Στα 78 της χρόνια, η ατρόμητη σχεδιάστρια Diane von Fürstenberg επιστρέφει στη γενέτειρα της μητέρας της, τη Θεσσαλονίκη, για να συνδεθεί με τις ρίζες της. Αυτή είναι η ιστορία μιας Εβραίας γυναίκας που έζησε την κόλαση, βγήκε στο φως, δημιούργησε μια δεμένη οικογένεια και η κόρη της κατέκτησε τα όνειρά της και τον κόσμο.

Είναι φορές που το Σύμπαν συνωμοτεί με τον πιο μαγικό τρόπο και σε εκπλήσσει αφάνταστα. Ας πούμε, ποιος θα μου το ’λεγε ότι αυτήν τη στιγμή θα καθόμουν στο λόμπι του Makedonia Palace, με τις σημειώσεις μου σφιχτά αγκαλιά, περιμένοντας να συναντήσω σε λίγα λεπτά τη θρυλική Diane von Fürstenberg για μια αποκλειστική συνέντευξη για το GLOW; Σωστό “pinch-me moment”! Mόλις πριν από 24 ώρες, λοιπόν, ένα απρόσμενο τηλεφώνημα στα γραφεία μάς ενημέρωσε ότι η ίδια θα δεχόταν να μιλήσει από κοντά μόνο στο δικό μας περιοδικό. Και τότε, όλα ευθυγραμμίστηκαν. Το συμβολικό ταξίδι της στη Θεσσαλονίκη συνέπεσε ‒σαν να ήταν προορισμένο να γίνει έτσι‒ με τον εορτασμό των 20 χρόνων του GLOW, κι ένα όνομα του δικού της βεληνεκούς θα μπορούσε να ανήκει μόνο σε μια συλλεκτική έκδοση σαν κι αυτήν.

Κεφάλαιο Α': Η συνάντηση

Συνεπώς, να με τώρα, να ανεβαίνω με το ασανσέρ στη σουίτα της στον έκτο όροφο για μια «ιστορική» συνέντευξη. Oι πόρτες πίσω κλείνουν και για λίγο το μόνο που ακούω είναι οι σκέψεις μου. «Διάλεξα, άραγε, ρούχα που θα εγκρίνει η καλλιεργημένη ματιά της; Θα είναι ένας προσιτός άνθρωπος; Πώς στέκεσαι μπροστά σε μια γυναίκα που έχει διδάξει σε ολόκληρο τον πλανήτη τι σημαίνει να είσαι δυνατή και ελεύθερη;» Όπως και να το κάνουμε, δεν συναντάς κάθε μέρα τη σχεδιάστρια που άλλαξε το πώς νιώθεις μέσα σ’ ένα φόρεμα… Φτάνω και από τον διάδρομο ένα άτομο του προσωπικού με οδηγεί απευθείας στο δωμάτιο με θέα όλη την πλανεύτρα πόλη, όπου με υποδέχεται ‒πράγματι!‒ η Μιμή Ντενίση. Τι πιο σουρεαλιστικό, αλήθεια; «Καλώς την», μου λέει, «έρχεται αμέσως. Είναι πολύ χαρούμενη που θα σε δει», προσθέτει με εκείνο το χαρακτηριστικό της χαμόγελο και με έναν τόνο που φαίνεται να καλύπτει μια μυστική, φιλική συνωμοσία μεταξύ γυναικών. Αμέσως, η Diane εμφανίζεται από μια πόρτα στα δεξιά. Αρχοντική, κομψή, αέρινη και με τρομερή αυτοπεποίθηση. Μου δίνει το χέρι της και μου συστήνεται σαν να μη γνωρίζω ήδη ποια είναι, όσο με το άλλο χέρι φτιάχνει το σκουλαρίκι της. «Πέρνα μέσα, κάθισε μαζί μας. Δεν είναι εκπληκτική η θάλασσα; Έχει υπέροχη μέρα σήμερα», παρατηρεί.

