Μεγάλωσε στο Μπραχάμι, σ’ ένα ανοιχτό σπίτι όπου, ως νησιώτες, πάντα υποδέχονταν πολύ κόσμο. Θυμάται τα μεγάλα οικογενειακά τραπέζια, τα καλοκαίρια στην Ηρακλειά, τον παππού να φτιάχνει πορτοκαλάδες κι εκείνη με τα ξαδέλφια της να τρέχουν γύρω γύρω στον διάδρομο και να οργανώνουν φάρσες για να τρομάξουν τη γιαγιά. Ως παιδί, ήταν πολύ ζωηρή και υπερκινητική. Δε δεχόταν να φοράει κοκαλάκια στα μαλλιά, της άρεσε να σκαρφαλώνει, να τρέχει, να λερώνεται και να τραγουδάει με τον μπαμπά της και τον ξάδελφό της. Από τους γονείς της έμαθε πολλά... Γι’ αυτούς, πολύ σημαντικό στοιχείο ήταν η αλήθεια, κι αυτό που της έλεγαν είναι να την ακολουθεί πάντα. Ο πατέρας της τής τόνιζε συνέχεια από μικρή ότι: «Είναι καλύτερο να κοιμάσαι καλά το βράδυ, από το να έχεις πράγματα που δεν τα κέρδισες με την αξία σου, με αυτό που πραγματικά είσαι». Ταπεινά θα μου πει πως δεν ξέρει αν το έχει καταφέρει αυτό, ούτε αν είναι κάτι που κατακτιέται, αλλά πάντα σε ό,τι κάνει προσπαθεί να είναι όσο πιο αληθινή μπορεί.
Μόλις τελείωσε το σχολείο, η Μαργαρίτα βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για να φοιτήσει στη Σχολή Κινηματογράφου, και από τότε τη δένει ένας αγιάτρευτος έρωτας με αυτήν την πόλη. «Για εμένα η Θεσσαλονίκη θα είναι για πάντα σπίτι, εκεί ενηλικιώθηκα. Εκεί βρήκα το πρώτο μου σπίτι, την πρώτη μου δουλειά, την πρώτη μου σχολή, έζησα τα πρώτα μου φοιτητικά πάρτι, ένιωσα πρώτη φορά μοναξιά και ανασφάλεια, φόβο, εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Κάθε χρόνο ανεβαίνω τουλάχιστον μία φορά και κάνω βόλτα στη γειτονιά όπου έμενα, στην Τούμπα, τρώω παγωτό και στέκομαι κάτω από το σπίτι που νοίκιαζα, λες και ετοιμάζομαι να κάνω ληστεία. Πολύ έντονες αναμνήσεις από τη Θεσσαλονίκη έχω και από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, στο οποίο εμείς ως φοιτητές της Σχολής Κινηματογράφου είχαμε δωρεάν είσοδο και καθόμασταν μέχρι να “λιώσουμε” και βλέπαμε ταινίες. Πιστεύω πως το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης, όπου γίνεται το Φεστιβάλ, έχει ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα στην Ελλάδα», μου περιγράφει.
Ως ελεύθερο πνεύμα, όμως, και επειδή της αρέσουν πολύ τα διαβάσματα, η Μαργαρίτα, το 2021, αποφάσισε να αποκλίνει ελάχιστα από την κατεύθυνσή της και να κάνει το βήμα για τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αναζητώντας να εκφράσει όσα την απασχολούν μέσα από την υποκριτική. Κι αν το επάγγελμα του ηθοποιού περιβάλλεται από μεγάλη ανασφάλεια, την ίδια την κέρδισε το γεγονός ότι μέσα από αυτό μπορεί να συναντάει τόσο συχνά διαφορετικούς συνεργάτες και να αλλάζει επαγγελματικό περιβάλλον. «Αυτή η τακτικότητα της αλλαγής είναι κάτι που με ανανεώνει και με ενδιαφέρει. Επίσης, το όμορφο με τη δουλειά αυτή είναι ότι έχεις την ευκαιρία να επικοινωνήσεις ζητήματα που σε αφορούν με το κοινό, ασχολείσαι συνεχώς με διαφορετικά κείμενα και ιστορίες, κάτι το οποίο εμένα σαν άνθρωπο με γεμίζει», επισημαίνει.
