Από την πρώτη του θεατρική δουλειά μέχρι σήμερα, ο Αντίνοος Αλμπάνης έχει γράψει χιλιόμετρα μπροστά στην κάμερα, πάνω στο σανίδι, πίσω από το μικρόφωνο. Αυτό, όμως, που αξίζει να κρατήσει κανείς περισσότερο από αυτόν, εκτός από την επαγγελματική επιτυχία και τη γοητευτική του εικόνα, είναι η φιλοσοφία του. Ο Αντίνοος, μέσα από δύσκολα μονοπάτια, αγαπάει τη ζωή που ζει και ζει τη ζωή που αγαπάει.

Μπορεί τελευταία να επέστρεψε τηλεοπτικά στη ζωή μας μέσα από τη νέα σειρά του ANT1 «Ήλιος», αλλά στην ουσία ο Αντίνοος δεν είχε φύγει ποτέ. Διαφημιστικά σποτ, σπικάζ, animation ταινίες, social media. Κι επιπλέον, μια δημοσιότητα στην οποία επέλεξε να εκτεθεί ο ίδιος, με αφορμή την περιπέτεια της υγείας του. Μια προσωπική απόφαση, για να δείξει ότι ο κόσμος δεν πρέπει πια ν’ αντιμετωπίζει κάποιες συνθήκες ως στίγμα. «Είναι αδιανόητο το 2020 να περιθωριοποιούνται άνθρωποι επειδή βιώνουν διάφορες καταστάσεις που αφορούν στην υγεία ή στην προσωπική ζωή. Ήθελα ν’ αποδείξω ότι μπορώ να δουλέψω και να ζήσω ακόμη και στη μάχη μου με τον καρκίνο», μου εξομολογείται και δεν μπορώ παρά να τον ρωτήσω τι άλλαξε μέσα του και γύρω του με αφορμή αυτήν την ασθένεια, η οποία είναι ακόμη παρούσα στη ζωή του. «Έχω εκτιμήσει τα πάντα και δε θεωρώ τίποτα δεδομένο. Έκανα ψυχοθεραπεία, έκοψα το κάπνισμα, έδωσα χρόνο και αξία στον εαυτό μου. Έχω μπει σε μια άλλη καθημερινότητα, χωρίς να έχω παραιτηθεί από τη ζωή. Τα απλά πράγματα στο τέλος της ημέρας μού εξασφαλίζουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Πλέον, λαμβάνω περισσότερη προσοχή από τους άλλους, επειδή τους συμβουλεύω να εστιάζουν μόνο στο καλό».

On camera

Σε λίγο κλείνει 20 ενεργά χρόνια στον χώρο της υποκριτικής, στον οποίο οδηγήθηκε από μια βαθύτερη και ουσιαστική ανάγκη: αυτήν που τον κρατά ακόμη εδώ, παρά τις δυσκολίες, αλλά με την αναγνώριση από τους επαγγελματίες του χώρου να του δίνουν το ψυχολογικό εισιτήριο να συνεχίσει. «Η λέξη “ευτυχία” είναι λίγη για να περιγράψω αυτό που αισθάνομαι χάρη σε αυτήν τη δουλειά. Η υποκριτική είναι σαν τον έρωτα. Μου δίνει λόγο ύπαρξης. Λόγο να ξυπνάω το πρωί, ν’ αναζητώ συνεχώς νέα πράγματα και ν’ ανακαλύπτω άλλους κόσμους. Είναι τρόπος ζωής για μένα», παραδέχεται. Όπως και φέτος, που ενσαρκώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα σειρά του ANT1 «Ήλιος». Μια συνεργασία που ξεκίνησε με κίνητρο τους συνεργάτες, όπως και κάθε φορά. «Πρόκειται για μια ομάδα που θαυμάζω κι εκτιμώ πολύ. Είναι επαγγελματίες κι έχουν χρόνια εμπειρίας στον χώρο. Αυτό μου προσφέρει ασφάλεια και μου δίνει μια παραπάνω “ανάσα” να εκτελέσω τον ρόλο μου. Όσο περνάει ο καιρός, αυξάνεται η χαρά μου. Δεν υπάρχει μέρα που να πάω στο γύρισμα και να μη γελάσω!» Ο Φίλιππος -ο ήρωας που υποδύεται- ζει έναν έρωτα-απωθημένο με τη Λήδα. Αναρωτιέμαι πόσο πολύ ταυτίζεται μαζί του κι αν έχει κι ο ίδιος ταλανιστεί από ανεκπλήρωτους έρωτες. Μου εξηγεί ότι τον κατανοεί απόλυτα, αλλά ότι ο ίδιος έχει φροντίσει να μην έχει ανοιχτούς λογαριασμούς. «Όσο μεγαλώνει κανείς, είναι ανυπόφορο να μένουν απωθημένα στα ερωτικά του. Στην περίπτωση του ρόλου, όμως, είναι ένας έρωτας που έμεινε “αναμμένος” για 18 χρόνια. Τον συμπονώ, καταλαβαίνω κάθε παράτολμη ενέργειά του».

