Υπάρχουν στιγμές που δε χρειάζεται να πει κανείς πολλά. Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια μοιάζουν περιττά. Ένας άνθρωπος που έμοιαζε ανίκητος, αλύγιστος, δυνατός, "έφυγε" από τη ζωή και βύθισε στο πένθος όλους όσους τον ήξεραν κι όχι μόνο. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης άφησε την τελευταία του πνοή μετά από μία πολύ σκληρή κι άνιση μάχη με την επάρατη νόσο, με μία σπάνιας μορφής καρκίνου. Πάλεψε σιωπηλά, έχοντας δίπλα του τους αγαπημένους του ανθρώπους, τη γυναίκα και τα δύο του παιδιά κι «έφυγε» σε ηλικία 42 ετών. Ακόμη και τελευταίο του μήνυμα, αποτελεί ένα μάθημα για όλους...
Ένας σπουδαίος άνθρωπος!
Η πιο σκληρή μάχη
Λίγοι το γνώριζαν, λίγοι είχαν αντιληφθεί όσα βίωνε τα τελευταία χρόνια. Ένας σπάνιος τύπος καρκίνου, το καρκίνωμα nut, άλλαξε τη ζωή του από τη μία στιγμή στην άλλη κι ο ίδιος, μαζί με τους γιατρούς που βρέθηκαν κοντά του πάλεψε μέχρι το τέλος. Τελικά, άφησε την τελευταία του πνοή, αφήνοντας πίσω του μία τεράστια κληρονομιά. Στα social media του, αναρτήθηκε ένα συγκλονιστικό μήνυμα, όπου μεταξύ άλλων, αναφέρει πως τελευταία επιθυμία του είναι τα δύο Ολυμπιακά μετάλλιά του να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά του. Ήταν ένας σπουδαίος αθλητής, αλλά πάνω από όλα, ένας σπουδαίος άνθρωπος που ακόμη και τώρα, στέλνει σε όλους το πιο σημαντικό μήνυμα, περιγράφοντας -όσο είναι αυτό εφικτό- όσα βίωσε τα τελευταία δύο χρόνια.
«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά. Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω», ανέφερε στο ξεκίνημα και συνέχισε:
«Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ "Γιατί σε εμένα"; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου. Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια. Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι». Συγκλονιστικά λόγια...
Ζωή γεμάτη στιγμές
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1979 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Φυσική Αγωγή στο ΑΠΘ. Η ζωή του ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τον αθλητισμό κι από πολύ μικρός, ασχολήθηκε με το Tae Kwon Do. Η συνέχεια είναι γνωστή... Ακολούθησαν αμέτρητες επιτυχίες, μετάλλια, τέσσερις παρουσίες σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2000, 2004, 2008 και 2012), τεράστιες στιγμές. Το 2004 και το 2008 αναδείχθηκε αργυρός Ολυμπιονίκης, ενώ ήταν ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012. Ήταν ένας από τους πιο πετυχημένους αθλητές κι όλη η Ελλάδα, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει το άθλημά του, μέσα από τις επιτυχίες του. Δεν εφησύχαζε ποτέ κι ακόμη κι όταν έφτασε το φινάλε της καριέρας του, μετά την απόσυρσή του από τον αθλητισμό, υπήρξε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, αναλαμβάνοντας τα τελευταία χρόνια θέση αναπληρωτή εκπρόσωπου Τύπου, προσπαθώντας ακόμη και με αυτόν τον τρόπο να προσφέρει όσα μπορούσε. Με το στήριγμά του, την αγαπημένη του Δώρα, απέκτησαν δύο παιδιά και δημιούργησαν τη δική τους οικογένεια κι είναι σίγουρο, πως θα μείνει για πάντα ζωντανός στη μνήμη τους.
Δυστυχώς, σε αυτή τη ζωή έχουμε μάθει όλοι μας να θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα, ωστόσο, έρχονται και στιγμές που αντιλαμβανόμαστε, ότι τίποτα δεν είναι... Το «καρκίνωμα nut» άλλαξε τη ζωή του Αλέξανδρου Νικολαΐδη από τη μία στιγμή στην άλλη. Πρόκειται για έναν σπάνιο, εξαιρετικά επεμβατικό κακοήθη όγκο, που εμφανίζεται στα όργανα μέσης γραμμής. Είχε συνηθίσει να δίνει σκληρές μάχες από πολύ μικρός κι αυτό έκανε και τα τελευταία χρόνια. Μόνο που αυτή η μάχη, ήταν μάχη για την ίδια του τη ζωή. Δεν το έβαλε ποτέ κάτω, πάλεψε σιωπηλά και τελικά, άφησε την τελευταία του πνοή και μαζί, μία τεράστια κληρονομιά στα παιδιά του και στα παιδιά ολόκληρου του κόσμου.
«Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου». Αυτός ήταν ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης...