Τώρα, στο πρώτο μεγάλο βήμα της καριέρας της, ως μίας από τις «Ψυχοκόρες» του ANT1, αυτής που η τύχη της ευνοείται παραπάνω κοινωνικά, συγκεντρώνει πάνω της το ενδιαφέρον, γιατί, πέρα από το ότι είναι εξαιρετικά ταλαντούχα, διακατέχεται από εναργή σκέψη που εμπνέει ουσιαστικές συζητήσεις. Σε άλλα νέα, από τις 24 Απριλίου μέχρι τις 4 Ιουνίου, θα συμμετέχει στην παράσταση «Αβελάρδος και Ελοΐζα», στο Θέατρο Πλύφα, ένα βαθιά ποιητικό κείμενο του Γιάννη Καλαβριανού, εμπνευσμένο από μια μεσαιωνική ερωτική ιστορία. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος και επί σκηνής θα είναι έξι νέοι ηθοποιοί, όλοι συμφοιτητές και φίλοι της από τη Σχολή. Ο Αύγουστος θα τη βρει στην Επίδαυρο με την παράσταση «Βάκχες», σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου. Το αστείο είναι πως η πρώτη παράσταση που είδε εκεί, τη χρονιά που αποφάσισε ότι θα δώσει σε δραματική σχολή, ήταν η «Ηλέκτρα», που είχε σκηνοθετήσει πάλι ο ίδιος. Είχε ενθουσιαστεί τόσο, που μάλιστα για τις εισαγωγικές εξετάσεις επέλεξε να ερμηνεύσει έναν μονόλογο της Χρυσοθέμιδος. Ο Παπακωνσταντίνου έτυχε να είναι και δάσκαλός της, οπότε νιώθει διπλή χαρά που η πρώτη της φορά στην Επίδαυρο θα είναι μαζί του. Κι έτσι, η Μαργαρίτα ανοίγει φτερά!
BACKSTAGE CONVERSATION
Όσα ακόμα είπαμε σε μία πολύωρη, εμπνευσμένη συζήτηση…
Οι «Ψυχοκόρες» πήραν από την πρώτη στιγμή τα εύσημα για το πολύ υψηλό επίπεδο της παραγωγής. Πώς ήταν η εμπειρία σου και τι έχεις να θυμάσαι από τα γυρίσματα;
Μόνο καλά πράγματα έχω να θυμάμαι από τα γυρίσματα, παρότι σαν δουλειά ήταν ιδιαίτερα απαιτητική. Υπήρχαν σκηνές πολύ δύσκολες, αλλά οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργαστήκαμε τις έκαναν πιο εύκολες με τη στήριξή τους. Δε θα ξεχάσω μία από τις πρώτες ημέρες γυρίσματος που ήμουν με την «οικογένειά» μου στο χωριό και κάναμε τη σκηνή που μας βγάζανε φωτογραφία. Δεν είχαμε σταματήσει να γελάμε καθ’ όλη τη διάρκεια του γυρίσματος.
Τέσσερις αγαπημένες αδερφές που η μοίρα τις χωρίζει, όμως εκείνες θα κάνουν τα πάντα να ξαναβρεθούν… Υπάρχει κάποιο άτομο στην προσωπική ζωή σου με το οποίο θα ήθελες να ξαναβρεθείς;
Μου είναι δύσκολο να παραλληλίσω μια τέτοια ιστορία με το σήμερα σε αυτό το κομμάτι. Στην εποχή μας έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε με τους δικούς μας ανθρώπους, άρα και τη δυνατότητα επιλογής για το ποιους ανθρώπους θα έχουμε κοντά μας.
Ο ρόλος σου στις «Ψυχοκόρες» αφορά σε μια γυναίκα δυναμική, που αντιστέκεται στα κοινωνικά «πρέπει» και τα στερεότυπα. Ποιες είναι οι κύριες προκλήσεις που νιώθεις πως πρέπει να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες σήμερα;
Μιλάμε συνεχώς για ισότητα και πράγματι συμβαίνουν βήματα προς αυτήν, ωστόσο αισθάνομαι ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας. Αν κοιτάξει κανείς γύρω του, γίνονται γυναικοκτονίες, οι γυναίκες δυσκολευόμαστε να ντυθούμε με τον τρόπο που θέλουμε, μην τυχόν και «προκαλέσουμε», είμαστε δηλαδή ακόμα σε μια εποχή που το ντύσιμό μας μπορεί να μας φέρει σε κίνδυνο. Σε διοικητικές θέσεις, ο αριθμός των γυναικών είναι πολύ μικρότερος σε σχέση με των αντρών. Υπάρχουν ακόμα πολλά στερεότυπα που πρέπει να καταρριφθούν. Υπάρχει επίσης κριτική απέναντι στην εργαζόμενη μητέρα και όχι στον εργαζόμενο πατέρα. Υπάρχει υποτίμηση απέναντι στη γυναίκα που δε θέλει να κάνει παιδιά και να παντρευτεί, κάτι το οποίο δε συμβαίνει με τους άντρες. Γενικότερα, αισθάνομαι ότι οι γυναίκες βρισκόμαστε συνεχώς σε μια θέση απολογητική απέναντι στην κοινωνία, κι αυτό θα πρέπει σιγά σιγά να σταματήσει. Μπορεί να ακούγονται σαν μανιφέστο όλα αυτά, αλλά το θέμα αυτό είναι κάτι που με απασχολεί!
