριν την αφήσω στα χέρια της ομάδας του GLOW για τη φωτογράφισή της στο εμβληματικό Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, ρωτάω αυτό το αεικίνητο και φωτεινό πλάσμα των 26 χρόνων, πώς φαντάζεται τη ζωή της από εδώ και πέρα: «Θέλω να ταξιδέψω πολύ, μου αρέσει που είμαι συνεχώς με μια βαλίτσα στο χέρι. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν επιθυμώ κάποια στιγμή να δημιουργήσω τη φωλιά μου, η οποία προς το παρόν βρίσκεται στο Παρίσι. Αυτή η δουλειά είναι αβέβαιη και το να έχεις έναν πυρήνα είναι σημαντική παράμετρος. Κάποια στιγμή οφείλεις να ρίξεις τους ρυθμούς, να μειώσεις ταχύτητα, να αλλάξεις προτεραιότητες. Προσπαθώ κι εγώ να πείσω τον εαυτό μου για κάτι τέτοιο, παρόλο που τώρα βρίσκομαι στο τρέξιμο. Αναγνωρίζω, ωστόσο, ότι ως ηθοποιός δεν έχεις κέντρο, το χάνεις. Και όταν επιστρέφεις στο σπίτι, για να μη χαθείς εντελώς στους ρόλους και τους χαρακτήρες που υποδύεσαι, πρέπει να βρίσκεις το κέντρο σου».

Info: Η σειρά έξι επεισοδίων «Μεγάλη Χίμαιρα» θα προβληθεί στην ΕΡΤ1 και στο ΕΡΤFLIX την περιόδο των Χριστουγέννων.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ BILL GEORGOUSSIS (D-TALES)

STYLING ΕΛΕΝΑ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ

MAKE UP - HAIR ΑΘΗΝΑ ΣΚΟΥΒΑΚΗ (D-TALES)

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΣΤΙΣ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΙΣ 16/12