Eίναι αλήθεια πως δεν υπάρχει αυτό που λένε «μεγάλο ταλέντο» χωρίς ισχυρή τη δύναμη της θέλησης. Πάθος, αφοσίωση και θυσίες μπαίνουν απαραίτητα στην εξίσωση, για να αναδείξουν αυτούς που μπορούν να αντεπεξέλθουν στις δύσκολες αρένες. Και ναι, είναι φυσιολογικό το σώμα να μην υπακούει πάντα, το μυαλό να μάχεται με δεύτερες σκέψεις, οι εύθραυστες στιγμές να έρχονται και να φεύγουν… «Πρωταθλητές, όμως, είναι αυτοί που καταφέρνουν να κάνουν την υπέρβαση, ξεκινώντας από εκεχειρία με τον εαυτό τους και τις συνθήκες, και επιμένοντας με σκληρή δουλειά». Αυτές τις σκέψεις μοιράζεται τόση ώρα μαζί μου η Άννα Μαρία Παπαγεωργίου και η κουβέντα μάς έχει συνεπάρει. Κάθε λίγο κάνουμε μια παύση για να θαυμάσουμε τα πανέμορφα άλογα του Ippos Club να παρελαύνουν καμαρωτά μπροστά μας. Εδώ, μεταφέρεσαι σε άλλο σκηνικό, σαν σε αμερικανική σειρά, γυρισμένη κάπου στα saloons του Τέξας. Καθόμαστε με τσάι στην τεράστια βεράντα, όπου η μαγευτική θέα ασκεί μια υπέροχη επιρροή πάνω σου. Και η νεαρή, πανέμορφη πρωταθλήτρια είναι αναμφισβήτητα η πιο εξαιρετική οικοδέσποινα που θα μπορούσε κανείς να έχει.
Love at first… ride
«Αγάπη γι’ αυτό που κάνεις πρώτα και μετά όλα θα έρθουν από μόνα τους», μου λέει πριν ξετυλίξει το story του πάθους της για την ιππασία. Ξεκίνησε από τον όμιλο του Δέδα, όταν ήταν μόλις έξι χρονών, χωρίς να χάνει προπόνηση, αν και, όπως αποκαλύπτει, στην αρχή ήταν αρκετά φοβισμένη. «Την ιππασία τη λάτρευα, οπότε επέστρεφα κάθε φορά με περισσότερο πείσμα. Στα 10 μου, στην ηλικία που μπορείς να πάρεις και την άδεια για να συμμετέχεις στους αγώνες, απέκτησα το πρώτο μου άλογο, για να προπονούμαι πια πιο εντατικά, ώστε να φτάσω στο αγωνιστικό επίπεδο. Τρία χρόνια αργότερα πήρα και δεύτερο άλογο, με το οποίο άρχισα να τρέχω στο πρωτάθλημα στην 5η κατηγορία. Μαζί της είχα δεθεί πάρα πολύ, γιατί μου έδωσε πολλές χαρές. Kingsley, το όνομά της, από την Ολλανδία, η οποία ζει ακόμη και φιλοξενείται πια σ’ έναν στάβλο στη Γαλλία, όπου την επισκέπτομαι συχνά».
The next chapter
Μετά το σχολείο, η Άννα Μαρία έφυγε στην Αθήνα για σπουδές, αν και το αρχικό πλάνο ήταν να μείνει στην Αγγλία: «Όμως, ήξερα ότι εκεί το όνειρό μου στην ιππασία θα έσβηνε, γιατί η πρόσβαση στους ιππικούς ομίλους ήταν αρκετά δύσκολη. Τότε είχα διαλέξει τον δρόμο μου, κατασταλαγμένη απόλυτα πως η ιππασία ήταν αυτό που θέλω να κάνω, με την προϋπόθεση όμως να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στα ναυτιλιακά πρώτα. Όταν τελείωσα τη φοίτησή μου στο Πανεπιστήμιο, πήγα στην Ιταλία, όπου έμεινα δυο χρόνια με τα άλογά μου, τον προπονητή μου και τη γυναίκα του μαζί. Νοίκιαζα σπίτι και τα άλογα φιλοξενούνταν στον ιππικό όμιλο που βρισκόταν κοντά. Εκεί πήγα για να πιάσω τους επαγγελματικούς-αθλητικούς μου στόχους. Ξέρω ότι θα με ρωτήσεις: “Γιατί στην Ιταλία;” Γιατί εκεί είναι αρκετά υψηλό το επίπεδο και των αγώνων, αλλά και πιο εύκολη η ζωή, πιο κοντά σε εμάς».