Κάθομαι στην πολυθρόνα στην άκρη του σαλονιού, μπροστά στο μεγάλο παράθυρο που «αγκαλιάζει» τον Θερμαϊκό, και απέναντί μου, πλάι πλάι στον καναπέ, οι δύο αυτές ατρόμητες προσωπικότητες ανταλλάσσουν κομπλιμέντα, γελάνε αυθόρμητα και πιάνουν μια μικρή συζήτηση πάνω στο απαιτητικό πλάνο της σημερινής ημέρας της βράβευσης. Για την ιστορία, η Μιμή Ντενίση είναι ο λόγος που η πολυδιάστατη σχεδιάστρια έχει φτάσει στην πόλη. Ένα βράδυ, λοιπόν, σ’ ένα διάλειμμα από τα γραψίματά της για τη νέα σειρά “Madre” που ξεκίνησε από την αγάπη της για τη Θεσσαλονίκη, η οποία εστιάζει στην ιστορία του Μεσοπολέμου, έβαλε να δει το ντοκιμαντέρ της Diane. Όταν την άκουσε να μιλάει με τόση τρυφερότητα για τη μητέρα της, την Εβραία Λιλή Ναχμία που καταγόταν από εδώ και επιβίωσε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κατάλαβε από πού πηγάζει το θάρρος και το κουράγιο της. Η ιστορία της την εντυπωσίασε τόσο, που την αναζήτησε αμέσως μέσω του κοινού τους φίλου, Κωνσταντίνου Κακανιά, με την ιδέα να την τιμήσει στη γενέτειρα της μητέρας της σε μια πρωτοβουλία με τη στήριξη του Υυπουργού Εσωτερικών, αρμόδιου για θέματα Μακεδονίας-Θράκης, Κωνσταντίνου Γκιουλέκα. Ήταν σίγουρη πως δεν είχε ανάγκη άλλο ένα παράσημο, αλλά αυτό επρόκειτο για ένα συναισθηματικό βραβείο, αφού κουβαλούσε τη σύνδεσή της με το παρελθόν και την οικογένειά της. Δίχως πολλά, η Diane δέχτηκε, ενώ η γνωριμία τους αποδείχθηκε καρμική, αποκαλύπτοντας πόσα κοινά έχουν ως χαρακτήρες. «Είναι απίθανος άνθρωπος, γι’ αυτό και κατάφερε να γίνει αυτή που είναι», μου λέει η Μιμή στα ελληνικά, πριν μας χαιρετήσει.

Κεφάλαιο Β': Η πραγματική Diane

Μένουμε οι δυο μας στο δωμάτιο, δίχως καμία αμηχανία, σαν να γνωριζόμαστε από καιρό. «Ξέρεις, δεν είχα μεσημεριανό σήμερα. Σε πειράζει αν παραγγείλω μια σαλάτα; Θα ήθελες κάτι; Οτιδήποτε!» προτείνει η Diane γεμάτη καλοσύνη. Αφού κλείνει το τηλέφωνο με τη ρεσεψιόν, «χύνεται» στον καναπέ για να αρχίσει η κουβέντα μας, προσκαλώντας με να κάτσω απέναντί της. Αμέσως πιάνουμε το νήμα από την αρχή, συζητώντας για τη σχέση της με τη Θεσσαλονίκη. «Η μαμά μου ήταν από εδώ, αλλά έφυγε όταν ήταν μικρό κορίτσι. αζί με την οικογένειά της μετακόμισαν στο Βέλγιο. Αλλά γεννήθηκε εδώ. Νομίζω ότι έφυγε όταν ήταν γύρω στα επτά ή οχτώ. Η μητέρα της, η αδελφή της ‒ όλοι τους κατάγονταν από τη Θεσσαλονίκη», απαντά. «Σας είχε μιλήσει ποτέ για την πόλη;» τη ρωτώ. «Όχι ιδιαίτερα. Ήταν παιδάκι όταν έφυγε, κι έτσι δεν είχε να διηγηθεί πολλές ιστορίες. Οι αδερφές της, όμως, γνώριζαν περισσότερα για την πόλη». «αι για το λοκαύτωμα;» «Αυτό, ναι. Γι’ αυτό μιλούσε», παραδέχεται. «Ήταν 21 ετών όταν συνέβησαν όλα. Στο Βέλγιο, πήγαινε σχολείο και ήταν εξαιρετική μαθήτρια. Όμως, όταν έφτασε στο τελευταίο έτος του Λυκείου, είχαν ήδη τεθεί σε ισχύ οι ρατσιστικοί νόμοι. Δεν της επέτρεπαν πια να φοιτήσει κανονικά. Κι όμως, η διευθύντρια την κράτησε κοντά της, έστω και ανεπίσημα, έχοντάς τη σβησμένη στα χαρτιά. Πρόσφατα, ανακάλυψα κάτι που με συγκλόνισε. Ήξερα πάντα πως η μητέρα μου συνελήφθη επειδή συμμετείχε στην Αντίσταση. Δεν γνώριζα, όμως, ότι η διευθύντριά της ήταν κι εκείνη αντιστασιακή. Κι έτσι, υποψιάζομαι πως η μητέρα μου μπήκε στον αγώνα εξαιτίας της. Προφανώς, η διευθύντρια κάποια στιγμή ανακάλυψε ότι την είχαν συλλάβει. Επτά χρόνια αργότερα, όμως, η επιζήσασα μητέρα μου επέστρεψε με ένα μικρό κοριτσάκι στην αγκαλιά, για να το γράψει στο νηπιαγωγείο. Αυτό το κοριτσάκι ήμουν εγώ. Έτσι, μεγάλωσα με την ίδια διευθύντρια που είχε κι εκείνη. Και, παραδόξως, όταν ήρθα στην Αμερική και άρχισα να γίνομαι λίγο γνωστή, η θεία μου ‒η μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας μου‒ μου έστειλε με γράμμα μια εφημερίδα από τις Βρυξέλλες. Στο εξώφυλλο ήμουν εγώ να φυσάω το κερί μιας τεράστιας τούρτας για τα 75α γενέθλια του σχολείου. ου είχε γράψει σ’ ένα σημείωμα: “Βλέπεις; Ήσουν ήδη διάσημη από μικρή”. Έχω ακόμη αυτήν τη φωτογραφία κορνιζαρισμένη στο δωμάτιό μου. Ωστόσο, πάντα αναρωτιόμουν γιατί επέλεξαν εμένα για το εξώφυλλο. Δεν έμοιαζα με κανένα από τα ξανθά κορίτσια του Βελγίου. Εγώ είχα μαύρα σγουρά μαλλιά. Αργότερα έμαθα τον λόγο: στη φωτογραφία, ακριβώς πίσω μου, στέκεται η διευθύντρια. Και τώρα πια ξέρω ότι με διάλεξε εξαιτίας αυτής της ιστορίας. Ίσως επειδή είχα επιβιώσει, ενώ η μητέρα μου είχε πιαστεί, πιθανόν να ένιωθε ενοχές που την είχε ενθαρρύνει να μπει στην Αντίσταση», διηγείται. πατέρας της, όπως μου εξηγεί έπειτα, είχε γεννηθεί στα εδάφη της σημερινής ολδαβίας και βρέθηκε στο Βέλγιο για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο. Αγαπούσε τα βιβλία και υπήρξε πολύ μορφωμένος. Αν και δεν ολοκλήρωσε το πτυχίο του, επέλεξε να μείνει στη χώρα, γιατί εκείνη την εποχή οι συνθήκες εκεί ήταν καλύτερες από οπουδήποτε αλλού. Τη μητέρα της την περνούσε δώδεκα χρόνια και τη γνώρισε στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του πολέμου. «Εκείνη ήταν ο πιο επιδραστικός άνθρωπος στη ζωή μου. πατέρας μου υπήρξε μια μορφή επιρροής με έναν διαφορετικό τρόπο. Επειδή με αγαπούσε τόσο πολύ, χάρη σε αυτόν, δεν υπήρξα ποτέ εξαρτημένη από τους άντρες. Ο πατέρας μου μού έδωσε αγάπη. Η μητέρα μου, δύναμη», παραδέχεται. «Ξέρω ότι, όταν οι άνθρωποι μιλούν για εσάς, λένε πρώτα πως είστε μια δυνατή γυναίκα», της επισημαίνω. «Γιατί;» απορεί. «Το βλέπω το “γιατί”», της απαντώ, «αλλά αναρωτιέμαι πώς φτάνεις εδώ. Καμιά φορά σκέφτομαι: πώς είναι δυνατόν να είσαι τόσο δυνατή, τόσο επιτυχημένη;»

Χωρίς δισταγμό, η Diane μού ξεκαθαρίζει: «Πρώτα απ’ όλα, δεν είσαι πάντα επιτυχημένη. Μερικές φορές ο κόσμος γύρω σου πιστεύει ότι βρίσκεσαι στην κορυφή, την ίδια στιγμή που εσύ γνωρίζεις μέσα σου ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο εύθραυστα. Τι σημαίνει πραγματικά επιτυχία; Τώρα που είμαι μια μεγάλη γυναίκα, τώρα που βρίσκομαι στον “χειμώνα” της ζωής μου, κοιτάζω πίσω και αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι, για κάποιον λόγο, κατέληξα να αγγίξω πολλούς ανθρώπους. Έγινα η γυναίκα που ήθελα να είμαι εξαιτίας αυτού του “χαζού” φορέματος, στο οποίο χάρισα την αυτοπεποίθηση που ένιωθα μέσα του, την οποία πέρασα σε εκατομμύρια γυναίκες». Σε αυτό το σημείο, μου χαρίζει απευθείας και την πιο πολύτιμη συμβουλή της: «Στάθηκα τυχερή γιατί πολύ νωρίς στη ζωή μου είχα κάνει διάλογο με τον εαυτό μου. Η σημαντικότερη σχέση που θα έχεις ποτέ είναι η σχέση με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν τη χάσεις, πάει, δεν έχεις τίποτα. Για κάποιον λόγο, το κατάλαβα αυτό από μικρή και είμαι πολύ ευγνώμων. Μιλάω στον εαυτό μου συνέχεια. Γράφω στο ημερολόγιό μου κάθε μέρα. Θυμάμαι, η μητέρα μου είχε στο δωμάτιό της έναν μεγάλο καθρέφτη, κι εγώ στεκόμουν συχνά μπροστά του, κοιτώντας το είδωλό μου. Δεν μου άρεσε πάντα αυτό που έβλεπα. Αλλά συνειδητοποίησα κάτι: αν εγώ κινούσα το χέρι μου, η αντανάκλασή μου έκανε το ίδιο. Και τότε κατάλαβα πως έχω απόλυτη ευθύνη και δύναμη πάνω στις πράξεις μου».

«Ποτέ δεν έχω φοβηθεί στη ζωή μου. Δεν μου επιτρεπόταν να φοβηθώ. Κι ανυπομονούσα να ξεκινήσω τη δική μου ζωή. Ακόμη και τα παιδιά μου τα ενθάρρυνα πάντα να έχουν τη δική τους πορεία, να είναι ανεξάρτητα».

Η τελευταία κουβέντα της μού δίνει πάσα για να ανοίξουμε και μια συζήτηση πάνω στις εμπειρίες που τη διαμόρφωσαν και την άλλαξαν: «Ξέρεις… τις προάλλες βρισκόμουν σ’ ένα πάνελ. Ασχολούμαι πολύ με τις γυναίκες, με τη δύναμή τους, και συμμετέχω σε μια διεθνή οργάνωση ‒ ένα δίκτυο από τολμηρές, αποφασιστικές γυναίκες σε όλο τον κόσμο που αγωνίζονται για δεκάδες ζητήματα. Εκεί, λοιπόν, μίλησε πριν από μένα μια κοπέλα που είχε βραβευτεί με Νόμπελ. Ήταν νέα, όμορφη, και είχε ζήσει το αδιανόητο: η οικογένειά της σκοτώθηκε μπροστά στα μάτια της, κι εκείνη επέζησε. Η ερώτηση που τέθηκε στις ομιλήτριες ήταν: “Ποιο ήταν το πιο τολμηρό πράγμα που κάνατε ποτέ;” και σκέφτηκα: “Θεέ μου, τι να πω εγώ μετά από  αυτήν την ιστορία;”» Και τότε βρήκε την απάντηση: «Τελικά, κατάλαβα ότι το πιο τολμηρό πράγμα που έκανα ποτέ ήταν… να γεννηθώ. Γιατί, τεχνικά, δεν έπρεπε να έχω γεννηθεί ποτέ». Σταματά για μια στιγμή και συνεχίζει να μου εξηγεί: «Η μητέρα μου ήταν στα στρατόπεδα για δεκατρείς μήνες. Όταν επέστρεψε, ζύγιζε 29 κιλά. Δεν μπορούσε να κινηθεί. Η γιαγιά μου την τάιζε σαν μικρό πουλάκι, κάθε πέντε λεπτά. Και μέσα σε έξι μήνες, το σώμα της άρχισε να επανέρχεται. Ο αρραβωνιαστικός της ‒ο πατέρας μου‒ επέστρεψε τότε από την Ελβετία. Παντρεύτηκαν. Οι γιατροί τούς είπαν: “Ό,τι κι αν γίνει, για τρία χρόνια δεν πρέπει να μείνει έγκυος. Το σώμα της δεν θα το αντέξει και το παιδί δεν θα είναι φυσιολογικό”. Ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου τον Νοέμβριο κι εγώ γεννήθηκα τον επόμενο Δεκέμβριο». «Σας έκανε αυτό να νιώθετε σαν “παιδί-θαύμα” ή ήταν ένα βάρος, μια ευθύνη;» τη ρωτώ απευθείας. «Η μητέρα μου έλεγε πως με είχε “βρει στα σκουπίδια”. Πως ήμουν βρόμικη και της πήρε δύο μέρες να με πλύνει. Δύο μεγάλα μαθήματα πήρα από εκείνη. Πρώτον, ότι “ο φόβος δεν είναι ποτέ επιλογή”. Δεν μου επιτράπηκε ποτέ να φοβηθώ. Όταν έλεγα πως φοβάμαι το σκοτάδι, με έκλεινε στην ντουλάπα. Το δεύτερο ήταν: “Μην είσαι ποτέ θύμα”. Μου δίδαξε από νωρίς την ευθύνη του εαυτού μου. “Ο Θεός με έσωσε για να μπορέσω να σου δώσω ζωή”, έλεγε. “Δίνοντάς σου ζωή, μου έδωσες πίσω τη δική μου. Είσαι η βασανιστική μου ελευθερία”. Έτσι μεγάλωσα», εξομολογείται.

Όμως, αυτό που μου προκαλεί έκπληξη όσο μιλάμε είναι ότι η Diane δεν αισθάνθηκε ποτέ εγκλωβισμένη στο σπίτι της και πως απολάμβανε να μαθαίνει να αγωνίζεται και να είναι υπεύθυνη του εαυτού της. Έτσι, αργότερα ‒τη στιγμή που όλοι οι άνθρωποι, αφού μεγαλώσουμε στην τροχιά των γονιών μας, αποδεσμευόμαστε και πρέπει να ανακαλύψουμε μόνοι μας ποιοι είμαστε‒, εκείνη ήταν έτοιμη να «ρουφήξει» τη ζωή. «Τότε δεν αισθανθήκατε κάποια στιγμή φόβο;» επιμένω. «Όχι, ποτέ δεν έχω φοβηθεί στη ζωή μου. Δεν μου επιτρεπόταν να φοβηθώ. Κι ανυπομονούσα να ξεκινήσω τη δική μου ζωή. Ακόμη και τα παιδιά μου τα ενθάρρυνα πάντα να έχουν τη δική τους πορεία, να είναι ανεξάρτητα», λέει.

«Έγινα η γυναίκα που ήθελα να είμαι εξαιτίας αυτού του “χαζού” φορέματος, στο οποίο χάρισα την αυτοπεποίθηση που ένιωθα μέσα του, την οποία πέρασα σε εκατομμύρια γυναίκες».

Κεφάλαιο Γ': Κατακτώντας τον κόσμο

Με αυτήν τη λογική, άρπαξε κάθε ευκαιρία, νιώθοντας πως τίποτα δεν τη σταματά. Μεγάλωσε φοιτώντας σε οικοτροφεία στη Λωζάνη της Ελβετίας και στην Οξφόρδη της Αγγλίας, ενώ αργότερα σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Εκεί γνώρισε τον Αυστροϊταλό πρίγκιπα Egon Von Fürstenberg, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1969 και πήρε το επώνυμό του. Μετά τον γάμο τους εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη και σύντομα έγιναν γνωστά μέλη της διεθνούς jetset κοινωνίας της εποχής. «Εκείνα τα χρόνια η Νέα Υόρκη ήταν υπέροχη. Ήταν επικίνδυνη, βρόμικη, αλλά απίστευτα φθηνή. Και επειδή ήταν φθηνή, ήταν γεμάτη καλλιτέχνες. Είχε μια ενέργεια εκρηκτική. Περάσαμε διασκεδαστικά χρόνια. Δεν είναι έτσι πια». Εκεί ξεκίνησε την καριέρα της ως σχεδιάστρια, με το όνομά της να γίνεται γνωστό σε χρόνο ρεκόρ. «Ο κόσμος απορούσε πώς συνέβη αυτό. Αλλά πρέπει να το καταλάβετε: δεν ήρθα πραγματικά στη Νέα Υόρκη ως πρόσφυγας. Έφτασα ως Ευρωπαία πριγκίπισσα. Είχα, λοιπόν, κάποια βοήθεια». «Νιώσατε ποτέ πραγματικά σαν πριγκίπισσα;» απορώ. Κι απαντά αφοπλιστικά: «Μόνο όταν χρειαζόταν να κάνω κράτηση σε εστιατόρια». Τότε, συνεχίζω: «Ήταν έκπληξη για εσάς ότι το wrap dress έγινε τόσο δημοφιλές;» «Φυσικά», μου λέει. «Και με εκπλήσσει ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι εξακολουθεί να πουλάει τόσα χρόνια μετά, όπως και το ότι είναι πάντα τα νεαρότερα κορίτσια που το ανακαλύπτουν ξανά και ξανά. Είναι τρομερό, αλλά αυτό το φόρεμα κολακεύει πραγματικά το σώμα. Έχει να κάνει με τη γλώσσα του σώματος, κι αυτή, ειδικά για τις γυναίκες, είναι εξαιρετικά σημαντική», συμπληρώνει.

Η Diane ήταν σε διάσταση με τον Πρίγκιπα από το 1973 και το διαζύγιό τους βγήκε τελικά το 1983. Μαζί του, απέκτησε δύο παιδιά, από τα οποία έχει πέντε εγγόνια. Από το 2001, είναι παντρεμένη με τον αμερικανό δισεκατομμυριούχο Barry Diller, με τον οποίο τους δένει μια ιδιαίτερη ιστορία αγάπης. Η ίδια μού επισημαίνει πως σήμερα ζούμε σ’ έναν πολύ παράξενο κόσμο και πως η μόδα, που αποτελεί αντανάκλασή του, αλλάζει πλέον συνέχεια. Αν και μέσα από αυτόν τον χώρο αναδείχθηκε, αργότερα ανακάλυψε ότι το μεγαλύτερο πάθος της ήταν η ενδυνάμωση των γυναικών. Γι’ αυτό και εμπνεύστηκε τα DVF Awards, τα οποία σήμερα αναγνωρίζουν την ηγεσία, το θάρρος και το κουράγιο σπουδαίων γυναικών ανά τον κόσμο. «Υπάρχει ένας οργανισμός που λέγεται Vital Voices. Δημιουργήθηκε το 1995, στην πρώτη αγκόσμια Διάσκεψη Γυναικών του Πεκίνου, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Ήταν τότε που η Χίλαρι Κλίντον, ως Πρώτη Κυρία, εκφώνησε τη διάσημη ομιλία της: “Τα δικαιώματα των γυναικών είναι ανθρώπινα δικαιώματα”. Επειδή ξεκίνησε μέσα στον ΟΗΕ, σήμερα δρα σε 184 χώρες. Οι γυναίκες που συμμετέχουν σ’ αυτόν είναι απίστευτες. άθε φορά που τις συναντώ, νιώθω πως εγώ δεν έχω κάνει τίποτα. Βοήθησα ώστε αυτή η οργάνωση να εξελιχθεί σ’ έναν μοναδικό χώρο όπου γνωρίζεις εξαιρετικές γυναίκες. Τις στηρίζω οικονομικά, αλλά και τους δίνω προβολή». Βέβαια, για την Diane, όλες οι γυναίκες του κόσμου είναι σπουδαίες και δυνατές. «Δεν έχει σημασία πού ζουν, πώς ντύνονται ή αν έχουν δικαιώματα», σχολιάζει.

Κεφάλαιο Δ': Εμπιστοσύνη στη ζωή

Εκείνη τη στιγμή, την καλεί με βίντεο ο γιος της, και ενθουσιασμένη βγαίνει στο μπαλκόνι για να του δείξει τη θέα. Του ονοματίζει κάποια σημεία της πόλης και ταυτόχρονα με ρωτάει αν τα προφέρει σωστά. Μόλις το κλείνουν, γυρνάει και μου αναφέρει πως η οικογένειά της είναι η πραγματική πηγή της ευτυχίας της και πως θεωρεί ότι κανείς είναι πλήρης στη ζωή του μόνο όταν εκτιμάει ότι υπάρχει. «Αγαπώ βαθιά τη ζωή που έχω και νιώθω ευγνωμοσύνη για τα πάντα. Για το ότι ζω. Για το ότι η μητέρα μου επέζησε και μπόρεσε να μου χαρίσει ζωή. Για τον πατέρα μου. Για την οικογένειά μου που με ώθησε προς τα εμπρός. Για τα παιδιά μου, για τα εγγόνια μου. Είμαι μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας πλέον, με μια μεγάλη, γεμάτη ζωή. Με τον τρόπο που ζω, θα έπρεπε κανονικά να είμαι τριακοσίων χρόνων! Πιστεύω ότι έγινα η γυναίκα που πάντα ήθελα να είμαι. Αυτό είναι βέβαιο. Και ο στόχος μου τώρα είναι να βοηθήσω και άλλες γυναίκες να γίνουν αυτές που ονειρεύονται», μου λέει κλείνοντας. Βγάζει ένα βιβλίο της από την τσάντα της, μου το χαρίζει, αγκαλιαζόμαστε, αποχωρώ και ανοίγει ξανά την πόρτα για να μου πει: «Έχεις μια ευκαιρία. Μη φοβηθείς ποτέ. Γίνε αυτή που θες να είσαι!»

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙKO YΛΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ DIANE VON FURSTENBERG

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ MIREILLE ROOBAERT

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΤΕΥΧΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2026