Σε μια εποχή που η ανάγκη για κοινωνική προσφορά είναι πιο έντονη από ποτέ, το GLOW συνομιλεί μ’ όλους εκείνους τους ανθρώπους και τις ομάδες, που έχουν ενεργή παρουσία δίπλα στον συνάνθρωπο και προσφέρουν ένα αξιόλογο εθελοντικό έργο.
Με τον πλανήτη να βρίσκεται σε μια διαρκή αναταραχή και την Ελλάδα να προσπαθεί να αναρρώσει από τις πληγές που άφησαν τα πρόσφατα γεγονότα του καλοκαιριού, η Κοινωνία των Πολιτών κάνει την εμφάνισή της για να μας διδάξει πως σπουδαιότερο όλων είναι το δώρο της προσφοράς. Ομάδες και οργανώσεις γίνονται οι ήρωες της καθημερινότητας, που μάχονται για τα δικαιώματα και τη ζωή. Πίσω από αυτές βρίσκονται άνθρωποι που προασπίζονται ανθρώπους και μπαίνουν στην πρώτη γραμμή κάθε φορά που το επιτάσσουν οι συνθήκες. Γιατί, τελικά, μόνο έτσι, προσφέροντας ένα ειλικρινές χέρι βοηθείας, θα μπορέσουμε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές έναν κόσμο λίγο καλύτερο, λίγο ομορφότερο, λίγο πιο αληθινό… Μέσα σε αυτό το κύμα αλληλεγγύης ξεχωρίσαμε τέσσερις ενεργούς φορείς, που επιτελούν μοναδικό έργο στη χώρα μας, δημιουργώντας μια αδιάσπαστη «αλυσίδα αγάπης», και μια ιδιωτική διαδικτυακή πρωτοβουλία με ευαισθητοποιημένο κοινωνικό προφίλ. Οι άνθρωποί τους μας καλούν να γνωριστούμε, να αγκαλιάσουμε τις δράσεις τους και να κατανοήσουμε πως μόνο ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Sanelfath
Η Έλενα Δομαζάκη είχε μια θεωρία από μικρή, που αρνούνταν να ονομάσει «κάρμα»: πίστευε πως, εάν επιλέξεις να κάνεις έστω και μια μικρή καλή πράξη που θα τη δουν οι άλλοι, υπάρχει πάντα η ελπίδα κάποιος να επηρεαστεί και να την επαναλάβει, και τότε ο κόσμος θα γεμίσει με πολλές υπέροχες κινήσεις ανθρωπιάς. Μέσα από το προφίλ “Sanelfath” επικοινωνεί, θίγει, σκιαγραφεί και βοηθάει σε κοινωνικά ζητήματα που έχουν άξονα την καρδιά της. Κατά τη διάρκεια των καταστροφικών πυρκαγιών, ξεκίνησε το δικό της relief fund, μέσα από το οποίο συγκέντρωσε περίπου 30.000 ευρώ. Παράλληλα, δραστηριοποιείται στην παραγωγή ντοκιμαντέρ, που προωθούν τα δικά τους κοινωνικά μηνύματα, και είναι head of strategy της εταιρίας “Creta Farms”.