The ranch girl
Η ίδια θα παρέμενε στη γειτονική χώρα κι άλλο, μέχρι που έπεσε η πρόταση στο τραπέζι από την οικογένειά της για τη δημιουργία του ιππικού ομίλου της Νέας Ραιδεστού, ο οποίος εξελίσσεται στο μεγαλύτερο κέντρο για το άθλημα στα Βαλκάνια, έχοντας φιλοξενήσει ήδη την πρώτη διεθνή διοργάνωση στη Θεσσαλονίκη. «Ένα κέντρο ιππασίας όπου θα πραγματοποιούνται και αγώνες είναι κάτι που το είχα πάντα στο μυαλό μου ότι ήθελα να δημιουργήσω. Η πρόταση ήρθε από τους γονείς μου· και λίγο για να με πείσουν να γυρίσω στην Ελλάδα, έτσι νομίζω. Η έκταση αυτή υπήρχε, αλλά οι εγκαταστάσεις ήταν πολύ πιο μικρές. Τώρα μετράμε ουσιαστικά μόλις δύο χρόνια λειτουργίας και ακόμη δεν έχει τελειώσει τίποτα - είμαστε θα έλεγα λίγο πέρα από τη μέση στα σχέδια. Υπάρχει ένας σχεδιασμός πάνω στον οποίο βασιζόμαστε και σιγά σιγά μέχρι το τέλος του επόμενου χρόνου ευελπιστώ να έχει ολοκληρωθεί το ευρύτερο πλάνο».
A greater bond
Πλέον κάνει προπόνηση στο «σπίτι» της, το Ippos Club, και το συναίσθημα αλλάζει, αφού η ίδια έχει την πολυτέλεια να επισκέπτεται τους στάβλους όποτε επιθυμεί, να είναι τόσο μαθήτρια όσο και αθλήτρια και διοργανώτρια αγώνων, να τρέχει και να νοιάζεται ακόμη περισσότερο γι’ αυτό που λατρεύει να κάνει. Φυσικά αναρωτιέμαι πώς αισθάνεται που προπονείται σ’ έναν χώρο που της ανήκει, μιας και κάτι τέτοιο σπάνια χαίρονται οι αθλητές. «Είναι πολύ ιδιαίτερο για μένα όλο αυτό, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν το συνειδητοποιώ στο 100%. Αγαπώ τα άλογα πάρα πολύ και δεν υπάρχει μέρα που να μην έρθω εδώ. Ακόμη και τις μέρες που δεν έχω προπόνηση θα τα επισκεφτώ έστω και για μία ώρα, για να τα δω», μου λέει.
Όσον αφορά στο μεγαλύτερο δώρο που της έκανε η ενασχόλησή της με την ιππασία, είναι που την έφερε κοντά με αυτά τα μοναδικά ζώα. «Η σχέση μου με τη φύση και τα πλάσματά της λειτουργεί ως ασπίδα της υγείας μου, τόσο της ψυχικής όσο και της σωματικής. Μαθαίνεις να αγαπάς τα ζώα, να τα φροντίζεις, να τα προσέχεις. Βλέπεις πως κι αυτά, λαμβάνοντας τη δική σου προσοχή, προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο δυνατό για σένα, πως και τα ίδια σε προσέχουν. Είναι σαν να έχεις έναν ακόμη φίλο που πάντα σε καταλαβαίνει - ένα απόλυτο δέσιμο είναι αυτό που αισθάνεσαι. Και φυσικά, όταν ιππεύεις, εκεί βρίσκεις την απόλυτη ηρεμία, την ελευθερία. Αυτή η συνεργασία με το ζώο, που σε καταλαβαίνει και το καταλαβαίνεις, είναι ένα πολύ μαγικό συναίσθημα. Το άλογο έχει έναν άλλο τρόπο που σε κοιτάει, τόσο βαθύ».