Με δεδομένο το κλισέ που θέλει την ηθοποιία ουσιαστικά να είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας, αναρωτιέμαι πόσο ενδιαφέρον παρουσιάζει για τον ίδιο η πρόκληση να μπαινοβγαίνει σε πολλές διαφορετικές ζωές με αφορμή κάθε ρόλο. Χαρακτηρίζοντας «ευλογία» το ότι η δουλειά του αποτελεί ξεκάθαρα προσωπική επιλογή, τη στιγμή που για τους γύρω το συνονθύλευμα των αισθήσεων μέσα από την υποκριτική μπορεί να φαντάζει παρανοϊκό, μου εξηγεί: «Εμάς αυτή η κατάσταση μας δίνει ζωή και την αντιμετωπίζουμε ως παιχνίδι. Έχει τρομερό ενδιαφέρον να ψάχνουμε συνεχώς μέσα μας διάφορες εκδοχές του εαυτού μας, με σκοπό να ενσαρκώσουμε οποιονδήποτε ρόλο. Όταν βρισκόμαστε επί σκηνής ή μπροστά από μια κάμερα, δεν παίζουμε κάποιον άλλον, αλλά μια διαφορετική πτυχή του εαυτού μας».

Όπως περίπου συμβαίνει και στις δεκάδες διαφημίσεις στις οποίες δανείζει τη φωνή του ή στις μεταγλωττίσεις παιδικών ταινιών. Ένας διαφορετικός ρόλος κάθε φορά, με μοναδικό εκφραστικό μέσο τη φωνή του. «Όταν μεταγλωττίζω, η ομιλία μου πρέπει να εναρμονίζεται με τα χείλη του cartoon που υποδύομαι και το ύφος του λόγου μου πρέπει να ταιριάζει με αυτό του ξένου συναδέλφου, πάνω στον οποίο στήθηκε το concept. Είναι περισσότερο μιμητική η δουλειά κι έχει τεχνικές δυσκολίες. Ωστόσο, αν έχω ένα cartoon που γράφηκε για μένα, τότε τα πράγματα είναι πιο δημιουργικά και βασίζονται στις δικές μου ικανότητες», επισημαίνει.

New reality

Ιδιαίτερα ενεργός στα social media, τα χρησιμοποιεί αρκετά και ως επαγγελματικά εργαλεία. Όσον αφορά στον έρωτα και τις προσωπικές σχέσεις, όμως, πώς εκτιμά ότι διαμορφώνονται πλέον μέσα σε μια «εικονική πραγματικότητα»; «Επειδή είμαστε ενεργοί στις πλατφόρμες, μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε το τι συμβαίνει και πόσο έχει αλλάξει η ζωή μας προς το χειρότερο. Σαφώς και πιστεύω ότι όλη η κατάσταση δεν είναι τόσο υγιής, αλλά αυτό εξαρτάται και από τις γενιές των ανθρώπων, που συνεχώς μεταβάλλονται. Με αγχώνει το πόσο πολλή αξία δίνουν τα νέα παιδιά στην εικόνα τους και στον χαρακτήρα που προβάλλουν. Οι νέοι άνθρωποι σπαταλούν πολύ χρόνο στο χτίσιμο συγκεκριμένης συμπεριφοράς στο διαδίκτυο, ενώ θα έπρεπε να επενδύουν περισσότερο στη μόρφωσή τους», μου αναλύει τη θέση του.