Στην ηλικία σου οι γυναίκες μάχονται με την ιδέα της εικόνας. Πώς το βιώνεις αυτό το φαινόμενο και πώς κρίνεις την εποχή μας;
Κάθε γυναίκα, όπως και κάθε άνθρωπος, συνεχώς κρίνεται για την εξωτερική του εμφάνιση, πόσο μάλλον στη δική μας δουλειά που έχει να κάνει με την προβολή. Η εποχή μας έχει την εξής ιδιαιτερότητα: έχει το προσωπείο της αποδοχής στο συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά δε νομίζω ότι έχουμε πραγματικά φτάσει στο σημείο αυτό. Ένας λόγος που επέλεξα να γίνω ηθοποιός είναι γιατί με εξιτάρει η ιδέα της «αλλαγής». Είναι πολύ ενδιαφέρον να αλλάζεις την εικόνα σου και να βλέπεις τον εαυτό σου σε πολλές διαφορετικές εκδοχές του. Οι μεταμορφώσεις αυτές, με αφορμή τη δουλειά μου, μου έχουν δώσει να καταλάβω πως η εικόνα μας δεν έχει τόση μεγάλη σημασία όση της δίνουμε.
Τι σου αρέσει και τι σε απογοητεύει στη γενιά σου;
Δε θέλω να μιλάω ως εκπρόσωπος της γενιάς μου, αλλά με βάση τη δική μου οπτική πιστεύω πως αυτό που μας χαρακτηρίζει ως γενιά είναι η μεγαλύτερη ευαισθησία μας σε ορισμένα ζητήματα, και το ότι γίνεται μια προσπάθεια να μιλάμε ανοιχτά για όσα μας απασχολούν. Πιστεύω πως η γενιά μου αναζητά την ταυτότητά της και έχει την πρόθεση να σεβαστεί -περισσότερο από προηγούμενες- το διαφορετικό. Από την άλλη, είμαστε και μια γενιά που η υπερπληροφόρηση μας έχει χαώσει. Δυσκολευόμαστε να εστιάσουμε σ’ ένα πράγμα. Παρατηρώ, δηλαδή, μια δυσκολία συγκέντρωσης.
Υπάρχει κάποια δυσκολία που αντιμετώπισες;
Ποια υπήρξε η μεγαλύτερή σου απογοήτευση μέχρι στιγμής; Για εμένα έχουν μεγάλη σημασία οι άνθρωποι και νομίζω πως οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις έρχονται από συμπεριφορές δικών σου ανθρώπων που δεν περίμενες. Ωστόσο, είναι σημαντικό πολλές φορές να δίνουμε χρόνο στους άλλους και να μην είμαστε σκληροί, αν αναγνωρίζουμε πως κάποιος δεν έχει την πρόθεση να μας πληγώσει.
H μεγαλύτερη ευκαιρία που σου παρουσιάστηκε στη ζωή και στην καριέρα σου;
Δεν ξέρω, μου παρουσιάστηκαν μέχρι στιγμής ευκαιρίες που τις θεωρώ εξίσου σημαντικές, είτε αυτές είναι περισσότερο ή λιγότερο εντυπωσιακές για τους άλλους. Το ζήτημα είναι ότι κάθε ευκαιρία που ήρθε μέχρι τώρα στη μικρή -πολύ μικρή- καριέρα μου, είχε σημασία για εμένα.
Aπό τα χαρακτηριστικά σου ποια θεωρείς ότι σε βοηθούν να πηγαίνεις μπροστά;
Ίσως το ότι προσπαθώ να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, να μην επαναπαύομαι και το ότι είμαι επίμονη σε σπαστικό βαθμό, με βάση τις «μαρτυρίες» των ανθρώπων που με ξέρουν, αλλά και αρκετά συνεπής.
