Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου διαβάζω. Πείτε το αγάπη για τις λέξεις, έμφυτη περιέργεια, ανάγκη για απόδραση, εγώ, πάντως, διαβάζω πολύ. Πέρα από κάτι που απολαμβάνω στον ελεύθερό μου χρόνο, τα διάβασμα αποτελεί, επίσης, αναπόσπαστο μέρος της εργασιακής μου ρουτίνας, καθώς η εύρεση ευρωπαϊκών πόρων για την ανάπτυξη του πολιτισμού και των δημιουργικών βιομηχανιών προϋποθέτει συστηματική έρευνα κι ενημέρωση.

Στις αρχές του έτους, οι απόκοσμες, σχεδόν sci-fi εικόνες που άρχισαν να καταφθάνουν από τη Wuhan, καθώς και οι πρώτες ενδείξεις για το τι μπορεί να συνέβαινε εκεί, έπρεπε λογικά να με κινητοποιήσουν. Η αναμενόμενη -βάση του χαρακτήρα μου- αντίδραση θα ήταν να ψάξω, να διαβάσω και να ενημερωθώ. Όμως, παρόλο που θορυβήθηκα, αποφάσισα να καταχωνιάσω την πληροφορία κάπου στο υπερπέραν της μνήμης μου. Μάλλον αιφνιδιάστηκα σε τέτοιο βαθμό που επέλεξα ενστικτωδώς να αγνοήσω το ειδικό βάρος των γεγονότων και να προσπεράσω την αγωνία και τον προβληματισμό που μου προκάλεσαν. Παρέμεινα, έτσι, παθητικός θεατής αυτής της εξω-πραγματικότητας. Τώρα συνειδητοποιώ πως ήταν ο φόβος του άγνωστου, που ερχόταν και που αναπόφευκτα θα έπρεπε να αντιμετωπίσω.

Προσωπικά, η εποχή του COVID-19 ξημέρωσε για εμένα στα τέλη του Φλεβάρη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να πίνω καφέ με ένα φιλικό ζευγάρι και να εντυπωσιάζομαι από τον βαθμό ανησυχίας που πρόδιδε η σχολαστική απολύμανση των αντικειμένων τους στο τραπέζι. Τότε, ένιωσα να ξυπνώ από την απάθεια που με είχε κυριεύσει γύρω από το συγκεκριμένο θέμα. Έχοντας ως αφετηρία τις αναρτήσεις ενός συμμαθητή μου, μέλους του εκπαιδευτικού συμβουλίου και του enterprise forum του ΜΙΤ, στα social media επιδόθηκα στο κυνήγι της πληροφορίας και στη διασταύρωση των πηγών. Μέσα από επιστημονικές δημοσιεύσεις, ελληνική και ξένη αρθρογραφία, αξιόπιστες ερευνητικές πλατφόρμες και διεθνή think tanks, άρχισα να διαμορφώνω τη δική μου άποψη για την πανδημία. Όλα όσα είχα αρνηθεί να καταχωρήσω και να επεξεργαστώ επέστρεψαν σαρωτικά, πυροδοτώντας μέσα μου ένα τεράστιο κύμα άγχους και ανασφάλειας. Έχασα τον ύπνο μου. Ταυτόχρονα, οι τραγικές εξελίξεις στις γειτονικές χώρες με τον αριθμό των νεκρών να αυξάνεται δραματικά ενέτειναν τον φόβο για αυτήν την άγνωστη, αόρατη απειλή. Ευτυχώς για εμάς και για τη χώρα μας, οι κυβερνητικές αποφάσεις υπήρξαν άμεσες και αποτελεσματικές δίνοντας προτεραιότητα στον άνθρωπο και στην υγεία.

Άλλωστε μπορεί να υπάρξει οικονομία δίχως υγεία;

Όλο αυτό το διάστημα που παραμένουμε αποκλεισμένοι στο σπίτι, σε συνθήκη κοινωνικής απομόνωσης, βιώνω την καθημερινότητα άλλοτε με αισιοδοξία και άλλοτε με απαισιοδοξία. Στιγμές άγχους εναλλάσσονται με στιγμές γέλιου, τα συναισθήματα ποικίλουν και η έντασή τους είναι μεγάλη. Θα ακουστεί ίσως παράλογο, αλλά αυτή η παράδοξη καθημερινότητα, όπου ο χρόνος και οι υποχρεώσεις έχουν παγώσει, μου προσφέρει τη δυνατότητα να στοχαστώ, να συνομιλήσω με τον εαυτό μου, με τρόπο ουσιαστικό και ειλικρινή, να αφουγκραστώ τις ανάγκες μου και να οραματιστώ το μέλλον. Παράλληλα, ο Covid-19 έχει επαναφέρει μνήμες και αγαπημένες συνήθειες που λόγω έλλειψης χρόνου είχαν καταλήξει αποκλειστικό προνόμιο των διακοπών.

Σήμερα, απολαμβάνω την παρέα του εντεκάχρονου γιου μου χωρίς τους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις του εβδομαδιαίου προγράμματος, αντλώ κουράγιο από τη μητέρα μου μιλώντας μαζί της στο τηλέφωνο κάθε μέρα για ώρες, δοκιμάζω συνταγές και καμαρώνω τις επιτυχίες μου στην κουζίνα, αναπτύσσω στρατηγικές απολύμανσης, ασχολούμαι με τη διακόσμηση, διαβάζω αστυνομική λογοτεχνία, χαίρομαι το μπαλκόνι και τα φυτά μου. Όλα αυτά γίνονται, χωρίς βιασύνη, στον δικό μου χρόνο και τέμπο, και μου αποδεικνύουν πως η ευτυχία κρύβεται στα απλά, καθημερινά πράγματα. Δεν παύω βέβαια να νιώθω ανήσυχη για το μέλλον και για την οικονομική μας επιβίωση. Αναρωτιέμαι για το αύριο του πολιτισμού, για την ψηφιακή διάσταση που φαίνεται να έχουν αποκτήσει τα πάντα, για τον τρόπο με τον οποίο ο Covid 19 έχει επισπεύσει την 4^η Βιομηχανική Επανάσταση και για τις αλλαγές που πρόκειται να συμβούν. Όταν πλέον νιώθω πως τα ερωτήματα αυτά με βαραίνουν ασφυκτικά στρέφομαι στη ζωγραφική δημιουργώντας τις δικές μου εικόνες και ιστορίες. Συνειδητοποιώ πως για χρόνια κοιτούσα αλλά δεν έβλεπα… πως επιστρέφοντας πίσω στον εαυτό μου κι επιτρέποντάς του τον χρόνο να κοιτάξει προσεκτικά θα ανακαλύψω μια άλλη οπτική και ίσως τότε κερδίσω μια νέα ζωή.

Bio

Η Μαρία Κολώνη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και είναι απόφοιτη του Αμερικάνικου Κολλεγίου. Έζησε για μια δεκαετία στην Αγγλία όπου σπούδασε Αγγλική Λογοτεχνία & Ιστορία της Τέχνης στο York (University of York) και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στον Κινηματογράφο (MA in Film Studies/University of Newcastle-Upon-Tyne) και στη Διαχείριση του Πολιτισμού (MA in Cultural Policy & Management/City University). Έχει εργαστεί για μεγάλους οργανισμούς όπως το Βρετανικό Μουσείο και η Αθήνα 2004, όπου είχε την ευθύνη του Τμήματος Γλωσσικών Υπηρεσιών στο Ολυμπιακό Στάδιο. Δραστηριοποιήθηκε για μεγάλο διάστημα στον χώρο του εκθεσιακού marketing και της διοργάνωσης συνεδρίων (ΔΕΘ/HELEXPO). Μακροχρόνια ήταν, επίσης, και η συνεργασία της με το Μουσείο και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Στο ΦΚΘ υπήρξε Επιστημονική Υπεύθυνη των ευρωπαϊκών προγραμμάτων Κινηματογραφικής Παιδείας EUFORIA 2016 & 2017 εξασφαλίζοντας χρηματοδότηση από τη Δημιουργική Ευρώπη (Creative Europe/Media) Από το 2017 εργάζεται ως σύμβουλος ανάπτυξης κι επικοινωνίας στο Ολυμπιακό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Αγαπά τη ζωγραφική και την Ιστορία της Τέχνης, την αστυνομική λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, το animation και τα γλυκά.