The power of persistence
Παγκόσμια Πρωταθλήτρια με την Εθνική Ομάδα στο Παγκόσμιο Bojouristhe, Πανελληνιονίκης, Πρωταθλήτρια και Βαλκανιονίκης Νέων Ιππέων. Όσο μιλάμε, αναζητώ να μάθω πώς φτάνει κάποιος στο επίπεδο του πρωταθλητισμού και πότε ακριβώς συνέβη για την Άννα Μαρία το πικ. «Πάντα πηγαίναμε σε αγώνες στο εξωτερικό, πιο πολύ για την εμπειρία. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τόσο μεγάλες διοργανώσεις και στην εξέλιξη του ιππέα το πιο σημαντικό είναι να μπορεί να συμμετέχει σε όσες περισσότερες έχει τη δυνατότητα, για να μπορέσει να ανέβει επίπεδο. Και κάθε μέρα να προπονείσαι, άμα δεν κάνεις αρκετούς αγώνες, δε θα καταφέρεις να πιάσεις τους στόχους σου. Για μένα το απόγειο ήταν όταν βρέθηκα στην Ιταλία. Στο Κύπελλο Εθνών, που είναι μια από τις μεγαλύτερες διοργανώσεις, συμμετείχα απ’ όταν ήμουν εκεί και μετά». Η ιππασία, όμως, είναι ένα άθλημα ατομικό και χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερο ανταγωνισμό. Σε αυτού του είδους τα αθλήματα, όπως είναι και το τένις, χρειάζεται πολύ ισχυρή ψυχολογική υποστήριξη, για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν οι αθλητές. Μαζί με την Άννα Μαρία μιλάμε για τα «κλειδιά» που ενεργοποιεί και για τις ψυχικές άμυνες που έχει αναπτύξει. «Έκανα αρκετά χρόνια συνεδρίες και με μια κλινική ψυχολόγο, η οποία μου έδωσε συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίζω το άγχος και όλη αυτήν την κατάσταση. Τώρα έχω σταματήσει, αλλά με βοήθησε πολύ. Όμως, για τη διαχείριση του στρες, ο πιο βασικός μου υποστηρικτής είναι ο προπονητής μου», μοιράζεται.
No pain, no gain
Με την οικογένειά της να έχει προσφέρει μια σειρά από άκρως σημαντικά και αξιόλογα έργα στον τομέα της υγείας της Θεσσαλονίκης, η Άννα Μαρία δε θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτό το μονοπάτι. Σκέφτομαι πως και το Ippos Club είναι μια συμβολή της οικογένειας Παπαγεωργίου προς αυτήν την κατεύθυνση, αφού αποτελεί την πιο σημαντική πρωτοβουλία για το άθλημα στην Ελλάδα. Και αθλητισμός σημαίνει υγεία. Η ίδια η Άννα Μαρία, φυσικά, είναι εστιασμένη απόλυτα στη διατήρηση της καλής αθλητικής της κατάστασης, ενώ παρατηρεί πως η σχέση της με την ιππασία τής χάρισε άπειρα οφέλη. «Η ιππασία με βοήθησε πολύ στο να είμαι προσηλωμένη στους στόχους μου, στο να έχω ένα πρόγραμμα, στο να μάθω να αγαπάω το σώμα μου και να το προσέχω - γιατί σε όσο καλύτερη κατάσταση είναι το σώμα τόσο μεγαλύτερη θα είναι η απόδοση. Μου έμαθε ακόμη να αγαπάω τη γυμναστική γενικότερα, καθώς, βλέποντας πόσο πολύ βοηθάει στο να υποστηρίξω αυτό που κάνω, έγινε εξίσου κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Εκτός της ιππασίας, γυμνάζομαι 4-5 φορές την εβδομάδα και ακολουθώ μια συγκεκριμένη διατροφή, για να συντηρούμαι σε σταθερή φυσική κατάσταση. Βλέπεις, η ιππασία για μένα είναι τα πάντα, οπότε προσπαθώ συνεχώς για το καλύτερο. Ειλικρινά, δε νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Για μένα όλα περιστρέφονται γύρω από αυτό».
Credits
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΚΤΟΡΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ (POV STUDIO)
MAKE UP ΜΑΡΙΑ ΠΑΓΩΝΑΚΗ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GLOW ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2023