Συνομιλείς με πολλούς ανθρώπους, έχοντας βιώσει διάφορα γεγονότα πλάι τους. Ποια ιστορία σε σημάδεψε περισσότερο;
Ήταν μεσάνυχτα, όταν συναντήσαμε μια ομάδα πυροσβεστών με πεζοπόρα τμήματα στη Γορτυνία. Μπήκαν μέσα στη φωτιά χωρίς αντιπυρικές στολές και βγήκαν έχοντας αγκαλιά ένα παιδί που έτρεμε από τον φόβο του. Ένας λίγο μεγαλύτερος του έλεγε μπροστά μας: «Είσαι δυνατός. Είμαστε μαζί», σαν να του μιλούσε ο πατέρας του. Πόσο γέμισε η ψυχούλα του, όταν ένιωσε ότι δεν ήταν μόνος… Πόσο καλός δράκος γίνεσαι με τόση αγάπη, που πιστεύεις ότι μ’ ένα «φου» θα σβήσουν όλες οι φλόγες…
Ελλάδα και πυρκαγιές. Τι κράτησες από εκείνες τις μέρες που σε βρήκαν να τρέχεις με όλες σου τις δυνάμεις;
Αν φέρω τους πυροσβέστες στον νου μου, βουρκώνω. Αν σκεφτώ τους εθελοντές, τα ίδια. Με σημάδεψε μια σκηνή την πρώτη ημέρα: 200 άτομα να θέλουν να βοηθήσουν και να μην ξέρουν πώς. Θυμάμαι ένα μήνυμα από ένα άγνωστο κορίτσι στο Instagram: «Έλενα, κάνε κάτι. Καίγεται το σπίτι μου». Και τι μπορούσα να κάνω, άραγε, για να απαλύνω τον πόνο της; Σκέφτομαι τη φύση και γεμίζω θλίψη. Καυτό κόκκινο τη νύχτα, σαν να είσαι σε στούντιο ταινιών. Το πρωί, η ψυχή σου γκρι, σαν τη στάχτη. Θυμάμαι δυο άνδρες σ’ ένα χωριό στην Εύβοια που έκλαιγαν. Πώς να τους παρηγορήσεις;
Πώς μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει πιο ευτυχισμένος;
Να ζει την κάθε μέρα του, δίνοντας ένα κομμάτι από τον εαυτό του. Είναι όμορφο να κοιμάσαι το βράδυ και να νιώθεις ότι και σήμερα έκανες κάτι που σου χάρισε χαμόγελο. Εδώ και χρόνια γράφω «Τις μικρές χάρες της ζωής» και όσοι με αγαπάνε αγαπούν και αυτές. Κάθε μέρα, σημειώνω τρία πράγματα που μου έδωσαν χαρά. Μπορεί να είναι πολύ απλά, όπως ένα αγόρι που βοηθάει μια γιαγιά στο φανάρι.
Αρκεί μόνο η αγάπη για να σώσει τον κόσμο;
Τίποτα μόνο του δεν αρκεί. Χωρίς αγάπη, όμως, δε θα γινόταν τίποτα. Εύχομαι να έχουμε τόση αγάπη, ώστε να συσπειρωθούμε και να δημιουργήσουμε. Όχι για να «αλλάξουμε» τον κόσμο, αλλά για να τον κάνουμε όπως τον ονειρεύονται τα παιδιά στα παραμύθια. Δεν είναι ρομαντικό, αλλά -και να μην είναι- θα πολεμήσω γι’ αυτό!
«Τα πιο αξιοθαύμαστα έργα του πλανήτη κρύβουν από πίσω τους ανθρώπους. Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα δένεται ο κόσμος σε τέτοιες καταστάσεις, πόσο νοιάζεσαι αν έφαγε ή κοιμήθηκε κάποιος που μέχρι χθες σού ήταν άγνωστος. Επικοινωνούσαν μαζί μου άτομα που δε γνώριζα, ρωτώντας πώς μπορούν να συνδράμουν. Είναι τρομερή η δύναμη του ανθρώπου απέναντι στον φόβο. Εύχομαι να είναι ίδια και μπροστά στην αγάπη».
Humanity Greece
Το “Humanity Greece” είναι μια «κοινότητα» που δημιουργήθηκε από την αυξημένη ανάγκη για κοινωνική, πολιτισμική και ανθρωπιστική ανταλλαγή ιδεών, και αποτελεί μία από τις βασικές ομάδες στήριξης σε ανθρωπιστικές και περιβαλλοντικές καταστροφές, οι οποίες κατά διαστήματα πλήττουν την Ελλάδα. Πρόσφατα, διοργάνωσε μια αξιέπαινη δράση, στήνοντας ένα μεγάλο σημείο συλλογής ειδών πρώτης ανάγκης στην περιοχή του Ψυρρή, και με την αρωγή εθελοντών απέστειλε πάνω από 275 φορτηγά βοήθειας σε όλα τα πυρόπληκτα μέτωπα. Η ιδρύτρια, Γεωργία Παράσχου, και ο διευθυντής Επικοινωνίας, Βασίλης Φρανκ Γκουτμάχερ, μας αναλύουν το έργο τους, που υποστηρίζεται από έναν μεγάλο κύκλο νέων -κυρίως- ατόμων, πρόθυμων να ενισχύσουν και ν’ ανταποκριθούν σε κάθε έκτακτη ανάγκη.
Έχετε ασχοληθεί με μια σειρά κοινωνικών ζητημάτων. Σε τι αφορούν οι καμπάνιες σας και τι αποτελέσματα έχουν;
Β. Φρ. Γκ.: Στις αξίες και στο όραμα κάθε καμπάνιας και δράσης μας εμπεριέχεται η ενσωμάτωση διαφορετικών κοινωνικών ομάδων. Κάθε κοινοποίηση εκφράζει και έναν διαφορετικό σκοπό, όπως τη γυναικεία αυτοδιάθεση, τη βοήθεια ατόμων με αναπηρία, το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Γ. Π.: Τα αποτελέσματα ποικίλλουν. Η ανταπόκριση είναι αυξανόμενη, όπως και η ανάγκη για επίλυση των ζητημάτων που θίγουμε. Αξιοποιούμε τις πλατφόρμες μας για την έναρξη όχι μόνο ενός διαλόγου, αλλά και των δράσεων που θα τον ενισχύσουν και θα φέρουν απήχηση σ’ αυτό που θέλουμε να πετύχουμε.
Τι ανταπόκριση υπάρχει στις δράσεις που κοινοποιείτε;
Β. Φρ. Γκ.: Σε κάθε κάλεσμα βλέπουμε νέες και νέους να παίρνουν τα ηνία, ψάχνοντας να βρουν την καλύτερη λύση σε κάθε πρόβλημα. Όταν η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά μπαίνουν μπροστά, η νεολαία της Ελλάδας γίνεται μια μεγάλη αλυσίδα, που «αγκαλιάζει» κάθε εγχείρημά μας. Είναι αυτά τα χέρια που, ακόμη και σήμερα -λίγο καιρό μετά τις τραγικές φωτιές-, δεν έχουν σταματήσει να προσφέρουν.
Αναφερθήκατε στις πυρκαγιές, αλήθεια πώς ήταν ο αγώνας εκείνων των ημερών;
Γ. Π.: Η αγωνία και ο φόβος για τους συνανθρώπους μας μετατράπηκε γρήγορα σε αίσθηση καθήκοντος. Οργανωθήκαμε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Επελέγη ένας χώρος στο κέντρο της Αθήνας, που θα ήταν εύκολα προσβάσιμος, ώστε να παραληφθούν τα είδη και, τελικά, να ταξιδέψουν στις πληγείσες περιοχές. Β. Φρ. Γκ.: Αυτό, φυσικά, προϋπέθετε μια άψογη επιτελική οργάνωση. Εκμεταλλευόμενοι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επικοινωνήσαμε την πρόθεσή μας, η οποία βρήκε άμεση ανταπόκριση. Δεκάδες νέοι ανέλαβαν άοκνα να «τρέξουν» το όλο εγχείρημα. Η δουλειά ατελείωτη, αλλά η ικανοποίηση για το αποτέλεσμα τεράστια.
Ποιους στόχους σχεδιάζει να πετύχει το “Humanity Greece”;
Β. Φρ. Γκ.: Προς το παρόν, οργανώνουμε τις επόμενες δράσεις στήριξης των πληγέντων από τις πυρκαγιές. Οι εθελοντές μας κάνουν καταγραφή των αναγκών και στέλνουν αγαθά, όπου υπάρχει ανάγκη. Ταυτόχρονα, εισερχόμαστε σε μια νέα περίοδο, ξεκινώντας προγράμματα ενίσχυσης της συμμετοχικότητας των πολιτών σε ζητήματα στήριξης ευάλωτων ομάδων και περιοχών, σε συνεργασία με δραστήριους φορείς, ιδρύματα και οργανισμούς. Καθημερινά αναρτούμε τόσο ανάγκες, όσο και δράσεις που υλοποιούμε.
«Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν συσσωρευμένα προβλήματα, εμείς, όμως, πιστεύουμε πως η διαφορά έρχεται μέσα από τον διάλογο. Δεν είναι εύκολη η διαχείριση των σύγχρονων γεγονότων. Αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα είναι πως, όταν η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά ηγούνται μιας δράσης, στον άνθρωπο ξυπνάει το αρχέγονο ένστικτο της ανάγκης για προσφορά».
Ο Άλλος Άνθρωπος
Έχοντας μείνει άνεργος το 2009 και έχοντας κλειστεί στον εαυτό του, ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, σε μια βόλτα του στην Αθήνα, αντίκρισε μια εικόνα που άλλαξε την ιδέα που είχε για τη ζωή: δύο παιδιά να ψάχνουν στα σκουπίδια και να τσακώνονται για το φαγητό σε μια λαϊκή στο Αιγάλεω. Θύμωσε παρατηρώντας τόσο τη δική του -έως τότε- απραξία, όσο και του κόσμου, και θέλησε αμέσως να κάνει κάτι για ν’ αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Την επόμενη μέρα, επισκέφτηκε μια δεύτερη λαϊκή, με μερικά σάντουιτς. Κανένας δεν τον πλησίαζε, μέχρι που αποφάσισε να κάνει αυτός την πρώτη κίνηση και ν’ ανοίξει ένα να φάει. Αμέσως, μαζεύτηκε γύρω του κόσμος και έτσι απλά -με σύνθημα το «όλοι μαζί»- γεννήθηκε η ιδέα για την κοινωνική κουζίνα «Ο Άλλος Άνθρωπος», μια κίνηση αλληλεγγύης και ένδειξης αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Οι δράσεις της πρωτοβουλίας περιλαμβάνουν διά ζώσης μαγείρεμα ανά την Ελλάδα με φρέσκα υλικά και στρώσιμο ενός μεγάλου τραπεζιού, όπου ο καθένας είναι ευπρόσδεκτος. Σκοπός, να έρθουν όλοι οι άνθρωποι κοντά και να μάθουν να μοιράζονται με τους άλλους.
Πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη για ένα πιάτο φαΐ στην ελληνική κοινωνία;
Το άσχημο είναι ότι ενώ από το 2011 μέχρι το 2015-2016 υπήρχαν μόνο οι άστεγοι, τώρα υπάρχουν και οι άποροι, και μέσα στην πανδημία η κατάσταση έγινε ακόμη χειρότερη.
Αντιλαμβάνομαι πως το αίσθημα της αξιοπρέπειας αποτελεί ορισμένες φορές εφαλτήριο στις προσπάθειές σας…
Για να μπορέσεις να τους φέρεις όλους κοντά σου, πρέπει να κάνεις κάθε δράση να φαντάζει με γιορτή. Κι εμείς σε αυτό αποσκοπούμε κάθε φορά. Τρώμε, επικοινωνούμε… Ζούμε ένα πάρτι καθημερινό! Και δε λέμε «όχι» σε κανέναν. Όπως, όταν διοργανώνεις μια μάζωξη στο σπίτι σου και ο καθένας μπορεί να φάει όσο θέλει από τον μπουφέ, έτσι και σ’ εμάς ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έρθει -και όσο υπάρχει φαγητό- να καθίσει μαζί μας. Δε μας ενδιαφέρει να φάει μόνο αυτός που έχει ανάγκη. Μας ενδιαφέρει να φάει αυτός που έχει ανάγκη μαζί με αυτόν που δεν έχει.
Σε κάθε καταστροφή είστε εκεί για να προσφέρετε, ποιος είναι ο μεγαλύτερος αντίκτυπος της δράσης σας;
Το ότι μέσα από τις καταστροφές έχουν δημιουργηθεί όλο και περισσότερες κουζίνες «Ο Άλλος Άνθρωπος» ανά την Ελλάδα. Όπου έχουν σημειωθεί δυσάρεστα γεγονότα, έχουν προκύψει κοινωνικές κουζίνες από τους ίδιους τους ανθρώπους που μένουν στις περιοχές και τις οργανώνουν μόνοι τους. Όλα ξεκινάνε από μια κοινή ιδέα, την οποία ο καθένας ακολουθεί και την προσαρμόζει ανάλογα με τον χαρακτήρα του.
Ο απώτερός σας στόχος για το «Ο Άλλος Άνθρωπος» ποιος είναι;
Να γίνει μια κουζίνα του σε κάθε γειτονιά του πλανήτη! Υπάρχει ήδη στη Βαρκελώνη και το Bodrum, ενώ έχουμε μαγειρέψει σε Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία και Αμερική. Στόχος μου είναι να φτάσει η ιδέα παντού!
«Δημιουργήσαμε μια πολύ απλή ιδέα που βασίζεται στο: τρώμε, μαγειρεύουμε και ζούμε όλοι μαζί, χωρίς διακρίσεις. Δεν έχει σημασία πού μένεις ή τι χρώμα έχεις. Η ανάγκη της πείνας είναι ίδια για όλους. Φροντίζοντας μαζί με το φαγητό και τη δίψα για επικοινωνία, στην ουσία είναι μια συνεύρεση γύρω από ένα τραπέζι, κατά την οποία όλοι τρώμε από την ίδια κατσαρόλα, με σεβασμό και χωρίς να στερούμε τίποτα από κανέναν».
We4Αll
Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές στο Μάτι της Αττικής, το 2018, ο Γιάννης Ηλιόπουλος και ο ξάδερφός του Αντώνης Μπογδάνος δημιούργησαν τον μη κερδοσκοπικό περιβαλλοντικό οργανισμό “We4All”. Αποστολή τους, να βοηθήσουν τη Γη να θεραπευτεί από τις πληγές της, υπενθυμίζοντας στους ανθρώπους ότι αυτός ο πλανήτης είναι το σπίτι όλων μας. Βασικοί άξονες της δραστηριότητάς τους είναι οι δενδροφυτεύσεις, οι αναδασώσεις, καθώς και η περιβαλλοντική εκπαίδευση των μαθητών. Μέχρι σήμερα έχουν κατορθώσει να φυτέψουν πάνω από 50.000 δέντρα και να εκπαιδεύσουν πάνω από 4.000 παιδιά. Στόχος τους είναι να φτάσουν το 1.000.000 δέντρα μέχρι το 2023, κι εμείς τους βλέπουμε να προχωρούν δυναμικά προς την επίτευξή του.
Ποιοι ήταν οι λόγοι που σας ώθησαν να δημιουργήσετε τη “We4All“;
Η καταστροφή στο Μάτι ήταν για εμάς η «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι». Με τον ξάδερφό μου Αντώνη αποφασίσαμε τότε ότι θα ήμασταν εμείς η αρχή για μια οργανωμένη προσπάθεια ν’ αποκαταστήσουμε τη ζημιά που προκαλεί ο άνθρωπος στη φύση. Δεν ήμασταν ειδικοί, ήμασταν απλοί άνθρωποι, που μας πονούσε αυτό που βλέπαμε.
Όσον αφορά στην κλιματική αλλαγή, τι πρέπει να προσέξουμε στο μέλλον, για να εξασφαλίσουμε ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν τουλάχιστον ασφαλή;
Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι είναι πλέον αργά. Όμως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, και πιστεύω ότι, όταν οι άνθρωποι ενεργούν μαζί, όλα είναι δυνατά. Γι’ αυτό πρέπει να δώσουμε βάση στην άμεση αναδάσωση, στην προστασία των δασών, στην εφαρμογή μέτρων πρόληψης, στην προμήθεια τεχνολογιών πυρόσβεσης, στην ατομική περιβαλλοντική εκπαίδευση και στην υποστήριξη δραστηριοτήτων οργανισμών.
Ακούγονται διάφορα σενάρια περί αναδάσωσης των καμένων εκτάσεων, τι ισχύει τελικά;
Όταν ένα δάσος καίγεται για πρώτη φορά, πρέπει να του δίνεται η ευκαιρία να αναγεννηθεί από μόνο του. Αυτό ξεκινάει λίγους μήνες μετά τη φωτιά και μπορεί, μέσα σε 2-3 χρόνια, τα νέα δέντρα να έχουν φτάσει και το ένα μέτρο. Σκεφτείτε, όμως, ότι, αν παίρνει σ’ ένα δάσος περίπου 20 χρόνια να δημιουργηθεί, αλλά μία μέρα να καεί, αν δε βοηθήσουμε τη φύση με αναδασώσεις και δενδροφυτεύσεις, ο ρυθμός με τον οποίο θα χάνονται τα δάση μας θα είναι τρομακτικός. Ο πλανήτης δε θα προλάβει να διορθώσει τις ζημιές.
Η φύση μάς εκδικείται; Πώς θα ήταν ένας κόσμος αμόλυντος από το ανθρώπινο χέρι;
Τα φαινόμενα που συμβαίνουν είναι απλά η δράση-αντίδραση των δικών μας ενεργειών. Ο πλανήτης προσπαθεί να μας βοηθήσει και μας δείχνει σημάδια ότι πρέπει να αφυπνιστούμε… Η ερώτηση είναι: «Πόσο μεγάλη θα πρέπει να είναι τελικά η θυσία και η καταστροφή, πριν ο άνθρωπος καταλάβει ότι η μόνη του ελπίδα επιβίωσης είναι η αρμονική συνύπαρξη με τη φύση και τις υπόλοιπες μορφές ζωής;»
«Κάθε νέα γενιά έρχεται πιο κοντά στη συνειδητοποίηση ότι αυτός ο πλανήτης είναι το σπίτι μας. Εμείς περισσότερο από τους γονείς μας, και τα παιδιά μας περισσότερο από εμάς. Το ερώτημα είναι πόσο γρήγορα είναι «αρκετά γρήγορα» για ν’ αλλάξουμε νοοτροπία. Επενδύοντας στο παρόν με δενδροφυτεύσεις, καθαρισμούς και άλλες δράσεις, αποσκοπούμε στο μέλλον, διδάσκοντας στα παιδιά έναν πιο βιώσιμο τρόπο ζωής».
Anima
Η “Αnima” είναι μια περιβαλλοντική οργάνωση, που ασχολείται κυρίως με την περίθαλψη και την επανένταξη τραυματισμένων και ανήμπορων άγριων ζώων, ενώ αναλαμβάνει και την εκπαίδευση σε θέματα περιβάλλοντος, με συλλογή στοιχείων και δεδομένων, όπως και μια σειρά από δραστηριότητες, που αποσκοπούν στο να διατηρήσουν τη βιοποικιλότητα του ζωικού βασιλείου. Ιδρύθηκε το 2005 από ανθρώπους με πολύχρονη εμπειρία σε αυτόν τον τομέα και από τότε παρέχει φροντίδα σε περισσότερα από 5.000 πουλιά, θηλαστικά και ερπετά ετησίως. Υπό την εποπτεία της Μαρίας Γανωτή, προέδρου και ιδρυτικού μέλους, ο οργανισμός έχει συμβάλει καταλυτικά με την αξιόλογη πορεία του στη διάσωση της άγριας ζωής της Ελλάδας.