Τι συνήθιζε να σε κάνει ευτυχισμένη αλλά τώρα έχει πάψει; Κάτι που με έκανε πολύ ευτυχισμένη παλιότερα ήταν οι εκδρομές. Γενικότερα, ως άτομο έχω τάσεις φυγής και πάντα είχα την ανάγκη να έχω επαφή με τη φύση, αλλά λόγω φόρτου εργασίας πλέον δεν είναι τόσο εύκολο. Πιστεύω πως μια μέρα θα βρω την ισορροπία ανάμεσα στη δουλειά μου και την προσωπική μου ζωή και θα τα συνδυάζω και τα δύο.
Τι είναι για σένα αγάπη και πώς τη βιώνεις;
Για εμένα αγάπη μπορεί να είναι και πολύ απλές καθημερινές πράξεις, όπως το να σου φτιάξει κάποιος μεσημεριανό να φας μια μέρα που δεν προλαβαίνεις να μαγειρέψεις, ή να πας για ένα ποτό με την κολλητή σου που χώρισε και να κάτσεις μαζί της μέχρι το πρωί ακόμα κι αν την επόμενη μέρα δουλεύεις. Είναι ωραίο η αγάπη να βιώνεται με προσφορά και κατανόηση και όχι με απαίτηση. Εγώ αυτό προσπαθώ να κάνω με τους ανθρώπους που αγαπώ: να τους αφήνω ελεύθερους και να με αισθάνονται κοντά τους. Σίγουρα δεν το καταφέρνω πάντα, αλλά το προσπαθώ.
Πες μου πρώτα τι όνειρα θες να πετύχεις ως ηθοποιός και μετά γενικά στη ζωή σου…
Ως ηθοποιός θα ήθελα να συμμετέχω σε projects που με αφορούν και κυρίως να συναντηθώ με ανθρώπους που θα με επηρεάσουν θετικά με τον τρόπο που σκέφτονται και δουλεύουν. Γενικά, πιστεύω πως είναι ωραίο σε κάθε δουλειά που κάνεις να νιώθεις ότι εξελίσσεσαι, ότι αλλάζεις και νομίζω ότι οι συναντήσεις είναι αυτές που μας αλλάζουν. Σε σχέση με τη ζωή μου γενικότερα θα ήθελα να κάνω ταινίες, να μην ντρέπομαι και να μην αμφισβητώ τον εαυτό μου -η ντροπή είναι εχθρός της δημιουργικότητας πολλές φορές-, να ακολουθώ το ένστικτό μου, να είμαι καλή φίλη και ίσως να ζήσω στο εξωτερικό για ένα διάστημα, είμαι πολύ περίεργη για το πώς θα ήταν να ζήσω σε άλλες πόλεις του κόσμου.
Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε 5 χρόνια από τώρα;
Όποτε μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ κάτι σε σχέση με το μέλλον μου, αυθόρμητα ονειρεύομαι από το γενικό στο ειδικό. Εννοώ πως φαντάζομαι τον εαυτό μου σε ένα καλύτερο πλαίσιο ζωής, μέσα στο οποίο θα μπορώ να αναπτυχθώ ως άνθρωπος. Σε πέντε χρόνια, λοιπόν, από τώρα θα ήθελα ως νέα να μη χρειάζεται να αγχώνομαι κάθε μήνα για το αν θα μπορώ να πληρώσω το ενοίκιο του σπιτιού όπου μένω, να μπορώ να περπατήσω στον δρόμο μόνη μου χωρίς να κινδυνεύω, να έχω τη δυνατότητα να ταξιδεύω περισσότερο και την ευκαιρία να συμμετέχω ή ακόμα και να αναλάβω projects που με ενδιαφέρουν, με ανθρώπους που τους εμπνέω και με εμπνέουν.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΜΑΙΟΥ 2024
Credits
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΝΙΚΟΛ ΜΠΑΡΤΖΩΚΑ (D-TALES)
FASHION EDITOR ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΟΥΚΛΙΑΣ (D-TALES)
ΗΑΙR & MAKE UP ΣΟΝΙΑ ΣΙΜΙΤΖΗ (D-TALES)
BOHΘΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ
ΒΟΗΘΟΣ STYLING ΜΑΞΙΜΙΝΑ ΣΤΑΥΡΑΚΟΥ
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ (ΑΡΙΣΤΕΡΑ): ΦΟΡΕΜΑ ZEUS + ΔIONE
