H προσέγγιση της αρχιτεκτονικής ομάδας Sinas architects έχει ενδιαφέρον, μιας και πρόκειται για ένα ιδιαίτερο κτίσμα που αξιοποιεί τις συνθήκες στις οποίες εντάχθηκε, μ' ένα πραγματικά εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Ο κύριος στόχος των αρχιτεκτόνων ήταν να διερευνήσουν διαφορετικές προσεγγίσεις και να πειραματιστούν με μια εναλλακτική μορφή του αρχέτυπου της Κυκλαδικής Αρχιτεκτονικής, με σεβασμό όμως όλων των βασικών στοιχείων που αποτελούν το χαρακτήρα του. Η σημαντικότερη από τις αποφάσεις σχεδιασμού ήταν η δημιουργία ενός κτιρίου που θα μπορούσε να συνδυαστεί με το φυσικό του περιβάλλον.
Το συγκεκριμένο φυσικό περιβάλλον είναι μια απότομη πλαγιά, ντυμένη με διάσπαρτα άγριους ακανθώδεις θάμνους και με όμορφους μεγάλους βραχώδεις σχηματισμούς. Το πιο σημαντικό στο σχεδιασμό ήταν οι πέτρινοι τοίχοι αντιστήριξης, τοπικά αποκαλούμενοι «λουριά» ή «ξερολιθιές», που δημιουργούνταν για σκοπούς καλλιέργειας γης. Αυτοί οι τοίχοι περίπου ένα μέτρο σε ύψος σχημάτιζαν επίπεδες λωρίδες γης κατά μήκος της επιφάνειας της πλαγιάς, σαν καμπύλες βαθμίδες. Εκείνο ήταν και το σημείο εκκίνησης για την αρχιτεκτονική ομάδα. Φαντάστηκαν ότι οι προσόψεις (μπροστά και πίσω) του σπιτιού σχηματίζονται από «ξερολιθιές» που τεντώνονται, όχι εντελώς παράλληλες μεταξύ τους, από το ένα άκρο του οικοπέδου προς το άλλο. Για να επιτευχθεί αυτό, όλοι οι χώροι έπρεπε να τοποθετηθούν διαδοχικά κάνοντας το σπίτι λεπτό και μακρύ.
Ένα αδέξιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του κλασικού κυκλαδίτικου σπιτιού είναι η επίπεδη οροφή που μοιάζει αμήχανη, ειδικά όταν φαίνεται από πίσω και πάνω. Έτσι, η επόμενη απόφαση ήταν να εξαφανιστεί η οροφή ενσωματώνοντάς τη με φυσικές επιφάνειες. Η οροφή καλύφθηκε από χαλίκι, πέτρα και άγρια βλάστηση. Έχει κλίση (δεν είναι επίπεδη), για να μοιάζει και να φαίνεται ακόμα πιο φυσική.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του κυκλαδίτικου σπιτιού είναι η ξύλινη πέργκολα, που αποτελείται από στρογγυλά δοκάρια και κολώνες, που στεγάζονται με ένα ελαφρύ στρώμα μπαμπού. Το ίδιο χαρακτηριστικό εμφανίζεται στην οροφή των δωματίων που γίνεται ορατή από μέσα. Έτσι, αντί να τοποθετηθεί η πέργκολα στο μπροστινό μέρος, αποφασίσανε ότι πρέπει να τοποθετηθεί κατά μήκος της γραμμικής ακολουθίας των χώρων. Πιο συγκεκριμένα μεταξύ της κύριας κατοικίας και του ξενώνα.
Φαντάστηκαν τα ξύλινα δοκάρια σαν σπόνδυλους σε ένα μακρύ νωτιαίο μυελό που ακολουθούσαν (πάντα κατακόρυφα στο σχέδιο) την κίνηση του σπιτιού. Μερικές φορές προεξέχουν από τον πέτρινο τοίχο, δημιουργώντας μια καμπύλη ξεχωριστή από εκείνη του σπιτιού. Ο χώρος στάθμευσης καλύπτεται και κρύβεται παράλληλα με την ίδια πέργκολα.
Η χειρονομία του σχεδιασμού μοιάζει με ένα απαλό φυσικό κυματισμό, ο οποίος σχηματίζει ένα σπίτι που απολαμβάνει την εκπληκτική θέα της θάλασσας, ενώ είναι όσο το δυνατόν δυσδιάκριτο, σχεδόν αόρατο.
