«Δεν είμαι σχεδιάστρια. Είμαι κατασκευάστρια», λέει η ίδια με αυτοπεποίθηση, επιμένοντας ότι η καπελοποιία είναι πάνω απ’όλα τέχνη της κατασκευής και όχι της μόδας. Η αισθητική της, βαθιά προσωπική και αυθεντική, πηγάζει από μια ζωή γεμάτη θεατρικότητα, χειροτεχνία και συνεχή αγώνα.
«Το καπέλο απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν προσωπικότητα».
Από τη δραματική σχολή στη Λουκία και τα πρώτα βήματα
Η διαδρομή της ξεκινάει το 1979, όταν, έχοντας τελειώσει τη δραματική σχολή, αποφάσισε να δουλέψει στο πλευρό της Λουκίας, της γνωστής σχεδιάστριας μόδας, σε μια εποχή που στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ακόμα στιλίστες και τα πάντα ήταν στην αρχή τους. Εκεί, μέσα στην έντονη δημιουργικότητα, η Κατερίνα ανακάλυψε την αγάπη της για το καπέλο. Από μικρή είχε ένα ιδιαίτερο στιλ, που συνδύαζε το παράξενο και το τολμηρό, πάντα με προσωπικότητα και μια σχεδόν θεατρική παρουσία. «Ήμουν η κοπέλα που δε φοβότανναείναιδιαφορετική»,λέει. Αλλά το πιο σημαντικό ήταν η ανακάλυψη ότι οι τεχνικές της πιλοποιίας ήταν πολύ κλειστές και αποκλειστικές. Οι παλιοί μάστορες κρατούσαν κρυφά τα μυστικά τους και ήταν δύσκολο για κάποιον νέο να μπει στον χώρο. «Με πετούσαν έξω, δεν ήθελαν να μάθω», θυμάται . Η νοοτροπία εκείνη, που δεν ήθελε να μοιραστεί τη γνώση, ήταν το πρώτο μεγάλο εμπόδιο.
Το μεγάλο ταξίδι στη Νέα Υόρκη και η βαθιά γνώση της Τέχνης
Δεν το έβαλε κάτω. Η Κατερίνα αποφάσισε να ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη, όπου φοίτησε στο φημισμένο FIT, παρακολουθώντας μαθήματα πιλοποιίας - μια εμπειρία που της άνοιξε τα μάτια και τη φαντασία. Τότε, είχε την τύχη να βρεθεί δίπλα σε μια Ιταλίδα δασκάλα, που, παρότι ηλικιωμένη, είχε αστείρευτο πάθος για την Τέχνη και δίδασκε με μεράκι και σεβασμό, κι έτσι γνώρισε δίπλα της μια τεράστια γκάμα τεχνικών και γνώσεων. Έμαθε να δουλεύει κάθε υλικό, από τα παραδοσιακά καλούπια μέχρι τη γούνα, που είναι ένα από τα δυσκολότερα υλικά για καπέλο. Μετά τις σπουδές της εργάστηκε σε σημαντικούς οίκους μόδας, όπως οι Eric Javits και Liz Claiborne, ως βοηθός designer. Η γνώση αυτή και η εμπειρία τής έδωσε όχι μόνο τεχνική αρτιότητα αλλά και μια βαθιά εκτίμηση για αυτήν την τέχνη που τώρα προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανή στην Ελλάδα.
Η επιστροφή στην Αθήνα και ο αγώνας για τη συνέχιση της Tέχνης
Το 1990, επέστρεψε στην Αθήνα με όλο τον εξοπλισμό, τα καλούπια και τις μηχανές που είχε αγοράσει, πολλές από τις οποίες ήταν γερμανικές του 1910, του 1916 και του 1918, που η ίδια φρόντιζε και αναπαλαίωνε, καθώς οι σύγχρονες δεν είχαν την ίδια ποιότητα ή στιλ. Άνοιξε το δικό της εργαστήριο, φτιάχνοντας καπέλα κατά παραγγελία, αλλά και δικά της σχέδια, πάντα με μεράκι και αφοσίωση. «Δε φοβάμαι να χαλάσω τα χέρια μου, τα υλικά, να δοκιμάσω, να πειραματιστώ», τονίζει. Η δουλειά της ξεχώριζε από πάντα για την ποιότητα και την αυθεντικότητα. Άλλωστε, η ποιότητα των υλικών είναι αυτή που κάνει τη διαφορά και φυσικά επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα και σε σχέση με το λειτουργικό και το αισθητικό κομμάτι. Το 1992, άνοιξε το πρώτο της μαγαζί στην Πλουτάρχου, το οποίο κράτησε μέχρι το 2009 κλείνοντάς το με την κρίση, και στη συνέχεια το μετέφερε στη Δορυλαίου.
Μια καπελοποιία για ανθρώπους με προσωπικότητα
Η Κατερίνα δε φτιάχνει καπέλα για τον μέσο όρο, για αυτούς που ακολουθούν τη μόδα χωρίς σκέψη. Τα καπέλα απευθύνονται σε ανθρώπους με προσωπικότητα, που ξέρουν τι θέλουν και δε φοβούνται να ξεχωρίσουν. «Η μόδα σήμερα έχει γυρίσει την πλάτη στην αισθητική», αναφέρει. Η ίδια αρνείται να ακολουθήσει τις επιταγές της που επιβάλλουν ένα συγκεκριμένο πρότυπο ομορφιάς χωρίς προσωπικότητα. Προτιμά να δημιουργεί για τους τολμηρούς, για όσους έχουν το θάρρος να είναι διαφορετικοί.
Μια τελευταία φλόγα που προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανή
Σήμερα, η ίδια νιώθει πως βρίσκεται σε αδιέξοδο. Η αγάπη και η γνώση που έχει αποκτήσει κινδυνεύουν να χαθούν. Προσπαθεί να βρει τρόπο να περάσει τη γνώση της σε κάποιον νέο, που να έχει το μεράκι να συνεχίσει την παράδοση, αλλιώς, φοβάται, η Tέχνη θα πεθάνει μαζί της.
Ένα παράδειγμα αυθεντικότητας και πάθους
«Το καπέλο είναι το πιο προσωπικό αξεσουάρ, επειδή είναι πάνω στο πρόσωπό σου, σε αυτό που βλέπει ο άλλος και επίσης φαίνεσαι από μακριά. Όπως ίσχυε πάντα, το καπέλο υποδηλώνει το κοινωνικό σου status και αυτό που θέλεις να επικοινωνήσεις για εσένα. Είναι μέρος της στολής». Η ιστορία της Κατερίνας Καρούσσου είναι μια ανοιχτή πρόσκληση να αναλογιστούμε τι σημαίνει Τέχνη, ποιότητα και προσωπικότητα στην εποχή της μαζικής παραγωγής και της γρήγορης μόδας. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που αφιέρωσε τη ζωή της σε μια σπάνια και απαιτητική τέχνη, που δε φοβάται να είναι αυθεντική και που αγωνίζεται να κρατήσει ζωντανή μια παράδοση. Είναι η αφοσίωση με την οποία κάθε δημιουργία της μετατρέπεται σε μια προσωπική αφήγηση, μια ιστορία που αγγίζει και εμπνέει.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΚΡΑΣΑΓΑΚΗ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΟΥΛΙΟΥ 2025
