Δε μένω σπίτι, ζω στο σπίτι. Δεξιότητες ζωής σε μια εποχή που η έξοδος δεν είναι μια επιλογή. Είσαι πιεσμένος; Βγες μια βόλτα. Είναι γιορτές; Πήγαινε για καφέ. Έχεις ένα Σαββατοκύριακο κενό; Πήγαινε στο βουνό. Γιορτάζεις επέτειο; Διήμερο. Σχόλασες; Για κρασί με φίλους. Προσπαθώ να θυμηθώ ποια ήταν η τελευταία φορά που μου ζήτησε κάποιος να μείνω σπίτι. Δεν είμαι σίγουρος, μάλλον πέρσι τέτοιο καιρό που ήμουν άρρωστος.

Μένουμε σπίτι λοιπόν, λογικά θα έπρεπε να πετούσαμε από χαρά. Σήμερα τα σπίτια μας δεν είναι όπως ήταν δέκα χρόνια πριν. Ποτέ πριν δεν είχαν περισσότερα μέσα διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Έχουμε την παγκόσμια πνευματική παραγωγή στη διάθεσή μας. Μας λείπει κάποιος; Κάνουμε βιντεοκλήση. Αρκετοί από μας μπορούμε να δουλέψουμε κανονικά από το σπίτι μας, να παρακολουθήσουμε μαθήματα και να διδάξουμε. Τι είναι αυτό που μας τρομάζει και στεκόμαστε αμήχανοι;

Δεν ξέρω πόσες μέρες έχω να βγω -θα ‘ναι καμιά 15 σίγουρα, αλλά και τις προηγούμενες το απέφευγα. Δε θα πω ψέματα. Τις μέρες που ο καιρός είναι καλός βγαίνω στο μπαλκόνι, η μισή γειτονιά είναι εκεί μ’ έναν καφέ στο χέρι. Στην καθημερινότητά μου δεν έχει αλλάξει τίποτα και έχουν αλλάξει όλα. Κάνω τα πράγματα που θα έκανα έτσι κι αλλιώς. Φοράω ρούχα κανονικά αλλά με παντόφλες από κάτω και δουλεύω με το τηλέφωνο στο αθόρυβο και το messenger κλειστό. Τα πρωινά φωτογραφίζω και γράφω συνταγές τρώω κάτι ανάλογα με το πρόγραμμα του διαιτολόγου, κάνω λίγη ξεκούραση ίσως κι έναν ελαφρύ ύπνο για λίγα λεπτά. Το απόγευμα φοράω φόρμες και κάνω γυμναστική στην κρεβατοκάμαρα. Αργότερα θα πιω έναν καφέ, θα παίξω με τον γάτο και θα γράψω. Δεν είμαι σίγουρος αν με ενοχλεί που δε βγαίνω -σίγουρα θα ήθελα να πάω για τρέξιμο στο γήπεδο. Νιώθω πως διαχειρίζομαι πιο αποδοτικά την ημέρα μου πάντως. 

Αν έχει αλλάξει κάτι είναι ο χρόνος που ξοδεύω στα social. Τα αποφεύγω συνειδητά. Το Instagram μου φαίνεται εκτός τόπου και χρόνου, το Facebook είναι γεμάτο από απόψεις που δε θέλω να ακούσω. Υποτίθεται πως τα social έχουν υψηλή ταχύτητα αντίδρασης στην πραγματικότητα. Δεν τη βλέπω και ο λόγος είναι ξεκάθαρος: Όλοι πλέον κάτι πουλάμε εκεί, τα προϊόντα μας ανήκουν σε έναν κόσμο που έχει ανατραπεί και αυτός είναι ο λόγος που τίποτα πλέον δεν μπορεί να μας αγγίξει. Έχουμε άλλα να μας απασχολούν πλέον. Τι θα γίνει με τις δουλειές μας; Πότε θα δούμε τους γονείς μας/τα παιδιά μας/τους φίλους μας; Τι θα σταματήσει αυτό που ζούμε; Μήπως ανέβασα πυρετό;

Στo Facebook υπάρχει κάτι για όλους -αυτό είναι κάτι που δεν με ενδιαφέρει. Οι πολλές πηγές δε σημαίνουν έγκυρη πληροφόρηση στην περίπτωση αυτή, είναι καλό να τσεκάρουμε τα πάντα πριν ανακυκλώσουμε ή πιστέψουμε κάτι. Αναζητώ την ενημέρωση στοχευμένα και από συγκεκριμένα αξιόπιστα μέσα. Για να φτάσω εκεί θα πρέπει βέβαια να παρακάμψω επαγγελματίες πολιτικούς και δημάρχους που όταν δεν ασχολούμαστε μαζί τους βρίσκουν τον πιο λάθος τρόπο να επανέλθουν, influencers - πλασιέ και φωτογραφίες από τα παιδικά ή νεανικά μας χρόνια. Η επομένη μέρα μπορεί να μη μας βρει όλους στην αγορά. Συνεργάτες με ρωτάνε ποια είναι η θέση που πρέπει να κρατήσουμε on line. Δεν ξέρω. Υποθέτω ανάλογα με τη θέση που θα ήθελε η κάθε επιχείρηση να πάρει στο μέλλον. Είναι η ώρα που δεν χωράνε πια ψέματα. Έχεις περιβαλλοντολογική πολιτική; Υπολογίζεις τους συνεργάτες σου και τους ανθρώπους που δουλεύουν για σένα; Χρησιμοποιείς τους φυσικούς πόρους; Ήρθε η ώρα να το αποδείξεις με πράξεις.

Δεν είμαι σπίτι, ζω στο σπίτι κι επιδιώκω να το κάνω συνειδητά. Θα μπορούσα να παραθέσω μια λίστα με δραστηριότητες. Δεν έχει νόημα, η ιδέα είναι να βρει ο καθένας τον δικό του τρόπο. Άλλος χρειάζεται Ταρκόφσκι, άλλος Δαλιανίδη, άλλος θα ανατρέξει στη λογοτεχνία και άλλος θα αναλωθεί σε ένα δίχως τέλος scroll down. Ο χρόνος είναι προσωπική υπόθεση, ας κάνει ο καθένας αυτό που τον ευχαριστεί.

Μερικά πράγματα που με ευχαριστούν. Να απολαμβάνω πράγματα που δεν έχουν γίνει με σκοπό να αρέσουν ή να κάνουν επιτυχία. Το Concrete and Glass του Nicolas Godin. Τα ντοκιμαντέρ του βετεράνου κινηματογραφιστή Λευτέρη Ξανθόπουλου. Υπάρχουν όλα on line εδώ και τα βλέπω διαβάζοντας την ανάλυση της Ορσαλίας Κασσαβέτη «Λευτέρης Ξανθόπουλος: Από τα Τουρκοβούνια στο Beloiannisz». (εκδ. Παπαζήση). Να βλέπω τα πρώτα επεισόδια ή τους πιλότους επιτυχημένων τηλεοπτικών σειρών.

About

Είμαι σεφ και δημοσιογράφος με θέμα το φαγητό και τα ταξίδια. Έχω μια εταιρία που παράγει και διαχειρίζεται περιεχόμενο. Πρακτικά συνεργάζομαι με εταιρίες, δημιουργώντας υλικό ανάλογα με τις επικοινωνιακές τους ανάγκες σε έναν ουσιαστικό διάλογο. Το πρώτο μου βιβλίο κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη.