Σε μια εποχή στην οποία, έτσι κι αλλιώς μεν-αναίτια δε, ο καθένας αισθανόταν σε θέση να ξεστομίσει ό,τι αναπτύσσεται σαν μύκητας στο γιαούρτι που ονομάζει μυαλό -όχι γιατί δεν υπάρχει αντίλογος, αλλά επειδή είναι πεπεισμένος ότι όλοι είναι ανόητοι εκτός από τον ίδιο και όσους συμφωνούν μαζί του- ήρθε σαν πληγή θεόσταλτη ή άλλη, η τρέχουσα πανδημία. Τώρα λοιπόν, που κλειστήκαμε συλλήβδην στο σπίτι και το προαναφερθέν γιαούρτι έχει πήξει περαιτέρω κι έχει γίνει τσιμεντόστοκος με υψηλή πρόσφυση, η άποψη του καθενός ρέει ανεμπόδιστη, χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Πάρα πολύ πάθος.

Και ναι, ενδέχεται το παρόν κείμενο να φαντάζει και αυτό προϊόν γιαουρτιού παρόμοιου με αυτό που αναφέρεται παραπάνω -και πολύ πιθανόν να είναι-, όπως επίσης είναι σαφές ότι μέσα στον χαμό υπάρχουν φωνές ψύχραιμες και λογικές, αλλά αν μπορείς εσύ, διπλανέ, πάνω, κάτω, δεξιά κι αριστερά μου, να αναβαπτίζεις εαυτόν στοχαστή και να μοιράζεσαι από όποιο βήμα σου δίνεται -ή καταχράσαι αυθαιρέτως- σκέψεις που σου γεννήθηκαν όσο ψιλόκοβες ανόρεχτα το κρεμμύδι για τα φασολάκια, μπορώ κι εγώ.

Μπορεί να μην πιστεύεις στο φεγγάρι και να θεωρείς ότι είναι το πίσω μέρος του ήλιου, ότι μια παγκόσμια συνωμοσία έφερε τον κορωνοϊό δια θαλάσσης από την Κίνα πάνω σε εκατομμύρια αριστερές σαγιονάρες, ότι υπάρχει COVID-19, ότι δεν υπάρχει, ότι είναι κατασκευασμένος, ότι δεν τον λένε έτσι αλλά Λιτσάκι, ότι είναι μια απλή γρίπη, ότι κολλάει απ’ τα κινητά, τα ερκοντίσιον και τον βραστήρα που αγόρασες μισοτιμής από το Λιντλ, ότι ο Χριστός σώζει, ότι ο Χριστός δε σώζει, ότι σώζει αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση δεν κάνει κέφι γιατί δεν του κάναμε το Πάσχα το σωστό, το ελληνικό, ότι υπήρξε πολιτικός δάκτυλος που τα ενορχήστρωσε όλα με στόχο την απόκτηση περισσότερης δύναμης κι εξουσίας, ότι φταίνε τα αεροπλάνα, τα τρένα, τα λεωφορεία και τα μόνιππα, ότι όταν βγούμε έξω θα μας περιμένει ο Γιόντα έτοιμος για ερωτικές περιπτύξεις με μάσκα full-face διότι πάνω απ’ όλα η ασφάλεια, ότι θα πεθάνουμε όλοι, ότι θα πεθάνουν οι μισοί, ότι θα πεθάνουν οι γέροι, οι διαβητικοί, οι ομοφυλόφιλοι, οι Μικρές Ανατολικές Κυκλάδες και μέρος των Δωδεκανήσων. Ο κατάλογος είναι ανεξάντλητος και μέρα με τη μέρα μεγαλώνει διότι ο καναπές σου έχει κάνει γούβα και ο υπολογιστής σου δεν κλείνει ποτέ.

Και γιόγκα και πιλάτες έκανες ονλάιν, και ψωμί ζύμωσες παρότι πριν ούτε αυγό έψηνες, και τις ντομάτες απολύμανες με χλωρίνη, και ψώνισες χωρίς αύριο, και τον ανώτερό σου εαυτό αναζήτησες αλλά δεν, και για τρέξιμο πήγες παρότι έχεις να το κάνεις από το γυμνάσιο που σε βάζαν να κάνεις γύρω-γύρω το προαύλιο, και σε ον-κάμερα πάρτι πήρες μέρος, και για μανικιουρίστ κατ’ οίκον έψαξες και γενικά, όλο αυτό το διάστημα τα έκανες όλα ή σχεδόν, σίγουρα πάντως, περισσότερα απ’ όσα είχες φανταστεί ότι θα χρειαστεί να κάνεις. Εκτός από ένα. Δε σώπασες.

Μου ζητήθηκε να γράψω πώς βιώνω αυτήν την πανδημία. Η απάντηση είναι, σαν μια τεράστια βαβούρα. Σαν ένα πανδαιμόνιο από λέξεις, σκέψεις και συμπεριφορές που μπήκε βίαια στη ζωή μου από την οθόνη του υπολογιστή και ξεφωνίζει αδιάκοπα, ενώ οι επαγγελματίες της υγείας και το προσωπικό των νοσοκομείων, οι επιστήμονες και οι εργαζόμενοι στα σούπερ-μάρκετ δουλεύουν σαν σκυλιά, τα ασθενοφόρα αποτελούν το διαρκές σάουντρακ της κάθε μέρας, και οι άνθρωποι ξεψυχάνε κατά χιλιάδες με κομμένη την ανάσα. Περίμενα ότι αυτή η απειλή, ο κοινός εχθρός -πες το όπως θέλεις- θα μας ένωνε, πως δε θα γινόταν άλλη μια επικαιρότητα, ότι οι άνθρωποι θα βρίσκαμε μέσα σ’ αυτήν την πρωτόγνωρη συνθήκη τον τρόπο να συμφωνήσουμε και όχι να διαφωνήσουμε παραπάνω, ότι δε θα γινόμασταν πιο αρπακτικά απ’ ό,τι ήδη είμαστε, ότι θα αναζητούσαμε τη σύμπραξη.

Συνέβησαν και ειπώθηκαν τόσα πολλά από τότε που ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια και είμαι βέβαιος ότι θα συμβούν και θα ειπωθούν τόσα κι άλλα τόσα ώσπου να τελειώσει ή έστω να ρεγουλαριστεί το χάος. Τόσα που δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ και τόσα που δεν ξέρω για τι να ανησυχήσω. Θα σταθώ μόνο σε ένα γιατί προσωπικά μου έκανε εντύπωση και πυροδότησε μέσα μου μια βαθιά ντροπή για το είδος μου: Χρειάστηκε να περάσουν δύο μήνες από το ξέσπασμα αυτής της πανδημίας μέχρι ο Γ.Γ. ΟΗΕ να απευθύνει έκκληση για παγκόσμια εκεχειρία.

Πώς βιώνω αυτήν την πανδημία; Είμαι τρομαγμένος. Αλλά περισσότερο από τον ιό με τρομάζει κάτι άλλο. Με τρομάζουν οι άνθρωποι.

Bio

O Νίκος Λεγάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Saint-Etienne κι εργάστηκε στην Ελλάδα ως δημοσιογράφος, κειμενογράφος και υπεύθυνος επικοινωνίας εκδηλώσεων πολιτισμού. Στη συνέχεια εργάστηκε ως προξενικός λειτουργός και υπεύθυνος Τύπου για το ΥΠΕΞ της Κυπριακής Δημοκρατίας στις Πρεσβείες Λισαβόνας και Βρυξελλών, και ως διαπιστευμένος κοινοβουλευτικός συνεργάτης με καθήκοντα υπεύθυνου επικοινωνίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ζει στις Βρυξέλλες.

Φωτογραφίες: Νίκος Λεγάκης