Αναγνωρίζοντας ότι υπήρξαν στιγμές που και ο ίδιος έπεσε στην παγίδα της εικόνας του και της δημοσιότητας, ιδιαίτερα όταν ξεκινούσε την επαγγελματική του πορεία, με αποτέλεσμα να δίνει περισσότερη αξία στην εξωτερική του εμφάνιση, υπογραμμίζει τη σημασία της διαχρονικής αξίας στη ζωή μας: της οικογένειας, με δυο γονείς που είχαν τον τρόπο να τον επαναφέρουν γρήγορα στην πραγματικότητα. «Τελικά, βασίστηκα στην αγάπη μου γι’ αυτήν τη δουλειά, όχι στην εικόνα μου. Προσωπικά, δεν καταλαβαίνω πόσο αναγνωρίσιμος είμαι. Βγαίνω στον δρόμο και δεν το εισπράττω. Σπάνια νιώθω βλέμματα να κοιτούν διερευνητικά. Στην καθημερινότητα δε ζω κάτι τέτοιο. Ακόμη κι αν συνέβαινε, δε θα μ’ επηρέαζε». Και μπορεί να μην αισθάνεται εύκολα αμηχανία -ίσως να ευθύνεται και η πολυετής του έκθεση μπροστά στο κοινό, στον φακό και στα social, που τον έχει θωρακίσει-, παρ’ όλ’ αυτά, τον ενοχλεί η αγένεια και οι χαρακτηρισμοί που προσδίδουν κάποιοι σε ομάδες ανθρώπων, χωρίς να έχουν λογική βάση τα όσα υποστηρίζουν.

Life itself

Η κουβέντα μας μοιραία περιστρέφεται γύρω από αυτό που βιώνουμε ως ανθρωπότητα, την αμηχανία του πρωτόγνωρου και το αβέβαιο του μέλλοντος. Ο ίδιος επιλέγει να απέχει από την καθημερινή ενημέρωση, θεωρώντας ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διαφυλάξει την ψυχική του ηρεμία. «Έχω κουραστεί με όλη τη συνθήκη και με το ότι υπάρχει μια μόνιμη απειλή πάνω από το κεφάλι μας. Από την άλλη, όμως, κατανοώ τον κόσμο που έχει αμφιβολίες και ανησυχίες. Πρέπει όλοι να προσπαθούμε για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας. Θέλω να τελειώσουν όλα αυτά και να δούμε τι ακριβώς μάθαμε από τη νέα καθημερινότητα. Κι επειδή είμαστε μέρος ενός συστήματος και όχι το ίδιο το σύστημα, δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος για το πώς θα μας φερθεί ο πλανήτης στο τέλος». Η μόνη αισιόδοξη σκέψη για το μέλλον, σ’ εποχές σαν αυτήν που διανύουμε, τον οδηγεί στα νέα παιδιά. «Αν υπάρχει κάποιος που θα φέρει αλλαγές προς το καλύτερο στην κοινωνία, είναι αυτά. Πρέπει να βγουν μπροστά, ν’ αλλάξουν τη ροή της ιστορίας και να προσπαθήσουν να μη γίνουν μια κοινωνία ανθρώπων που δε νοιάζεται για τίποτα».

Λίγο πριν από τα 40, δηλώνει απόλυτα ικανοποιημένος με όσα έχει δει, πετύχει, νιώσει. Νιώθει γεμάτος από τη ζωή του. Μια ζωή έντονη, με βιώματα που τον οδήγησαν σε ευτυχισμένους επίλογους. «Έχω περισσότερα απ’ όσα έχω πραγματικά ανάγκη. Έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα τελειώσουν όλα αυτά, οπότε προσπαθώ κάθε μέρα να νιώθω γεμάτος. Δεν έχω απωθημένα, δε μου λείπει κάτι, ούτε έχω στερηθεί τίποτα. Μας χαρίζονται καθημερινά πράγματα που δεν είναι δεδομένα, κάτι που θα έπρεπε να μας κάνει να νιώθουμε ευγνώμονες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε να λέμε “ευχαριστώ”». 

Στο κλείσιμο της συζήτησής μας του ζητάω να μου περιγράψει τις πιο δυνατές εικόνες του προσωπικού του κάδρου… Θαρρείς και δε σκέφτεται, αλλά αυθόρμητα μου απαντάει: «Τα καλοκαίρια μου στη Λήμνο, όταν πέφτει ο ήλιος, η βόλτα με τη σκυλίτσα μου, την Μπλου, νωρίς το πρωί στον Λυκαβηττό και η στιγμή της υπόκλισης ύστερα από μια παράσταση στο θέατρο»!

Info: Η σειρά «Ήλιος» προβάλλεται στον ANT1, καθημερινά, στις 20.00.

Credits 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΙΩΑΝΝΑ ΡΟΥΦΟΠΟΥΛΟΥ

STYLING ΑΝΤΡΙΑΝΑ ΛΥΡΟΥ

EYXAΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ THE MODERNIST ATHENS ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗΣ

Κεντρική Φωτογραφία: Πουλόβερ Boss, παντελόνι Κarl Lagerfeld, όλα Intervista