Πόσα περιστατικά εξυπηρετείτε καθημερινά στον χώρο σας;
Διαθέτουμε σταθμό πρώτων βοηθειών και υποδεχόμαστε αρκετά ζώα από κάθε σημείο της Ελλάδας. Συνήθως, έχουμε 3-4 εισαγωγές την ημέρα, αλλά έχει τύχει να έχουμε και 120 σε περιόδους έντονου καύσωνα, που συμπίπτει με την αναπαραγωγική περίοδο.
Πώς συμβάλατε από πλευράς σας στην προσπάθεια της διάσωσης των ζώων μετά τις πρόσφατες πυρκαγιές;
Εκείνες τις μέρες είχαμε πραγματικά πάρα πολλές εισαγωγές σε σχέση με τις προηγούμενες, που οι ρυθμοί ήταν κανονικοί. Μεγαλύτερος αριθμός ανά είδος από τις καμένες περιοχές ήταν οι χελώνες -τις οποίες ακόμη περιθάλπουμε-, αλλά βρήκαμε και αρκετούς σκαντζόχοιρους, αλεπούδες, αγριογούρουνα, πουλιά και άλλα.
Ύστερα από μια φωτιά, τι προκύπτει για την άγρια φύση;
Παρότι υπάρχει πρόβλημα -κι αν ένα είδος απειλήθηκε είναι ίσως το ζαρκάδι που ζει στη Βόρεια Εύβοια, καθώς έχει μια μοναδικότητα στην περιοχή- τα ζώα μπορούν και ξαναφτιάχνουν τον ρυθμό της ζωής τους, αν δεν τα ενοχλήσουμε και τις επόμενες μέρες, μετά τη φωτιά, φροντίσουμε να μείνουν ήρεμα. Αυτό συμβαίνει από πάντα. Μετά τη φωτιά της Πάρνηθας, αυξήθηκαν φοβερά τα ελάφια, ενώ στην αρχή όλοι καταστροφολογούσαν. Υπάρχουν κάποια είδη ζώων που η φωτιά τα ευνοεί να αναπτυχθούν. Η Μεσόγειος καίγεται από τα πανάρχαια χρόνια. Η φωτιά είναι συνυφασμένη με τη ζωή και τον κύκλο των δασών της, άρα μπορεί και ανακάμπτει, αν δεν παρέμβουμε αρνητικά στα καμένα.
Θεωρείτε ότι υπερβάλλουμε;
Φυσικά. Βέβαια, αν μετά τις φωτιές δεν υποστηριχθούν οι κτηνοτρόφοι και ελευθερώσουν τα κοπάδια τους μόλις βγει το χορτάρι, για να φάνε επειδή το έχουν ανάγκη, καταστρέφοντας έτσι τη φυσική αναδάσωση, αν γίνεται κυνήγι σε πολύ κοντινές περιοχές από εκείνες όπου έχουν ζητήσει καταφύγιο τα ζώα που έφυγαν από το καμένο δάσος, αν ανοίξουν δρόμοι με το πρόσχημα ότι χρειάζεται πρόσβαση, αυτό το σενάριο θα πάψει να ισχύει. Είναι πολύ ευαίσθητο το οικοσύστημα μετά τη φωτιά. Αν το προσέξουμε, θα ανακάμψει, εάν όχι, θα σβήσει για πάντα.
«Πρέπει να ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να προστατέψουμε την άγρια φύση, γιατί έχει μια δυναμική δική της και χρειάζεται απομάκρυνση δική μας από τα ενδιαιτήματά της, ενώ, όταν βρίσκεται δίπλα μας, όπως μέσα στις πόλεις, θα πρέπει να δημιουργούμε μικρές νησίδες, στις οποίες να μπορεί να επιβιώνει, όπως πάρκα, άλση, σημεία με νερό».
