Η Fran Lebowitz δεν χρειάζεται συστάσεις. Στο άκουσμα του ονόματός της ξέρεις τι θα ακολουθήσει: Πολλές κουβέντες, σαρκαστικές, ευφυείς και αληθινές. Θα δανειστώ από τη χθεσινοβραδινή εμφάνισή της στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση την πιο δυνατή -για εμένα- ατάκα της, «Η ειλικρίνεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή, αφού το πιο επικίνδυνο είναι το ψέμα. Όταν δεν είσαι αξιόπιστος, δεν παίρνεις καμιά ευθύνη.» Πράγματι, σκεφτείτε η τιμιότητα σπανίζει στις μέρες μας και η έλλειψη αυτής μας έχει οδηγήσει σε χαοτικά αδιέξοδα. Έχει κάνει προέδρους να αποζητούν τον σεβασμό με λανθασμένους τρόπους, έχει οπλίσει το χέρι εγκληματιών κι έχει βασίσει πεποιθήσεις σε αβεβαιότητες. 

Η Fran δεν μασάει τα λόγια της. Ποτέ δεν το έκανε, και αυτό το κατάλαβα από το πρώτο κιόλας επεισόδιο του "Pretend It's A City", του ντοκιμαντέρ που με τόση μαεστρία της έφτιαξε ο φίλος της, Martin Scorsese. Στο αίμα της κυλάει η στόφα ενός αυθεντικού Νεοϋορκέζου -όχι ότι έχω γνωρίσει και κανέναν άλλον, αλλά έτσι τους φαντάζομαι. Σαν την Fran. Σνομπ, απόλυτους, γκρινιάρηδες, διαβασμένους και βιαστικούς. 

Μπαίνοντας σκυφτή, με τη χαρακτηριστική -βραβευμένη με best-dressed τίτλους φορεσιά της, blazer, πουκάμισο, τζιν και καουμπόικες μπότες- στην αίθουσα της Στέγης, κάθισε απέναντι στη Διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση, Αφροδίτη Παναγιωτάκου, και μέσα σε ένα συνοπτικό 45λεπτο, μίλησε για την trash αμερικάνικη tv, τα guilty pleasures της, την αμερικάνικη πολιτική, τον Biden, τον Trump, τον Πούτιν, και την Ακρόπολη... Μέσα από το έξυπνο πινγκ-πονγκ μεταξύ των δυο γυναικών, αντιλήφθηκα πως η Fran δεν κατάφερε να δει το πραγματικό πρόσωπο της Αθήνας -κάτι που δικαιολογώ εξαιτίας των μετρημένων ωρών που έμεινε στην πρωτεύουσα (θα την είχε λατρέψει!), επισημαίνοντας μόνο ότι οι οδηγοί μας είναι μια χαρά, οι πεζοί δείχνουν να έχουν το πρόβλημα.

Political Correct?

Η αντισυμβατική συγγραφέας και στοχαστής, δείχνει να ανησυχεί για την ηλικία του Προέδρου της, Joe Biden, αφού πιστεύει ότι είναι "too old" γι' αυτήν τη θέση. «Κατακρεούργησε» τον Donald Trump, τονίζοντας πως ούτε τη δουλειά ενός θυρωρού δεν θα μπορούσε να φέρει εις πέρας. Και κατέληξε στο παράδοξο για πολλούς, αλλά αισιόδοξο κατά γενική ομολογία πώς, «Όχι, δεν έχουμε τους πολιτικούς που αξίζουμε, από τη στιγμή που δεν τους ψηφίζουμε.» Μερίδιο ευθύνης παίρνουμε μονάχα όταν απέχουμε ή εμπιστευόμαστε τους λάθος ανθρώπους -μόνο και μόνο επειδή τους συμπαθούμε. Ακόμα μία καταπληκτική παρατήρησή της: «Χρειάζεται να συμπαθείς μόνο τους φίλους σου. Δεν είναι σε καμία περίπτωση αναγκαίο να συμπαθείς τον πρόεδρο ή τον πρωθυπουργό σου, δεν πρόκειται να συναναστραφείς ποτέ στην πραγματικότητα μαζί του, οπότε δεν σε νοιάζει να είναι απλά συμπαθητικός, αλλά να κάνει σωστά τη δουλειά του!»

Αγανακτεί με τον πόλεμο στην Ουκρανία, με τον κόσμο που απλά τον παρακολουθεί αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό που δεν μπορεί να κάνει κάτι γι' αυτό και πιστεύει πως οι τσολιάδες μας έπρεπε να είχαν τσακώσει τον Πούτιν κατά την επίσκεψή του στο Άγιο Όρος.

Καταλήγοντας στο ότι, «Δυστυχώς για να μπορέσουν οι γυναίκες να κυβερνήσουν τον κόσμο, θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχαν καθόλου άντρες.» Θέλει δεύτερη ανάγνωση αυτή της η φράση. Καθώς όπως συμπλήρωσε, οι άντρες δεν θα έθεταν ποτέ αυτό το ερώτημα, γιατί δεν τους περνάει καν από το μυαλό μια τέτοια συνθήκη. 

Fran by Fran

Έχοντας ζήσει τις καλύτερες εποχές των '70s, '80s και '90s, η Fran προτιμά τα '70s. Εκεί που όλοι οι καλλιτέχνες χωρούσαν σε ένα εστιατόριο. Θεωρεί ότι η πραγματική Τέχνη δεν πρέπει να έχει χρησιμότητα. Αλλιώς δεν είναι Τέχνη. «Δεν μπορεί να πιστεύεις ότι δημιουργείς Τέχνη, όταν πληρώνεσαι γι' αυτήν», τόνισε. 

Τη δυσαρέσκειά της έδειξε και για τον πρώτο της εργοδότη, Andy Warhol, καθώς σχολίασε ότι όταν δούλευε ως columnist στο περίφημο δημιούργημά του, το "Interview" πληρωνόταν σε έργα Τέχνης τα οποία και δεν μπορούσε να πουλήσει. Μέχρι που τα κατάφερε και ο Andy έφυγε από τη ζωή, δίνοντάς τους ακόμη μεγαλύτερη αξία, την οποία η Fran έχασε -ένα σκοτεινό αστειάκι μεταξύ τους, μάλλον επειδή οι σχέσεις τους δεν ήταν ποτέ οι καλύτερες...

Διαβάζει τους Times αλλά η αγαπημένη της στιγμή μαζί τους είναι όταν τους ολοκληρώνει, αφού τα νέα πλέον φαντάζουν αβάσταχτα. 

Όνειρό της πια: Να καταφέρει να περάσει έστω και μια ολόκληρη ημέρα σπίτι της, κάνοντας τη μπουγάδα της! 

Δεν κατάλαβα τι χρειάζεται κανείς για να κάνει την Fran Lebowitz να τον συμπαθήσει, καθώς φαντάζει ακόμα κάτι αδύνατο στα μάτια μου. Ξέρω όμως τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει: Να μην είναι στην ώρα του!

Πραγματικά απολαυστική, για δυνατούς λύτες!

Κεντρική Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος